Αντιστρέφοντας την πυραμίδα του Euro!

Πρόκειται για έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους δημοσιογράφους/συγγραφείς που συναντά κανείς στα γήπεδα του Euro. Με παρουσία στον Guardian, τον Independent, το αγγλικό FourFourTwo, τους Financial Times, το World Soccer, το Sports Ilustraded και άλλα, ο Τζόναθαν Γουίλσον είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Inverting the Pyramid, The History of Football Tactics», το οποίο έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά και είναι... must, πραγματοποιώντας μια ιστορική αναδρομή και ανάλυση στην εξέλιξη των τακτικών στο ποδόσφαιρο.

Ο Γουίλσον έχει γράψει επίσης μια ακόμα σειρά από βιβλία, συμπεριλαμβανομένου του «Behind the Curtain, Travels in Eastern Europe Football», το οποίο αποτελεί προϊόν μιας μεγάλης έρευνας και πολλών ταξιδιών στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και μια εμβάθυνση στο ποδόσφαιρό τους, καθώς και ενός από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ για τον Μπράιαν Κλαφ. Έχοντας ήδη ολοκληρώσει ένα έργο για τη Λίβερπουλ, πλέον ετοιμάζει ένα για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ενώ πρόσφατα ολοκλήρωσε την ιστορία του ποδοσφαίρου στην Αργεντινή με τον τίτλο «Άγγελοι με βρώμικα πρόσωπα». Είναι από τις σημαντικότερες παρουσίες στο χώρο των βιβλίων γύρω από το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη.

Τον συναντήσαμε πριν την σέντρα της αναμέτρησης της Πορτογαλίας με την Αυστρία και παρά τον περιορισμένο χρόνο του, συζητήσαμε κάποια πράγματα για τη διοργάνωση.

Όταν μιλάς με τον συγγραφέα του «αντιστρέφοντας την πυραμίδα», το πρώτο πράγμα για το οποίο πιάνεις κουβέντα είναι οι τακτικές. Και στην προκειμένη περίπτωση του Εuro. Ποια ομάδα λοιπόν τον έχει εντυπωσιάσει περισσότερο τακτικά; «Αν με ρωτούσες μετά την πρώτη αγωνιστική θα σου έλεγα σίγουρα την Ιταλία. Ήταν πολύ καλή απέναντι στο Βέλγιο, ίσως κάποιες φορές υπερανοίχθηκαν, το Βέλγιο είχε κάποιες καλές ευκαιρίες, όμως ο συνολικός τρόπος με τον οποίο η Ιταλία έβγαινε μπροστά ήταν εντυπωσιακός. Είναι ένας πολύ ενδιαφέρων τρόπος παιχνιδιού, με τους wing backs να έχουν μεγάλη συμμετοχή. Ήταν ένα είδος 3-1-2-2 συν τους ακραίους που έπαιζαν όλη την πλευρά με μεγάλο πλάτος, οπότε όταν έβγαιναν γρήγορα μπροστά ήταν πολύ καλοί. Όμως στο δεύτερο ματς με τη Σουηδία, η οποία έπαιξε 4-4-2 και κράτησε δύο παίκτες στα άκρα, φάνηκε η έλλειψη δημιουργικότητας στο ιταλικό κέντρο. Τους δίνω φυσικά credit που πέτυχαν το γκολ και είχαν και δοκάρι έξι λεπτά πριν το γκολ. Νομίζω ότι η Πολωνία ήταν πραγματικά εντυπωσιακή απέναντι στη Γερμανία. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο ήταν εξαιρετική και κατάφερε να σταματήσει τη Γερμανία από το να κάνει το παιχνίδι της με έναν τρόπο που έχει υιοθετήσει τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά το να το κάνεις σε τελική φάση τουρνουά είναι εντυπωσιακό».

Για τον Γουίλσον, το βασικό συμπέρασμα για τους προπονητές σε αυτή τη διοργάνωση είναι η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα σε εθνικές και συλλόγους. «Η αλήθεια είναι πως σε ένα τέτοιο τουρνουά καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη είναι η απόσταση στο παιχνίδι των Εθνικών ομάδων από αυτό των συλλόγων, στο top επίπεδο. Υπάρχει μεγάλο χάσμα. Δες απλά τους προπονητές εδώ. Με εξαίρεση τον Κόντε, ίσως τον Σλούτσκι, ίσως ακόμα τον Κόζακ και κανέναν-δυο ακόμα, υπάρχουν είτε πολύ νεαροί προπονητές, είτε πολύ ηλικιωμένοι προπονητές. Και σίγουρα όχι πολλοί καλοί! Οι περισσότεροι δεν έχουν κάνει σημαντικά πράγματα σε επίπεδο συλλόγων. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι οι πολύ καλοί προπονητές, εκτός αν έχουν βαθιά πατριωτικά αισθήματα, δεν επιλέγουν τις εθνικές ομάδες, με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά όπως είναι ο Κόντε. Συνήθως είναι πρώην παίκτες, τις περισσότερες φορές σημαντικοί, που κάνουν τα πρώτα τους βήματα, όπως ο Βίλμοτς ή πολύ-πολύ έμπειροι που δεν θέλουν την καθημερινή πίεση των πάγκων. Όπως ο Ντελ Μπόσκε, ο Ο'Νιλ, ο Ρόι Χόντσον».

