Ελάτε τώρα στο χορτάρι, λοιπόν...

Ας ξεκινήσει επιτέλους το ρημαδιασμένο. Τώρα, ας ξεκινήσει. Έστω με τον Βασσάρα. Νομίζω πως ο Κύρος, έχει πια κάθε λόγο να θυμηθεί το... κύρος του, το αλλοτινό, το διαιτητικό, το ευρωπαϊκό κι όχι το παραγοντικό και πρόσφατο. Ακόμα και με αυτούς τους πίνακες. Ακόμα και με τον Παππά, τον Δημητρόπουλο, τον Μήτσιο, τον Σπάθα, τον Γιάχο, τον Βοσκάκη και τους αδελφούς Ντάλτον. Να ξεκινήσει εδώ και τώρα το πρωτάθλημα και να είναι κι αυτοί μέσα. Ξέροντας πως έρχονται εκλογές, πως έρχεται η UEFA, πως έρχονται παραιτήσεις, πως έρχονται βουλεύματα, πως παραπατούν οι προστάτες τους. Και να τους δω...

Ακόμα και χωρίς να έχει προλάβει να παραιτηθεί ο Γκιρτζίκης κι ο συρφετός του, ακόμα και να μην έχει προλάβει να αποφανθεί το Συμβούλιο Εφετών για την εισήγηση του κυρίου Δασκαλόπουλου. Ακόμη κι αν δεν προλάβει η επιτροπή δεοντολογίας να παραπέψει τον Ολυμπιακό για τις κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο ιδιοκτήτης του.

Ακόμη κι αν δεν προκάμει η UEFA να επιληφθεί. Ακόμα κι αν ο κύριος Σάββας που αγαπά την τέχνη και την... ζωγραφική, αφιερωθεί αποκλειστικά στα εικαστικά. Μικρή σημασία έχει από δω και πέρα Το νερό είναι στ' αυλάκι πια... Ξεκινάτε λοιπόν. Πάμε στο χορτάρι! Η φοβέρα που τα πλάκωνε όλα διαλύεται. Υπόδικοι και κατηγορούμενοι για κακουργήματα, δεν τρομάζουν πια κανένα. Οι συχετισμοί άλλαξαν, το κλίμα μεταβλήθηκε εντός συνόρων, εκτός συνόρων– ακόμα και μεσ' στη... “φαμίλια”.

Μην αργείτε λοιπόν, ξεκινήστε στο χορτάρι. Να σφυρίξουν οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι επικίνδυνοι, με την ίδια ακριβώς φιλοσοφία αν μπορούν, αλλά με τακτικούς δικαστές στις επιτροπές και όλα τα υπόλοιπα με την παρούσα ατμόσφαιρα. Να δούμε τους ακριβούς, τους φτηνούς, τα πάνω ράφια, τα κάτω ράφια, τους προπονητές μαστόρους, τους μυρωδιάδες, τους χασογκόληδες και τις σφεντόνες. Να δούμε πόσα απίδια χωράει ο σάκος για όλους.

Με μια ευχή: Τον επόμενο πρωταθλητή να τον χειροκροτήσουμε όλοι.

Και δε θέλω γκρίνιες... Κάντε όλοι ομάδες, να νικάτε και τους δικαστές.

Υγ. Σήμερα που η Τούμπα γίνεται 57, κατάλαβα το εξής: Φέτος ο ΠΑΟΚ κλείνει τα 90 του κι έκλεισαν 40 χρόνια από τότε που πρωτοπάτησα στα τσιμέντα της Τούμπας. Ο Μανώλης Ζ, νονός του αδελφού μου, είναι ένας ψηλός άντρας με μεγάλες πλάτες, πάνω στις οποίες (σκύβοντας), με πέρασε για πρώτη φορά απ' την πόρτα της, την άνοιξη του '76, στα έξι μου χρόνια. Ήταν στη Θύρα 2, στο παιχνίδι ΠΑΟΚ – Πανιώνιος 4-0, λίγες βδομάδες πριν στεφθεί ο ΠΑΟΚ και μαθηματικά πρωταθλητής. Θυμάμαι πως έβρεξε και ανοίξαμε ομπρέλες και πως το πρώτο γκολ το έβαλε ο Πανιώνιος... μόνος του κι έτσι έμαθα το αυτογκόλ. Και δε θα ξεχάσω ποτέ το βουητό της...

Ίσως να είναι τυχαίο που κλείνουν και 40 χρόνια από το πρώτο πρωτάθλημα. Ίσως να είναι και μοιραίο... Στο χορτάρι θα φανούν όλα.