Ομάρ και Τσιμίκας «δένουν» καλά, όμως χρειάζεται κάτι ακόμη

Γενικά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ο ρόλος των ακραίων μπακ είναι πολύ σημαντικός, αλλά ειδικά έτσι όπως παίζει φέτος ο Ολυμπιακός, δηλαδή πολύ επιθετικά και πιέζοντας αρκετά ψηλά στο γήπεδο, έχουν μεγάλη σημασία οι επιδόσεις του Ομάρ και του Τσιμίκα.

Και τα δύο αυτά παιδιά έχουν ξεκινήσει καλά τη σεζόν. Αυτό είναι το πρώτο στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε. Δεν είναι δε τυχαίο ούτε ότι ο Πέδρο Μαρτίνς δεν τους έχει αλλάξει ούτε λεπτό στα έξι πρώτα παιχνίδια του Ολυμπιακού σε πρωτάθλημα κι Ευρώπη, ούτε ότι στη Νορβηγία κέρδισε πάλι τη θέση του στην ενδεκάδα ο Ομάρ, ούτε ότι στην Εθνική Ελπίδων ο Τσιμίκας είναι με τον Λημνιό του ΠΑΟΚ οι δύο καλύτεροι παίκτες.

ΑΕΚ - Πανιώνιος! Με υψηλές αποδόσεις και πολλά ειδικά στοιχήματα! (21+)

Ωστόσο, νομίζω ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω κι από τον Ομάρ κι από τον Τσιμίκα: μεγαλύτερη σταθερότητα. Δεν λέω ότι είναι εύκολο σε όλα τα παιχνίδια να είναι στο ίδιο υψηλό στάνταρ-άλλωστε κι ο Φορτούνης που φέτος τα σπάει, δεν ήταν καλός στη Λουκέρνη (3-1) κι ήταν μέτριος στο 1-0 με το Λεβαδειακό. Λέω όμως ότι πρέπει τα δύο έμβολα του Ολυμπιακού να αποκτήσουν μεγαλύτερη διάρκεια καλής απόδοσης, τόσο αμυντικά, όσο κι επιθετικά.

Κι έχει μεγάλη σημασία γιατί πολύ απλά ο Μαρτίνς στηρίζει πολλά πάνω τους. Και επιθετικά. Ζητάει από αυτούς σε πολλά κομμάτια του αγώνα να είναι οι εξτρέμ της ομάδας, έτσι ώστε να μπορούν ο Λάζαρος κι ο Ποντένσε να πατάνε περισσότερο στην αντίπαλη περιοχή και να απειλούν στο θέμα γκολ. Γενικά τους θέλει να γίνονται και κυνηγοί. Κάπως έτσι άλλωστε προέκυψε το γκολ του Ομάρ, το 1-0 με τον ΠΑΣ, όπως κι η σέντρα του Νορβηγού για το 1-0 του Λάζαρου στην Λουκέρνη κι η άλλη σέντρα του για το γκολ του Μεριά με τον ΠΑΣ. Η, η σέντρα του Τσιμίκα για το δεύτερο γκολ του Λάζαρου εδώ με τη Λουκέρνη.

Όμως, υπάρχει ανάγκη για μεγαλύτερη ισορροπία στην προσφορά των δύο πλάγιων μπακ. Π.χ. ο Ομάρ στο παιχνίδι με το Λεβαδειακό είχε πολύ φτωχή απόδοση. Αντίθετα, με τον ΠΑΣ ήταν σούπερ. Ήταν πιεστικός αμυντικά και παραγωγικός επιθετικά. Ο Τσιμίκας, από την μεριά του, δεν είχε καθόλου αξιόλογη επιθετική προσφορά με τον ΠΑΣ, όπου έβγαλε μόλις μία καλή επίθεση-τουλάχιστον αμυντικά ενήργησε πολύ σωστά όταν χρειάστηκε να γίνει τρίτος στόπερ και να κάνει την θετική επέμβαση. Στην Αγγλία, με την Μπέρνλι, ο Ομάρ επιθετικά ήταν εντελώς απρόσωπος κι ο Τσιμίκας ήταν αυτός που πήρε πρωτοβουλίες κι έβγαλε φάσεις μπροστά.

Το δίδυμο είναι καλό! Ο Ομάρ έχει την εμπειρία και την ποιότητα. Ο Τσιμίκας έχει τα τρεξίματα και τον ενθουσιασμό. «Δένει» καλά όλο αυτό το πράγμα, με τη διαφορά ότι μέχρι στιγμής σπάνια βλέπουμε και τους δύο να παίζουν καλά σε ένα ματς! Παίζουν πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Κι όταν με το Λεβαδειακό δεν ήταν καλός ούτε ο μεν, ούτε ο δε, η ομάδα είχε θέμα σε αυτό το κομμάτι.

Ο δε Τσιμίκας, που έχει το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης φρεσκάδας, με τα πέντε χρόνια διαφορά ηλικίας, πρέπει να «αφαιρέσει» από το παιχνίδι του αυτές τις στιγμές επιπολαιότητας. Για παράδειγμα, κάποια μακρινά εντελώς άστοχα σουτ τα οποία…φωνάζουν από μακριά ότι δεν έχουν καμία τύχη και που κάνει σε κάθε παιχνίδι. Οι δυνατότητες του είναι για μεγάλα πράγματα. Καλά πάει, πολύ καλά, όμως δεν πρέπει να μένει σε αυτό, αλλά να κοιτάζει να βγάζει τα πράγματα που δεν είναι καλά στο παιχνίδι του και να προσθέτει άλλα. Ιδίως στις τελικές επιλογές.

Γιατί με τις πολλές κούρσες και τις ωραίες μπούκες που κάνει, ο Τσιμίκας θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι πολύ πιο επικίνδυνος επιθετικά, τόσο σε επίπεδο ασίστ, όσο ακόμη και σε επίπεδο γκολ.