Πώς ξανάγινε Ομάδα η Εθνική στην Ολλανδία

Αντικρίζοντας το πρωί της Πέμπτης αυτό το παρακάτω ποστάρισμα του Αντρέα Σάμαρη στο instagram έπιασα τον εαυτό μου να σπάει το “βρε λες;” χαμόγελο. Εδωσα σημασία, επειδή ο Σάμαρης είναι ένα από τα πιο μυαλωμένα παιδιά της γενιάς του, μακριά από “δηθενιές” και ποσταρίσματα που ποντάρουν σε εφήμερη δημοφιλία ή σε πιπίνια. Το κράτησα αυτό το “ενωμένοι”, με την ελπίδα να το δω στο τερέν του Philips Stadion του Αϊντχόφεν και να αρχίσω έτσι να πείθομαι ότι η ενότητα δεν είχε χτιστεί μόνο στο μυαλό του Σάμαρη ή και μερικών ακόμη, δηλαδή ότι δεν πλάθουν απλώς τα πιο ανήσυχα παιδιά μια εικονική πραγματικότητα βασισμένη στην ευχή τους να γίνει ξανά ομάδα η Εθνική αλλά ότι αρχίζουν να καταφέρνουν να το κάνουν πραγματικότητα.

Εμοιαζε, συμπεριφέρθηκε σαν ομάδα η Εθνική απέναντι στην Ολλανδία, και αυτό είναι κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στη διάρκεια της τελευταίας 2ετίας. Για την ακρίβεια είναι ακόμη μεγαλύτερο το διάστημα που η Εθνική δεν ένιωθε ομάδα, σύνολο. Από την εποχή της προετοιμασίας για το Μουντιάλ της Βραζιλίας είχε πάψει η Εθνική να είναι ομάδα, δηλαδή από τον καιρό που τα συλλογικά είχαν δηλητηριάσει τόσο πολύ τον οργανισμό της που την είχαν απειλήσει με καταστροφή. Μια καταστροφή που είχε αποφευχθεί στη διάρκεια του Μουντιάλ, τότε που η πλειονότητα των παλαιότερων ποδοσφαιριστών είχε λειτουργήσει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και είχε βοηθήσει αποτελεσματικά τον Φερνάντο Σάντος να κρύψει τα προβλήματα κάτω από το χαλί μέχρι να τελειώσει το τουρνουά.

Το χθεσινό αποδείχθηκε ένα εύκολο τεστ για την Εθνική, συνεπώς δεν μπορεί κανείς να εξάγει ασφαλές συμπέρασμα. Διότι η ενότητα δοκιμάζεται στα δύσκολα, στις στραβές, στις ήττες, στα ανάποδα αποτελέσματα, όχι σε ιστορικές νίκες (έστω και αν ήταν σε φιλική αναμέτρηση). Υπήρξε όμως ένα διάστημα 15' λεπτών, από το 14' που προηγήθηκε η Ολλανδία μέχρι το 29' που ισοφάρισε η Ελλάδα, κατά του οποίου τη διάρκεια είχαν διαμορφωθεί συνθήκες δοκιμασίας. Τις άλλες φορές σε τέτοιες συνθήκες αυτή η γενιά της Εθνικής είχε σπάσει, είχε διαλύσει, είχε πάψει να συμπεριφέρεται σαν ομάδα, είχε δει να βγαίνουν όλα τα “εγώ” στο τερέν και να μπαίνουν στη μέση, διαλύοντας την ενότητα. Χθες αυτό δεν συνέβη, η Εθνική έδειξε χαρακτήρα, επειδή προσπάθησε να συνεχίσει να λειτουργεί με ομαδικό πνεύμα παρ' όλο που το γκολ των Ολλανδών είχε δώσει αφορμές, λόγω ατομικών λαθών, για να ξαναλυθεί το ζωνάρι των “εγώ” και να στηθούν τσαμπουκάδες που θα αποσυντόνιζαν την ομάδα και θα διέλυαν την ενότητα.

Η εικόνα της Εθνικής στο τερέν και τα λόγια που ακολούθησαν μετά τη λήξη από τον Γιαννιώτα, τον Σάμαρη και τον Τζαβέλλα στον ΟΤΕTV ήταν τα πρώτα ενθαρρυντικά τεκμήρια για την ελπίδα ότι τούτη τη φορά ο λόγος των παλαιότερων έχει επιδράσει στους νεότερους και έχει αρχίσει να δημιουργεί ομαδικό πνεύμα στην Εθνική.

