Η μεγαλύτερη διάλεξη του Ζιζού

Η αξία του νικημένου δίνει δόξα στον νικητή. ΟΚ, δεκτό, αλλά αυτά τα πράγματα είναι αλληλένδετα και ως προς ακόμα ένα δεδομένο, που δεν γίνεται να παραγνωριστεί ούτε στην περίπτωση του derbi madrileño. Για να συμβεί ο θρίαμβος του 0-3, χρειάστηκε να γίνουν όλα λάθος και από τον αντίπαλο. Τόσο εντυπωσιακά αποτελέσματα είναι σχεδόν πάντα προϊόντα αλληλεπίδρασης και όχι μονοδιάστατα. Σε καμία περίπτωση όμως η Ρεάλ δεν... έκλεισε το σπίτι της Ατλέτικο επειδή οι Ροχιμπλάνκος δεν ήταν καλοί (που δεν ήταν). Στα δικά μου μάτια αυτή ήταν η κορυφαία και πιο μαεστρική εμφάνιση της Βασίλισσας επί των ημερών του Ζινεντίν Ζιντάν, στον οποίο πρέπει να πάνε όλα τα ευχολόγια.

Και ήταν τέτοια αγωνιστική συμπεριφορά, πιο μεστή και ουσιαστική ακόμα και από τον τελικό του Champions League (σ.σ.: όχι πιο σημαντική εννοείται) ή το περσινό διπλό στο «Καμπ Νόου». Τούτο αναδεικνύεται δεδομένων των συγκυριών. Δίχως έξι βασικούς και την πρώτη και σημαντικότερη αλλαγή του, ο Ζιζού διαχειρίστηκε τέλεια το ντέρμπι. Είχε βέβαια στο πλευρό του την τύχη και πέτυχε επίσης το χειρότερο κοουτσάρισμα που έχει κάνει σε μεγάλο ματς ο Τσόλο Σιμεόνε. Ολα αυτά δημιούργησαν την μεγάλη εικόνα. Ας δούμε όμως πώς την ένωσαν τα μικρά... πιξελάκια του αγώνα, που έστησαν το κάδρο για το μεγάλο πέρασμα από το «Βιθέντε Καλδερόν».

Το 4-2-1-3 δεν άλλαξε. Ωστόσο, αυτό το «1» πίσω από τους επιθετικούς έγινε πιο διακριτό από κάθε άλλη φορά και γι' αυτό φρόντισε ο Ισκο με την πλέον υπέροχη εμφάνισή του με τα λευκά. Ο Ζιντάν τον άφησε ελεύθερο και εκείνος οργίασε. Τα κατεβάσματα, το κοντρόλ στις αυξομειώσεις του ρυθμού, οι κινήσεις, οι προσποιήσεις και το «ελευθέρωμα» της μπάλας στον πάντα πιο ξεμαρκάριστο συμπαίκτη, οι προωθημένες και όλα αυτά δίχως να ξεχνάει να μαρκάρει. Ο Σιμεόνε έχει βρει και έχει βρει αντίδοτο για τους κορυφαίους αντιπάλους του κόσμου. Το βράδυ του Σαββάτου όμως ξέμεινε από ιδέες στο μαρκάρισμα του Ισκο και σε δεύτερο χρόνο του Μαρσέλο, ο οποίος γίνεται κάθε χρόνο και πιο τέλειος.


Οι κινήσεις του Ισκο στα πρώτα 45'

Υπήρχαν φυσικά φορές του το σύστημα γινόταν σμπαράλια, αλλά με ελεγχόμενο τρόπο λειτουργούσε υπέρ της ομάδας. Εμφανιζόταν το 4-6-0 δηλαδή, με το να μην υπάρχει απλά κανείς στην κορυφή. Ο Μπέιλ ή ο Λούκας Βάθκεθ συνέκλιναν προς το κέντρο, με τον Κριστιάνο να κινείται αντίστοιχα αριστερά ή δεξιά. Περισσότερο όμως ο CR7 κατέβαινε στο κέντρο, υποδεχόταν μπάλες, τις έσπαγε σαν κλασικό «9» και μετά με σπριντ εξαφανιζόταν από το χώρο και εμφανιζόταν ως εξτρέμ. Αυτό είχε ως συνέπεια κυρίως ο Σάβιτς να μην ξέρει που να πρωτοφυλάξει και κατά συνέπεια αποσυντόνιζε όλη την ανασταλτική λειτουργία της κορυφαίας αμυντικά ομάδας του κόσμου.

Ο Μπέιλ πάλι μπορεί να μην είχε τόσο έντονη παρουσία μπροστά (αν και την είχε την ασίστ του), αλλά έκανε εκπληκτικό τακτικά ματς. Εγκλώβισε τον Χουανφράν, δεν τον άφησε να πάρει ανάσα. Τον κυνήγησε παντού και ακύρωσε ένα από τα σπουδαιότερα δημιουργικά όπλα της Ατλέτικο: τις πλαγιοκοπήσεις του δεξιού μπακ-χαφ της. Στο κέντρο ο Μόντριτς ήταν το μεγάλο αφεντικό. Λες και δεν είχε λείψει ποτέ, έχοντας στο πλευρό του τον εργάτη Κόβατσιτς, να πατάει με αυτοπεποίθηση πιο σίγουρα από ποτέ. Ολοι αυτοί λοιπόν φρόντιζαν να... ταΐζουν τον Ρονάλντο και εκείνος όταν έπρεπε, το έφαγε όλο το φαγητό του.

