Α.Ε.Κ. και ποιός να συγκριθεί (και τι) μαζί σου...;;;

Η ΑΕΚ αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο που γεννήθηκε για να συνεχίσει την πορεία και την παράδοση ανθρώπων υπερήφανων, ανθρώπων άξιων, ανθρώπων που εκδιώχθηκαν από το Σπίτι τους επειδή ήταν Έλληνες και ερχόμενοι στην πατρίδα τους «κυνηγήθηκαν» λες και επρόκειτο για Τούρκους... Σήμερα η Αθλητική Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως συμπληρώνει 95 χρόνια, απέχει μια πενταετία από την αιωνιότητα και το μόνο δεδομένο για την πιο όμορφη ''φυλή'' τούτου του τόπου είναι ότι: τα καλύτερα δεν τα έχουμε ζήσει ακόμη, τα καλύτερα είναι μπροστά μας, έρχονται μαζί με το γήπεδό μας το οποίο δεν θα συνιστά ένα ακόμη ποδοσφαιρικό γήπεδο, δεν γίνεται άλλωστε: θα είναι το Σπίτι το δικό μας όπως πάντα ήταν στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου μετά τη γενέτειρά μας: στην Νέα Φιλαδέλφεια...

Όσο τα χρόνια περνάνε, όπως συμβαίνει στους ανθρώπους έτσι -στο μυαλό μου- και για το Σύλλογό μας, η μελαγχολία μεγαλώνει... Κι αυτό διότι όλο και περισσότεροι λείπουν από δίπλα μας, από δίπλα Της. Βλέπετε ο χρόνος έχει τη δική του λειτουργία, έχει αρχή και τέλος για τον άνθρωπο, όχι όμως για την ιδέα όπως είναι η ΑΕΚ. Όπως γνωρίζετε για την Ένωση και την ιστορία της δεν υπάρχει τέλος, μόνο αρχή!

Έχουμε βιώσει τα πάντα... Την απόλυτη χαρά και έκσταση σε συνδυασμό με τον απόλυτο πόνο και πίκρα. Διότι έτσι τα ζούμε όλα. Γι' αυτό η αγάπη του ΑΕΚτσή για την ομάδα του δεν έχει καμία σχέση με οποιουδήποτε άλλου οπαδού και δεν μπορεί να συγκριθεί. Είναι απόλυτη, μοναδική, άλλες φορές η τέλεια και άλλες καταστροφική. Έτσι συμβαίνει όταν μετά τα όρια της λογικής αρχίζει η αγάπη σου για την ΑΕΚ. Και αυτό είναι που ισχύει στην πιο όμορφη ''φυλή'' τούτου του τόπου. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι...

Είναι τέτοια η αγάπη στα τρία αυτά γράμματα που άλλαξαν μια για πάντα τη ζωή όλων μας και όπως σημειώνω παραπάνω ξεπέρασε τα όρια της λογικής, έπιασε τρέλα, όμορφης, όπως αυτή (σ.σ.: η τρέλα) εκφράζεται από την εικόνα που φιλοξενώ: ένας μεγάλος κύριος και αντίστοιχα μεγάλος Ενωσίτης γράφει με σπρέι τα αγαπημένα του γράμματα, το όνομα της μεγαλύτερης καψούρας του και της μεγαλύτερης Κυρίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γράφει: Α.Ε.Κ. όπως θα έκανε όταν ήταν πιτσιρικάς, έφηβος ακόμη, όπως κάνει τώρα αντίστοιχα ο εγγονός του (για παράδειγμα).

Αυτή η εικόνα είναι όλη η δική μας ΑΕΚ και μην ξεχνάτε: η δική μας ΑΕΚ δεν χάνει ποτέ. Και πώς να χάσει δηλαδή όσο υπάρχουν οι τρελοί στο... γαλατικό χωριό και εκεί τελικά δημιουργείται το νέο της Σπίτι, ο νέος Ναός αφού εκεί έχουν για Θεό τον Δικέφαλο Αετό, με τα ανοιχτά φτερά, το έμβλημα της ορθοδοξίας ντε... Δεν γίνεται άλλωστε ΑΕΚ και απομίμηση... Ποιος να συγκριθεί μαζί σου, λοιπόν, ποιος και τι (και πώς);;;

Κι όπως έλεγε ο Θέμης και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε (και το θυμίζω μαζί με τις παρακάτω παραγράφους σε κάθε άρθρο μου με αφορμή τα γενέθλιά Της): «Να καταλάβει ο κόσμος της ΑΕΚ ότι είμαστε πολύ λίγοι για να μην είμαστε όλοι μαζί. Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε όλοι μαζί, αγκαλιασμένοι και δίπλα στην ΑΕΚ»...

