Δεν είναι μόνο η πρόκριση, αλλά η βελτίωση

Δεν είναι μόνο η πρόκριση, αλλά η βελτίωση

Δεν είναι μόνο η πρόκριση, αλλά η βελτίωση

bet365

Ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει για τον εφιάλτη του Μόλντε και τη βελτίωση που αναζητείται…

Προκαταβολικά, μία σημείωση. Η φετινή χρονιά για τον Άρη θα κριθεί τον ερχόμενο Απρίλιο και σίγουρα όχι από το αποτέλεσμα της φιλόδοξης προσπάθειας πρόκρισης στους ομίλους του Europa League. Συνεπώς, η καταστροφολογία και οι αφορισμοί τέτοια εποχή είναι τουλάχιστον αφελείς προσεγγίσεις, όπως είναι κακός σύμβουλος και η κοντή μνήμη. Ανεξαρτήτως της κατάληξης που θα έχει η απόπειρα διάκρισης εκτός συνόρων, το στοιχείο που προβληματίζει περισσότερο δεν είναι τόσο η βαριά ήττα, όσο η αγωνιστική εικόνα, η βελτίωση που δεν έρχεται και το γεγονός ότι (μέχρι στιγμής) αυτή η ομάδα δεν καλλιεργεί συναισθήματα αντίστοιχα με τα περσινά. Τότε οι μέρες που μεσολαβούσαν μεταξύ των αγώνων έμοιαζαν με μαρτύριο.

Πάμε στα χθεσινά. Αν η αγωνιστική ανωτερότητα των Νορβηγών με τους 21 επίσημους αγώνες και των (πάνω -κάτω) 350 επιπλέον προπονήσεων (όπως σημείωσε ο Σάββας Παντελίδης) στοιχειοθετούσαν, στη θεωρία, σοβαρό αγωνιστικό πλεονέκτημα για τη Μόλντε, στην πράξη αποδείχθηκε τουλάχιστον ανυπέρβλητο για τον Άρη. Φρόντισε ο ίδιος να το αναδείξει. Βάσει πιθανοτήτων, ο Άρης δεν πέθανε στη Νορβηγία, αλλά πληγώθηκε τόσο σοβαρά, σε σημείο να θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο (ως απίθανο) να επουλώσει τις πληγές του σ’ επτά μέρες στο «Κλ. Βικελίδης».

Αντικειμενικά όμως, μοναδική διαφορά μεταξύ του Άρη της Κύπρου με τον αντίστοιχο της Νορβηγίας ήταν ο αντίπαλος. Η ΑΕ Λεμεσού ήταν ομάδα περιορισμένης ικανότητας, η Μόλντε χαρακτηρίστηκε από κυνισμό, αξιοποίησε μερικά από τα λάθη του Άρη κι έφτασε σε σκορ πρόκρισης παλεύοντας ταυτόχρονα με τους δαίμονές της γιατί (όπως είπε ο Έικρεμ) ούτε οι Νορβηγοί δεν το πίστευαν.

Προφανώς, η πρόκριση είναι το βασικό ζητούμενο για τον Άρη όπως και μια μυθική ανατροπή, αλλά το αντίστοιχο ερώτημα είναι όμως το… πώς; Τα ίδια προβλήματα στα αμυντικά άκρα, η ίδια δυσκολία στην κυκλοφορία μπάλας και κυρίως στη μετατροπή μιας φλύαρης ομάδας σε δημιουργική και παραγωγική.

Στα τρία τελευταία παιχνίδια, ο Άρης έχει ένα γκολ από εκτέλεση πέναλτι. Στα δε δύο τελευταία, εκτός έδρας, οι τελικές φάσεις είναι ελάχιστες. Ο προπονητής γνωρίζει αν είναι θέμα χαρακτηριστικών των παικτών ή κακής εφαρμογής/ανταπόκρισης στην τακτικής ή κακής τακτικής προσέγγισης του χθεσινού αγώνα. Η ουσία είναι ότι η ομάδα παρουσιάζεται ακίνδυνη.

Στη Νορβηγία, θα περίμενε κανείς ότι μια ομάδα η οποία κατά τα 8/11 απαρτιζόταν από παίκτες που ήταν στην αντίστοιχη περσινή, θα παρουσίαζε τουλάχιστον συνοχή, θα είχε ομοιογένεια. Μερικά από τα πολλά λάθη ήταν αποτέλεσμα έλλειψης συγκέντρωσης και τσαπατσουλιάς, άλλα πάλι ήταν συνέπεια της δυσκολίας εύρεσης πάσας. Ο πλαστικός αγωνιστικός χώρος είναι ελαφρυντικό αλλά όχι τόσο ισχυρό για τα λάθη που έγιναν. Αν λοιπόν ο Άρης επένδυσε στη λιγότερη πίεση που ασκεί η Μόλντε στα τελευταία 25 λεπτά αλλά όταν βρέθηκε εκεί έπαιξε με παίκτη λιγότερο, οι Νορβηγοί έκαναν το ίδιο ποντάροντας στα λάθη του Άρη έχοντας σαφώς κι αυτοί εικόνα για την αγωνιστική κατάσταση της ελληνικής ομάδας.

