Το… χόρτο βλάπτει σοβαρά την υγεία

Ο τίτλος του κειμένου καρφιτσώθηκε στο μυαλό έπειτα από τα πρώτα 20-25 λεπτά του φιλικού αγώνα με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Είχε μεσολαβήσει ένα διάστημα 8-10 ημερών, αυτό εμπεριείχε μπόλικη αμφιβολία έχοντας ως πρώτο δείγμα την εικόνα του Άρη (στο φιλικό με τη Λάρισα). Ωστόσο, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη η περίοδος προετοιμασίας κι αν ο βασικός συνοδοιπόρος δεν είναι η σύνεση και η υπομονή, το πιθανότερο είναι να την πατήσεις.

Για να το απλοποιήσω, στο φιλικό παιχνίδι με τη Λάρισα στο Χαριλάου δυσκολευόμουν να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Συνυπολόγισα (προφανώς μη επαρκώς) την κακή κατάσταση του αγωνιστικού χώρου αλλά και πάλι αυτή η εικόνα δεν δικαιολογούταν. Οι δε 14-15 χιλιάδες φίλοι της ομάδας που βρέθηκαν στο παιχνίδι έφυγαν εξίσου προβληματισμένοι. Μετά άκουσα τις τοποθετήσεις όλων κι άρχισα να ζυγίζω διαφορετικά τα πράγματα.

Και πάμε στο χθες. Μια άλλη ομάδα εμφανίστηκε στο γήπεδο με σημαντική και τη σημείωση της αλλαγής συστήματος από το 4-3-3 στο 4-2-3-1. Ο χλοοτάπητας του Καυτανζογλείου δεν είναι δα και χαλί, αλλά δεν έχει αυτό το… χάλι που παρουσιάζει ο αντίπαλος του Χαριλάου σε σημείο να σκέφτεται ο αθλητής την πιθανότητα τραυματισμού και να αισθάνεται ότι βαδίζει σ’ έναν εξαιρετικά ανώμαλο δρόμο. Στην Ελλάδα, κάθε φορά που ένας αθλητής επικαλείται την κατάσταση του αγωνιστικού χώρου, εκτιμούμε ότι αναζητεί φθηνές δικαιολογίες. Μήπως όπως πρέπει να αναθεωρήσουμε; Και για να κλείσω περί των χόρτων, θα είναι πραγματικά άδικο για την ομάδα του Πάκο Ερέρα να σκέφτεται με έντονο προβληματισμό το πώς θα παίζει στο σπίτι της.

Πάμε στα βασικά. Ο Άρης είναι σοβαρή ομάδα με αρχές στο παιχνίδι της και με μπόλικη ποιότητα στη μεσοεπιθετική γραμμή. Αυτή η ποιότητα δεν αναδεικνύεται μέσα την παραγωγικότητά της, αποδεικνύεται από τη δημιουργικότητα των παικτών αλλά και το ατομικό ταλέντο. Για να φτάσει σε επίπεδο αυτοματισμών, το πιθανότερο είναι να χρειαστεί περίπου δύο μήνες. Σε αυτό το διάστημα θα πρέπει να καλύψει την αγωνιστικότητα ανετοιμότητα, εξασφαλίζοντας το αποτέλεσμα κι έχοντας στήριξη πρωτίστως εκ των έσω.

Μπάσα και Ματίγια συνθέτουν εξαιρετικό δίδυμο στον άξονα της μεσαίας γραμμής. Ειδικά ο δεύτερος, χθες ήταν να τον… πιεις στο ποτήρι. Μαζί με τον Μπρούνο Γκάμα ξεχωρίζουν σε επίπεδο ποιότητα, ποδοσφαιρικής εξυπνάδας και απλότητας. Γενικώς είναι άξιοι θαυμασμού οι ποδοσφαιριστές που κάνουν το απλό και στα μάτια των χιλιάδων φαίνεται εξεζητημένο. Ο Ματίγια έχει την κάθετη πάσα, παρά το βεβαρημένο βιογραφικό σε τραυματισμούς δεν φοβάται να βάλει τα πόδια του και κυρίως παίζει με ψηλά το κεφάλι, άρα βλέπει τις πάσες.

