Το ταξίδι για την εβδομάδα του Eleven Campaign και το τελικό ματς που έπαιξαν τα παιδιά που βρίσκονται στο επίκεντρο της πρωτοβουλίας στη Γενεύη, πριν από το παιχνίδι των θρύλων, προέκυψε εντελώς ξαφνικά για τον Αντώνη Ρίκκα. Ο πρώην μέσος της Ξάνθης και της ΑΕΚ, ο οποίος μεγάλωσε ποδοσφαιρικά στη Μαρσέιγ, ασχολείται πλέον με την εκπροσώπηση ποδοσφαιριστών και σταδιακά κάνει τα πρώτα του βήματα στην προπονητική, είχε καθοριστική συμβολή στην πανέμορφη ποδοσφαιρική εμπειρία του Eleven Campaign και στην ουσία κλήθηκε να αξιοποιήσει ως προπονητής τη δύναμη του ποδοσφαίρου για να κάνει μέσα σε μια εβδομάδα ομάδα και παρέα 11 παιδιά από διαφορετικές χώρες του κόσμου, με διαφορετικές εμπειρίες και παραστάσεις. Το γεγονός ότι μιλά πέντε γλώσσες βοήθησε πολύ. Περισσότερο όμως βοήθησε ο τρόπος που αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο και η προσέγγισή του, που κέρδισε τους πάντες.

Ο Ρίκκα, ο οποίος ήταν στους αρχηγούς της ΑΕΚ όταν η ομάδα υποβιβάστηκε, μίλησε μετά το τέλος της εμπειρίας στο gazzetta.gr για την πραγματική ομορφιά του παιχνιδιού, τους ανθρώπους που έκαναν θυσίες για να γίνει πραγματικότητα, αλλά και για εκείνους που έδωσαν το αίμα τους για την Ένωση...

Πώς ξεκίνησε για σένα αυτή η εμπειρία και πώς αποφάσισες να κάνεις το ταξίδι-αστραπή και να γίνεις ο προπονητής των παιδιών;

«Να πω την αλήθεια από το πουθενά! ήμουν Κυριακή στη Ρόδο, με την ομάδα που προπονώ στο τοπικό. Είχα ματς, κερδίσαμε κιόλας. Και όταν τελείωσε το παιχνίδι, είδα πολλές κλήσεις του Θοδωρή του Μοσχονά, που είναι και πολύ φίλος μου και παλιός συμπαίκτης στην ΑΕΚ. Ανησύχησα. Εγώ ήξερα για το Eleven Campaign, μου είχε πει, καθώς είναι και πρεσβευτής του. Τον κάλεσα λοιπόν και μου είπε με ήρεμο τρόπο, καθώς ήξερε ότι είχα πολλές δουλειές αυτή την εβδομάδα, ότι τα παιδιά είναι εκεί, οι διοργανωτές, όλοι, αλλά η UEFA δεν έστειλε προπονητή. Τον ρώτησαν λοιπόν και πρότεινε εμένα. Του ζήτησα λίγο χρόνο να σκεφτώ. Με κάλεσε ξανά έπειτα από μισή ώρα και μου εξήγησε αναλυτικά το πρόγραμμα της εβδομάδας και τι ακριβώς θα συμβεί και παρότι είχα πολλούς ανθρώπους με κανονισμένα ραντεβού και την οικογένειά μου του είπα έρχομαι! Θα βρω τη λύση και θα έρθω. Πραγματικά δεν το έχω μετανιώσει καθόλου!».

Πώς ήταν η πρόκληση να πάρεις 11 παιδιά, από 11 διαφορετικές χώρες και να τα κάνεις ομάδα σε λίγες ημέρες;

«Πραγματικά, γιατί ήρθα κάποιες μέρες μετά τα παιδιά, βοήθησαν πολύ όλοι όσοι ήταν στο τιμ. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον, αυτό σημαίνει ομάδα. Εγώ μπήκα την δεύτερη-τρίτη μέρα, πριν προπονούσε τα παιδιά ο Γιάννης, που είναι κόουτς στην Αγγλία και ήδη το είχε χειριστεί πολύ καλά το θέμα, είχε κάνει την αρχή. Και απλά κόλλησα εγώ με τα παιδιά. Με βοήθησε πολύ το ότι μπορούσα να μιλήσω με τους περισσότερους. Πιστεύω ότι όταν κάνεις κάτι με την καρδιά σου, το νιώθεις και σου αρέσει, βγαίνει μόνο του!»

