Αντικειμενικά, εκείνο το καλοκαίρι ήταν εξόχως συναρπαστικό. Ταξιδιάρικο και αγαπησιάρικο μαζί, λόγω της ανυπομονησίας του κόσμου γι’ αυτά που γεννά η καθημερινότητα και τα οποία θρέφουν οράματα και κάνουν τη φαντασία να οργιάζει. Σηματοδότησε το τέλος μιας εξαιρετικά δύσκολης εποχής, εκείνης της τετραετίας στην εξορία του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά και την απαρχή μιας νέας η οποία συνοδεύτηκε με το μοτό… «μέχρι τα όνειρά μας να πάρουν εκδίκηση». Το σχέδιο αναγέννησης περιλάμβανε αγωνιστικό μοντέλο που αποδεδειγμένα ταιριάζει στη mentalité των υποστηρικτών της ομάδας. Το λεγόμενο latin ποδόσφαιρο, της διαδοχικής εναλλαγής συναισθημάτων, της μπάλας που «τρέχει» πάνω κάτω ενθουσιάζοντας τα πλήθη. Ο Αρειανός αγάπησε αυτό το ποδοσφαιρικό μοντέλο από τότε που είχε εμφανιστεί ένας χαμογελαστός Αργεντίνος «μαλλιάς» ονόματι Γκιγέρμο Όγιος πριν από 16-17 χρόνια, γι’ αυτό το όνομά του μνημονεύεται ακόμη και σήμερα, ασχέτως του ότι στερούταν αποτελεσματικότητας. Η υιοθέτηση αυτού του ποδοσφαιρικού στιλ βρήκε υποστηρικτές πριν καλά-καλά «περάσει» στο χορτάρι.

Η εφαρμογή του απαιτούσε latin ποδοσφαιριστές, μόνο που εκείνη την εποχή κανείς δεν φανταζόταν τη μακροχρόνια παραμονή τους. Ο αντικειμενικός στόχος (σ. σ. κατάκτηση τίτλου) δεν υλοποιήθηκε ποτέ αλλά ο βασικός επιτεύχθηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες γιατί το κοινό αγάπησε, το ποδόσφαιρο που αποδόθηκε ήταν ευχάριστο στο ευρύ κοινό και οι δεσμοί που πρέπει να αναπτύσσονται μεταξύ πρωταγωνιστών και club διαπιστώθηκαν από τους πρώτους μήνες εκείνων των συνεργασιών.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, οι εκφραστές εκείνης της εποχής έφυγαν ο ένας μετά τον άλλον, έχοντας αφήσει τα διαπιστευτήριά τους και την προσφορά τους. Ο Ματέο Γκαρσία είναι ο τελευταίος από τους αποχωρήσαντες έχοντας αγωνιστεί σε 136 παιχνίδια καθώς έκανε τετραετία… διακεκομμένη λόγω και του χρόνου που πέρασε στο Βελιγράδι αγωνιζόμενος με τα χρώματα του Ερυθρού Αστέρα. Η μεταγραφή του στην Άτλας Γκουδαλαχάρα σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής και για τον ίδιο.

Μικρό παιδί εμφανίστηκε εκείνη την καυτή νύχτα του Ιούλη στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», φορώντας μακρυμάνικο (!), λιγάκι ντροπαλός «κρυβόταν» πίσω από τις κάμερες και τις πλάτες της attraction εκείνης της βραδιάς καθώς τα φώτα είχαν εστιάσει στον Αργεντίνο Νικολάς Κολάσο. Ως τέκνο της Μπόκα Τζούνιορς, ο τελευταίος σαφέστατα θεωρούταν μεγαλύτερο όνομα, όλοι επικεντρώθηκαν επάνω του και ελάχιστοι έδωσαν σημασία στον άνθρωπο που θα εξελισσόταν σε πρώτο σκόρερ του Άρη εκείνη τη σεζόν (2018-19). Τελικώς, ο λεγάμενος έκλεισε τετραετία και ο Κολάσο έμεινε για τέσσερις-πέντε μήνες λόγω αδυναμίας προσαρμογής στο ποδοσφαιρικό μοντέλο της ομάδας.

