Το πιο ολοκληρωμένο «πακέτο»

Τον Νοέμβριο του 2015 ο Γιάννης Αλαφούζος αποφασίζει την απόλυση του Γιάννη Αναστασίου μετά από την ασφυκτική πίεση των οπαδών και της συντριπτικής πλειοψηφίας του Τύπου. Ο αποκλεισμός από την Καμπάλα είχε «σβήσει» όλη την εξαιρετική δουλειά του «Ολλανδού». Άδικο αλλά συμβαίνει στο ποδόσφαιρο.

Ο Παναθηναϊκός προχωρά στην πρόσληψη του Αντρέα Στραματσόνι. Χωρίς ποδοσφαιρικά κριτήρια, με μοναδικό επιχείρημα το... φεγγάρι που πέρασε στην Ίντερ ενώ λίγους μήνες αργότερα και ενώ η δουλειά του Ιταλού πάνω στο χορτάρι ήταν απογοητευτική(καμία σχέση με τις ''άκρες'' που είχε στο μεταγραφικό κομμάτι και τους κατά γενική ομολογία καλούς παίκτες που έφερε στο ''τριφύλλι'') η διοίκηση της ΠΑΕ αποφασίζει να κάνει νέο συμβόλαιο στον Ιταλό προπονητή.

Τα αποτελέσματα δεν δικαίωσαν την στήριξη και ο Ιταλός αποτελεί παρελθόν ένα χρόνο μετά. Ο Παναθηναϊκός βγαίνει ξανά στην αγορά. Ξανά χωρίς κριτήρια, χωρίς ποδοσφαιρική λογική, χωρίς «γιατί» στις ερωτήσεις. Για καλή του τύχη πέφτει πάνω στον Μαρίνο Ουζουνίδη. Ελεύθερος τότε, αγαπητός στον κόσμο, με μικρό κασέ. Αυτά έφταναν και περίσσευαν στην πάντα πρόχειρη σε αποφάσεις ΠΑΕ του Αλαφούζου. Η απόφαση σωστή, ο δρόμος για να φτάσουν σε αυτή λάθος. Φυσικά ο Μαρίνος ήταν και είναι ένας πολύ καλός προπονητής, η δουλειά του επιβεβαίωσε του λόγου το αληθές αλλά για τους γνωστούς λόγους δεν υπήρχε περίπτωση να παραμείνει στο «τριφύλλι».

Ο Μαρίνος συνεχίζει στην ΑΕΚ και στον πάγκο του Παναθηναϊκού θα κάθεται πλέον ακόμη ένας ποδοσφαιριστής της τεράστιας ομάδας των early 90's, που οδήγησε το κλαμπ σε μεγάλες επιτυχίες, με αποκορύφωμα την πορεία μέχρι τους «4» του Τσάμπιονς Λιγκ.

Το σίριαλ είχε χαρούμενο τέλος και ο Δώνης επιστρέφει στο «τριφύλλι» είκοσι δύο χρόνια μετά. Αυτή την φορά όχι ως ο εξτρέμ με την τρομερή ταχύτητα, τον μεγάλο διασκελισμό, τα καλά τελειώματα με το δεξί και την ικανότητα να τελειώσει σωστά τις φάσεις στον αέρα με το κεφάλι αλλά ως ο άνθρωπος στον πάγκο, που στην πιο δύσκολη σεζόν της ιστορίας του κλαμπ, θα προσπαθήσει να παρουσιάσει μία αξιοπρεπή ομάδα που θα βάλει τις βάσεις για ένα ανταγωνιστικό σύνολο την επόμενη χρονιά. Αν, δε, καταφέρει να τον βάλει στην πεντάδα και να «σβήσει» την τιμωρία από την ΟΥΕΦΑ, θα μιλάμε για ένα εξαιρετικό ξεκίνημα.

Δυστυχώς μιλάμε για στόχους που δεν ταιριάζουν στον Παναθηναϊκό αλλά ο «Νέρωνας του Φαλήρου» υποθήκευσε το παρόν και το μέλλον του «τριφυλλιού» με το -6, την απαγόρευση μεταγραφών και το «ξήλωμα» του ρόστερ.

Μετά από τρία χρόνια, ο Παναθηναϊκός πηγαίνει σε πρόσληψη προπονητή, γνωρίζοντας πολύ καλά το γιατί. Η απόφαση δεν πάρθηκε από τον Αλαφούζο που όσο και αν το πάλεψε, επαφή με το άθλημα δεν έχει αλλά από τον τεχνικό διευθυντή. Έτσι γίνεται στις κανονικές ομάδες, έτσι... δεν γινόταν στο «τριφύλλι» τα τελευταία χρόνια που πήγαινε από τον ανάποδο δρόμο. Πρώτα πήρε τον Στραματσόνι και μετά τον Ζιλμπέρτο. Πρώτα πήρε τον Ουζουνίδη και μετά τον Λυμπερόπουλο.

