Το super deal και οι... απαραίτητες πινελιές!

Το σημαντικότερο σε κάθε μεταγραφική περίοδο είναι να ξέρεις τις ανάγκες σου, να στοχεύεις εκεί που θες να πας και στο τέλος να πηγαίνεις με το μικρότερο δυνατό ρίσκο, το οποίο καθορίζεται από τις ευκαιρίες στην αγορά, τις... άκρες σου και το «πορτοφόλι» που έχεις διαθέσιμο. Ο Παναθηναϊκός τον Ιανουάριο μπήκε στην λογική του μεταγραφικού παραλόγου «ξηλώνοντας» και φέρνοντας σχεδόν μία ντουζίνα ποδοσφαιριστές, στα μέσα της περιόδου. Ήταν λογικό και επόμενο να μην υπάρχει ομοιογένεια, συνοχή και βελτίωση παρά τις προσθήκες ποδοσφαιριστών που δεδομένα ως μονάδες ανέβασαν επίπεδο το «τριφύλλι», όπως ο Μολέδο, ο Λέτο και ο Βιγιαφάνιες.

Το καλοκαίρι τα πράγματα άλλαξαν και ορθώς. Ο Αντρέα Στραματσόνι το ξεκαθάρισε από την πρώτη στιγμή και το κάνει πράξη αυτό το καλοκαίρι. Ήθελε παίκτες «ενδεκαδάτους», παίκτες που θα άλλαζαν το παιχνίδι του Παναθηναϊκού και θα υλοποιούσαν το πλάνο που είχε στο μυαλό του. Ο Ιταλός είχε ορθή εικόνα για τις αδυναμίες του ρόστερ του(κάποιες από αυτές θα έπρεπε να διορθωθούν στο... τσουνάμι του χειμώνα) και όλες οι κινήσεις έχουν λογική. Πριν περάσουμε σε αυτές, να σημειώσουμε κάτι που ούτε λεπτομέρεια είναι, ούτε αμελητέα ποσότητα. Το μπάτζετ που έχουν στα χέρια τους ο Ιταλός τεχνικός και ο Βραζιλιάνος διευθυντής ποδοσφαίρου είναι περιορισμένο.

Συζητώντας στο τέλος της περυσινής χρονιάς για τις ανάγκες του Παναθηναϊκού, στα μέσα Ιουλίου μπορούμε να πούμε ότι οι προτεραιότητες έχουν καλυφθεί και απομένουν κάποιες... πινελιές.

Ο αμυντικός μέσος ήταν σούπερ προτεραιότητα, ήρθε ο Λεντέσμα...

Ο αριστερός μπακ ήταν προτεραιότητα, ήρθε ο Χουλτ...

Ο στόπερ ήταν προτεραιότητα, ήρθε ο Ιβάνοφ και ο Ρέις που είναι ένα μεσοαμυντικό «εργαλείο»...

Η ποιοτική ενίσχυση στο δημιουργικό κομμάτι ήταν σούπερ προτεραιότητα, αποκτήθηκαν οι Ιμπάρμπο, Γουακάσο...

Ανοίγωντας μία παρένθεση. Η προσθήκη τόσο του Ιμπάρμπο όσο και του Λεντέσμα αποτελούν μεγάλες μεταγραφικές «νίκες» του Στραματσόνι, καθώς μιλάμε για εγνωσμένης αξίας ποδοσφαιριστές. Μεταγραφές από το πάνω ράφι για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού. Και αν στην περίπτωση Ιμπάρμπο η «δουλειά» δεν θα γινόταν αν δεν τα... έσκαγε ο Αλαφούζος στην Κάλιαρι, σε εκείνη του «Ινδιάνου» ο Ιταλός παίρνει πέρα για πέρα το credit!

Παρά το τεράστιο ρίσκο να φέρει στο Τέχελεν ποδοσφαιριστή που δεν είναι «κλεισμένος» και αποτελεί όνομα, κατάφερε να «ψήσει» τον Αργεντινό και να ολοκληρώσει την μεταγραφή στην θέση 6 με τον Λεντέσμα! Σε αντίθεση με πέρυσι, ο Παναθηναϊκός ενισχύθηκε στην μεσαία γραμμή με παίκτη που δεν έχει ιστορικό τραυματισμών, με παίκτη που ήρθε fit και έτοιμος για τα προκριματικά και με έναν παίκτη που θα αμοίβεται με το 1/3 των χρημάτων που υπέγραψε ο πολύς στο όνομα αλλά λίγος στο χορτάρι, Μίκαελ Εσιέν. Μία «περίπτωση Εσιέν» με πολύ καλύτερους αγωνιστικούς και οικονομικούς όρους.

