Και τώρα κύριε Λεβ, άλλαξέ το...

Γερμανοί είναι, έπαθαν το στραπάτσο τους, αλλά θα συνέλθουν και θα επιστρέψουν είναι η εκτίμηση των περισσότερων μετά την ήττα από το υπέροχο Μεξικό στην πρεμιέρα. Σε μία διοργάνωση 30 ημερών και το πολύ έξι αγώνων για κάθε ομάδα μέχρι τον τελικό, μία ήττα δεν μπορεί ποτέ να είναι ανώδυνη.

Συμφωνώ ότι οι Γερμανοί μπορούν να κάνουν δύο νίκες με Σουηδία και Νότια Κορέα και να βρεθούν στους 16, αλλά είναι πιθανό το Μεξικό στα ίδια παιχνίδια να κάνει μία νίκη και μία ισοπαλία και να τερματίσει πρώτο. Τι σημαίνει αυτό; Οτι αυτή η ανατροπή στον όμιλο (1ο Μεξικό και 2η η Γερμανία) μπορεί να στείλει τους Γερμανούς στη φάση των “16” πάνω στην Βραζιλία, αν η Σελεσάο τερματίσει πρώτη στον δικό της όμιλο, πράγμα που ασφαλώς μπορεί να συμβεί παρά την ισοπαλία στην πρεμιέρα με την Ελβετία. Ως εκ τούτου η ζημιά για την Γερμανία από την ήττα με το Μεξικό ακόμη κι' αν περάσει μπορεί να αποδειχτεί τεράστια.

Ανεξάρτητα όμως από τα... σταυρώματα και τι δείχνει το ταμπλό, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τι δείχνει η Γερμανία στο τερέν. Τίποτα δεν δείχνει. Και σε αυτό έχει μεγάλη ευθύνη ο προπονητής της. Αλλωστε είναι τόσο εμφανές που έφτανε μία ήττα για να του... την πέσει ακόμη και ο Χούμελς.

Αφήνω στην άκρη την σχεδόν... ακατανόητη επιλογή του να μην καλέσει καν (έπρεπε να πάρει φανέλα βασικού σπίτι) στην αποστολή τον Σανέ. Και μένω σε αυτούς που έχει. Ξεκινώ από τα βασικά και εκεί διαπιστώνει κανείς ότι η Γερμανία είναι κουτσή από αριστερά (ελέω Πλάτενχαρτ) γι' αυτό παίζει μόνο με τον Κίμιχ από τα δεξιά.

Δεύτερον ο Εζίλ, επιβεβαιώνει όπως και με την φανέλα της Αρσεναλ ότι είναι ένας υπέροχος ποδοσφαιριστής για αγώνες επίδειξης ή αγώνες ποδοσφαίρου σάλας, αλλά για το χόρτο που χρειάζεται και δύναμη και τσαγανό και τρέξιμο και δύναμη, ο Εζίλ είναι όχι πολυτέλεια, αλλά πρόβλημα. Μπορεί να κάνει πολλά, αλλά εδώ και μία τριετία δεν έχει ούτε το ρυθμό, ούτε την δύναμη, ούτε τις αντοχές για να τα φτιάξει, με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποια ματς κόντρα σε εμφανώς ασθενέστερους αντιπάλους. Δεν γίνεται να είναι βασικός ο Εζίλ και όχι ο Γκιντογκάν σε διάταξη 4-3-3, ακόμη και ο Γκορέτσκα θα ήταν προτιμότερος του Εζίλ στα μεγάλα τα δύσκολα, τα ανταγωνιστικά ματς. Και με το Μεξικό το ξέραμε ότι θα ήταν τέτοιο.

Με αυτούς που πήρε μαζί του ένα 4-3-3 με Κεντίρα, Κρόος, Γκιντογκάν στα χαφ, Ρόις και Ντράξλερ ή Μπραντ στα φτερά (αφού δεν πήρε Σανέ) και Μίλερ στην κορυφή θα ήταν ίσως η καλύτερη επιλογή. Ο Βέρνερ είναι καλός παίκτης, αλλά δεν ξέρω αν είναι έτοιμος να αντέξει τη φανέλα του βασικού φορ της Εθνικής Γερμανίας, ενώ ο Μίλερ δεν είναι καθαρόαιμος φορ, αλλά το μεγάλο πλεονέκτημά του είναι η επαφή με τα δίχτυα. Αλλος σε αυτή τη Γερμανία που να έχει τέτοια σχέση με το γκολ δεν υπάρχει και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.

