H ασπίδα δεν φτάνει να κολλήσει το γυαλί...

Για όσα έγιναν χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ τα είπαμε. Καθαρά και ξάστερα. Μπορεί να υπάρχει τεράστια εκτίμηση (ειδικά) στο πρόσωπο του Νίκου Νταμπίζα και του Γιώργου Δώνη, μπορεί αυτοί οι δύο άνθρωποι να είναι ιδανικοί για την κατάσταση που βρίσκεται το κλαμπ αλλά...

Οι δύο κεφαλές του ποδοσφαιρικού τμήματος έχουν κάνει τεράστιο λάθος στην διαχείριση του παιχνιδιού με τον ΟΦΗ, δεν μέτρησαν σωστά την ζημιά που μπορούσε να κάνει αυτό το ματς κυρίως στο δέσιμο που υπήρχε με τον κόσμο, ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε με δοκιμαστική ενδεκάδα και στο δεύτερο ημίχρονο, μάλιστα, παρουσίασε μία εικόνα ομάδας αδιάφορης και ανύπαρκτης που δέχθηκε τρία κωμικά γκολ από τον ΟΦΗ που ναι είχε το κίνητρο, ναι έπαιζε για την ζωή του αλλά μην τρελαθούμε τελείως δεν είναι ούτε ΠΑΟΚ, ούτε ΑΕΚ ούτε Ολυμπιακός.

Μία μικρή παρένθεση. Ποδόσφαιρο είναι. Προφανώς ο ΟΦΗ μπορεί να κερδίσει αυτόν τον Παναθηναϊκό που σέρνεται εδώ και τέσσερις μήνες. Το πρόβλημα δεν είναι η ήττα. Τουλάχιστον για τούτη την γωνιά. Αν ο Παναθηναϊκός έχανε πέντε κλασσικές ευκαιρίες και δεχόταν ένα γκολ στο φινάλε, οκ θα πηγαίναμε παρακάτω. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την νοοτροπία, το πρόβλημα έχει να κάνει με την εικόνα όσων αγωνίστηκαν και δεν σεβάστηκαν τα όσα πρεσβεύει διαχρονικά αυτός ο σύλλογος. Κι ας μου επιτρέψει ο Νίκος Νταμπίζας να διαφωνήσω στο ότι όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού είχαν καταλάβει την σημασία του χθεσινού παιχνιδιού ή γενικά καταλαβαίνουν το που βρίσκονται.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, με την λανθασμένη νοοτροπία που είχε ως οργανισμός στην αντιμετώπιση του παιχνιδιού με τον ΟΦΗ κατάφερε, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να δώσει δικαιώματα και το χειρότερο απ᾽ όλα, κατάφερε να φέρει τον κόσμο του στο σημείο του καλοκαιριού του 2018 παρά την μεγάλη πρόοδο που είχε κάνει με το ξεκίνημα στην σεζόν. Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του Παναθηναϊκού, είτε αρέσει είτε όχι, ακόμη και οι τελευταίοι που είχαν κουράγιο να ασχολούνται, ξενέρωσαν. Καλώς ή κακώς μέσα στα πέτρινα χρόνια αυτού του συλλόγου, αυτό που του είχε μείνει είναι η περηφάνια. Μετά το περυσινό σκάνδαλο για την παραμονή στην κατηγορία και τα… παρακάλια στις άλλες ομάδες για να μην πέσει ο σύλλογος στην Β’ Εθνική, τα όσα έγιναν στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Και όταν λέμε όσα έγιναν, εννοούμε φυσικά τον τρόπο που ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε το παιχνίδι αγωνιστικά. Εννοούμε τα δικαιώματα που έδωσε και την συζήτηση που άνοιξε. Βέβαια, η συζήτηση που γίνεται τις τελευταίες ώρες για ᾽᾽στησίματα᾽᾽και άλλα τέτοια ᾽᾽περίεργα᾽᾽μπορεί να έχει θέση σε υπέροχες καφενειακές παρέες αλλά όχι εδώ, όχι σε δημόσιες τοποθετήσεις. Ειδικά από την στιγμή που δεν μπορεί να αποδειχθεί το παραμικρό. Ο καθένας που κρατά στα χέρια του ένα πληκτρολόγιο μπορεί να πιστεύει για τον εαυτό του ότι θέλει, μπορεί να φιλτράρει πρόσωπα και καταστάσεις που έχει πληροφορηθεί αλλά χωρίς αποδείξεις είναι επικίνδυνο να πηγαίνουμε προς τα εκεί την κουβέντα.