Βίωσες εκ των έσω ένα τρομερό κοινωνικό πείραμα για το πώς το ποδόσφαιρο μπορεί να σπάσει γλωσσικά και άλλα εμπόδια. Τελικά είναι επιτυχημένο;

«Εντελώς επιτυχημένο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, το πρώτο βράδυ που έφτασα εκεί, μου είπε ο Κυριάκος και τα άλλα παιδιά από την Eleven Campaign να μιλήσω λίγο στο παιδί από τη Βραζιλία, τον Ρενατίνιο, γιατί δεν έχει μιλήσει σε κανέναν και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Χάρηκε που άκουσε τα λίγα πορτογαλικά που ξέρω. Και τον βλέπεις την τελευταία μέρα να κάνει πλάκα στους υπόλοιπους, να μιλάει λίγο αγγλικά με τον Ντάριαν που ήταν αρχηγός. Η μέρα με τη νύχτα, ήταν τρομερό. Και κάτι άλλο σημαντικό. Όταν έζησες για πολλά χρόνια το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, τις απαιτήσεις που υπάρχουν για το αποτέλεσμα κ.ο.κ και βιώνεις αυτά, σε κάνει να καταλαβαίνεις γιατί το ποδόσφαιρο ήταν το όνειρό σου και ήθελες να ασχοληθείς με αυτό. Πήρα μια δόση αγάπης και ευτυχίας από το ποδόσφαιρο που ζούσα όταν ήμουν μικρός και έφευγα στα τουρνουά της Μαρσέιγ με την παρέα μου. Πέρασα υπέροχα».

Ξεχώρισες κάποια ιστορία από αυτά τα παιδιά, που σου έμεινε περισσότερο, ή κάποια στιγμή;

«Όλες οι ιστορίες, αλλά ίσως επειδή μεγάλωσα Γαλλία και είμαι και Γάλλος, η Γαλλίδα που είχαμε στην ομάδα, η Νίνα, έμενε δέκα χιλιόμετρα από τα γήπεδα και αποφάσισε να αφήσει το σπίτι της και να έρθει να μείνει μαζί μας. Είχε πολύ τρακ στην αρχή, γιατί δεν ήξερε κανέναν και οι Γάλλοι συνήθως δεν μιλούν άλλες γλώσσες. Δεν μπορούσε να εκφραστεί στα αγγλικά καλά, αλλά καταλάβαινε κάποια. Μετά το ματς ξέσπασε σε κλάματα στα αποδυτήρια και της λέγαμε ότι δεν πειράζει που ήρθαμε 1-1. Και μας λέει "δεν με νοιάζει που ήρθαμε 1-1, εγώ δεν θέλω να φύγω από εδώ". Και την έβλεπες και δεν σταματούσε να κλαίει. Αυτό μου έμεινε πολύ από την εμπειρία. Και τους έλεγα, στην αρχή, ότι ίσως την τελευταία μέρα να μην θέλετε να φύγετε και έγινε!».

Πώς ήταν οι στιγμές που συνάντησαν τα παιδιά τους ποδοσφαιρικούς θρύλους;

«Ωραία ήταν, γιατί το χάρηκαν πολύ. Π.χ είχε χάσει η Γαλλίδα τον Φίγκο για υπογραφή και πήγε ο Μιχάλης με το κινητό της και τον βρήκε, υπέγραψε και είχε συγκινηθεί. Εκεί καταλαβαίνεις ότι έπαθαν πλάκα. Αλλά η γνώμη μου είναι ότι δεν ήταν πολύ ωραίο που τους είχαν και τις δύο ομάδες παιδιών σε έναν διάδρομο και απλά περνούσαν μπροστά τους οι παίκτες, εγώ το περίμενα λίγο διαφορετικό. Δηλαδή να έκαναν ένα ζέσταμα μαζί, όλοι το ίδιο είμαστε, για τον ίδιο σκοπό πήγαμε. Ή να ήμασταν στην ίδια αίθουσα και να μιλάνε ανοιχτά, χωρίς σεκιούριτι και εμπόδια. Παιδιά είναι. Αυτό μου φάνηκε λίγο περίεργο. Αλλά τα παιδιά το χάρηκαν και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πρέπει να πω και ένα μεγάλο μπράβο στον Καρεμπέ, που σήκωσε την κορδέλα της UEFA. Ο Αμπιντάλ τρομερός, ο Φίγκο επίσης. Κάποιους ξεχνάω, κάποιοι έκαναν όσο μπορούσαν το καλύτερο. Κάποιοι άλλοι βέβαια απλά περνούσαν ενώ στην ουσία απλά γι' αυτό το λόγο είχαν έρθει εκεί».

