Η μεγάλη εικόνα του ποδοσφαίρου για Λίβερπουλ, ΠΑΟΚ και όλους τους άλλους….

Πρώτο θέμα πανευρωπαϊκά είναι η πρόκριση της Λίβερπουλ και αυτό το 4-0 στο χθεσινό μαγικό ματς. Με αφορμή αυτό το μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός θα καταθέσουμε μερικές σκέψεις, έχοντας ως προέκταση και τον ΠΑΟΚ.

Το θαύμα λοιπόν με βάση την εικόνα των ομάδων σε αυτό τον ημιτελικό, ΔΕΝ έγινε χθες στο Λίβερπουλ. Το 3-0 στο πρώτο ματς της Βαρκελώνης αποτέλεσε την μαγική εικόνα.

Είναι αρκετά ξεκάθαρο ότι αυτή την περίοδο, αυτή τη χρονιά, ίσως και αυτά τα τελευταία χρόνια, η Λίβερπουλ είναι καλύτερη ομάδα από την Μπαρτσελόνα. (Νομίζω μάλιστα ότι φέτος Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Σίτι είναι με διαφορά οι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, λίγο πιο πάνω από την Μπαρτσελόνα, πολύ-πολύ πιο μπροστά από Ρεάλ, Γιουβέντους, Παρί, Μπάγερν κτλ. Μπράβο και στον Άγιαξ που κάνει την έκπληξη).

Η Λίβερπουλ είναι καλύτερη ομάδα. Το σύνολο του Κλοπ είναι 100% μέσα στις 2-3 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Η Λίβερπουλ είναι η μόνη ομάδα στην Ευρώπη που βρέθηκε στην τετράδα του Τσάμπιονς Ληγκ και πέρυσι και φέτος και φυσικά θα παίξει δεύτερο συνεχόμενο τελικό.

Αυτά είναι τα πιο σημαντικά. Από αυτά ξεκινάμε την όποια μας κρίση για το ποδόσφαιρο. Αυτά είναι ψηλά και από εκεί ξεκινούν όλα τα άλλα μεμονωμένα αποτελέσματα.

Δηλαδή…

Η πίστη και η νοοτροπία των Άγγλων. Η αύρα του Άνφιλντ. Η τύχη. Οι συγκυρίες. Οι επιλογές στις ενδεκάδες. Οι στιγμές των δύο αγώνων. Η διαιτησία. Ο Μέσι και οι (λιγοστές πλέον) εμπνεύσεις του, ο Φαν Ντάικ και η εξυπνάδα με την οποία καθοδηγεί όλη την αμυντική λειτουργία της ομάδας του. Όλα αυτά είναι τα… μικρά και δεν μπορούμε να τα συζητάμε για πάρα πολύ.

Η μεγάλη εικόνα έχει να κάνει με την αξία, την οργάνωση, την διάρκεια, την αγωνιστική φιλοσοφία και την ταυτότητα που έχει πλέον η Λίβερπουλ του Κλοπ. Αυτό είναι το θέμα.

Πολύ μεγάλη και σημαντική η πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα, αλλά το κύριο γεγονός για την Λίβερπουλ έχει να κάνει με το ότι επί τρία χρόνια ΔΕΝ έχει αποκλειστεί ΠΟΤΕ σε διπλά ευρωπαϊκά ματς. Αυτό πρέπει να τονίζεται κυρίως.

Το θέμα δεν είναι ότι σε μία βραδιά έτυχε να σκοράρει δύο φορές ο Οριγκί και άλλες δύο ο Βαϊνάλντουμ ή ότι ο Άλισον έβγαλε 2-3-4 μεγάλες φάσεις.

Το κύριο ζήτημα και η πολύ μεγάλη επιτυχία της Λίβερπουλ, είναι ότι στο κορυφαίο Αγγλικό πρωτάθλημα, έχει συγκεντρώσει 94 βαθμούς και πάει για 97. Σημασία λοιπόν έχει κυρίως το τι κάνεις εδώ και 2-3 χρόνια, ή εδώ και 9-10 μήνες στο πρωτάθλημα. Αν εκεί είσαι καλά, θα ‘ρθουν και μεγάλες βραδιές. Όπως βέβαια και στραβές…

Αν στη γενική σου πορεία είσαι σταθερός, αν έχεις οργάνωση, αν έχεις αγωνιστική ταυτότητα, κάπως έτσι δεν επηρεάζεσαι ούτε από έδρες, ούτε από απουσίες, ούτε από διαιτησίες και όλους τους εξωγενείς παράγοντες, τότε είναι βέβαιο ότι θα φθάσεις και στους τίτλους. Το δύσκολο είναι να πετύχεις το πρώτο κομμάτι. Να σταθεροποιηθείς δηλαδή στην κορυφή. Να φθάσεις εκεί κοντά και να παραμείνεις επί χρόνια εκεί… γύρω-γύρω. Από εκεί και πέρα οι τίτλοι είναι θέμα χρόνου.

