Η περίπτωση Μεριά-Αβραάμ δείχνει πολλά και για τη συνέχεια στον Ολυμπιακό

Κάποτε είχε πει ο Τάκης Λεμονής ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει για τον Ολυμπιακό, να τα πάει καλά σε πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ, η κατάλληλη διαχείριση της ομάδας μέσα από το ροτέϊσον.

Έχουν περάσει χρόνια και αποδεικνύεται ότι ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα. Αυτό το Σάββατο-Τρίτη-Κυριακή η το Κυριακή-Τετάρτη-Κυριακή, με δύο παιχνίδια πρωταθλήματος και ενδιάμεσα Τσάμπιονς Λιγκ, μπορεί να «βγει» μόνο με την πλήρη ετοιμότητα όσο το δυνατό περισσότερων καλών παικτών και την σωστή χρησιμοποίηση τους από τον προπονητή.

Το παράδειγμα του Αβραάμ Παπαδόπουλου λέει πολλά και ο Πέδρο Μαρτίνς νομίζω ότι θα το αξιολογήσει δεόντως ενόψει της συνέχειας της σεζόν. Ο έμπειρος κεντρικός αμυντικός πήγε κι έπαιξε ξαφνικά στο Χαριλάου μετά από 2,5 ολόκληρους μήνες απραξίας κι όμως στάθηκε όρθιος και ήταν, αμυντικά, ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού. Πήρε, ως γνωστόν, τη θέση του Μεριά, που στα τρία αμέσως προηγούμενα παιχνίδια στα οποία έπαιξε, με τον Ολυμπιακό να μην κερδίζει κανένα, είχε στο παθητικό του δύο πέναλτι πάνω στους αντίπαλους φορ (με Τότεναμ και Παναθηναϊκό) και ένα διώξιμο πάνω στον αντίπαλο σκόρερ (με τον Ερυθρό Αστέρα)… Για να μνημονεύσω μόνο τα ‘χοντρά’ από τα λάθη του.

Ήταν τόσο φανερό ότι κακώς επέμενε στον Μεριά ο Μαρτίνς. Ειδικά αφού τον είδε και με την Τότεναμ και με τον Παναθηναϊκό σε τέτοια κατάσταση, έπρεπε αν μη τι άλλο στο Βελιγράδι να έβαζε τον Αβραάμ. Προσέξτε, αυτό δεν σημαίνει ότι ντε και καλά θα έπαιρνε αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός-αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να τα ξέρουμε. Όμως, ποδοσφαιρικά η σωστή επιλογή ήταν η αντικατάσταση ενός στόπερ, που δεν ήταν σε καλό φεγγάρι, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο Μαρτίνς με δηλώσεις του στη Νόβα, αφού όμως έπρεπε να προηγηθεί και το τρίτο παιχνίδι (με τον Ερυθρό Αστέρα) το οποίο ο Ολυμπιακός είχε απώλεια βαθμολογική από τα λάθη του Αφρικάνου αμυντικού.

Το ντεφορμάρισμα ενός παίκτη είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα. Ο Μεριά έδειξε τεράστια αφοσίωση στον Ολυμπιακό-κι αυτό πρέπει να εκτιμηθεί απ΄ όλους μας-όταν κατακαλόκαιρο γύρισε από το Κόπα Άφρικα χωρίς να κάνει διακοπές, παρά μόνο μία εβδομάδα και βοήθησε την ομάδα στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Τυνήσιος και καλός παίκτης είναι κι έδειξε επαγγελματισμό και καλό χαρακτήρα. Και καλά έκανε και τον στήριξε ο προπονητής.

Μόνο που από κάποια στιγμή και μετά, ίσως από τους πολλούς αγώνες-από τις αρχές Ιουνίου έπαιζε συνεχώς- ίσως για οποιονδήποτε άλλο λόγο, ίσως γιατί του λείπει ακόμη η σταθερότητα κι η διάρκεια (να θυμίσω ότι και πέρσι κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν είχε επιπολαιότητες κι είχε χάσει τη θέση του στην ενδεκάδα, από τον Σισέ τότε), ο Μεριά άρχισε να κάνει σοβαρά λάθη, το ένα μετά το άλλο. Εκεί, ο Μαρτίνς πήγε κατά την γνώμη μου κόντρα στο ποδόσφαιρο. Αντί να του δώσει κάποιες ανάσες, βάζοντας τον Αβραάμ η, τον Μπα, επέμενε να χρησιμοποιεί τον Μεριά. Κι όταν πας κόντρα στο ποδόσφαιρο, συνήθως, αν όχι πάντα, το πληρώνεις: να μετά την Τότεναμ και το άλλο πέναλτι με τον Παναθηναϊκό για το 1-1 στο 90’ , να και το γκολ της ισοφάρισης του Ερυθρού Αστέρα... Δύο παιχνίδια που κόστισαν ακριβά στον Ολυμπιακό, καθώς άμα κρατούσε αυτές τις δύο νίκες τώρα θα ήταν στο +4 από τον ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα και στο +4 και στο +3 από Ερυθρό Αστέρα και Τότεναμ…