Σίγουρα οι κινήσεις αυτές δημιουργούν ελπίδα αλλά όπως συνηθίζουμε να λέμε σε αυτές τις περιπτώσεις, όλες οι μεταγραφές κρίνονται στο γήπεδο. Είτε στην πλάτη γράφει Σισέ, είτε... Βαρτσίχα, το χορτάρι είναι ο μοναδικός κριτής. Ούτε στα πρωτοσέλιδα, ούτε στα blog, ούτε στις συνεντεύξεις. Όλες οι μεταγραφές είναι «λαχεία» και αυτό που μπορούν να κάνουν οι ομάδες είναι να παίρνουν τα μικρότερα δυνατά ρίσκα βάσει... βιογραφικού.

Για να κλείσουμε το κεφάλαιο των έξι μεταγραφών, σίγουρα ο Παναθηναϊκός έκανε καλές κινήσεις αλλά επειδή μιλάμε για ποδόσφαιρο και όχι για... τένις ή «μονάκι» στο μπάσκετ, το ζητούμενο είναι αυτές οι μονάδες να φτιάξουν μία ομάδα ανταγωνιστική που θα μπει στους ομίλους και θα πάρει το πρωτάθλημα. Εδώ θα δείξει ο Ιταλός αν είναι «μάγκας» και στο βασικό κομμάτι της δουλειάς του ή αν θα συνεχίσει στον ίδιο περυσινό, προβληματικό δρόμο.

Στα... παρακάτω, τώρα. Ο εχθρός του καλού είναι το... καλύτερο και επειδή μιλάμε για τον Παναθηναϊκό υπάρχουν «πινελιές» στο ρόστερ που πρέπει να μπουν για να παρουσιαστεί το «τριφύλλι» όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένο, δυνατό και έτοιμο να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της σεζόν. Ένα-ένα, ιεραρχώντας τις ανάγκες...

Πορτιέρο: Ο Στιλ έχει πάρει φανέλα βασικού στο... σπίτι εδώ και μια τριετία και αυτό μόνο καλό δεν κάνει στον Άγγλο και γενικότερα στον Παναθηναϊκό. Χρειάζεται δυνατό ανταγωνισμό από πορτιέρο που θα μπορεί να του «φάει» την θέση και να είναι σε θέση να κάνει διαφορά. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ούτε ο Κοτσόλης, ούτε πολύ περισσότερο ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος.

Μέσος: Με δεδομένο πως ο Αμπέντ δεν... τρελαίνει τον Στραματσόνι, άρα δύσκολα θα πάρει ευκαιρίες και το πιθανότερο είναι να αποχωρήσει, ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από έναν κεντρικό μέσο με αναπτυγμένα τα επιθετικά του χαρακτηριστικά. Η καταπληκτική παρουσία του Λουντ(ισορροπία σε δημιουργικό και ανασταλτικό κομμάτι) στο Τέχελεν είναι λογικό να βάζει σε σκέψεις τους πάντες, σχετικά με την χρησιμότητα μίας τέτοιας κίνησης...

Δεξί μπακ: Ο Μέστο στα 34 και ο Νίκος Μαρινάκης που δεν παρουσιάζει σημάδια βελτίωσης στο πέρασμα των χρόνων, παραμένοντας στάσιμος, είναι ένα δίδυμο «average» που θα έλεγε και ο Στραματσόνι. Ο Ιταλός είναι αξιόπιστος μπακ, δεν το συζητάμε, αλλά η έλλειψη ανταγωνισμού για την ενδεκάδα, θα του κάνει κακό...

Στράικερ: Αν το 4-2-3-1 ήταν... αυτό και κανένα άλλο στο μυαλό του Αντρέα Στραματσόνι, τότε ο Παναθηναϊκός θα ήταν «φουλ» με Μπεργκ, Λέτο, Κλωναρίδη και υπό συνθήκες Ιμπάρμπο. Ο Στραματσόνι θέλει σε μεγάλο αριθμό παιχνιδιών να παίζει με 4-1-3-2, οπότε θες σίγουρα 4 «φουνταριστούς». Είναι μεγάλη η χρονιά και ο Λέτο χρειάζεται ειδική διαχείριση. Λείπει από το ρόστερ ένας φορ «κολόνα»(δυνατός στον αέρα, να ανοίγει χώρους, τύπου Πέκχαρτ)...

Περιμένω τις απόψεις σας, τα λέμε αύριο βράδυ μετά το φιλικό στην Πόλη...