Ο Μπρούνο Γκάμα δεν θα κριθεί τώρα. Σε κάθε ενέργειά του, ο βασικός αντίπαλός του ήταν η φυσική κατάστασή του. Κυρίως μετά 35-40 αγωνιστικά λεπτά. Αν είναι σωστή η καταμέτρηση, σε 4-5 περιπτώσεις ξέφυγε με μια απλή προσποίηση του σώματος και χωρίς να σηκώσει εκατοστό το πόδι του από το έδαφος. Είναι ευχάριστη η συνύπαρξή του με τον Ντιγκινί ο οποίος επίσης μπορεί να παίξει σε τρεις θέσεις. Ο Ματέο Γκαρσία θα πρέπει να απλοποιήσει το παιχνίδι του. Εξαιρετικός ντριμπλαδόρος, θυμίζει τον Τόνι Κάλβο στην πρώτη του χρονιά, αλλά θα πρέπει η πάσα να εγκατασταθεί εντονότερα στο μυαλό του γιατί έτσι θα εξελιχθεί και σε προσωπικό επίπεδο. Ο Γιουνές σαφέστατα θα χρειαστεί 15-20 ημέρες, επί του παρόντος είναι αυτό που λένε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο… βαρύς.

Παραμένει αδιευκρίνιστο το μέλλον της υπόθεσης του Μανώλη Σιώπη, σίγουρα όμως είναι ο παίκτης που θα «κουμπώσει» αρμονικά στη μεσαία γραμμή, διότι θα απελευθερώσει τον Ματίγια από τα ανασταλτικά καθήκοντά του. Στις επόμενες 3-4 ημέρες προβλέπεται να σημειωθεί οριστική εξέλιξη. Σε περίπτωση απόκτησής του, αυτή η συνεργασία θα λειτουργήσει ευεργετικά και για τους δύο. Ταυτόχρονα θα αυξήσει τον εσωτερικό ανταγωνισμό στην μεσοεπιθετική γραμμή όπου για τέσσερις θέσεις θα υπάρχουν έξι βασικές λύσεις (σ. σ. Ματίγια, Μπρούνο Γκάμα, Ματέο Γκαρσία, Ντιγκινί, Γιουνές, Κολάσο) κι άλλες τόσες που βρίσκονται στον πάγκο.

Πάμε στα μετ’ όπισθεν. Ο Πάκο Ερέρα θέλει έναν στόπερ ο οποίος θα χτίζει παιχνίδι από πίσω. Στο φιλικό παιχνίδι με τον ΠΑΣ, είτε ο Μπάσα είτε ο Ματίγια έχαναν μέτρα για να βάλουν τα πρώτα πετραδάκια στην επιθετική ανάπτυξη. Είναι δικαιολογημένη η απαίτηση του Ισπανού προπονητή κι ας υπάρχουν οι Βέλεθ-Δεληζήσης-Σόουζα. Για τον πρώτο δεν έχω ξεκάθαρη άποψη, οι άλλοι δύο είναι… σκυλιά του πολέμου, αλλά υστερούν σε δημιουργικότητα. Εφόσον πάντως ενισχυθεί η αμυντική γραμμή, καλό θα είναι ο νέος παίκτης να μπορεί να παίξει και στα άκρα. Το ότι ο Ερέρα δεν χρησιμοποιεί τον Κωνσταντινίδη περισσότερα από 10-15 λεπτά προφανώς δείχνει κάτι. Στη δε αριστερή πλευρά, το ότι ο Βαλεριάνος είναι αναντικατάστατος εξίσου οδηγεί σε συμπέρασμα.