Δεν είναι κακό, το αντίθετο, για να έναν προπονητή να στηρίζει τους παίκτες που πιστεύει. Όμως κάποιες στιγμές είναι ηλίου φαεινότερο ότι χρειάζεται κάτι να αλλάξει σε μία ομάδα. Η επιμονή στον Μεριά σε μία εποχή που και ντεφορμέ να μην τον δεις, σίγουρα βλέπεις ότι δεν τον πάει η μπάλα, μου θύμισε την περίπτωση του Βούκοβιτς πέρσι. Ο Σέρβος έπαιζε σε γενικές γραμμές καλά, καθότι καλός κι έμπειρος κεντρικός αμυντικός, αλλά από κάποια στιγμή και μετά, θέλεις γιατί δεν τον πήγαινε η μπάλα, θέλεις γιατί ψυχολογικά είχε επηρεαστεί από το 0-1 από τον ΠΑΟΚ, έφτασε στο σημείο να κάνει συνολικά τρία αυτογκόλ σε πολύ κρίσιμα παιχνίδια! Κι όμως ο Μαρτίνς επέμενε να τον χρησιμοποιεί συνεχώς. Έπρεπε δε να έρθει το ντέρμπι με την ΑΕΚ τον Φλεβάρη, να κάνει λάθος ο Σέρβος στο γκολ της ΑΕΚ και να υποστεί θλάση για να γίνει αλλαγή στο ημίχρονο, να γίνει 4-1 από 0-1 το σκορ στο β΄ ημίχρονο με την είσοδο του Τοροσίδη κι έκτοτε να καθιερωθεί δίδυμο το Μεριά-Σισέ.

Το συμπέρασμα λοιπόν από την περίπτωση Μεριά-Αβραάμ είναι ότι δεν πρέπει να πηγαίνεις κόντρα στο ποδόσφαιρο, αλλά να κάνεις αυτό που το ίδιο σου λέει και σου δείχνει ότι πρέπει να κάνεις, για το καλό εν τέλει της ομάδας, του προπονητή και του κάθε παίκτη.

Παρεμπιπτόντως, μπορώ να καταγράψω ότι η επιλογή του Αβραάμ για την ενδεκάδα του αγώνα με τον Άρη έγινε την τελευταία στιγμή. Αρχικά ο Μαρτίνς σκόπευε να διατηρήσει στο αρχικό σχήμα τον Μεριά. Στη συνέχεια, όταν αποφάσισε να κάνει την αλλαγή στο κέντρο της άμυνας, είχε πρώτη λύση στο μυαλό του τον Μπα, λογικά καθότι τον είχε βάλει στο προηγούμενο παιχνίδι πρωταθλήματος, με τη Λαμία και ο μικρός μάλιστα τα είχε πάει αρκετά καλά. Την 12^η ώρα, όμως, άλλαξε γνώμη κι εμπιστεύθηκε τον Αβραάμ, κρίνοντας τις ειδικές συνθήκες του αγώνα και σκεπτόμενος ότι στο Χαριλάου χρειάζονταν έναν πιο έμπειρο και σκληρόπετσο παίκτη.

Ήταν μία έξυπνη, όπως αποδείχθηκε, επιλογή του προπονητή. Απλά και πάλι, μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί πώς είχε παίξει με τη Λαμία ο Μπα, ενώ σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια (στα οποία έπαιζε βασικός ο Μεριά), στον πάγκο ήταν ο Αβραάμ κι όχι ο Μπα. Κοινώς, η λογική έλεγε ότι στην ενδεκάδα θα έμπαινε ο πρώτος αναπληρωματικός κι όχι ο παίκτης που ήταν εκτός 18άδας. Τέλος πάντων, το καλό για τον Ολυμπιακό και τον προπονητή είναι ότι και ο Μπα και ο Αβραάμ έδειξαν καλή ετοιμότητα.