Τα σπασμένα μας κομμάτια της καρδιάς, τα ξανακολλάω! (pic)
Τι νύχτα και η χθεσινή φίλε ΑΕΚτσή... Στο Φάληρο την Κυριακή τους διέλυσες για φέτος και στο ΟΑΚΑ για το Κύπελλο τους τέλειωσες τη σεζόν, τους βύθισες στην εσωστρέφεια και τους έστειλες να τα βρουν με τον κόσμο τους στου Ρέντη που τους περίμενε ξανά, έπειτα από ένα ματς με την Ένωση, για να τους τα... χώσει! Ποιος να σου το έλεγε και εσύ να το πίστευες αδερφέ μου Ενωσίτη ότι από την... κόλαση που θα βίωνες επειδή κάποιοι, κάποτε μπορούσαν να σε κάνουν να το περάσεις όλο αυτό, θα φτάναμε τόσο γρήγορα στη στιγμή που θα ήσουν ξανά στον... παράδεισο. Το ξέραμε βαθιά μέσα μας. Ναι, το περιμέναμε, το γνωρίζαμε ότι θα έρθει η ώρα που θα επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας. Θα βλέπουμε την ΑΕΚ με την οποία μεγαλώσαμε και μάθαμε να αγαπάμε ολοκληρωτικά. Την ομάδα που διεκδικεί όλους τους στόχους και θα επιδιώκει να κερδίζει μόνο μέσα στο χορτάρι. Τίμια – αντρίκεια – Ενωσίτικα... Έτσι ακριβώς όπως το 'χει πράξει απέναντι στον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια της επιστροφής τον οποίο όπου τον βρει τον... γλεντάει!
Η χρονιά της επιστροφής μας σημαδεύτηκε με την κατάκτηση του Κυπέλλου απέναντι στην ίδια ομάδα. Πιο εύκολα από ποτέ... Ήταν η πιο ξεκάθαρη απόδειξη και επιβεβαίωση του «Ήρθαμε» που φώναζε σωστά όλος ο κιτρινόμαυρος οργανισμός. Έπειτα ξανά γλέντι για τον ίδιο θεσμό και αποκλεισμό! Το ίδιο και φέτος. Είναι η συνήθεια που τους έγινε... λατρεία, να τους γλεντάνε οι ΑΕΚτσήδες. Κι είναι να μη μάθει... Άμα μάθει δεν σταματάει να το ζητάει! Όλα αυτά τα χρόνια, της επιστροφής ντε, δεν τους είχαμε μόνο στο Κύπελλο. Ήρθαν στο ΟΑΚΑ και για το πρωτάθλημα και είχε (τι άλλο;) ξανά, και ξανά, και ξανά γλέντι! Με Βάργκας, με Αϊντάρεβιτς, με Λάζαρο (δις) και Μάνταλο... Κι επειδή έλειπε κι ένα διπλό στο Φάληρο για το πρωτάθλημα, το είχαμε κάνει από πέρυσι για το Κύπελλο, ήρθε κι αυτό με τη βοήθεια του... Χριστού (σ.σ.: Τσιγκρίνσκι).
Ένας κερδισμένος τελικός! Δυο αποκλεισμοί από το Κύπελλο σε διπλά ματς σε δυο σερί σεζόν με δυο νίκες, μια ισοπαλία και μια ήττα. Τρεις νίκες στο πρωτάθλημα εντός, μια η χθεσινή για το Κύπελλο, ένα διπλό στο Φάληρο στον ίδιο θεσμό, ένα όμως και για το πρωτάθλημα προ ημερών και ένα ισόπαλο αποτέλεσμα όπως προαναφέραμε. Για κάντε τη σούμα: επτά νίκες, μια ισοπαλία και μόλις τρεις ήττες (δυο στο Φάληρο για το πρωτάθλημα και μια στο ΟΑΚΑ για το Κύπελλο), σε έντεκα παιχνίδια από την ημέρα της επιστροφής της ΑΕΚ έως και σήμερα. Επίσης ένας κερδισμένος τελικός και δυο αποκλεισμοί σερί! Το λες και μια σχέση πελατειακού χαρακτήρα... Τι όχι;;; Κι έτσι έπρεπε να γίνει. Τα πάντα είναι δανεικά σε τούζη τη ζωή και το σημειώναμε από τότε: ρόδα είναι και γυρίζει. Ο Θεός του ποδοσφαίρου που λέει και ο αδερφός μου ο Άκης, είναι δίκαιος και θα ερχόταν η εποχή της... φάπας και του γλεντιού...
Αρκετά όμως με το... χθες, με το παρελθόν, με δαύτους! Αυτούς τους τελειώσαμε για φέτος και το κακό είναι ότι δεν θα 'χει άλλο. «Αν παίζαμε με τον Ολυμπιακό κάθε αγωνιστική θα κάναμε το πιο εύκολο νταμπλ στην ιστορία μας φέτος, δεν μπορούν», ήταν η ατάκα ποδοσφαιριστή που μου την είπε αποχωρώντας από το ΟΑΚΑ και είχε απόλυτο δίκιο. Το σημαντικό ήταν ότι το έβλεπες στα μάτια του όταν το έλεγε ότι το πίστευε. Δεν τους... έβλεπε καν! Το ίδιο ένας ακόμη και γελάει (ξένος μάλιστα). Δεν παίζουμε όμως με τους συγκεκριμένους όλο το πρωτάθλημα, υπάρχει και ο Αστέρας Τρίπολης που μας δυσκολεύει πραγματικά περισσότερο...
