Aπλά μαθήματα βραζιλιάνικης ποδοσφαιρικής ιστορίας

Θα ξεκινήσω με μία μικρή ανασκόπηση, αρκετά σύντομη για να μην κουράσω… Ρίξτε μία ματιά στα Παγκόσμια Κύπελλα τα οποία κατέκτησε η Βραζιλία, αφήνοντας τα αρκετά παλιά του 1958 και του 1962, παρότι και τότε υπήρχε ο Πελέ.

Μουντιάλ 1970 στο Μεξικό, η Βραζιλία με έξι νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια σηκώνει το τρόπαιο με 19 γκολ και την απίστευτη τριάδα των Ζαϊρζίνιο (7), Πελέ (4), Ριβελίνιο (3) να βγάζουν φωτιές, στην ομάδα που έχει θεωρηθεί η καλύτερη όλων των εποχών στη διοργάνωση.

Μουντιάλ 1994, αρκετά υποδεέστερη η Βραζιλία σε σχέση με την ομάδα του ΄70 αλλά είχε και πάλι έναν Ρομάριο, έναν Μπεμπέτο κι έναν Ντούνγκα. 11 γκολ σε 7 ματς και νέα κατάκτηση τροπαίου και πάλι αήττητη με μία μόνο ισοπαλία στους ομίλους.

Και πάμε στο 2002 όταν σηκώνει το τρόπαιο με 18 γκολ σε 7 ματς, αήττητη και πάλι και με τους Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο, Καφού, Ζιλμπέρτο Σίλβα και Ρομπέρτο Κάρλος να ζαλίζουν τους αντιπάλους, σε μία απίστευτη ομάδα ατελείωτου ταλέντου.

Για να γίνει περισσότερο αντιληπτή η σύγκριση, πάμε στα πρόσφατα Μουντιάλ αρχίζοντας από το 2014 με τη Βραζιλία να είναι και διοργανώτρια και να έχει και δύο ισοπαλίες, πριν από την εφτάρα της Γερμανίας. Τα αστέρια της ομάδας, εκτός του Νεϊμάρ, οι… αμυντικοί Μαρσέλο, Τιάγκο Σίλβα και Ντάνι Αλβες. Απολογισμός 11 γκολ σε 7 ματς και 4η θέση, με το 7-1 από τη Γερμανία να είναι η μεγαλύτερη ήττα της Σελεσάο στην ιστορία και φυσικά να στοιχειώνει ακόμα τη χώρα. Και στο σήμερα, οκτώ γκολ σε πέντε ματς και αποκλεισμός από τα προημιτελικά, από το καλύτερο Βέλγιο.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να είσαι ειδήμων για να αντιληφθείς ότι κάτι δεν πάει καλά στο ποδόσφαιρο της συγκεκριμένης χώρας. Οσοι μιλούσαν για την ευρωπαϊκή Βραζιλία του Τιτέ, απλώς εκφύλιζαν το ποδοσφαιρικό dna της. Για να νικήσει η Βραζιλία μία εξαιρετική ευρωπαϊκή ομάδα όπως είναι το Βέλγιο, έπρεπε να αντιπαραθέσει το Jogo Bonito που κάποτε ήξερα καλά να παίζει και όχι να παρουσιαστεί σαν μία καλή ευρωπαϊκή ομάδα που δεν θα μπορούσε, όμως, με τίποτα να είναι καλύτερη, από μία σπουδαία και αυθεντική ευρωπαϊκή ομάδα.

Οποιος δεν αλλάζει με την πάροδο των ετών και δεν προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες, απλώς ξεπερνιέται και χάνεται, κάτι που ισχύει σε κάθε έκφανση της ζωής. Ωστόσο, αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να είναι αντίθετη με την ταυτότητα, την προσωπικότητα και την παράδοση σου. Και η Βραζιλία των τελευταίων ετών, όλα αυτά τα έχει απωλέσει, επιδιώκοντας να γίνει κάτι που δεν είναι.

Από την Βραζιλία των τριών επιθετικών, φτάσαμε στην Βραζιλία του ενός και ο οποίος ήταν στο προηγούμενο Μουντιάλ ο ανεκδιήγητος Φρεντ και τώρα, ο υπερτιμημένος Γκάμπριελ Ζέσους. Υπολγίστε ποιοι από τη Σελεσάο του 2018, θα έπαιζαν σε παλιότερες ομάδες, Μόνο ο Νεϊμάρ και ο Κουτίνιο, άντε και ο Γουϊλιαν με τον Μαρσέλο. Από εκεί και πέρα, ποδοσφαιριστές όπως ο Φερναντίνιο, ο Παουλίνιο και ο Φάγκνερ είναι μόνο για να καλύπτουν χιλιόμετρα και κάποιοι άλλοι, ούτε για τον πάγκο.

Και μέσα σε όλα αυτά, το μεγάλο αστέρι της ομάδας, ο Νεϊμάρ, αντί να επιδεικνύει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, περιορίζεται σε αστείους θεατρινισμούς που τον κάνουν περίγελο παγκοσμίως.

Είναι ολοφάνερο λοιπόν, ότι η Βραζιλία έχει χάσει ξεκάθαρα την ποδοσφαιρική της ταυτότητα. Ούτε είναι, ούτε θα γίνει ευρωπαϊκή ομάδα στο στιλ παιχνιδιού κι όποιος το επιχειρεί, απλώς βεβηλώνει μία σπουδαία ποδοσφαιρική ιστορία.

Αυτή η βεβήλωση της ιστορίας, δεν είναι άδικη μόνο για τους Βραζιλιάνους, αλλά και για τα εκατομμύρια φιλάθλων σε όλο τον πλανήτη που αγάπησαν τη μπάλα, βλέποντας για πολλά χρόνια ανόθευτη ποδοσφαιρική μαγεία από κάποιους τύπους που φόρεσαν την κίτρινη φανέλα!

Υ.Γ. Και η Βραζιλία του 1982 από όπου και η πιο κάτω φωτογραφία των Σώκρατες, Φαλκάο, Ζίκο, Εντερ, Οσκαρ, δεν κατέκτησε το τρόπαιο. Αλλά όλοι θα θυμούνται τη μπαλάρα που έπαιξε και θα την τοποθετούν στις μεγαλύτερες αδικίες όλων των εποχών σε Μουντιάλ!