Το άρθρο του στο Μουντιάλ του 2014 για την Ελλάδα είχε προκαλέσει... χαμό και ερωτηματικά για το πως ένας Γάλλος γράφει με τέτοιο τρόπο για την Εθνική μας. Θυμηθείτε το ΕΔΩ. Ο Τιμπό Λεπλά είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα, με πολύ σημαντικό συγγραφικό έργο πάνω στο ποδόσφαιρο. Πρόσφατα ολοκλήρωσε το βιβλίο του για την ιστορία του γαλλικού ποδοσφαίρου, το πέμπτο συνολικά. Έχει εκδώσει επίσης βιβλία για τον Μουρίνιο, τον Γκουαρδιόλα, το μεγάλο clasico της Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα και την Παρί Σεν Ζερμέν.

Παράλληλα συνεργάζεται με το γαλλικό Eurosport και την ισπανική El Pais, ενώ αρθρογραφεί και στο So Foot, στο οποίο και είχε δημοσιευτεί το άρθρο του για την Ελλάδα.

Με αφορμή το Euro 2016, το gazzetta.gr μίλησε μαζί του για τα όσα γίνονται εντός και εκτός γηπέδων στη Γαλλία και εντυπωσιάστηκε από τις απαντήσεις που έδωσε για την Ελλάδα και τους λόγους για τους οποίους αισθάνεται... μισός Έλληνας!

Ας ξεκινήσουμε από το παρελθόν. Έγραψες στο Μουντιάλ του 2014 ένα εκπληκτικό άρθρο για την Ελλάδα, το οποίο... αποθεώθηκε στη χώρα μας. Γιατί η Εθνική Ελλάδας έγινε τόσο ιδιαίτερη για σένα;

«Αυτή η ιστορία με εξέπληξε πραγματικά. Δεν περίμενα τέτοιο αντίκτυπο. Πολύς κόσμος με κάλεσε από την Ελλάδα. Το γράψιμο είναι μια πολύ μοναχική δουλειά. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει ο κόσμος σε κάτι δικό σου. Οπότε ήμουν πολύ χαρούμενος που οι Έλληνες αισθάνθηκαν κάτι από το άρθρο μου. Η Ελλάδα πάντα ήταν ιδιαίτερη για μένα, επειδή σπούδασα φιλοσοφία και λογοτεχνία και ίσως το 50% όλων των πραγμάτων που αγαπώ (φιλοσοφία, θέατρο, Δημοκρατία, ποίηση, πολιτική, Ευρώπη) είναι ελληνικές ανακαλύψεις. Αισθάνομαι ως μισός Έλληνας επειδή όλα αυτά τα αναγνώσματα με διαμόρφωσαν ως άτομο. Ως Ευρωπαίοι στην πραγματικότητα νομίζω πως όλοι είμαστε μισοί Έλληνες. Το όνειρό μου είναι κάποια μέρα (όσο πιο αργά γίνεται!) να πεθάνω στην Κρήτη, διαβάζοντας Αριστοτέλη στη ρίζα μιας ελιάς».

Σου λείπουν οι πρωταθλητές του 2004 από το Euro 2016; Στα δικά σου μάτια γιατί η Εθνική Ελλάδας παρήκμασε;

«Μου λείπει η Ελλάδα από αυτό το Euro. Δεν είμαι ειδικός στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά νομίζω πως η Εθνική Ελλάδας είναι μια καλή μεταφορά για την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Η κατάκτηση του 2004 ήταν μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές παραστάσεις που έχω δει. Δεν ήταν μόνο επειδή νίκησε μεγαλύτερες ομάδες, αλλά επειδή ανέδειξε το πόσο σπουδαίο είναι το ποδόσφαιρο. Οι φτωχότεροι, οι μικρότεροι, πάντα μπορούν να νικήσουν τους μεγάλους, τους ισχυρούς. Αυτό το είδος ρομαντισμού είναι που το βασικό σημείο της τέχνης που αποκαλούμε ποδόσφαιρο. Χωρίς κανένα είδος ποίησης σε αυτό, το ποδόσφαιρο θα ήταν νεκρό σε τρία χρόνια».

Είχα διαβάσει ότι ο Σαμαράς σε πήρε για να σε ευχαριστήσει για το άρθρο σου. Είναι αλήθεια;

«Ναι, ο Σαμαράς ο πρωθυπουργός με είχε καλέσει, όχι ο ποδοσφαιριστής. Πρέπει να παραδεχθώ ότι με εξέπληξε τόσο που στο ξεκίνημα της συζήτησης νόμιζα ότι κάποιος μου έκανε πλάκα. Αλλά τελικά ήταν πραγματικό. Ένιωσα μεγάλη τιμή και χαρά που άγγιξα την ελληνική ψυχή. Ελπίζω κάποια μέρα να έρθω στην Αθήνα και να συναντήσω όλους όσοι μου έχουν εκφράσει ευγνωμοσύνη μέσω Facebook, twitter e-mail και άλλους τρόπους».

Υπάρχει στο Euro 2016 μια ομάδα που μπορεί να γίνει η «νέα Ελλάδα»; Η Ισλανδία για παράδειγμα;

«Πράγματι, η Ισλανδία είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση επειδή προσφέρει ένα μελετημένο και σοβαρό ποδόσφαιρο. Έχουν προετοιμαστεί πολύ καλά για τη διοργάνωση και διαθέτουν σπουδαίο ομαδικό πνεύμα. Αλλά δεν αισθάνομαι πολιτισμικά το ίδιο κοντά με την Ισλανδία όπως με την Ελλάδα. Δεν θα μπορούσα να γράψω με τον ίδιο τρόπο γι' αυτήν, όπως το έκανα με την Ελλάδα. Για μένα δεν υπάρχει "νέα Ελλάδα", παρά μόνο η Ελλάδα».

