Περπατά με αργά βήματα εντός της επιτρεπόμενης περιοχής, μπροστά στον πάγκο του. Δεν κοιτάζει την εκτέλεση του Λαουτάρο Μαρτίνες. Σε αντίθεση με όλους τους παίκτες της Ατλέτικο Μαδρίτης που στέκονται παρατεταγμένοι τριγύρω, με το βλέμμα καρφωμένο στα πόδια του Αργεντινού επιθετικού της Ίντερ.

Μετά από μια παθιασμένη ανατροπή (2-1) και τα 30 λεπτά της παράτασης, η πρόκριση είναι μια ανάσα μακριά και εξαντλημένος από τον τρόπο που έχει βιώσει όλο το παιχνίδι, αρνείται να κοιτάξει... Οι ιαχές προδίδουν τη νίκη. Την πρόκριση. Σ' ένα βράδυ - σήμα κατετεθέν του περήφανου αουτσάιντερ της Μαδρίτης.

Ο Ντιέγκο Σιμεόνε, πάντοτε μαυροφορεμένος και ανέκαθεν βλοσυρός, εξ' όψεως, κατευθύνεται συγκινημένος στον πάγκο. Η Ατλέτι έχει φτάσει σε επτά προημιτελικούς Champions League υπό τις οδηγίες του! Πριν από εκείνον, το είχε καταφέρει μόνο πέντε φορές σε όλη της την Ιστορία. Κάθεται για λίγα δευτερόλεπτα απολαμβάνοντας τον τρόπο με τον οποίο το όνομά του να ταξιδεύει από άκρη σ' άκρη στο «Metropolitano», πριν σηκωθεί για να παρηγορήσει αρχικά τον συμπατριώτη του και να αγκαλιάσει ύστερα έναν προς έναν τους πιστούς «στρατιώτες» του. Τα παιδιά του.

👀 Ojo a Simeone…

🧐 El técnico no quería ver el último penalti que falló Lautaro Martínez y que dio el pase al Atlético a cuarto.

🎥 @IsabelitaPM pic.twitter.com/XOdMucjbFQ

— Relevo (@relevo) March 13, 2024

«Είπαν ότι δεν έχουμε ελπίδα, μετά την ήττα από την Κάντιθ... Και σκέφτηκα: είναι ό,τι ΚΑΛΥΤΕΡΟ μπορεί να μας συμβεί», δήλωσε στην συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε της δραματικής πρόκρισης της ομάδας του στα προημιτελικά του Champions League κόντρα στη βάσει αριθμών πιο φορμαρισμένη ομάδα του 2024, της Ίντερ του Σιμόνε Ιντζάγκι.

Σε αυτό το σημείο της Ιστορίας, οι αναρίθμητοι επικριτές της Ατλέτικο του Τσόλο, ανασκουμπώνονται. Η αήττητη εδώ και 13 ματς σε όλες τις διοργανώσεις Ίντερ, χάνει. Όπως είχε χάσει η Μπαρτσελόνα του Λουίς Ενρίκε και η Μπάγερν Μονάχου του Πεπ Γκουαρδιόλα το 2016. Όπως είχε χάσει η ανίκητη Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ το 2020. Χάνουν γιατί μια αόρατη κλωστή έχει κεντήσει εδώ και χρόνια τη μοίρα των Ερυθρόλευκων της Μαδρίτης.

«Το μόνο αδιαπραγμάτευτο πράγμα είναι η προσπάθεια», είχε πει ο Σιμεόνε σε μια από τις πρώτες του συνεντεύξεις Τύπου ως προπονητής της ομάδας. «Η δόξα επιτυγχάνεται με τη μάχη», έλεγε το πανό που σκέπαζε το ένα πέταλο του γηπέδου χθες (13/03). Έχουν μάθει πια καλά το «μάθημά» τους οι οπαδοί της. Το μόνο που χρειάζεται είναι... κουράγιο και καρδιά.

