Το θράσος του Δώνη δημιουργεί έναν αξιοθαύμαστο Παναθηναϊκό

“Αν μου έλεγες ότι ο Παναθηναϊκός θα εκμεταλλευτεί το – βάσει ιστορικών αναφορών – βατό πρόγραμμα των πρώτων πέντε αγωνιστικών και θα βάλει νίκες στη σειρά, θα σου έλεγα ότι αυτή θα εξελιχθεί σε μια πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση του Τριφυλλιού και θα δικαιώσει σε σημαντικό βαθμό την προσδοκία του Δώνη, αυτό το “ο Παναθηναϊκός θα γίνει όπως τον ονειρευόμαστε", που είπε μετά το φιλικό με τον Λεβαδειακό”. Το έγραφα περίπου ενάμιση μήνα πίσω, στις 20 Αυγούστου, τον καιρό που κοιτούσα το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού και το έβαζα πλάι στην αρχική εντύπωση, αυτή που είχαμε αποκομίσει μέσα από τις λιγοστές εικόνες που είχαμε από την προετοιμασία του. Ενα κείμενο γραμμένο περίπου ενάμιση μήνα πίσω δείχνει το μέγεθος της επιτυχίας του πρώτου κύκλου αγώνων του Παναθηναϊκού στην τρέχουσα Superleague. Ναι φυσικά, ακόμη δεν έχει πετύχει τίποτα ο Παναθηναϊκός, αλλά αυτό το δείγμα δεν είναι τόσο μικρό για να μην επιτρέπει την δημιουργία ενός σημαντικού δεδομένου: με τα υλικά που είχε και με αυτά που βρήκαν μαζί με τον Νίκο Νταμπίζα ο Γιώργος Δώνης έχει συναρμολογήσει μια ομάδα, της οποίας τα αγωνιστικά πλάνα είναι προσαρμοσμένα στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών και για την ώρα, έστω απέναντι στα θεωρητικώς χαμηλότερα εμπόδια από αυτά που κυκλοφορούν στο πρωτάθλημα, όλο αυτό το project δεν λειτουργεί απλώς· αποδίδει, και ξεπερνά ενδεχομένως και τις προσδοκίες των δημιουργών του χάρη στην αξιοζήλευτη αποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια που επιδεικνύει μια ομάδα με ρόστερ που κοστίζει περίπου 3 εκατ. ευρώ.

Την πρώτη παράσταση για τη νοοτροπία και τις αντιλήψεις του Γιώργου Δώνη την έλαβα ακριβώς μια 20ετία πίσω. Τέτοιες μέρες τον είχα συναντήσει το 1998 για να κάνουμε μια συνέντευξη, για την εφημερίδα “Κόσμος των Σπορ”, σε μια εποχή, λίγο μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα από την Αγγλία, που ζοριζόταν να προσαρμοστεί στο ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον και την ΑΕΚ. Μου είχε γίνει σαφές από την πρώτη φορά της συναναστροφής μαζί του ότι το θάρρος στα όρια θράσους που έβγαζε στον καιρό του ως ποδοσφαιριστής πήγαζε από ένα μυαλό που γεννούσε μεγάλες σκέψεις, μεγαλύτερες από αυτές που έκανε τον καιρό εκείνο ο μέσος Ελληνας ποδοσφαιριστής. Δεν ήταν ακριβώς ένα “μεγάλο εγώ”. Ηταν από τότε ένας τύπος που δεν έβαζε όριο στις φιλοδοξίες αλλά και ένας τύπος με ισχυρή πίστη ότι είναι ικανός να επιτυγχάνει υπερβάσεις.