Ποια είναι η γνώμη σου για το τουρνουά μέχρι στιγμής όσον αφορά ζητήματα οργάνωσης και ασφάλειας; Σε ανησυχεί αυτό που συζητούν οι περισσότεροι για το φόβο τρομοκρατικής επίθεσης;

«Συνήθως ο κόσμος παραπονιέται για το πόσο απέχει από κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα το ποδόσφαιρο, όσον αφορά του μισθούς, τα συμβόλαια και άλλα. Στο Euro βλέπουμε το αντίθετο. Το ποδόσφαιρο είναι στον πυρήνα της κοινωνίας. Η τρομοκρατία, τα κοινωνικά κινήματα, οι απεργίες και τώρα το Brexit συμβαίνουν εν μέσω του τουρνουά. Το ποδόσφαιρο είναι παντού. Όλες οι σύγχρονες ανησυχίες μας το χρησιμοποιούν ως μεταφορά. Δεν φοβάμαι μια πιθανή επίθεση, όπως δεν φοβάμαι μια συντριβή αεροπλάνου την ώρα που πετώ ή ένα τρακάρισμα την ώρα που οδηγώ. Η τρομοκρατία είναι ένα ρίσκο, ανάμεσα στα υπόλοιπα. Στην πραγματικότητα, στη Γαλλία βιώσαμε δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Η τρομοκρατία δεν είναι αρκετή για να κάνει τον κόσμο να φοβάται να βγει έξω».

Περίμενες τα επεισόδια οπαδικής βίας; Είναι κάτι που η Γαλλία θα μπορούσε να εμποδίσει;

«Τα θέματα χουλιγκανισμού είναι μια αδύναμη οργανωτική πλευρά της Γαλλίας. Οι γαλλικές αρχές δεν είναι τόσο καλά προετοιμασμένες για την πρόληψη. Βλέπουν τους χούλιγκανς μόνο από την πλευρά της καταστολής. Υπάρχει μια έλλειψη εμπειρίας στο πως να αντιμετωπίζουν τη βία στον αθλητισμό. Είναι ακόμα δύσκολος ο διαχωρισμός των χούλιγκανς από τους ultras. Θαυμάζομαι τον ενθουσιασμό και την χωρίς όρους υποστήριξη, αλλά διαμαρτυρόμαστε για το αντίτιμο που πρέπει να πληρώσουμε γι' αυτό το είδος της πίστης. Οι χούλγικανς δεν είναι ultras, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ο φανατισμός είναι πάντα επικίνδυνος. Στο ποδόσφαιρο επίσης. Δεν υπάρχει "σωστός" τρόπος υποστήριξης. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βλέπεις ποδόσφαιρο ως οπαδός στον κόσμο».

Ποια ομάδα έχεις ξεχωρίσει και γιατί;

«Την Ισλανδία και την Ουγγαρία. Τη Ισλανδία για το πόσο ευφυής είναι σαν ομάδα. Την Ουγγαρία λόγω της νοσταλγίας για τους μεγάλους Μαγυάρους του 1950. Η Ουγγαρία είναι μια σπουδαία χώρα στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Είμαι χαρούμενος που τους βλέπω να επιστρέφουν (σ.σ η συνέντευξη έγινε πριν το ματς με το Βέλγιο)».

Ποια είναι η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή σου από το Euro 2016;

«Η καλύτερη: Κάθε φορά που Αντρές Ινιέστα ακουμπά τη μπάλα. Είναι για μένα ο σπουδαιότερος παίκτης της διοργάνωσης. Η Χρυσή Μπάλα θα έπρεπε να είχε πάει σε αυτόν ήδη δύο-τρεις φορές. Δυστυχώς αυτό δεν έχει συμβεί. Η χειρότερη στιγμή ήταν το Γαλλία - Ελβετία. Ένιωσα ντροπή για τον κόσμο που κατέβαλε μεγάλες οικονομικές προσπάθειες για να ενισχύσει εκείνο το ματς στη Λιλ. Όταν είσαι η διοργανώτρια χώρα πρέπει να παίζεις καλά και να διασκεδάζεις τον κόσμο, ανεξάρτητα από το αν έχει κριθεί η πρόκριση. Δυστυχώς ο Ντεσάν σταμάτησε το ματς στο 20' απέναντι στη Σουηδία και ζήτησε από τους παίκτες του να μην ρισκάρουν καθόλου όταν η Γαλλία είχε ήδη προκριθεί».

Η άνοδος των νεο-ναζί στις κερκίδες, η βία, η δυσκολία αντιμετώπισής της, η τρομοκρατία. Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον διοργανώσεων όπως το Euro και το Μουντιάλ;

«Η μαγεία υπάρχει ακόμα, παρά την οικονομική κρίση, τη βία ή την τρομοκρατία. Αυτό είναι που παραμένει γοητευτικό σε αυτές τις διοργανώσεις. Η μεγαλύτερη απειλή δεν είναι η βία. Για μένα η μεγαλύτερη απειλή για το ποδόσφαιρο είναι οι αμυντικές και συντηρητικές νοοτροπίες. Το ποδόσφαιρο είναι διασκέδαση, όπως η μουσική και οι τέχνες. Αν του συμπεριφερθούμε όπως αξίζει, σαν πολιτισμικό γεγονός, δεν υπάρχει κανένας λόγος το Euro ή το Μουντιάλ να εξαφανιστούν».