Ο Κλοπ τα έχει καταφέρει όλα αυτά, ο Γερμανός προπονητής έχτισε ομάδα βήμα-βήμα και… αλίμονο για τους άμπαλους αν τον κατηγορούν για ένα τυχαίο ή συμπτωματικό 3-0 όπως αυτό της περασμένης εβδομάδας. Στο κάτω-κάτω μερικές φορές μπορεί και ο αντίπαλος να είναι καλύτερος ή πιο τυχερός. Ή στην Αγγλία ακόμη και με 100 βαθμούς, η πιο ακριβή Σίτι, μπορεί να πάρει 101. Τι θα πούμε τότε ότι… ο Κλόπ είναι κακός, ανεπαρκής ή λούζερ;

Έτσι και στον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου. Σημασία είχε και έχει η μεγάλη εικόνα. Η πορεία μέσα στα χρόνια. Γιατί και ο Λουτσέσκου έχτισε ομάδα, έβαλε γερές βάσεις, έδωσε ταυτότητα, απέκτησε σταθερότητα και κατάφερε εδώ και δύο χρόνια να έχει ποσοστό νικών που φθάνει στο 80-90%. Όταν είσαι σταθερός, όταν είσαι… εκεί γύρω από τις επιτυχίες και την κορυφή, σίγουρα θα έρθει η ώρα που θα πετύχεις και θα πανηγυρίσεις τίτλους. Πολλούς τίτλους. Αρκεί να μείνεις εκεί γύρω και να μην είσαι πυροτέχνημα. Αρκεί να εμπιστεύεσαι και να στηρίζεις ένα πλάνο και τον προπονητή που ήδη πετυχαίνει. Αυτό που πρέπει να κρίνεται για τα μεγάλα και όχι για τα ασήμαντα.

Αυτό ισχύει για τον ΠΑΟΚ στην Ελλάδα. Όσον αφορά στην ευρωπαϊκή πορεία, είναι πολύ ξεκάθαρο ότι στο πρώτο κομμάτι και στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ ο ΠΑΟΚ ήταν… εκεί κοντά. Απλά έχασε στις λεπτομέρειες. Μετά, διαπιστώθηκε το πρόβλημα που δεν τον άφηνε να κάνει παράλληλη πορεία σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και όπως η Λίβερπουλ μπορεί να έχει θέμα σε νοκ άουτ μονές αναμετρήσεις-τελικούς που πρέπει να λύσει βάζοντας(;) στο ρόστερ της πιο πολλές προσωπικότητες που έχουν πάρει τίτλους, έτσι και ο ΠΑΟΚ έχει άλλα θέματα στο ρόστερ και στις ηλικίες του, που τα έχει διαπιστώσει και θα πρέπει να αντιμετωπίσει για να μην ξαναπάθει τα φετινά κατά τους μήνες Σεπτέμβριο-Οκτώβριο-Νοέμβριο-Δεκέμβριο.

Έτσι βλέπω εγώ το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό εξοργίζομαι όταν μερικές βραδιές (όπως την περασμένη εβδομάδα μετά το Μπαρτσελόνα-Λίβερπουλ 3-0) γράφονται «παπάδες αμπαλοσύνης», βασιζόμενες σε ένα σκορ. Έτσι ΔΕΝ κρίνεται το ποδόσφαιρο. Αυτά τα κάνει ο Αλέφαντος. Είναι κακό να δημιουργηθεί σχολή Αλέφαντου που κρίνει το άθλημα, μόνο από το σκορ ενός αγώνα.

* Αφού έμειναν ατιμώρητοι αυτοί που έκαψαν τον φούρνο του Κωνσταντινέα, αφού δεν βρέθηκαν ποτέ όσοι έκαψαν το σπίτι του Μπίκα, αφού δεν προχωράει τίποτα και για τους ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης στον Τζήλο παρά τα στοιχεία που υπάρχουν, γιατί να μην γίνει ό, τι έγινε με τον Τσαμούρη, αλλά και με τον διαιτητή μπάσκετ Αναστόπουλο; Ποιος εμποδίζει όλους αυτούς να «χτυπάνε» διάφορους στόχους; Γιατί να μην κάνουν και άλλοι τα ίδια, αφού βλέπουν τα αποτελέσματα των συγκεκριμένων τακτικών;

Δηλαδή η Ελληνική Αστυνομία που εκτός όλων των άλλων, δεν κατάφερε να βρει ούτε έναν από τους 100 χθεσινούς στο σπίτι του Αναστόπουλου, είχε πρόβλημα ακόμη και με τις 120 προσκλήσεις που θα πάρουν ΠΑΟΚ και ΑΕΚ για τον τελικό;