Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ: Η ζυγαριά μιας «τρελής» βραδιάς

Όταν φεύγουν όλοι πολύ ή λίγο ικανοποιημένοι από μια αθλητική αναμέτρηση, δεν είναι απαραίτητο πως έχουν κάνει κάτι (πολύ) καλά και οι δύο ομάδες, αλλά ότι με κάποιο τρόπο, συγκυρία και «τύχη» έφτιαξαν ένα σκηνικό από το οποίο μπορούν να προέλθουν πολλές δικαιολογίες ή αρκετές… «μάσκες». Από αυτές που κρύβουν πράγματα, προβλήματα, κλπ.

Ασφαλώς και δεν θα κλάψει ο Παναθηναϊκός φεύγοντας από το γήπεδο με την πρόκριση επί ενός εξαιρετικού αντιπάλου, επειδή στα 130 λεπτά της αναμέτρησης δεν ήταν αυτός η καλύτερη ομάδα. Θα έκλαιγε με μαύρο δάκρυ αν είχε αποκλειστεί, σε μια μονομαχία που την είχε φέρει στα μέτρα του στο πρώτο σκέλος της. Να το κάνει και επειδή προκρίθηκε; Ακόμα και την «τύχη» να βάλουμε στην κουβέντα θα δυσκολευτούμε πολύ στον ακριβή προσδιορισμό (γι' αυτό και η χρήση των εισαγωγικών). Δεν είναι στα μάτια μου «τύχη» να πιάνει τρία πέναλτι ένας τερματοφύλακας. Είναι σίγουρα… ακραίο γεγονός ειδικά όταν αυτά είναι συνεχόμενα, αλλά είναι και αυτός …κανονικά παίκτης της ομάδας. Σε τελική ανάλυση ας εκτελεί και ο άλλος καλύτερα.

Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν ακυρώνουν την (σχεδόν γενική) διαπίστωση ότι ο Παναθηναϊκός ήταν κακός την Τετάρτη το βράδυ. Άχρωμος, άοσμος, σε ρόλο κομπάρσου σχεδόν σε όλο τον αγώνα. Πράγμα περίεργο στα μάτια μου, αφού ναι μεν έκανε την ηχηρή γκέλα με την Λαμία, αλλά μια εβδομάδα νωρίτερα ήταν δικαιότατα νικητής στον πρώτο ημιτελικό στον Τούμπα. Αν λοιπόν μπαίνεις στη μάχη για να σφραγίσεις την πρόκριση σε έναν τελικό με τον «φόβο» από μια πρόσφατη αποτυχία επί αντιπάλου χαμηλότερης δυναμικότητας και όχι οδηγό την (επίσης πρόσφατη) επιτυχία επί ισοδύναμης ομάδας, σημαίνει ότι το προπονητικό σου τιμ πρέπει να ψαχτεί πολύ στο σκέλος της πνευματικής προετοιμασίας, που μετράει όσο και αυτό της αγωνιστικής και τακτικής. Αυτό βέβαια είναι γενικότερα ένα θέμα προς συζήτηση. Το πόσο και πώς «ψάχνεται» το προπονητικό τιμ στο Τριφύλλι. Αρκετά πράγματα, που δεν είναι σαφή και μοιάζουν να… κουτουλάνε μεταξύ τους έχουμε δει μέχρι τώρα, τόσο στην προετοιμασία όσο και στο κοουτσάρισμα, με αποτέλεσμα να απουσιάζει και η ισορροπία στην συνέπεια των εμφανίσεων του Παναθηναϊκού.

Συμφωνώ πως, όταν έχεις κατακτήσει έναν στόχο, ακόμα και με την ψυχή στο στόμα, μετράει πρώτα απ’ όλα αυτό. Οι Πράσινοι είναι ήδη στον τελικό και περιμένουν τον αντίπαλο τους, απέναντι στον οποίο (όποιος και αν είναι) θα μπουν ως φαβορί. Εκτιμώντας και τον Αρη (που έχει το προβάδισμα στο άλλο ζευγάρι) αυτό λέει η πραγματικότητα, αλλά δεν πιστεύω ότι τον…χαλάει και καθόλου να είναι το αουτσάϊντερ. Η όποια «ενδοσκόπηση» όμως στον Παναθηναϊκό έχει να κάνει με αυτά που έρχονται. Και πολύ σωστά ένα σημαντικό κομμάτι της κουβέντας εστιάζει σε αυτό, ακόμα και στο ξημέρωμα μιας τέτοιας… τρελής, αλλά και (για τον Παναθηναϊκό) υπέροχης βραδιάς.

Το να πεις «έτσι δεν πας πουθενά στα play-offs» είναι σίγουρα υπερβολή. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έτσι, ναι… δεν πας πουθενά στα play-offs. Και το «πουθενά» έχει να κάνει με τον μεγάλο στόχο των Πρασίνων που είναι το πρωτάθλημα. Γι’ αυτό έγινε η ξαφνική αλλαγή προπονητή, γι' αυτό έγιναν μεταγραφές, γι αυτό -έστω και εντελώς άτσαλα- εμφανίστηκε στο προσκήνιο με καταγγελίες μέχρι και ο Γιάννης Αλαφούζος. Είναι ο ίδιος ο οργανισμός της ομάδας που φωνάζει περισσότερο από ποτέ, ότι το πρωτάθλημα είναι μονόδρομος. Ο.Κ., καλό και το Κύπελλο, αλλά είναι σαφές πως η όποια επένδυση γίνεται δεν αφορά αυτόν τον τίτλο.