Ήταν λίγες οι μέρες, αλλά πιστεύεις μπορεί να αλλάξει τον χαρακτήρα κάποιων παιδιών αυτή η εμπειρία;

«Ναι. Βγαίνεις από το comfort zone το δικό σου. Οι περισσότεροι γονείς, όπως του Ισπανού του Μάριο, μου έλεγαν ότι δεν αναγνωρίζουν το παιδί τους, ότι βγάζει τρομερή αυτοπεποίθηση, προσωπικότητα, ότι στο γήπεδο παίρνει πρωτοβουλίες, ενώ στην Ισπανία ήταν διαφορετικός. Αυτό δείχνει και για τους ανθρώπους ότι όταν πας σε κάτι καινούργιο και κοινωνικοποιείσαι βρίσκεις ένα κομμάτι του εαυτού σου που δεν ήξερες και νομίζω ότι εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος».

Μετά από αυτό θέλεις περισσότερο να δουλεύεις προπονητικά με παιδιά;

«Κοίτα, νομίζω ότι αν θέλεις να ασχοληθείς με την προπονητική πρέπει να το κάνεις από την αρχή. Η αρχή είναι και τα παιδιά και το ερασιτεχνικό, αλλά εννοείται ότι τα παιδιά έχουν κάτι ξεχωριστό. Έχω κάποια παιδιά που ασχολούμαι στη Ρόδο και νομίζω ότι είναι μαι τρομερή δόση αγάπης και μάθημα για τους μεγάλους».

Κάτι άλλο που σου έμεινε από την προσπάθεια αυτή;

«Θα ήθελα να πω για τους ανθρώπους που γνώρισα αυτή την εβδομάδα. Όλους, δεν θα πω ονόματα γιατί αυτό το συλλογικό περιγράφει το Eleven Campaign. Αυτοί θα καταλάβουν, γιατί ξέρουν οι ίδιοι. Εγώ απλά κούμπωσα την τελευταία εβδομάδα, μου έλεγαν κι ευχαριστώ και εγώ πρέπει να τους πω χίλια ευχαριστώ. Στην κοινωνία που ζούμε, όπου ο κάθε ένας ασχολείται με τον εαυτό του, το να ασχοληθούν λοιπόν τέτοια παιδιά, Έλληνες που ζουν στη εξωτερικό ή στην Ελλάδα με αυτό το θέμα, πραγματικά είναι για βραβείο. Γιατί όλοι κάνουμε καλές σκέψεις, αλλά στην πράξη είναι το θέμα. Και τα παιδιά στην πράξη εντυπωσίασαν. Το μπράβο είναι το λιγότερο που μπορώ να πω. Μέχρι κι εμείς οι μεγάλοι πήραμε μαθήματα αγάπης και ευτυχίας. Κι εμείς μεγάλα παιδιά είμαστε και περάσαμε υπέροχα! Γίναμε όλοι λίγο παιδιά. Μπράβο σε όλους που το έτρεχαν κάθε μέρα, έκαναν θυσίες, δεν κοιμόντουσαν για να πάρουν την απόλαυση αυτή που προσφέρει το χαμόγελο του παιδιού. Εννοείται ότι είχε δυσκολίες, αλλά στο τέλος βγήκε και με το παραπάνω».

Κλείνοντας, η ΑΕΚ επέστρεψε στην κορυφή μετά από 24 χρόνια. Πώς αισθάνεσαι που στα δύσκολα ήσουν εκεί, έχοντας υπάρξει και αρχηγός;

«Καταρχάς είμαι πολύ ευτυχισμένος που παίρνει το πρωτάθλημα η ΑΕΚ. Τη χρονιά που πέσαμε ήμουν από τους πιο παλιούς και εκ των αρχηγών. Ήταν δυνατές εμπειρίες για τη ζωή, αλλά και πολύ δύσκολες. Και ήταν κάποιοι άνθρωποι στα γραφεία και στο τιμ, φροντιστές, φυσιοθεραπευτές όλοι αυτοί που για εμάς είναι πολύ σημαντικοί αλλά δεν φαίνονται και τόσο στους εκτός συλλόγου. Είναι η ψυχή της ομάδας. Ένα μεγάλο μπράβο και σε αυτούς, οι οποίοι πάλεψαν να κρατήσουν το ήθος της ΑΕΚ όσο καλύτερα μπορούσαν. Και όλοι οι άνθρωποι που δούλεψαν στη Γ' και γενικά στα δύσκολα, αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο γιατί αυτό το πρωτάθλημα, αν και είναι τρομερή η προσπάθεια που έκαναν ο Χιμένεθ με τα παιδιά, ανήκει και σε αυτούς. Γιατί η ΑΕΚ είναι μια μεγάλη οικογένεια και δεν πρέπει να ξεχνάμε όσους έδωσαν αίμα για αυτή την προσπάθεια. Κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύτηκαν πάρα πολύ τότε, επηρεάστηκε η προσωπική τους ζωή για να κρατήσουν το επίπεδο της ΑΕΚ».