Ο Νταμπίζας γνώριζε από πρώτο χέρι πως οποιοσδήποτε ξένος τεχνικός(όσες περγαμηνές και αν είχε) θα ήταν μεγάλο ρίσκο στον πιο ειδικών συνθηκών Παναθηναϊκό ever. Ήθελε και ορθά, έναν τεχνικό που θα ήταν άριστος γνώστης της κατάστασης, έναν τεχνικό υψηλού επιπέδου όπως έχει αποδείξει ότι είναι ο Δώνης, έναν τεχνικό που μπορεί να παρουσιάσει επιθετικό και γεμάτο ενέργεια ποδόσφαιρο και το «πακέτο» ολοκληρώνει το ειδικό βάρος της παρουσίας του στην Λεωφόρο. Κακά τα ψέμματα, ποιος προπονητής σε αυτό τον Παναθηναϊκό θα μπορούσε να σταθεί μετά από 1-2 ανεπιτυχή αποτελέσματα; Ειδικά αν δεν αλλάξει κάτι στο ιδιοκτησιακό. Ποιος θα είχε πίστωση χρόνου; Ο Δώνης εκτός από καλός προπονητής είναι και «παιδί» του Παναθηναϊκού. Και όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση του Ουζουνίδη, παίζει σημαντικό ρόλο να υπάρχουν φιγούρες στο κλαμπ που θυμίζουν την κανονικότητά του σε περιόδους το λιγότερο μη κανονικές!

Ο Δώνης εν γνώση του, σε μία επαγγελματική... διαστροφή, βλέπει μπροστά του μία τεράστια ποδοσφαιρική πρόκληση. Αναλαμβάνει τον Παναθηναϊκό στην χειρότερη κατάσταση της ιστορίας του, στο πιο δύσκολο ποδοσφαιρικό project που θα μπορούσε να αναλάβει κανείς στο «τριφύλλι». Είναι τυχερός ο σύλλογος που ο Δώνης φωνάζει «παρών», τώρα στα δύσκολα και δεν αφήνει την... σειρά του για μετά, για μία κατάσταση πιο εύκολη και πιο κανονική!

Το αν θα πετύχει, προφανώς και δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο. Για την ακρίβεια και από όσα μας έχει διδάξει η πρόσφατη ιστορία, όσο πιο φυσιολογικός είναι διοικητικά ο σύλλογος, τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχει να δημιουργήσει ωραία πράγματα, τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχει να παίξει την παρτίδα, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι αποκλειστικά βασισμένο στις δικές του ιδέες, δυνάμεις, παραστάσεις.
Καλή αρχή κόουτς...

Υ.Γ1: Αν ολοκληρωθεί το deal με την «Panasia», το μεταγραφικό καλοκαίρι του Παναθηναϊκού θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Οι κινήσεις που θα κάνει ή δεν θα κάνει το «τριφύλλι» στην ελληνική αγορά θα δείξουν σε σημαντικό βαθμό τις άμεσες προθέσεις του fund για την διαχείριση του συλλόγου. Εκτός και αν μέχρι τότε, θα έχουμε μάθει τα πιο σημαντικά στοιχεία για την υπόθεση. Ποιους εκπροσωπεί ο Πιενγκπονσάντ(εκτός από τον Βίκτωρα Ρέστη που όσο περνάει ο καιρός, έχει και μεγαλύτερη εμπλοκή στην ιστορία) και ποιο είναι το πλάνο για την επιστροφή του Παναθηναϊκού στην κανονικότητα. Παρά την απαγόρευση, λοιπόν, τρόποι να πάρεις ότι καλύτερο υπάρχει κάτω των 23, υπάρχουν. Όπως και «εννιάρι» που να κάνει την διαφορά! Αρκεί να υπάρχει διάθεση και πάνω απ'όλα λεφτά για να επενδυθούν...

Υ.Γ2: Η σειρά στο μπάσκετ γυρίζει. Και θα γυρίσει. Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ καλύτερη ομάδα για να χάσει τρία παιχνίδια στα πέντε από τον φετινό Ολυμπιακό. Οποιαδήποτε άλλη κατάληξη στους τελικούς της Α1 θα πρόκειται για έκπληξη ή για «πράσινη» αυτοκτονία! Αυτό που δεν γυρίζει, αυτό που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ είναι η αχαριστία, η ισοπέδωση, η βλακεία ορισμένων «φίλων» του συλλόγου, οι οποίοι στην πρώτη ήττα του τμήματος που έχει κρατήσει όρθιο ολόκληρο τον σύλλογο εδώ και δύο δεκαετίες διαλύουν τα πάντα. Άχρηστος ο προπονητής, για κλωτσιές οι παίκτες, «λίγος» ο πρόεδρος. Μεγάλη «γάγραινα» τα social media αλλά και μεγάλος καθρέφτης της αθλητικής παιδείας, με την οποία δυστυχώς ως έθνος δεν συναντηθήκαμε και ποτέ. Ούτε κατά τύχη...