Το φτωχό καλοκαίρι

Πώς φτάσαμε εδώ; “Οι παλιοί μας μάζεψαν, μας έδωσαν να καταλάβουμε πού έχουμε έρθει και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στο εθνόσημο”, είπε απλοϊκά ο Γιάννης Γιαννιώτας. Συνέβαινε πάντοτε, διαχρονικά, από το 2004 και έπειτα αυτό στην Εθνική, και λειτουργούσε μέχρι την άνοιξη του 2014, αλλά έκτοτε είχε πάψει να λειτουργεί αποτελεσματικά. Δεν είναι ότι δεν το προσπάθησαν οι παλαιότεροι, δηλαδή οι αρχηγοί μαζί με τους υπόλοιπους με τις περισσότερες συμμετοχές. Προσπαθούσαν, αλλά ότι έφτιαχναν κατέρρεε στην πρώτη στραβή, επειδή δεν υπήρχε βοήθεια από τον προπονητή και το επιτελείο που στελεχώνει την Εθνική, αλλά και επειδή στα αποδυτήρια οι αποσκευές είχαν ένα σωρό συλλογικά ζιζάνια που λειτουργούσαν διαλυτικά.

Τι συνέβη τώρα; Προηγήθηκε ένα στείρο μεταγραφικά καλοκαίρι για την πλειονότητα των διεθνών. Ενα καλοκαίρι κατά του οποίου τη διάρκεια έβαλαν στο πετσί τους την εμπειρία του πώς είναι είτε να μένεις στα αζήτητα, είτε να καταφέρνεις μόνο να συντηρήσεις τα κεκτημένα ή να περιορίσεις τη ζημιά. Ενα καλοκαίρι με τους Ελληνες ποδοσφαιριστές να είναι, πλην μερικών εξαιρέσεων, εκτός μεταγραφικής συζήτησης επειδή ήταν εκτός μόδας, εκτός της τελικής φάσης του Euro 2016.

Με όσα έζησαν αυτό το καλοκαίρι αυτά τα παιδιά συνειδητοποίησαν ότι όλα όσα άκουγαν από τους προηγούμενους, από τους “προγόνους” τους στην Εθνική, δεν ήταν ούτε θεωρητικά ούτε υπερβολικά. Κατάλαβαν ότι η Εθνική είναι ικανή να φτιάξει καριέρες, όπως σήμερα συμβαίνει με τους Πορτογάλους – μέλη της Πρωταθλήτριας Ευρώπης 2016, αλλά και να χαλάσει καριέρες ή να βάλει σοβαρά εμπόδια σε καριέρες. Πόνεσαν, στην τσέπη και στο “εγώ”, και κάποιοι πήραν το μάθημα από το πάθημα.

Θα κρατήσει πολύ; Εξαρτάται. Από πολλά. Καταρχήν από τα αποτελέσματα και κατά δεύτερον από τον προπονητή. Αν η Εθνική ξεκινήσει με νίκες στα παιχνίδια της μέχρι τον Νοέμβριο, που συναντά την Βοσνία, η ομαδικότητα και η ομοψυχία θα γίνουν αποδεδειγμένα συστατικά μιας συνταγής που θα ξαναφέρνει επιτέλους επιτυχίες. Και αν ο Μίκαελ Σκίμπε ενθαρρύνει την προσπάθεια των παλαιότερων και επενδύσει πάνω της, το ομαδικό πνεύμα θα επιστρέψει για να μείνει, δεν θα αποδειχθεί περαστικό. Την απάντηση στην ερώτηση όμως θα μας την δώσει στην πραγματικότητα η αντίδραση του οργανισμού της Εθνικής στην πρώτη στραβή, δηλαδή η συμπεριφορά της μετά το πρώτο κακό αποτέλεσμα. Τότε είναι που θα διαπιστώσουμε πραγματικά αν τα λόγια των παλαιότερων έπιασαν τόπο και έβγαλαν ρίζες στην ψυχή και το πνεύμα των μικρότερων. Τότε, στη δοκιμασία, είναι που θα διαπιστώσουμε αν οι πραγματικοί και οι δήθεν σταρ του σημερινού ελληνικού ποδοσφαίρου έχουν ή όχι κλειδώσει τα “εγώ” στους φοριαμούς των αποδυτηρίων ή αν ακόμη τα κουβαλούν πάνω τους. Τότε θα διαπιστώσουμε αν η Εθνική αποφάσισε να ξαναγίνει ξένη με το ελληνικό περιβάλλον της και να αλλάξει νοοτροπία, να λειτουργήσει με το μυαλό που είχε από το 2004 μέχρι το 2014 ή αν θα συνεχίσει να ζει και να συμπεριφέρεται σαν γνήσια Ελληνίδα, όπως έκανε στη διάρκεια της τελευταίας 2ετίας.