Στέφανος Αθανασιάδης: Ο «ένας από εμάς» του ΠΑΟΚ και της Τούμπας (vids)

• Ένα ματς κόντρα στον Άγιαξ «σημάδεψε» την καριέρα του

Δεν ξέρω αν απαλύνει την σκέψη του, κάνει πιο εύκολο το «αντίο», αλλά όπως και να το κάνουμε η αποθέωση που γνωρίζει ο Στέφανος Αθανασιάδης από χτες το απόγευμα όταν ανακοίνωσε την οριστική απόφασή του να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή και αναγνώριση της προσφοράς στον ΠΑΟΚ.

Εξάλλου ο κόσμος δεν ξεχνά, ο χρόνος γιατρεύει πολλά, γι’ αυτό κι ο Κλάους θα είναι για πάντα «ένας από εμάς», όπως του γράφουν δεκάδες φίλοι του «Δικεφάλου» κάτω από την ανάρτηση της αποχώρησής του από τα γήπεδα ενόψει της τελευταίας παράστασης που θα «ανέβει» σήμερα το μεσημέρι στο γήπεδο της Καρδίτσας.

Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά, άλλωστε ο σημερινός αγώνας, απέναντι στον ΠΑΟΚ (Β’), μοιάζει με την επαναπροβολή του φιλμ της «ασπρόμαυρης» καριέρας του και προφανώς με το που θα μπει φορώντας την… κιτρινόμαυρη φανέλα της Αναγέννησης, θα νιώσει την καρδιά του να χτυπάει έντονα και να πάλλεται από τα πιο δυνατά συναισθήματα.

Το έγραψα πριν από πολλά χρόνια, αλλά το επαναλάβω copy paste, δίχως να αλλάξω ούτε κόμα, καθώς συνεχίζω να πιστεύω πως σπανίζουν περιπτώσεις ποδοσφαιριστών, όπως ο Στέφανος, που έκαναν το χόμπι τους επάγγελμα, αγωνίστηκαν για σχεδόν 300 επίσημα παιχνίδια, 295 για την ακρίβεια, με τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας (του ΠΑΟΚ), πέτυχαν 106 γκολ και είδαν την καριέρα τους, μέσα σε μόλις ενενήντα λεπτά, να κλονίζεται και να συντρίβεται συθέμελα.

Ουδείς γνωρίζει, πρώτα απ’ όλα ο ίδιος, πως θα είχε γραφτεί η ιστορία (του) αν δεν υπήρχε εκείνο το παιχνίδι στις 3 Αυγούστου του 2016 κόντρα στον Άγιαξ για τα προκριματικά του UEFA Champions League, άλλωστε αυτή η απορία πράγματι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα (αναπάντητα) «what if» στα χρονικά του «Δικεφάλου».

Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, αυτό συνέβη στον Έλληνα επιθετικό, που έκτοτε δεν «σήκωσε κεφάλι», αποφασίζοντας, οκτώ χρόνια μετά, να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια -τι σύμπτωση- απέναντι στον αγαπημένο του ΠΑΟΚ, έστω κι αν αυτή είναι η δεύτερη ομάδα του.

Ο Κλάους ήταν ένα όνομα που ακούστηκε πολύ νωρίς για τα ελληνικά ποδοσφαιρικά δεδομένα. Ο αείμνηστος Σταύρος Σαράφης, ήταν εκείνος που τον πήρε τηλέφωνο για το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο κι ο Ίλιε Ντουμιτρέσκου, εκείνος που τον αποκαλούσε «μαύρο», αυτός που τον πρότεινε για την πρώτη ομάδα.

Μπήκε φουριόζος ένα παγωμένο Σαββατιάτικο απόγευμα στις 24 Φεβρουαρίου του 2007, όταν κόντρα στην ΑΕΛ ο Γιώργος Παράσχος του έδωσε τη δυνατότητα να παίξει τα πρώτα δεκατρία λεπτά με το «δικέφαλο αϊτό» στο στήθος. Από τα τσιμέντα της Τούμπας, ένα παιδί που έκανε το ball boy στα εντός έδρας παιχνίδια και ταξίδεψε «εκτός» σε Καυτανζόγλειο, Χαριλάου και σ’ όλες τις πόλεις της Ελλάδας μαζί με οπαδούς του ΠΑΟΚ, είχε κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Ουσιαστικά ο Χαλκιδικιώτης, γέννημα θρέμμα του Λακκώματος, επιθετικός μας συστήθηκε με δύο γκολ σ’ ένα ματς πάλι κόντρα στην ΑΕΛ, αυτή τη φορά στο «Αλκαζάρ», τον Απρίλιο του 2008, δείχνοντας στην ποδοσφαιρική Ελλάδα πως επρόκειτο για ένα μεγάλο «one touch» φορ περιοχής.