Όπως και να᾽χει, η μεγαλύτερη ζημιά για τον Παναθηναϊκό έγινε. Αυτή η έκδοση έχασε την στήριξη, την αγάπη και την ασυλία που είχε σε αντίθεση με μία τελειωμένη διοικητική κατάσταση και αυτό είναι ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί τούτη την στιγμή.

Η ασπίδα που ύψωσε προς το ποδοσφαιρικό τμήμα ο Νίκος Νταμπίζας στην σημερινή συνέντευξη Τύπου προφανώς και δεν φτάνει για να κολλήσει το γυαλί. Πάντως, ο τεχνικός διευθυντής του συλλόγου έστω και αν δεν έδειχνε να έχει κατανοήσει το λάθος που έγινε και την ζημιά που προκάλεσε, λειτούργησε ιδανικά για τον ρόλο που έχει στον σύλλογο. Υπερασπίστηκε την ομάδα, τον προπονητή, τους παίκτες του. Δεν κρύφτηκε. Στον ανύπαρκτο διοικητικά Παναθηναϊκό, βρέθηκε ένας άνθρωπος να βγει δημόσια και να προσπαθήσει να εξηγήσει το σκεπτικό του συλλόγου και τις αιτίες που η ομάδα παρατάχθηκε με την ενδεκάδα που παρατάχθηκε. Ένιωσε θιγμένος ηθικά από την συζήτηση των τελευταίων ωρών και βγήκε μπροστά. Ξέχωρα από όσα είπε, η επιλογή της συνέντευξης Τύπου υπό το πρίσμα της διαχείρισης μίας πολύ δύσκολης κατάστασης στο εσωτερικό της ομάδας, ήταν σωστή.

Και πάμε τώρα σε ακόμη ένα στοιχείο που δείχνει το πόσο λάθος είδε αυτό το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός ξέχωρα από το θέμα πρεστίζ και όλα όσα αναλύσαμε παραπάνω. Πάμε να δούμε λίγο και την ουσία που πραγματικά προκαλεί τρόμο, είναι ξεφτίλα και άδικη για την προσπάθεια αυτής της ομάδας.

Τούτη την ώρα ο Παναθηναϊκός έχει 35 βαθμούς με το πρώτο -3 που δεν αλλάζει. Αν χάσει την έφεση από τον Ολυμπιακό και του επιβληθεί αφαίρεση έξι βαθμών θα πέσει στους 32. Τέσσερις μακριά από την 13η θέση που οδηγεί σε μπαράζ παραμονής και πέντε από την 14η που οδηγεί απευθείας στην Β’ Εθνική. Αν οι πράσινοι χάσουν στο Περιστέρι από τον Ατρομήτο τότε με πιθανό συνδυασμό αποτελεσμάτων στην 29η αγωνιστική, ο Παναθηναϊκός θα πάει στο φινάλε του πρωταθλήματος όντας στην κουβέντα για τις ομάδες που μπορεί να κινδυνεύσουν αν δεν πάρει βαθμό στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό.

Καταλαβαίνετε τώρα για τι πράγματα μιλάμε; Καταλαβαίνετε για το πόσο μπορεί να στραβώσει από το πουθενά μία χρόνια που το αγωνιστικό της πρόσημο ήταν πέρα για πέρα θετικό και θα κλείσει με ένα μεγάλο μείον και με τον κόσμο στα κάγκελα;

Είναι δυνατόν ο Παναθηναϊκός που μπορεί να πέσει στους 32 βαθμούς, να αντιμετωπίζει παιχνίδια όπως αυτό με τον ΟΦΗ με την λογική να δώσει χρόνο σε όποιον δεν είχε αγωνιστεί όλο αυτό το διάστημα; Αν ήσουν ασφαλής από την στιγμή που έχασες την πέμπτη θέση, άντε με ποδοσφαιρικά και μόνο κριτήρια να δεις κάποιον αγώνα ως μια διαδικασία συμπερασμάτων για το ρόστερ. Όταν, όμως, είσαι… τσίμα-τσίμα δεν παίζεις, δεν κάνεις πειράματα, δεν κρατάς τους βασικούς για το παιχνίδι με τον Ατρόμητο(λες και αν κέρδιζε στο Περιστέρι ο Παναθηναϊκός θα σήμαινε τίποτα) και μπαίνεις στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια να πάρεις την νίκη. Τι από αυτά έκανε κόντρα στον ΟΦΗ ο Παναθηναϊκός;