Υπάρχουν και προπονητές και... αεροπλάνα

Υπάρχουν προβλήματα. Υπάρχουν και λύσεις. Και καμιά φορά αυτά τα δύο είναι τόσο κοντά, που φτάνει μόνο να απλώσεις το χέρι σου. Ακόμη και σε ημέρες σαν τη σημερινή. Στην αφετηρία της ζωής μετά το Τσάμπιονς Λιγκ για τον Ολυμπιακό του 2016-17. Τώρα που όλα μοιάζουν «βουνό». Αλλά που προφανώς δεν είναι.

Ανεξίτηλο το σημάδι, που αποκόμισαν οι Ερυθρόλευκοι στο Μπεέρ Σεβά. Η δική τους... Καμπάλα, όπως έσπευσαν κάποιοι να προσαρμόσουν το μέγεθος της γκέλας. Το 24 της Ευρώπης, αποκλείστηκε από ένα ποδοσφαιρικό «μπουλούκι». Έναν αντίπαλο που έκανε το δικό του «τίποτα» να φαντάζει με μέγεθος, μπροστά στο αντίστοιχο της ομάδας του Βίκτορ.

Συμβαίνουν όμως αυτά στο ποδόσφαιρο. Γελάς όταν γίνονται... απέναντι. «Φρικάρεις» όταν έρχεται η σειρά σου. Το δύσκολο βέβαια δεν είναι να πέσεις. Το δύσκολο είναι να σηκωθείς. Το δύσκολο είναι να αφήσεις πίσω σου τη –κάθε- Χάποελ, και άμεσα να χαράξεις ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό πλάνο. Που θα σε βγάλει από αυτό που σήμερα μοιάζει με αδιέξοδο. Και που θα έχει τη βάση του, όχι σε υποθέσεις. Αλλά σε δεδομένα.

Ήδη η κουβέντα γυρίζει γύρω από μεγάλες αλλαγές. Σε διοίκηση, προπονητή και παίκτες. Θα γίνουν. Θα γίνονταν ούτως ή άλλως. Ακόμη και με πρόκριση. Πόσο μάλλον τώρα. Δεν πρέπει όμως ξαφνικά η «φούντωση» του αποκλεισμού, να παρασύρει τα πάντα. Ο Ολυμπιακός έκανε ήδη τα λάθη του αυτό το καλοκαίρι. Και τα πληρώνει τοις μετρητοίς. Με την απώλεια ενός μεγάλου στόχου. Μαζί με μια οικονομική ζημία τουλάχιστον 30 εκατ ευρώ. Τώρα πρέπει να το αντιμετωπίσει όσο πιο ψύχραιμα γίνεται.

Και κυρίως; Πρέπει ο Βαγγέλης Μαρινάκης να θυμηθεί τι έκανε το καλοκαίρι του 2010, σε μια αντίστοιχη κατάσταση. Πήρε ο ίδιος το αεροπλάνο και πήγε στην Ισπανία. Για να γυρίσει μαζί με τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Εκείνος ο αποκλεισμός από τη Μακάμπι μπορεί σαν... σήμερα, να δημιουργούσε συναισθήματα καρμπόν. Έγινε όμως η πραγματική ευκαιρία για μια απόφαση, μια «αλλαγή» που ανέβασε τους Πειραιώτες επίπεδο. Διότι ο Βαλβέρδε ήρθε. Και άλλαξε τα πάντα. Δεν διέλυσε το ρόστερ καίγοντας μαζί με τα ξερά και τους... υπόλοιπους. Σε αυτό το ρόστερ βρήκε πχ τον Μιραλάς, τον πιτσιρικά Γιάννη Φετφατζίδη κλπ. Το ενίσχυσε (πχ Φουστέρ), Το συμμάζεψε. Έφερε αρχές, ηρεμία. Δεν τα κατάφερε σε μια νύχτα να αλλάξει την εικόνα. Σταδιακά όμως δημιούργησε κάτι σπουδαίο.

Αεροπλάνα διαθέσιμα υπάρχουν. Μεγάλοι προπονητές επίσης. Αληθινοί προπονητές. Όχι... φίρμες χωρίς περιεχόμενο. Τέτοιοι θα προταθούν πολλοί. Από χθες το βράδυ θα πρέπει να ξεκίνησε η παρέλαση. Ο Σωκράτης Κόκκαλης για παράδειγμα «τσίμπησε» στο όνομα του Ζίκο τον Σεπτέμβρη του 2009 και οι Πειραιώτες ισοπεδώθηκαν αγωνιστικά μέσα σε λίγους μήνες.

Χρειάζεται μίνιμουμ έναν «κανονικό» προπονητή όπως ο Μάρκο Σίλβα που θα κάνει τα αυτονόητα. Χρειάζεται μάξιμουμ έναν Μαρσέλο Μπιέλσα. Μια «διάνοια» που αν του δώσεις την ομάδα σου εν λευκώ και αντέξεις την «τρέλα» του, μπορεί να σε φτάσει σε επίπεδα που δεν τα έχεις φανταστεί. Αυτή είναι η λύση. Η μεγάλη, πραγματική αλλαγή που έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός. Προπονητής. Είναι κρίμα για τον Βίκτορ που είδε το χαρτί του να καίγεται σε μερικές εβδομάδες. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα όμως για τον Ισπανό, καλύτερα που φεύγει. Και για τον ίδιο, καλύτερα. Εδώ θα τον καταδιώκει η... Χάποελ. Για πάντα.

Αλλάζει ο χάρτης του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Έπαψε πλέον ο πρωταθλητής να έχει εξασφαλισμένη τη παρουσία του, στους ομίλους. Από εδώ και στο εξής τα προκριματικά θα είναι «κανόνας». Ο Ολυμπιακός λοιπόν αν θέλει να διατηρήσει τα πρωτεία εντός των συνόρων, και να επιστρέψει στα «αστέρια» σύντομα; Χρειάζεται σοβαρές αποφάσεις. Χρειάζεται αλλαγή. Να φτιάξει κάτι από την αρχή. Θα έρθει μόνο με μεταγραφές, αυτό το κάτι; Δεν είναι τόσο απλό. Εκτός αν από σήμερα αρχίσουν ανακοινώσεις για Καρεμπέ, Τζιοβάνι και... Ριβάλντο. Είμαστε όμως στο 2016. Και αυτές οι αναμνήσεις ολοένα και φαντάζουν πιο μακρινές.

Οι Πειραιώτες έχουν ανάγκη από έναν καινούργιο «εγκέφαλο». Έναν άνθρωπο που θα εμπνεύσει, αλλά και που θα εγγυηθεί το μέλλον. Που θα δώσει ξανά εκείνο το αίσθημα, ότι σύντομα όλα θα πάνε καλά. Που θα στείλει με την παρουσία του, μήνυμα για όσα έρχονται. Που θα φτιάξει τους επόμενους μεγάλους παίκτες. Που θα αλλάξει τον «ορίζοντα» του κλαμπ. Χρειάζεται τον επόμενο Βαλβέρδε του. Αν τον βρει, μπορεί αυτό το κάζο του Αυγούστου να αποδειχθεί ευεργέτημα. Αν όχι; Τότε μόλις μπήκε σε μια περίοδο που τα πράγματα ολοένα και θα γίνονται δυσκολότερα.