Σε στέλνει αδιάβαστο...

Είχα καιρό να χορτάσω τόσο πολύ το ποδόσφαιρο, να απολαύσω μία ομάδα που σε καθηλώνει με τον τρόπο που μπορεί να παίξει, με τις διαφορετικές προσεγγίσεις στο παιχνίδι της, με την… αγριάδα και την υπομονή της, με το ταλέντο και τα νιάτα της, με την φρεσκάδα και το τρέξιμό της, με την ποιότητα, με την αρμονία της. Η Ντόρτμουντ πέφτει επάνω σου κατά κύματα και παρακολουθώντας αγώνα της, δεν θες να τελειώσει…

Με την καθοδήγηση από έναν τύπο (Τόμας Τούχελ), ο οποίος δεν ξέρω γιατί δεν μου γέμιζε το μάτι στην αρχή, αλλά τώρα με κάνει να του βγάζω το καπέλο για την φαντασία του, η Ντόρτμουντ είναι η επιτομή του «κάτσε να δεις ποδόσφαιρο»…

Την Τρίτη το βράδυ, σχεδόν από σπόντα βρέθηκα στον ΟΤΕ TV να περιγράφω το… εκτός έδρας ντέρμπι με την Βόλφσμπουργκ. Ετσι κι’ αλλιώς είχα καλή εικόνα από την φετινή Ντόρτμουντ αφού την είχα προσέξει αρκετά και με μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά άλλο πράγμα να την μελετάς για να περιγράψεις αγώνα της. Κυρίως άλλο να ζεις ένα ενενηντάλεπτο μαζί της με τσίτα την προσοχή σου για να μην χάσεις την παραμικρή λεπτομέρεια από το παιχνίδι της.
Η Ντόρτμουντ την Τρίτη το βράδυ δεν έστειλε αδιάβαστη μόνο την Βόλφσμπουργκ με τα πέντε γκολ που της έβαλε, αλλά νομίζω έστειλε και όποιον την παρακολούθησε και φυσικά εμένα…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή τους…

Καταρχάς, τούτη δω είναι μία άλλη Ντόρτμουντ, σχεδόν αποκομμένη από τον ομφάλιο λώρο του Γιούργκεν Κλοπ και με ξεκάθαρη ταυτότητα του Τόμας Τούχελ. Υπάρχουν απλώς σημάδια για να διαπιστώνεις ότι τα τέκνα έχουν ομοιότητες, αλλά είναι δύο διαφορετικά τέκνα. Ο Παπασταθόπουλους, ο Ομπαμεγιάνγκ, άντε και ο Σμέλτσερ είναι εκεί για να σου θυμίζουν την εποχή Κλοπ, αλλά και αυτοί με διαφορετικούς ρόλους. Ο Σωκράτης για παράδειγμα είναι πλέον ηγέτης και πολύ διαφορετικός χωρίς την σκιά και την ασφάλεια του Χούμελς. Ο Ομπαμεγιάνγκ στην κορυφή τελειώνει ότι πανέμορφο φτιάχνει η ομάδα για αυτόν και φυσικά μόνο στην κορυφή και ποτέ στα άκρα όπως επί Κλοπ.

Όπως και να έχει αυτή η Ντόρτμουντ δεν είναι καν update της προηγούμενης, είναι φτιαγμένη από άλλα υλικά και από διαφορετική συνταγή του σεφ Τούχελ. Ολοι εμείς την δοκιμάζουμε πρώτη φορά και ακόμη ψάχνουμε να δούμε τι είναι αυτό που μας αρέσει περισσότερο, χωρίς να είμαστε σίγουροι.

Πιθανόν τα αλέγρα άκρα της, ο 19χρονος Ντεμπελέ και ο 18χρονος Πούλισιτς. Ιδίως ο Ντεμπελέ είναι μία φλέβα χρυσού. Παίζει πάνω στη γραμμή και μέσα στο κουτί σαν να γεννήθηκε ταυτόχρονα και στα δύο σημεία. Εχει τέτοια έκρηξη, τέτοια τεχνική, τέτοια ποιότητα που μένεις άφωνος. Σαν να έφτιαξε ένας υπολογιστής τον τέλειο παίκτη και απλώς του έχει αφαιρέσει την εμπειρία και τις παραστάσεις. Όλα τα άλλα του τα έδωσε.