Παρόμοιες ήταν οι εικόνες που απέκτησα περίπου μια δεκαετία αργότερα, το 2008, τον καιρό που ρωτούσα να μάθω πώς λειτουργούσε ως προπονητής στην πρώτη του φορά σε μεγάλη ομάδα. Ως προπονητής στην ΑΕΚ, στα 40 του χρόνια, ο Δώνης λειτουργούσε με πολύ θράσος. “Τα έκανα αυτά και στην Λάρισα, τα έχω δοκιμάσει”, έλεγε στους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ κάθε φορά που εκείνοι τον ρωτούσαν σχετικά με το πόσο σίγουρος αισθάνεται για έναν νεωτερισμό που εισήγαγε στο παιχνίδι. Κι όταν του έκαναν τον “ναι, αλλά εδώ είναι ΑΕΚ, είναι μεγάλη ομάδα”, ο Δώνης σήκωνε ώμους και φρύδια και απαντούσε “ε, και;”. Στα μάτια των μεγαλύτερης ηλικίας και εμπειρίας ποδοσφαιριστών ο Δώνης έδινε την εντύπωση προπονητή που συμπεριφέρεται με την άγνοια κινδύνου ενός πρωτόπειρου σε μεγάλη ομάδα προπονητή. Ο χρόνος, δηλαδή όσα έχουν μεσολαβήσει στη διάρκεια της δεκαετίας που συμπληρώνεται από τότε, απέδειξε ότι δεν ήταν έτσι. Δεν ήταν ζήτημα απειρίας. Ο Δώνης σκεφτόταν αντισυμβατικά, έκανε πάντα μεγάλες σκέψεις, είχε θάρρος που συχνά έδινε την εντύπωση θράσους. Thinking outside the box, που λένε οι Αγγλοι.

Αν κανείς κάνει σήμερα μια παύση και εξετάσει τα όσα έχει δείξει ο Παναθηναϊκός στα πρώτα πέντε παιχνίδια του στο πρωτάθλημα μένει με την εντύπωση ότι αυτό το θάρρος και αυτή η τόλμη του προπονητή έχει οπλίσει με πολύ κουράγιο τα νέα παιδιά. Το αξιοθαύμαστο όμως μέχρι εδώ κρύβεται πίσω από τη διαπίστωση ότι την ίδια ώρα που τους μεταδίδει πίστη, τους δείχνει εμπιστοσύνη και τα ενθαρρύνει για να φτάσουν σε υπερβάσεις, ο Δώνης καταφέρνει να κρατά αυτά τα παιδιά με τα πόδια στο έδαφος. Αυτό δεν είναι μόνο αξιοθαύμαστο. Στην πραγματικότητα είναι ξένο με την ελληνική πραγματικότητα του ποδοσφαίρου. Διαχρονικά εδώ τα μυαλά παίρνουν αέρα προτού προλάβουν οι ποδοσφαιριστές να αποδείξουν ότι μπορούν να έχουν διάρκεια. Και γι' αυτό δεν έχουν διάρκεια. Ο Δώνης, ο Νταμπίζας και οι συνεργάτες τους έχουν μέχρι σήμερα καταφέρει να κρατήσουν κάτω από το σύννεφο τα εικοσάχρονα παιδιά που βλέπουν τους followers τους στα social media να πολλαπλασιάζονται, όπως και τα αιτήματα των media για να τα φιλοξενήσουν.

Οσα έδειξε στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια του στη Superleague ο νεανικός Παναθηναϊκός ήταν θετικά. Αυτό που έδειξε το περασμένο Σάββατο στη λίμνη του Ολυμπιακού Σταδίου ήταν εντυπωσιακό. Διότι ο Παναθηναϊκός με πέντε μικρά παιδιά στη σύνθεσή του κατάφερε να γυρίσει παιχνίδι που του είχε παραστραβώσει, και αυτό το έκανε απέναντι σε μια αξιόλογη ομάδα, η οποία μάλιστα είναι από τις καλύτερες που κυκλοφορούν στο “αφήνω την μπάλα στον αντίπαλο και προστατεύω τους χώρους μπροστά από την εστία μου, με το μυαλό να παίξω άμεσο παιχνίδι και να αντεπιτεθώ” είδος ποδοσφαίρου.