Κι είναι και εκείνα τα λόγια εκείνου του παππού στον εξάχρονο εγγονό του: «Αυτοί με τα κίτρινα αγόρι μου είναι ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ... ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ... Kερδίζουν ή χάνουν στο γήπεδο έχουν μάθει να δέχονται ΠΕΡΗΦΑΝΑ τη μοίρα τους... Οι άλλοι δεν παίζουν για να στέλνουν μηνύματα. Παίζουν για να κερδίσουν, για το συμφέρον... Είναι ομάδες που τις έφτιαξαν κάποιοι επειδή δεν είχαν άλλη δουλειά να κάνουν...»!

Έτσι θα κλείσω και φέτος τούτο το blog, έτσι με τα παραπάνω λόγια που είναι όλα τους η ίδια η ΑΕΚ. Και φυσικά με ένα «σας αγαπώ πολύ» προς την ΑΕΚ, τον πατέρα μου, τον Θέμη, τον Μίλτο, τον Γιάννη, τον Ανέστη, τον Μητσάκο, τον Αλεξέι και σε όλους όσοι είναι εκεί ψηλά τόσο μακριά, μα πάντα εδώ και τόσο κοντά... Χρόνια πολλά Α.Ε.Κ. υπενθυμίζοντας πώς γεννήθηκε βέβαια αυτός ο τεράστιος Σύλλογος:

«Στο κατάστημα αθλητικών ειδών των Αιμίλιου Ιωνά και Κωνσταντίνου Δημόπουλου στη στοά Λουξ της οδού Βερανζέρου 24 στην Αθήνα, οι Αιμίλιος και Μενέλαος Ιωνάς, Κώστας Δημόπουλος, Μενέλαος Καροτσιέρης, Τιμολέων Τάγαρης, Κώστας Σπανούδης (ο πρώτος πρόεδρος της ΑΕΚ, εκδότης της εφημερίδας «Πρόοδος» στην Πόλη και αργότερα υπουργός και βουλευτής της κυβέρνησης Ελ. Βενιζέλου στην Αθήνα), Μίλτος Ιερεμιάδης, Στέφανος Κεχαγιάς, Νικηφόρος Ελεόπουλος, Παντελής Καραγιάννης, Φωκίων Δημητριάδης (σπουδαίος σκιτσογράφος στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ), Κωνσταντίνος Κωνσταντάρας, Αλέξανδρος Μακρίδης, Κώστας Ζαρίφης και πολλοί ακόμα έγραψαν την πρώτη σελίδα του χρυσού βιβλίου της 93χρονης ιστορίας μας. Το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο είχε την εξής σύνθεση: πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Σπανούδης, αντιπρόεδρος ο Νίκος Ελεόπουλος, γενικός γραμματέας ο Κώστας Δημόπουλος, ταμίας ο Τιμολέων Τάγαρης και σύμβουλοι οι Μενέλαος Καροτσιέρης και Μίλτος Ιερεμιάδης. Αργότερα προστέθηκε και ο Φωκίων Δημητριάδης. Το πρώτο Καταστατικό ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «σκοπός του συλλόγου είναι η περισυλλογή και συγκέντρωσις των εκ Κωνσταντινουπόλεως εν Αθήναις και Πειραιεί Αθλητών προς συνέχισιν του έργου των διαφόρων Αθλητικών Σωματείων Κωνσταντινουπόλεως, των οποίων ενεργά μέλη ήσαν οι αθληταί ούτοι».

Τελειώνω με μια ακόμη συγκλονιστική φωτογραφία του ζευγαριού που χάζευε πριν καλά καλά την έναρξή τους, τα έργα στην Νέα Φιλαδέλφεια και μια μεγάλη ευχή: Και στα 100 να είμαστε όλοι εδώ, όλοι μαζί, όλοι εκεί πιο σωστά: Στη Νέα Φιλαδέλφεια και να γιορτάζουμε τα 100 χρόνια Της στο νέο γήπεδό μας, στο Σπίτι μας, στον δικό μας Ναό... Και Πατέρα μου, εκεί ψηλά, θα είσαι κι εσύ μαζί, θα σφίγγω εγώ στο χέρι μου το μικρό του γιού μου όπως μου έκανες εσύ, του Παναγιώτη ντε και 'συ θα είσαι εκεί πιο υπερήφανος από ποτέ όταν θα κατεβαίνω από τον Περισσό και θα στρίβουμε στο παρκάκι, όταν θα περνάμε το στενό και θα βγαίνουμε δεξιά στην... πρώην Σκεπαστή και όλα θα είναι ξανά όπως τότε (και τίποτα ίδιο δυστυχώς χωρίς εσένα)...