Όπως και να 'χει, χθες, μετά τη νίκη της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού (που θα μπορούσε να ήταν ευκολότερη και σίγουρα μεγαλύτερη σε έκταση αν ο Προτό δεν σταματούσε την κεφαλιά του Κονέ, αν ο Μασούντ ήταν εύστοχος στο ανεπανάληπτο τετ α τετ, αν ο Λάζαρος κέρδιζε ξανά τον Βέλγο σε ένα ακόμη τετ α τετ και δεν επεδίωκε να ψάξει... ασίστ) με φίλους που ήμουν και το διασκεδάζαμε σταμάτησε για λίγο ο χρόνος. Σε ένα τραγούδι του Ρέμου, που το 'χει γράψει ο Σαμπάνης αν δεν κάνω λάθος, το οποίο μου τα έφερε όλα μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία. Όλες τις στιγμές τις δύσκολες που όμως μας δυνάμωσαν... Το είπα εκείνη τη στιγμή στον Δημήτρη και στους Γιάννηδες: «ο τίτλος στο blog αύριο θα είναι αυτό το κομμάτι».
«Τα σπασμένα μας κομμάτια της καρδιάς, τα ξανακολλάω... Κοίτα με μπορώ... Απ' το ελάχιστο που άφησες για μας, πάλι σ' αγαπώ και μαζί σου ζω, πόσο σ' αγαπάω...»! Απ' τη διαρκή ξενιτιά χωρίς το γήπεδό μας, έως τον υποβιβασμό και το... μηδέν! Και ξανά στο... φως! Με το γήπεδο να προχωράει και να μπαίνει στην καλύτερή του φάση δημιουργίας, με την ομάδα να έχει επιστρέψει εκεί που επιβάλλει η ιστορία της και ο κόσμος της, στο να πρωταγωνιστεί και να διεκδικεί όλους τους στόχους και τίτλους στους οποίους συμμετέχει. Με τη δεύτερη λέξη από τα τρία γράμματα να είναι και πάλι πραγματικότητα (σ.σ.: η λέξη «Ένωση»). Φέτος είναι η ΑΕΚ που ξέραμε αφού πρωταγωνιστεί σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και όπως αναγνωρίζουν όλοι αποτελεί την καλύτερη ομάδα της σεζόν που διανύουμε, μακράν της δεύτερης! Κι η αλήθεια είναι πως η Ένωση ήταν αυτή που όφειλε να τελειώσει τον Ολυμπιακό, ήταν υποχρέωσή της. Και το έκανε...
Το τραγούδι αναφέρει στους στίχους του και άλλα που ταιριάζουν απόλυτα σε όσα βιώσαμε από το... τότε έως το σήμερα. Διότι σημειώνει χαρακτηριστικά: «Γυάλινη εσύ κι όπως πέρναγες την πόρτα, κι όπως έφευγες στα φώτα, έσπασε η ζωή. Κι όπως τα γυαλιά, πέφτανε στο πάτωμά μου, μνήμες κι όνειρα, δικά μου κρύσταλλα αδειανά», για να συνεχίσει και να έρθει να κολλήσει στην περίπτωσή μας: «Μα όποιος αγαπά δεν έχει άλλη επιλογή. Τα συντρίμμια σου εγώ τα ενώνω για ζωή»! Πόσο αλήθεια Θεέ μου...
Τα καλύτερα όμως είναι μπροστά μας... Αυτό είναι το σημαντικότερο! Πλησιάζει ο Μάιος, έρχεται το ξημέρωμα της 6ης Μαΐου και πρέπει να μας βρει όλους όταν αρχίζει να βγαίνει ο ήλιος κατά δεκάδες και εκατοντάδρες χιλιάδες στα πατρογονικά μας εδάφη, στη δική μας πόλη, στη δική μας γειτονιά. Δίπλα στην Ριζούπολη να γιορτάζουμε, μια μεγάλη αγκαλιά... Ο στόχος είναι το νταμπλ!
Δεν θα αναφερθούμε σε πρόσωπα. Δεν θα αναλύσουμε το ματς. Δεν θα πούμε πολλά και διάφορα για ένα τόσο εύκολο παιχνίδι για την ΑΕΚ. Αυτό που θα υπογραμμίσουμε είναι πως το ρόστερ της Ένωσης, όχι μόνο μικρό δεν είναι, όχι μόνο αντέχει σε όλες τις διοργανώσεις, αλλά βγάζει συνέχεια και νέα πρόσωπα...
Είπαμε και με το ξεχνάει κανείς: τα καλύτερα έρχονται...!!!
Υγ: Σήμερα δεν θα 'χει πολλά υστερόγραφα... Δεν επιτρέπεται σε ένδειξη σεβασμού στα θύματα της Θύρας 7 να υπάρξει κάτι άλλο μαζί με αυτό στα υστερόγραφα αυτού του blog που σας αρέσει και... λυσσάτε όπως μου γράφετε να διαβάζετε. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν μπορείς και δεν επιτρέπεται να ξεχάσεις... Η ευχή είναι πάντα η ίδια και πάντα μία η οποία αποτυπώνεται σε δυο λέξεις: Ποτέ ξανά... Ό,τι χειρότερο μπορεί να ζήσει μια ομάδα και ένας κόσμος. Οι ψυχές τους να είναι στον Παράδεισο και να χαίρονται για την αγαπημένη τους ομάδα, αυτό μόνο και πάντα δύναμη και κουράγιο σε όσους έμειναν πίσω. Ο χρόνος δεν γιατρεύει όλες τις πληγές... Ποτέ ξανά!
Ευχαριστούμε τη Μαριλίζα Κοντογεώργου για την φωτογραφία
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