Οπως και να έχει ο Λεβ χρειάζεται να αλλάξει πράγματα άμεσα με πρώτο στόχο την πρόκριση, διότι πλέον και αυτή είναι σε αμφισβήτηση κόντρα στους Σουηδούς που σε ορισμένες περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν μας έδειξαν ότι το έχουν το κουμπί των Γερμανών.

Από τα υπόλοιπα φαβορί και η Ισπανία και η Βραζιλία παρά το γεγονός ότι δεν νίκησαν με έπεισαν ότι μπορούν να πάνε πολύ μακριά. Ο Ντε Χέα δύσκολα θα ξανακάνει τέτοια παιδικά λάθη για να δεχτεί η ομάδα του τρία γκολ και με Ντιέγκο Κόστα στα καλά του η Ισπανία μοιάζει πολύ πειστική. Η Βραζιλία είναι πάνω κάτω όπως την περίμενα. Πολύ Ευρωπαία.

Στην πρεμιέρα ίσως και να το παράκανε ο προπονητής της με τον ρεαλισμό, αλλά γενικά μία Βραζιλία που έχει πάντα πολύ ταλέντο και ποιότητα, όταν είναι πειθαρχημένη (κρατάει πολύ σφικτά τα γκέμια ο προπονητής Τίτε) και τακτική προσήλωση, συνήθως δεν εντυπωσιάζει, αλλά σηκώνει κούπες. Θέλει ακόμη χρόνο ο Νέιμαρ, αλλά μάλλον είναι θέμα ενός δύο επίσημων ματς.

Στο ίδιο μοτίβο και η Γαλλία, αλλά μου φάνηκε λιγότερο πειστική από Βραζιλία και Ισπανία κι' ας νίκησε. Τα δύο μπακ που έπαιξαν στην πρεμιέρα δεν με ψήνουν και νομίζω ότι ο Μεντί και ο Σιντιμπέ στην πορεία μπορεί να πάρουν τη θέση τους. Για την Πορτογαλία θέλω ακόμη ένα ματς για να καταλάβω πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα με τα... γερόντια στο κέντρο της άμυνας.

Μία κατηγορία μόνη της είναι η Αργεντινή. Ολοι στέκονται στον Μέσι, στο αν μπορεί να την πάει στην κορυφή, στο πόσο αγχωμένος είναι και πόσο η πίεση τον λυγίζει. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Εγώ πάλι βλέπω την άλλη όψη. Αυτή που λέει ότι στην άμυνα και την μεσαία γραμμή της Αργεντινής παίζουν παίκτες που με εξαίρεση τον Οταμέντι αμφιβάλλω αν θα έπαιζαν στην Εθνική Ελλάδας.

Ο Ρόχο είναι σχεδόν πρώην ποδοσφαιριστής, ο Ταλιαφίκο μάλλον ένα μπακ του κιλού, ο Μέσα απλώς υποφέρεται, ο Μαστσεράνο δεν μπορεί πλέον να είναι ο ηγέτης της μεσαίας γραμμής και ο Μπανέγα που ο Σαμπάολι άφησε στον πάγκο δεν γίνεται να μην ξεκινά βασικός σε αυτή την Αργεντινή. Πολλοί αναρωτιούνται πως δεν χώρεσε στην αποστολή ο Ικάρντι, και γιατί δεν παίζει βασικός ο Ντιμπάλα. Ας πούμε ότι συμφωνώ, το πρόβλημα της Αργεντινής παραμένει όμως να είναι πίσω από όλους αυτούς.

Μπροστά και με τον Ικάρντι σε διακοπές ο Αγουέρο ως βασικός και ο Ιγκουαίν από τον πάγκο μπορούν να την κάνουν την δουλειά, πίσω ο Ρόχο και ο Ταλιαφίκο δεν νομίζω. Συνεπώς, όντως ο Μέσι πρέπει να πάρει από το χέρι ένα μάτσο μέτριους και να τους πάει στην κορυφή. Στο ποδόσφαιρο του 1986 μπορούσε να συμβεί, σε αυτό του 2018 είναι πολύ πιο δύσκολο...