Για τον Μαρσέλο τα λόγια είπαμε, είναι περιττά. Ο Καρβαχάλ δεν έκανε κάτι σπουδαίο, αλλά ήταν σταθερός. Για την ακρίβεια ταλαιπωρήθηκε πιο πολύ από κάθε άλλον, μιας και ο Καράσκο του έσπασε σε δύο-τρεις περιπτώσεις τη μέση. Εκείνοι που πραγματικά έκαναν την υπέρβασή τους, ήταν οι δύο σέντερ μπακ. Ο Βαράν σε ηγετικό ρόλο κατάπιε όλες τις σέντρες και δεν άφησε τίποτα να κινηθεί στον αέρα. Και ο Νάτσο όμως έπιασε ταβάνι σε προσωπικό επίπεδο. Οχι μόνο εξαφάνισε τον Τόρες, αλλά έβγαλε και το ντέρμπι δίχως καν να έχει υποπέσει σε φάουλ.

Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, όλα αυτά ίσως να μην τα αναφέραμε, εάν η Ατλέτικο δεν απογοήτευε. Δεν θυμάμαι άλλο μεγάλο ραντεβού της, που να έχει μόλις δύο περισσότερα τάκλιν (18-16) ή να έχει χάσει τόσο καθαρά την μάχη στον αέρα (9-19 οι κεφαλιές). Επίσης, τα «καθαρίσματα»-διωξίματα (22-32) δείχνουν ότι οι Ροχιμπλάνκος δεν έβγαλαν ποτέ το σύνηθες πάθος που τους χαρακτηρίζει. Οποιος είδε το ντέρμπι, δεν γίνεται να μην διαπίστωσε ότι οι γηπεδούχοι δεν κλώτσησαν εκτός φάσης, δεν έβγαλαν αγκώνες, δεν σκύλιασαν και ήταν πιο «politically correct» ποδοσφαιρικά και πιο soft από ποτέ.

Κάτι δεν πήγε καλά με την προετοιμασία του ντέρμπι. Κυρίως όμως κάτι δεν πήγε καλά με το κοουτσάρισμα. Στο 61', όταν ο Τσόλο αποφασίζει να ρισκάρει και βγάζει τον Γκάμπι, χάνει τη μάχη με κάτω τα χέρια. Εκεί ξεμένει από κανονικό 6άρι και μένει με τους Σαούλ, Κόκε να προσπαθούν να σταματήσουν τη φούρια της Ρεάλ που χτυπάει στην κόντρα. Επίσης, είναι μεγάλο πλήγμα αυτό που προσπαθεί να κάνει φέτος ο Σιμεόνε με την οπισθοχώρηση του Κόκε στο πλευρό του Γκάμπι. Ετσι στερεί από την δημιουργικότητα τον κορυφαίο πασέρ του με τις περισσότερες ασίστ στην σύγχρονη εποχή των επιτυχιών του club.

Και εδώ θα μου πεις ότι: εάν δεν είχε μπει κατά λάθος το φάουλ και εάν δεν είχε δοθεί το πέναλτι και εάν και εάν... Το είπαμε στο ξεκίνημα, η τύχη ήταν με το μέρος της, αλλά και η ίδια η Ρεάλ φρόντισε να τα κάνει όλα κάτι περισσότερο από σωστά. Απαιτείται ο ιδανικός συνδυασμός για να κατακτώνται τίτλοι και έδρες όπως το Σάββατο στο κύκνειο άσμα του το «Βιθέντε Καλδερόν». Κάπως έτσι λοιπόν ο Ζιντάν που έδειξε σε όλους ότι κάθε μέρα γίνεται -από πρώην βοηθός- όλο και πιο «κανονικός», την καθοδήγησε ώστε να υπενθυμίσει σε όλον τον πλανήτη, πως μέχρι να της πάρουν το στέμμα του Champions League, αυτή παραμένει η κορυφαία ομάδα της Γηραιάς ηπείρου...

ΥΓ.: Αρχικά με το μέγεθός του και τώρα με την διάλεξη που παρουσίασε στο άντρο της Ατλέτικο, ο Ζιντάν καταφέρνει να κάνει τον μέσο κακο(καλο)μαθημένο οπαδό της Ρεάλ, να αποδέχεται και να πανηγυρίζει μία μεγάλη νίκη, δίχως η ομάδα του να έχει παίξει επιθετικά. Σε ένα club που έχει απολυθεί δύο φορές ο Φάμπιο Καπέλο, επειδή δεν παρουσίαζε θέαμα, έχοντας κατακτήσει ισάριθμες φορές το πρωτάθλημα!

Follow me: @jorgekaraman