Αν ο Θεός του έχει δώσει και μυαλό, είναι πολύ κοντά η ώρα που στην πόρτα της Ντόρτμουντ θα αδειάζουν φορτηγά με εκατομμύρια ευρώ. Δεκάδες εκατομμύρια ευρώ… Και όμως δεν ήταν αυτός ο καλύτερος, δεν την έκανε αυτός την διαφορά. Δεν την κάνει κανείς την διαφορά σε αυτή την Ντόρτμουντ. Ούτε ο Ομπαμεγιάνγκ που έβαλε δύο γκολ, ούτε ο Κάστρο που έφτιαξε άλλα δύο μπαίνοντας αλλαγή, ούτε καν ο Γκερέιρο που έφτιαξε ένα, έβαλε ένα και που ως εσωτερικός μέσος (αν και είναι αριστερό μπακ) κάνει θαύματα.

Ο Τούχελ όταν τον ρώτησαν πώς πρόλαβε να κάνει τον Γκερέιρο τόσο γρήγορα, τόσο σπουδαίο εσωτερικό μέσο (μέσα σε 3 ματς) απάντησε. «Είναι κρίμα τέτοιο ταλέντο να το βάζουμε μόνο σε μία θέση…». Με την Βόλφσμπουργκ τον έβαλε στο δεύτερο ημίχρονο και σε τρίτη διαφορετική θέση μέσα σε μία εβδομάδα. Αριστερό εξτρέμ έπαιξε στο δεύτερο ημίχρονο το πουλέν του Φερνάντο Σάντος και ήταν υπέροχος…

Μήπως ο Σωκράτης πάει πίσω. Πλησιάζει η στιγμή που θα φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στην Ντόρτμουντ. Οχι περιστασιακά και μέσα σε κάποιο ματς όπως συνέβη με την Ντάρμσταντ το περασμένο Σάββατο, αλλά μονίμως. Αυτό είναι ο Σωκράτης τώρα στην Ντόρτμουντ, ο αρχηγός της μέσα στο γήπεδο. Ο ηγέτης αυτής της ομάδας.

Το 4-1-4-1 του Τούχελ μοιάζει να κοπιάρει τον Πεπ. Εκεί τον είχε, μέσα στα πόδια του, τον Γκουαρντιόλα ο Τούχελ για τρία χρόνια. Είδε και έμαθε πως το κάνει, το έμαθε γιατί ήταν αυτός που μας έδειξε σε αρκετές περιπτώσεις πως το σταματάς. Με εκείνη την συνταγή των τριών στόπερ που είχε δοκιμάσει πέρυσι και κράτησε την Μπάγερν στο μηδέν και με άνεση. Ο Τούχελ μελέτησε τόσο Πεπ και Μπάγερν την προηγούμενη τριετία που έγινε σοφότερος και κυρίως ικανός να το παίξει και να το μεταδώσει στους παίκτες του με μεγάλη ευκολία. Φυσικά με τον δικό του τρόπο και τα δικά του στοιχεία, αλλά με την ίδια λογική.

Πρώτος κανόνας. Στόπερ που να ξέρουν μπάλα (η ασίστ του Μπάρτρα στο πρώτο γκολ είναι ένα μικρό αριστούργημα) και οι Μπάρτρα, Παπασταθόπουλος (η βελτίωσή του είναι μεγάλη σε αυτόν τον τομέα) ξέρουν.

Δεύτερος κανόνας. Ενας καθοριστικός παίκτης που μπροστά από τους τέσσερις αμυντικούς και πίσω από τους τέσσερις χαφ να μπορεί να κάνει όλες τις δουλειές. Δεν έχει Αλόνσο, αλλά έχει Βάιγκλ. Κορμί, τεχνική, καθαρό μυαλό, ένα παιδί που έρχεται με τέτοια ταχύτητα προς τα πάνω και την καθιέρωση, που σε λίγο καιρό είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Εθνική Γερμανίας θα τον έχει βασικό. Το κακό είναι ότι άλλος να την κάνει αυτή την δουλειά δεν υπάρχει. Εκτός κι’ αν ο Σαχίν γίνει αυτό που μας έδειξε όταν ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια, ότι μπορεί να γίνει… Κατά τα άλλα ο Ρόντε δεν μπορεί να σηκώσει αυτόν τον ρόλο και ο Κάστρο είναι σπουδαίος άλλα όχι για εκεί, όχι για αυτή τη θέση...

