Αν δεν νικήσεις, τουλάχιστον μη χάσεις

ΠΑΟΚ - Ατρόμητος με ακόμα καλύτερες αποδόσεις. |21+

Αν ο Παναθηναϊκός ήταν η άλλοτε σπουδαία ομάδα του παρελθόντος η οποία ξεχείλιζε από αγωνιστική ποιότητα και διέθετε προσωπικότητες, προφανώς ο βαθμός της ισοπαλίας θα στοιχειοθετούσε θετικό αποτέλεσμα. Απέναντι όμως σε μια (φιλότιμη, αλλά και) προβληματική ομάδα, ο Άρης θα έπρεπε να πάρει το κάτι παραπάνω. Δεν το πήρε, όχι γιατί τακτικά δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του αγώνα, ίσα-ίσα που το πέτυχε σε πολύ μεγάλο βαθμό με εξαίρεση τα τελευταία 20 λεπτά όπου ο ρόμβος του Παναθηναϊκού τον έκανε επικίνδυνο και από τον άξονα κι εκεί οι «κίτρινοι» αντιμετώπισαν πρόβλημα στην αναχαίτιση επιθέσεων.

Ο Άρης δεν πήρε το παραπάνω γιατί είχε το σύνολο της μεσοεπιθετικής γραμμής του σε κακό απόγευμα. Ημιτελής στις περισσότερες ενέργειές του ο Μπρούνο Γκάμα, ο Μπράουν Ιντέγε μόλις μία φορά «υποδέχθηκε» μπάλα μέσα στην περιοχή, ο Ντάνι Λάρσον στη δική του μεγάλη ευκαιρία προσπάθησε να «σκοτώσει» τον Διούδη και γενικώς δεν βρήκε συνεργασίας με τον Μπράουν Ιντέγε και πάμε στον Γιάννη Φετφατζίδη. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Άρης στηρίχθηκε αποκλειστικά στο ποδοσφαιρικό ταλέντο του βραχύσωμου επιθετικού με την απαίτηση να ξεφύγει από το ντουμπλάρισμα του αντιπάλου και να δημιουργήσει τις συνθήκες για γκολ. Στην πρώτη φορά σημείωσε το γκολ αλλά ήταν εκτεθειμένος στο ξεκίνημα της φάσης. Στη δεύτερη φορά, παρασύρθηκε από την πρώτη και ουσιαστικά δεν μετουσίωσε την απίστευτη ενέργειά του.

Σε αντίθεση με τις βοήθειες που πήρε ο Παναθηναϊκός από τους παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο, ο Άρης δεν τις είχε. Ο Ντάνιελ Μαντσίνι υστερεί σε ουσία, παρουσιάζεται επιπόλαιος και γενικώς δεν εκμεταλλεύεται την εμπιστοσύνη που του δείχνει ο προπονητής του. Ο Μάρτιν Τόνσο δεν φάνηκε καθόλου, ενώ ο Νικολάς Ντιγκινί μπήκε στα τελειώματα του αγώνα.

Μετά από ένα σημείο ο Άρης συμβιβάστηκε με την άποψη που λέει ότι… «αν δεν κερδίσεις, τουλάχιστον μη χάσεις». Γιατί σε δημιουργικό επίπεδο πήρε βαθμό κάτω από τη βάση, κυρίως στο τελευταίο 20πτο όπου ο Παναθηναϊκός έδωσε χώρους αλλά η πρώτη πάσα στο transition παιχνίδι ήταν κακή.

Και κάποια… σκόρπια συμπεράσματα. Πρώτον: Η επιλογή του Λίντσεϊ Ροζ στο δεξί άκρο της άμυνας επιβεβαιώνει ότι ο Ντάνιελ Σούνγτγκρεν θα πρέπει να κάνει μεγάλη προσπάθεια για να πείσει τον προπονητή του ούτως ώστε να επιστρέψει στο βασικό σχήμα. Δεύτερον: Στο 4-4-2 με τον Μπρούνο Γκάμα στα άκρα (προσωπική άποψη) χαραμίζονται δύο παίκτες. Γιατί ο Πορτογάλος δεν έχει την ταχύτητα και τη φρεσκάδα που κάποτε είχε για να ανταποκριθεί στις ευθύνες ενός ακραίου επιθετικού, ενώ στην άμυνα άφηνε συνεχώς εκτεθειμένο τον Κόρχουτ. Παράλληλα, δεν αξιοποιείται η ταχύτητα και η έκρηξη του Λάρσον και είναι δύσκολο να βρει χημεία με τον Μπράουν Ιντέγε.

Καταλήγοντας, ο βαθμός της ισοπαλίας διατηρεί τον Άρη εντός στόχων, αλλά του αφαιρεί τη δυνατότητα αναρρίχησης στον βαθμολογικό πίνακα και εκμετάλλευσης των «λαθών» των άμεσων αντιπάλων του.