La gloria se consigue luchando. pic.twitter.com/hemyiobfNL

— Atlético de Madrid (@Atleti) March 13, 2024

Ικανή για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο. Σα να το γράφει στο... καταστατικό της. Η σεζόν της εντός των τειχών φέτος, είναι επιεικώς μέτρια. Παλεύει να «κλείσει» ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο για του χρόνου. Κι όμως είναι η μόνη ομάδα που έχει κερδίσει δύο φορές τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τέσσερις μόλις μέρες πριν την κρίσιμη μάχη με την Ίντερ, έχασε 2-0 από την... 18η στη La Liga Κάντιθ. Την είχαν όλοι «τελειωμένη». «Ξεγραμμένη». Έμπαινε στο γήπεδο έχοντας στην πλάτη την ήττα με 1-0 στο πρώτο παιχνίδι και βρέθηκε να χάνει 0-1 και μέσα στη Μαδρίτη. Κι όμως κατάφερε να ισοφαρίσει, να πάρει κεφάλι στο σκορ. Άγγιξε ακόμα και την απόλυτη ανατροπή στην «εκπνοή» σε μια ενέργεια όπου ο Γκριεζμάν σέρβιρε και ο Ρικέλμε μόνος του απέναντι στον Ζόμερ έστειλε την μπάλα πάνω από το τέρμα.

Qué locura (πόσο τρελό!) αναφωνούν και οι ίδιοι οι οπαδοί της, ακόμα κι αν έχουν μάθει πια καλά την ιδιαίτερη σύσταση αυτής της ομάδας.

Ουσιαστικά είναι αδύνατο να εξηγήσει κάποιος πώς και γιατί η Ατλέτικο Μαδρίτης, μπορεί να μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα να κατεβάσει και να ανεβάσει τους υποστηρικτές της από τα σύννεφα. Είναι βασικά ανεξήγητο και πώς ο κατά τα άλλα εξαιρετικός αλλά αναξιόπιστος στα πέναλτι Γιαν Όμπλακ το βράδυ της Τετάρτης έπιασε δύο! Δεν ξέρω. Ρωτήστε κάποιον από τους 69.129 που βρέθηκαν στο γήπεδο χθες. Εκείνοι ξέρουν.

Η Ατλέτικο έχει χάσει μόνο δύο (2) από τους τελευταίους 29 εντός έδρας αγώνες της για διοργάνωση της UEFA και είναι αήτητη στα τελευταία 17 νοκ άουτ ματς του Champions League στο «σπίτι» της. Από την ήττα με 3-2 το... 1996/97!

Δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχηγός της ομάδας, Κόκε, μιλώντας αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα στις κάμερες, αναφέρθηκε πρώτα και κύρια σε εκείνους! Τους ευχαρίστησε για την στήριξή τους. «Εμείς, μπορεί κάποιες φορές να χάνουμε», είπε, «εκείνοι όμως, δεν χάνουν ποτέ».

Δείτε τον Τσόλο να δακρύζει από συγκίνηση κι ας έχει πάει στο παρελθόν και πιο μακριά στο ταξίδι των αστεριών [τελικός 2014, 2016]. Δείτε πώς έκλαιγε ο Κόκε, ο Ρικέλμε. Πώς έκλαιγε η μισή κερκίδα. Υπάρχουν πολλά παιχνίδια για να αναλύσει κανείς το «φαινόμενο» Ατλέτικο. Μια πλήρως αναξιόπιστη ομάδα κόντρα σε θεωρητικά ασθενέστερους αντίπαλους, ένα αλύγιστο λιοντάρι κόντρα σε μεγάλα φαβορί.

«A pain in the ass» για κάθε αντίπαλο που αρέσκεται στο ανοιχτό παιχνίδι και πηγή υπερηφάνειας για όλους όσοι μπορούν να προτάξουν τη γροθιά τους κόντρα σε μαχαίρια. Υπάρχουν ακόμα περισσότερο λόγια και ταυτόχρονα τίποτα που να μπορεί να ορίσει την Ατλέτικο και δη την Ατλέτικο του Σιμεόνε. Οι δυο τους εξάλλου συμπορεύονται τα τελευταία 13 χρόνια. Ίσως μπορεί το τραγούδι του Joaquin Sabina που έχουν υιοθετήσει οι οπαδοί της εν είδει ύμνου.

Τι τρόπος να αντέχεις
Τι τρόπος να μεγαλώνεις
Τι τρόπος να νιώθεις
Τι τρόπος να ονειρεύεσαι
Τι τρόπος να μάθεις
Τι τρόπος να υποφέρεις
Τι τρόπος να κερδίζεις
Τι τρόπος να ζεις
Τι τρόπος να ανεβαίνεις και να πέφτεις από τα σύννεφα
Ζήτω η Ατλέτικο Μαδρίτης