Δεν είναι όμως μόνο τα λάθη. Από τα 90 λεπτά, τουλάχιστον στα μισά, η άμυνα του Άρη βρισκόταν σε ανισορροπία, (προσωπικά) μέτρησα μόλις δύο έξυπνα φάουλ τα οποία ανέκοψαν επίθεση και ρυθμό. Προφανώς είχε σημειωθεί η ανάγκη προσοχής για τις κίτρινες κάρτες, αλλά χθες ο Άρης μέτρησε μόλις μία κι αυτή για πρόωρη είσοδο του Γιώργου Δεληζήση στον αγωνιστικό χώρο. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που φανερώνει έλλειψη συγκέντρωσης. Ό,τι το μυαλό ήταν αλλού. Η αποβολή του Βέλεθ είναι μια άλλη ιστορία.

Σε επίπεδο προσώπων και πέραν της αναγκαστικής αλλαγής του Βέλεθ, είναι εξίσου λογικό να υπάρξουν αλλαγές και σε πρόσωπα. Κανένας παίκτης δεν κρίνεται μήνα Αύγουστο, αλλά στην παρούσα φάση το στοίχημα του Τόνσο στο βασικό σχήμα δεν δικαιώνει, πολλώ δε μάλλον όταν βγάζει εκτός πλάνων τον Νικολάς Μαρτίνες. Γιατί λείπει η κάθετη πάσα, η φαντασία στην επίθεση, ο παίκτης που θα ανοίξει χώρους για να αξιοποιηθεί και το κεφάλαιο «Ιντέγε». Από τη στιγμή μάλιστα που συνδυάζεται με τη μέτρια παρουσία του Χαβιέ Ματίγια. Ο Άρης δεν έχει επίσης τους ακραίους επιθετικούς που χαρακτήριζαν το παιχνίδι του. Ο Λάρσον είναι εκτός ρυθμού και η απουσία του Ματέο Γκαρσία φαίνεται κάθε δευτερόλεπτο…

Καταλήγοντας, ο Άρης θα κάνει την προσπάθειά του την ερχόμενη Πέμπτη, ξέρει όμως ότι τα δάχτυλα μιας παλάμης είναι αρκετά για να αποτυπώσουν τις ρεαλιστικές πιθανότητές του. Οφείλει να το πιστέψει, αλλά και να αλλάξει. Να αποκτήσει και πάλι τη σπίθα που είχε πέρυσι. Να αρπάξει την πέτρα στα χέρια και να προσπαθήσει να την στύψει, ούτως ώστε, όταν θα φύγει από τον αγωνιστικό χώρο (και ανεξαρτήτως αποτελέσματος) να ξέρει ότι έκανε, ό,τι περνούσε από το χέρι του. Από τη Νορβηγία έφυγε μ’ αυτή την αμφιβολία. Γιατί έδειξε περισσότερο φόβο απ’ ότι έπρεπε και συμβιβασμό.

Έχει βουνό να ανέβει και στο ξεκίνημα της αναρρίχησης του είναι αναγκαίο να βρει μια πέτρα να πατήσει. Για να αλλάξουν οι ρόλοι, να επανέλθει το δικό του μυαλό σε φυσιολογική κατάσταση και να χαλάσει αυτό των Νορβηγών. Βασική προϋπόθεση είναι όμως να βελτιωθεί. Να πείσει πρώτα απ’ όλα τον ίδιο του τον εαυτό και να αντιληφθούν πρώτα οι παίκτες την αξία της ευκαιρίας που έχουν μπροστά στα μάτια τους, γιατί εκεί υστερούν αρκετά αν κρίνω από διάφορα post στο Instagram.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Βλαχόπουλος
Βασίλης Βλαχόπουλος

Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία στα τελευταία χρόνια της… λαδόκολλας. Χάριν οικονομίας, το λευκό χαρτί χρησιμοποιούταν σε έκτακτες και ιδιαιτέρως σοβαρές καταστάσεις, ούτως ή άλλως ήταν δυσεύρετο. Πρόλαβε τη διαδικασία αποστολής των φαξ, αλλά και τις πρώτες συσκευές κινητής τηλεφωνίας με τη λαστιχένια κεραία που θύμιζαν στρατιωτικούς ασυρμάτους.

Παρακολουθεί όλες… τις μπάλες, αλλά η αδυναμία του είναι η πορτοκαλί, η σπυριάρα, λόγω της ειδοποιού διαφοράς μεταξύ ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Στο μπάσκετ ΠΑΝΤΑ κερδίζει ο καλύτερος. Στο ποδόσφαιρο, μπορεί να κερδίσει ο πιο τυχερός.

ΥΓ: Οσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα περιοδικά κι αν πέσουν στα χέρια του, το «Τρίποντο» ήταν, είναι και θα είναι το κορυφαίο forever and ever.