Και είναι ένα από τα ελάχιστα μείον γιατί η Ντόρτμουντ έχει τόσο βάθος στο ρόστερ της που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Ενας αντι Βάιγκλ και ένας ακόμη στόπερ λείπουν. Στις υπόλοιπες θέσεις οι επιλογές μοιάζουν ατελείωτες. Πάλι καλά που είναι τραυματίες οι Ρόις, Σίρλε, Καγκάουα και βγαίνει το ροτέισον, αλλιώς ούτε στην 18άδα δεν χωρούν κάποιοι. Και από πίσω έρχονται τόσο… πυρακτωμένα 18χρονα που είσαι βέβαιος ότι παίζουν βασικοί με κλειστά μάτια ακόμη και τώρα στα 18 ή στα 19 τους. Ο Πάσλακ και ο Μορ που παίρνουν ευκαιρίες με το σταγονόμετρο σε όλες τις άλλες ομάδες της Μπουντεσλίγκα πλην της Μπάγερν θα έπαιζαν βασικοί…

Η Ντόρτμουντ παίζει σαν να της πατάς κουμπιά. Και όταν της πατάς το τούρμπο χάνεται και χάνεσαι μαζί της. Η… κακομοίρα η Βόλφσμπουργκ είδε την Ντόρτμουντ να ξεκινά το ματς στο τούρμπο. Δύο γκολ στα 17 πρώτα λεπτά και υποθέτεις ότι σχόλασε ο γάμος. Ο Τούχελ πάτησε το κουμπί της υπομονής. Η Βόλφσμπουργκ πήρε την μπάλα στα πόδια της, έβαλε όλη την μαεστρία και το ταλέντο της (Ντράξλερ έχει, όχι παίξε γέλασε) και άρχισε να φτιάχνει πράγματα. Φτάνει στο γκολ με πολύ κόπο και μεγάλη προσπάθεια. Μειώνει σε 2-1 και δίνει ξανά ενδιαφέρον στο ματς. Ο Τούχελ πετά στα σκουπίδια το σχέδιο της υπομονής και πατάει ξανά το τούρμπο, έχοντας βάλει στο μεταξύ στο ματς τον Κάστρο... Αλλα τρία γκολ σε 12 λεπτά και το εύθραυστο 1-2 γίνεται 1-5 με συνοπτικές διαδικασίες.

Στο μεταξύ έχεις δει την Ντόρτμουντ να παίζει από τον άξονα, να παίζει από τα άκρα, να κάνει τα μπακ εσωτερικούς μέσους και τους εσωτερικούς μέσους εξτρέμ, να αλλάζει ρόλους και θέσεις στους παίκτες, να προσθέτει με τις αλλαγές ποιότητα, να κάνει ότι θέλει μέσα στο γήπεδο κόντρα σε σπουδαίο αντίπαλο (το τονίζω) ο οποίος μέχρι να βρει στο δρόμο του την Ντόρτμουντ δεν είχε δεχτεί ούτε γκολ στη φετινή Μπουντεσλίγκα. Και η Μπορούσια με όχι περισσότερη από μισή ώρα που είχε το πόδι στο γκάζι της έβαλε πέντε…

Συνολικά 17 γκολ σε μία εβδομάδα. Εξι, έξι και πέντε σε τρία συνεχόμενα ματς για την Ντόρτμουντ. Μία μηχανή παραγωγής γκολ και θεάματος υψηλότατου επιπέδου.

Η Ντόρτμουντ του Τούχελ βεβαίως έχει ακόμη αδυναμίες. Πολλές. Αμφιβάλλω αν μπορεί να κοντράρει μέχρι τέλος την Μπάγερν, ακόμη περισσότερο αμφιβάλλω, αν φέτος μπορεί να της πάρει τον τίτλο. Αλλά είναι μία ομάδα που έρχεται και αν κρατήσουν αυτή τη φουρνιά μαζί για τρία τέσσερα χρόνια, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα πετύχει ανάλογα επιτεύγματα με αυτά του Κλοπ.

Στο μεταξύ μέχρι να δούμε αν θα συμβεί αυτό μην την χάνεις, όταν μπορείς να την δεις, είναι απολαυστική…