Σύμφωνα με την λογική, θα δοκιμαστεί πολύ περισσότερο ο Παναθηναϊκός στη διάρκεια των προσεχών 30 ημερών, διότι θα συναντήσει υψηλότερα εμπόδια. Τέτοιο είναι η Τρίπολη, τέτοιο είναι η Τούμπα, τέτοιο είναι η ΑΕΚ. Σε περίπου έναν μήνα από σήμερα, στις 3 Νοεμβρίου, όταν θα έχει ολοκληρώσει ακόμη έναν κύκλο αγώνων, ο Παναθηναϊκός θα μας έχει κάνει σοφότερους σχετικά με το μέταλλο που αποκτά και θα αποκτήσει αλλά και σε σχέση με τα όρια του ταλέντου που κρύβει στα νεανικά αποδυτήριά του. Είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα, αλλά καθόλου νωρίς για μια παραδοχή: ο Δώνης και ο Νταμπίζας έχουν ήδη δείξει ότι “γίνεται”, αλλά και ότι ξέρουν το “πώς γίνεται” να δημιουργηθεί μια ποδοσφαιρική ομάδα με προοπτική. Βλέπεις όλα όσα δείχνει τώρα ο Παναθηναϊκός, σκέφτεσαι πώς θα ήταν με τα αυτονόητα, δηλαδή αν ξεκινούσε με 0 και όχι -6 βαθμούς κι αν είχε το δικαίωμα να αποκτήσει ακόμη δύο έμπειρους ποδοσφαιριστές και καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι “γίνεται”, αρκεί να γίνεται με συνείδηση, γνώση, αυτοπεποίθηση, πίστη στο πλάνο και στήριξη στα ταλέντα.

Δεν γίνεται να αγαπάς το ποδόσφαιρο, γενικά τον αθλητισμό, και να σε αφήνει ασυγκίνητο αυτό που κάνουν σήμερα ο Μπουζούκης, ο Χατζηγιοβάνης, ο Μαυρομμάτης, και όλοι οι συνομήλικοί τους που έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι σήμερα. Δεν γίνεται να μη το θαυμάζεις, να μην το χειροκροτείς, να μη θέλεις να το δεις όλο αυτό το project να καταλήξει επιτυχημένα ώστε να δημιουργήσει παράδειγμα και να αλλάξει επιτέλους τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί ο ελληνικός κόσμος της αγοράς του ποδοσφαίρου.

Σε εκείνο το κείμενό μου, ενάμιση μήνα πίσω, έγραφα για την ανάγκη που είχε ο νεανικός Παναθηναϊκός να δει και να νιώσει τον κόσμο, μαζικά, στο πλευρό του. Στην αρχή οι “πιστοί” ήταν λιγότεροι, τώρα έχουν ήδη γίνει αρκετά περισσότεροι αυτοί που βρίσκουν νόημα να τους δουν από κοντά και να τους στηρίξουν. Περιμένω να δω πόσοι θα γίνουν οι θαμώνες του ΟΑΚΑ μετά από την πρώτη ήττα, πώς θα συμπεριφερθούν μετά από μια βαριά ήττα, δηλαδή πόσα καταλαβαίνουν και πόσο οραματίζονται από τα όσα βλέπουν από τον Παναθηναϊκό με τον χαμηλότερο μέσο και την μικρότερη χρηματιστηριακή αξία στην ιστορία. Αν αυτός ο Παναθηναϊκός δεν δημιουργήσει ισχυρό ρεύμα υποστήριξης του μοναδικού μοντέλου που έχει ρεαλιστικές προοπτικές ευημερίας για έναν ελληνικό σύλλογο, ποιος και πότε θα το δημιουργήσει; Κυρίως για αυτόν τον λόγο εύχομαι τώρα, που το project μπήκε στη β' φάση μετά τον πρώτο κύκλο αγώνων, να αποδειχθεί ότι ο Δώνης και ο Νταμπίζας μπορούν να κρατήσουν ταπεινά και προσηλωμένα στον στόχο αυτά τα παιδιά. Διότι κυρίως από την διαχείριση των προσωπικοτήτων εξαρτάται ή καθορίζεται η πορεία και τελικώς η τύχη που θα έχει στον πρώτο του χρόνο αυτό το project. Αν τους χειριστούν αποτελεσματικά, κι αν αυτά τα παιδιά έχουν το υπόβαθρο, την ποιότητα και την ωριμότητα για να διαχειριστούν αυτό που τους συμβαίνει, το τέλος της σεζόν θα βρει τον Παναθηναϊκό να έχει κερδίσει πολύ περισσότερα από όσα κανείς θα φανταζόταν ή θα του ευχόταν.