Την ίδια εποχή είχε έρθει και ο Μπρούνο Γκάμα, διψασμένος για μια νέα ποδοσφαιρική αρχή έπειτα από τα χρόνια στην Ουκρανία και τον σοβαρό τραυματισμό που τον υποχρέωσε να αντέξει τα χαμηλά πατώματα του ισπανικού ποδοσφαίρου. Ο Πορτογάλος αρτίστας αγαπήθηκε εξίσου και μέτρησε 125 παιχνίδια. Δώδεκα λιγότερα από το μεγαλύτερο στοίχημα της εποχής, τον άνθρωπο που «βγήκε» από την κατάψυξη καθώς επί τριετίας ο Χαβιέρ Ματίγια δεν είχε παίξει ποδόσφαιρο αλλά ήταν από χειρουργείο σε χειρουργείο. Ο ατίθασος Ισπανός έκανε 137 παιχνίδια. Εντυπωσίασε με την απλότητα που χαρακτήριζε το παιχνίδι του, λατρεύτηκε για τη γλυκιά ποδοσφαιρική «αλητεία» του ή μάλλον, με αυτό το… refuse to lose που είχε στην αγωνιστική συμπεριφορά του. Τα γόνατά του δεν ήταν τόσο στιβαρά για να αντέξουν υψηλές ταχύτητες αλλά το κοφτερό μυαλό του υπερκάλυπτε αυτή την αδυναμία.

Στο ίδιο… καράβι ήταν και ο Φραν Βέλεθ των 57 αγώνων ο οποίος αγαπήθηκε αλλά και «μισήθηκε» γιατί έφυγε από την πίσω πόρτα λειτουργώντας αυστηρά επαγγελματικά με γνώμονα το μεγαλύτερο συμβόλαιο στον Παναθηναϊκό. Ίδια εποχή κατέφθασε και ο Νικολάς Ντιγκινί των 62 παιχνιδιών στην περίπτωση του οποίου ο Άρης λειτούργησε λανθασμένα καθώς δεν εκτίμησε την προσφορά του και τον άφησε να φύγει δύο χρόνια μετά την άφιξή του. Με καθυστέρηση λίγων μηνών «προσγειώθηκε» στον πλανήτη Άρη και ο Λίντσεϊ Ροζ των 96 αγώνων για να ακολουθήσει ο Λούκας Σάσα των 120. Κι αυτός επιλέχθηκε από τους ανθρώπους που έχτισαν την ομάδα το καλοκαίρι του 2018.

Η επιλογή του Χουλιάν Κουέστα στον επίλογο του κειμένου δεν είναι τυχαία γιατί ο Ισπανός τερματοφύλακας είναι ο μοναδικός παραμένων, ο τελευταίος των Μοϊκανών. Ήδη συμπλήρωσε πενταετία και πάει για τον έκτο χρόνο, τον τελευταίο του συμβολαίου του το οποίο ανανεώθηκε δις. Ήδη μετρά 153 παιχνίδια και το όνομά του βρίσκεται στις κορυφαίες θέσεις στη λίστα των ξένων παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές. Μετά την πώληση του Ματέο Γκαρσία, είναι ο μοναδικός από τους εκπροσώπους εκείνου του γλυκού καλοκαιριού κι εκείνου του απογεύματος στο Καυτανζόγλειο. Τότε το θρυλικό Χαριλάου ήταν κλειστό λόγω έργων και ο Άρης υποχρεώθηκε να δώσει εκεί τον πρώτο εντός έδρας αγώνα του Πρωταθλήματος (2018-19) απέναντι στη Λάρισα. Βγαίνοντας από τη φυσούνα, οι ποδοσφαιριστές δεν ήξεραν τι θα συναντούσαν, ρίχνοντας όμως μια ματιά στις κερκίδες δεν κατάλαβαν απλά, αλλά εμπέδωσαν τα χαρακτηριστικά του νέου περιβάλλοντος εργασίας τους...