Μοιάζει οξύμωρο το γεγονός ότι από τη διπλή αναμέτρηση ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκού μοιάζει να βγαίνει πιο δυνατός αυτός που αποκλείστηκε και όχι αυτός που πέρασε που είναι απλά… λυτρωμένος. Βέβαια όλα αυτά θα φανούν στο γήπεδο στη συνέχεια. Σήμερα καταγράφονται απλά οι αντιδράσεις της επόμενης ημέρας. Εκεί όπου, για ακόμα μια φορά, υπάρχει και μπόλικη υπερβολή και από την πλευρά του ΠΑΟΚ όπου αν συλλέξουμε τις αντιδράσεις θα πιστέψουμε ότι μπήκε στο γήπεδο περίπου… η Μπαρτσελόνα στα πολύ καλά της. Όχι, δεν έγινε αυτό, αλλά κάτι ιδιαίτερα αισιόδοξο για το μέλλον του Δικέφαλου. Παρουσιάστηκε ένα σύνολο διαβασμένο για τον αντίπαλο του, με παιχνίδι στοχευμένο να τον αποσυντονίσει. Σύνολο όχι ερωτευμένο με τον εαυτό του, σε σημείο που να μην ενδιαφέρεται ποιος είναι απέναντί του. Αυτό που πλήρωσε δηλαδή ο ΠΑΟΚ σε τρία ντέρμπι (ένα κυπέλλου και δύο πρωταθλήματος) το απέφυγε στον επαναληπτικό. Ενώ παράλληλα στο (κομβικό) σκέλος της πνευματικής προετοιμασίας είδαμε μια ομάδα αποφασισμένη να υπηρετήσει τη δήλωση του Λουτσέσκου «θα πάμε στην Αθήνα και θα πάρουμε την πρόκριση». Ναι, δεν έγινε αυτό. Χάθηκε στις λεπτομέρειες και στην απουσία αξιοκρατίας στο ποδόσφαιρο. Πιθανόν υπήρχαν κάποια σημεία (όπως π.χ τα πέναλτι) που ο ΠΑΟΚ δεν ήταν όσο έπρεπε έτοιμος. Αλλά μην το ψειρίζουμε. Από κάθε αγώνα βγαίνουν συμπεράσματα, πέρα από το σκορ που γράφει ο φωτεινός πίνακας και την εμφάνιση των δύο ομάδων.

Σε αυτή την περίπτωση προκύπτουν και αρκετά ερωτήματα. Τι έμαθαν στον Παναθηναϊκό από μια εμφάνιση που ήταν στον λογική «ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω» (στις εμφανίσεις της ομάδας) που βλέπουμε στην εποχή Τερίμ; Γιατί υπήρξε –απρόσμενα- τέτοιο έλλειμμα αγωνιστικής και πνευματικής ενέργειας; Αν δεν έφερε την απαιτούμενη ισορροπία το διπλό στην Τούμπα, γιατί να το κάνει η πρόκριση; Και –από την άλλη πλευρά- επέστρεψε ο σοβαρός, δομημένος αποτελεσματικός ΠΑΟΚ, ο οποίος μετά το σερί των αγώνων με υποδεέστερες ομάδες κατάφερε για πρώτη φορά να σκοράρει πάνω από μια φορά σε ντέρμπι; Κατάλαβαν πραγματικά στον Δικέφαλο πού ήταν το πρόβλημα στα προηγούμενα σημαντικά παιχνίδια τους ή θα εγκλωβιστούν και πάλι στον ναρκισσισμό που φαίνεται να εκδηλώνεται (εκ νέου) μετά τον αγώνα της Λεωφόρου; Ο Λουτσέσκου έχει χτίσει μια πολύ καλή ομάδα η οποία τις τελευταίες τρεις εβδομάδες κλήθηκε να μάθει κάποια πράγματα με τον δύσκολο τρόπο. Από το αν αφομοίωσε τα διδάγματα θα φανεί (στο άμεσο μέλλον) αν αποκτάει και το «μέταλλο» που απαιτείται για πρωταθλητισμό.

Υ.Γ: Ένα τεράστιο «μπράβο» στην οξυδέρκεια και την ταχύτητα αντίδρασης του Γερεμέγεφ που…πέταξε προς τον Μπάμπα τον γιατρό του Παναθηναϊκού που ήταν πάνω από τον Βαγιαννίδη. Τον τελευταίο καιρό μέσα στα γήπεδα (σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ) βλέπουμε πράγματα κόντρα στην καφρίλα της εξέδρας. Ξέρω ότι είναι τα «λογικά», αλλά δεν είναι και τα αυτονόητα δυστυχώς. Βλέπετε για σημαντικό μέρος της «καμένης» κοινής γνώμης «αυτονόητο» είναι το θέατρο ενός παίκτη, λες και έφαγε σφαίρα. Να λοιπόν τώρα που χτύπησε κάποιος πραγματικά και σοβαρά και ήταν ένα αληθινά σημαντικό γεγονός και όχι ερμηνεία για «χρυσό βατόμουρο».