Εγινε το πάθημα, μάθημα; Αμφιβάλλω...

Η αλήθεια είναι ότι διασκεδάζω αρκετά με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Με τις δικαιολογίες των μεν και τις κατηγορίες των δε, μετά από κάθε μεγάλη αποτυχία ενός ελληνικού club.

Στον Ολυμπιακό μετά το πραγματικό μεγάλο στραπάτσο με την Σπόρτινγκ στο Καραϊσκάκη που ήταν απολύτως κολακευτικό και μετέτρεψε ένα δυσβάσταχτο 1-5 σε ένα φαινομενικά πιο ανεκτό 2-3 είχαν μία φράση να πουν. “Πω πω τι ομαδάρα είναι αυτή η Σπόρτινγκ να μας το θυμηθείτε θα περάσει και θα αφήσει έξω κάποια από τις άλλες δύο...”

Η φράση μετά την τελευταία αγωνιστική στο Καραϊσκάκη άλλαξε. “Μπαρτσελόνα και Γιουβέντους είναι οι δύο καλύτερες ομάδες στον κόσμο, δεν παίζονται...”

Ας είναι, που λένε και στο χωριό μου, άλλωστε αν ξεχάσεις τις υπερβολές που γράφτηκαν και ακούστηκαν την ημέρα της κλήρωσης και ανεξάρτητα από το αν ο Ολυμπιακός θα ήταν καλός ή κακός ή κατάληξή του θα ήταν λογικά τέταρτος... Πάλι καλά λοιπόν για τον ίδιο, που ήταν κακός με αυτή την κλήρωση και δεν ήταν κακός σε κάποια άλλη που θα είχε ευκαιρία να περάσει και θα την σπαταλούσε...

Το ότι όμως ήταν κακός δεν πρέπει να κρυφτεί πίσω από την πολύ δύσκολη κλήρωση και το ακατόρθωτο του πράγματος. Θα είναι ένα ακόμη μέγα λάθος του Ολυμπιακού. Ούτε είναι επιχείρημα ότι δεν μπορούν να ασκούν κριτική αυτοί που αποκλείστηκαν από την Εστερσουντ ή αυτοί που έχουν στην πλάτη τους Καμπάλες... Διότι κάπως έτσι όλοι μαζί θα ξαναδούν όμιλο τον Φλεβάρη που θα έχει 30 ημέρες και θα τρώγονται στη μιζέρια που τους κυριεύει για το ποιος έφταιγε περισσότερο.

Αυτή η γνωστή καραμέλα των πληρωμένων από παράγοντες ποδοσφαίρου και ιδιοκτήτες ομάδων να ασκούν... ανεξάρτητη και αντικειμενική δημοσιογραφία, ή αυτούς τους χρόνια χαμένους στον τυφλό οπαδισμό που ακόμη και στις χειρότερες σφαλιάρες βλέπουν κυρίως θετικά σημάδια... Μία κωμωδία ελληνικής προέλευσης, λογικής και κατάληξης που οδηγεί πάντα σε τραγικά συμπεράσματα και για το ελληνικό ποδόσφαιρο και για όσους ζουν από αυτό...

Ας είναι (δεύτερη φορά) που λένε και στο χωριό μου, όλοι κρίνονται και όλοι κρινόμαστε, άλλωστε η ουσία δεν είναι αυτή. Την ουσία την περιέγραψε ο Τάκης Λεμονής αμέσως μετά τη λήξη του ματς με τη φράση (“Ο Αλέγκρι και οι περισσότεροι παίκτες της Γιουβέντους είναι μαζί 3 χρόνια”). Ακόμη καλύτερα την είπε ο Ηλίας Πουρσανίδης στην τηλεόραση. “Αυτοί, οι ίδιοι παίκτες του Ολυμπιακού που έπαιξαν σήμερα αν μείνουν στην ομάδα και παίξουν του χρόνου, θα είναι καλύτεροι...”. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι ο Ηλίας Πουρσανίδης το έλεγε αυτό σχεδόν 24 ώρες μετά την ανακοίνωση του Ολυμπιακού ότι 4 παίκτες της ομάδας αποχωρούν τον Γενάρη και πλέον θα προπονούνται μόνοι τους. Το ρεπορτάζ των συναδέλφων αναφέρει ότι τον Γενάρη θα υπάρξουν άλλες δύο ή τρεις αντίστοιχες περιπτώσεις που θα φτάσουν τον αριθμό των όσων θα αποχωρήσουν στους 7 και η δική μου αίσθηση είναι ότι μέχρι το καλοκαίρι αυτοί που θα αποχωρήσουν αν ο Ολυμπιακός πάρει το πρωτάθλημα θα είναι 15 κι' αν δεν το πάρει 25! Δεν το λέω με κανένα ίχνος υπερβολής, ο πρωταθλητής Ολυμπιακός από τους 30 παίκτες που έχει σήμερα στο ρόστερ του τον ερχόμενο Αύγουστο θα έχει το πολύ 15 στο ρόστερ του. Κι' αν δεν έχει πάρει το πρωτάθλημα θα έχει 5-6 και σίγουρα άλλο προπονητή, ο οποίος μάλιστα μπορεί να μην διαδεχτεί τον Λεμονή, αλλά τον διάδοχο του Λεμονή.