Το αποδεικνύουν περίτρανα οι αριθμοί του: 467 επαγγελματικοί αγώνες, 131 γκολ, με έξι ομάδες (ΠΑΟΚ, Πανσερραϊκός, Μακάμπι Χάιφα, ΠΑΣ Γιάννινα, Απόλλων Λάρισας, Αναγέννηση Καρδίτσας) μέσα σε μια διαδρομή 18 ετών στα γήπεδα. Δε θα λες και λίγα…

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Κλάους ήταν ότι άργησε να συνειδητοποιήσει πως είναι τοπ επιθετικός κι όταν, πλέον, το συνειδητοποίησε δεν ήταν προετοιμασμένος να το διαχειριστεί. Τον Σεπτέμβριο του 2014 υπέγραψε ένα τετραετές συμβόλαιο, βάζοντας πάνω απ’ όλα το συναίσθημα όπως είχε πει τότε, ένα μεγάλο από κάθε άποψη συμβόλαιο, που βάσει της μέχρι τότε προσφοράς του με το «33» στην πλάτη το άξιζε, αλλά δυστυχώς για εκείνον τα επόμενα χρόνια προσπάθησε να γίνει κάτι άλλο από αυτό που ήταν πραγματικά.

Ένα ματς κόντρα στον Άγιαξ «σημάδεψε» την καριέρα του

Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2016, σ’ εκείνο το ματς με τον Άγιαξ, όπου ο ΠΑΟΚ διεκδικούσε την πρόκρισή του στα play off του Champions League, με τον Αθανασιάδη να ανοίγει νωρίς το σκορ, αλλά στη συνέχεια να γίνεται ο μοιραίος παίκτης των «ασπρόμαυρων».

Η Τούμπα δεν συγχωρεί εύκολα, ακόμη και τα «δικά της» παιδιά, ο Κλάους μετατράπηκε σε «μαύρο πρόβατο» και τα γεγονότα που ακολούθησαν, με τη βοήθεια μερίδας του Τύπου για να τα λέμε όλα, τον επηρέασαν βαθιά,, φαινόταν σε κάθε του βήμα ότι είχε κλονισθεί η απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο ένστικτο του σκοραρίσματος που τον χαρακτήριζε μέχρι τότε.

Δεν είναι τυχαίο, ότι ακόμα και σήμερα παραμένει πρώτος σκόρερ του «Δικεφάλου» με 20 γκολ στην Ευρώπη, αλλά όπως και να το κάνουμε εκείνο το ματς θα τον στοιχειώνει για πάντα, εκείνο το ματς και όσα επακολούθησαν ήταν η αρχή μιας πορείας που τον έφερε στην πόρτα της εξόδου από την αγαπημένη Τούμπα.

Παρέμεινε πιστός οπαδός και λάτρης του «άσπρου» και του «μαύρου», την ακολουθεί πιστά, βλέπει όλα τα ματς από τα… χαμηλά της Θύρας 4Α, κι όταν έφτασε η ώρα να αντιμετωπίσει την πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ στο γήπεδο επέλεξε συνειδητά αυτό να μη γίνει, άλλωστε δε θα μπορούσε να συμβεί το αντίθετο για έναν ποδοσφαιριστή, ο οποίος πέτυχε τόσα πολλά και σπουδαία γκολ με την «ασπρόμαυρη» φανέλα.

Ξεκινώντας από τα «τσικό» έφτασε να γίνει ο αρχηγός (φορώντας πεισματικά το περιβραχιόνιο στο δεξί χέρι, αντίθετα με τα συνηθισμένα) στην ομάδα, που την ημερομηνία ίδρυσης (1926) την έχει κάνει τατουάζ στο εσωτερικό μέρος απ’ το χείλος του, έναν ποδοσφαιριστή που παρότι λείπει από τη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια, πανηγύρισε σαν τρελός την κατάκτηση του νταμπλ το 2019, έστω κι αν όπως αποκάλυψε μιλώντας στο Gazzetta δεν μπήκε καν στη διαδικασία να δει τη φιέστα, κάτι που έκανε φέτος συμμετέχοντας από το μεσημέρι στα προεόρτια του τίτλου και παρακολουθώντας την στέψη των πρωταθλητών Ελλάδας από την αγαπημένη του Θύρα 4.