Οπότε τι ακριβώς να πεις στον Ηλία Πουρσανίδη που λέει και ξαναλέει “δεν γίνεται να αλλάζει η ομάδα κάθε χρόνο 20 παίκτες και προπονητή, δεν γίνεται...”. Οι ιθύνοντες τον Ολυμπιακό θα του απαντούσαν το... υπέροχο (“δεν έκαναν για το μεγαλείο του Ολυμπιακού από την στιγμή που δεν πήρα πρωτάθλημα, θα φύγουν όλοι...” και θα καθάριζαν. Και αν πάρουν πρωτάθλημα θα φύγουν οι μισοί γιατί “με τέτοια ομάδα και τέτοιες επενδύσεις που κάνει ο πρόεδρος θα έπρεπε να το πάρουν δια περιπάτου και όχι με τόσο ζόρι...”.

Και ασφαλώς δεν είναι μόνο Ολυμπιακό φαινόμενο, αλλά γενικό, απλώς στον Ολυμπιακό το παρακάνουν... Ο ΠΑΟΚ για παράδειγμα την τελευταία ημέρα των μεταγραφών και έχοντας αποκλειστεί από την Ευρώπη αντί να μειώσει το έτσι κι' αλλιώς μεγάλο ρόστερ του, αφού πλέον θα έπαιζε επί της ουσίας ένα ματς την εβδομάδα, το μεγάλωσε με τέσσερις μεταγραφές που όπως ειπώθηκε και γράφτηκε τότε “ναι με αυτούς είναι το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο”. Ηδη ο ένας, αρχές Δεκεμβρίου είναι για να φεύγει ως αποτυχημένος (Σαμπράνο) και ο άλλος αν δεν φύγει είναι σίγουρα στο “δεν κάνει” (Ελ Καντουρί).

Τρέλα κανονική, ελληνική, γνήσια, που έχει μετατρέψει το ποδόσφαιρο σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είναι, έχει καταργήσει την αυθεντικότητά του, την λογική του, τον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι. Οι “οριστικές” εκτιμήσεις για την ποιότητα και την ικανότητα ενός παίκτη πλέον δεν κρίνονται σε μία σεζόν ή έστω σε ένα εξάμηνο, αλλά σε ένα δύο ματς. Ο Βούκοβιτς είναι για να φεύγει από τον Ολυμπιακό ως αποτυχημένος. Στόπερ της Εθνικής Σερβίας. Ο Νικολακόπουλος αν δει στο δρόμο τον Βούκοβιτς δεν θα καταλάβει ποιός είναι και ότι είναι παίκτης του Ολυμπιακού. Αν οι οπαδοί του Ολυμπιακού ψηφίσουν την χειρότερη μεταγραφή του Ολυμπιακού μπορεί να επιλέξουν τον Βούκοβιτς και η συντριπτική πλειοψηφία δεν τον έχει δει ποτέ αγωνισζόμενο. Ο Ανσαριφάρντ σε ένα χρόνο στον Ολυμπιακό έχει κάνει το ταξίδι (“θα τον πουλήσουμε 15 εκατ. ευρώ” - “δεν κάνει για τον Ολυμπιακό” - “δεν έχει καλύτερο σέντερ φορ από αυτόν η ομάδα” - “να βρεθεί μία ομάδα να τον πάρει δανεικό τουλάχιστον να μην πληρώνουμε το συμβόλαιό του” - “είναι παικταράς με αυτόν θα πάρουμε το πρωτάθλημα φέτος και θα βάλει 20 γκολ”) κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές. Μέσα σε ένα χρόνο! ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!