Υπάρχουν ομάδες από τα μη φαβορί που έχουν δείξει καλά δείγματα μέχρι στιγμής στη διοργάνωση και διαθέτουν το ρόστερ για μια ενδεχόμενη έκπληξη. Ο Τζόναθαν Γουίλσον επιλέγει μόνο μία. «Νομίζω η Πολωνία. Με εξέπληξε. Η τάση πριν το τουρνουά ήταν να λένε ότι η Πολωνία είναι ο Λεβαντόφσκι και δέκα ακόμα, αλλά είναι πολύ καλύτερη από αυτό. Την είχα δει με την Σκωτία όταν έπαιξαν στα προκριματικά και ήταν αρκετά τυχεροί που πήραν την ισοπαλία 2-2 κι αυτό κυρίως λόγω Λεβαντόφσκι. Σε εκείνο το ματς ο Μίλικ ήταν τραυματίας. Δείτε όμως την τωρινή ομάδα. Οι δύο επιθετικοί, ο Λεβαντόφσκι με τον Μίλικ κάνουν πολύ καλή δουλειά.

Νομίζω ο Γκροσίτσκι από τα αριστερά έκανε εκπληκτικό ματς με τη Γερμανία, ο Μπλαζικόφσκι δεν είναι αυτός που ήταν πριν δύο-τρία χρόνια αλλά παραμένει σταθερός, με πειθαρχία και Κρικόβιακ νομίζω ότι είναι ένας από τους καλύτερους holding μέσους στο Euro. Λοιπόν, η Πολωνία νομίζω μπορεί να φτάσει πιο μακριά. Η Αυστρία με απογοήτευσε, δεν θα έλεγα κάποιον άλλο».

Μοιραία, η κουβέντα έφτασε στην Αγγλία. «Είναι καλή! Ένα από τα βασικά προβλήματα της Αγγλίας είναι νομίζω το ότι πολύς κόσμος την κρίνει σε λάθος βάση. Όταν παρακολουθούν τους συλλόγους τους καταλαβαίνουν ότι, με άριστα το 10, μια ομάδα δεν μπορεί να παίξει για 10 σε όλα τα ματς. Καταλαβαίνουν ότι μια καλή ομάδα θα παίξει για 10 3-4 φορές τη χρονιά, για 9 6-7 φορές και πολλές φορές στο 7, ελπίζοντας ότι είναι αρκετό για να μπει η μπάλα στα δίχτυα και να υπάρχει ένας τερματοφύλακας να κρατήσει όταν η άλλη ομάδα κάνει ευκαιρίες. Η Αγγλία έπαιξε καλά και στα δύο παιχνίδια. Κυριάρχησε στην κατοχή, δημιούργησε ευκαιρίες, δεν γίνεται να περιμένουν να παίζει για 10.

Με τη Ρωσία θα μπορούσε να είχε νικήσει από το πρώτο ημίχρονο της έλειπε μόνο η τελική πάσα, αλλά ακόμα κι έτσι ο Λαλάνα και ο Ρούνεϊ είχαν πολύ καλές ευκαιρίες. Το επίπεδο έπεσε στο δεύτερο ημίχρονο, που ο Σλούτσκι έφερε πιο πίσω τον Κοκόριν και περιόρισε τις πάσες του Ρούνεϊ. Αυτό νομίζω είναι ένα πρόβλημα για την Αγγλία. Ο Ρούνεϊ ακόμα μαθαίνει τη θέση του μέσου και δείχνει σχετικά απλό το να τον θέσει ο αντίπαλος προπονητής εκτός παιχνιδιού.

Παρόλα αυτά βρήκαν γκολ και η αίσθηση που σου δημιουργούταν ήταν ότι θα νικήσουν εύκολα. Όμως στο τέλος έκατσαν αρκετά βαθιά στο γήπεδο και αυτό είναι θέμα νοοτροπίας. Όταν έχεις τόσο καιρό να κερδίσεις κάτι η πίεση είναι τεράστια και ο Ρόι Χόντσον σίγουρα έχει την ευθύνη, αφού οι αλλαγές του ήταν αμυντικογενείς. Κράτησε και τον Κέιν μέχρι το τέλος μέσα όταν έδειχνε εξαντλημένος.

Έπαιξε 50 παιχνίδια με την Τότεναμ φέτος και ναι, δείχνει κουρασμένος. Ο Ντέλε Άλι έπαιε 46 και δειχνει κουρασμένος επίσης. Με την Ουαλία η Αγγλία ήταν καλύτερη όλο το 90λεπτο και μια εκτέλεση φάουλ τους έφερε επιπλέον πίεση. Αν αυτό το φάουλ όμως δεν πήγαινε στην εστία ή αν αντιδρούσε σωστά ο Χαρτ η Αγγλία θα είχε νικήσει εύκολα απέναντι σε μια μέτρια ομάδα. Εδώ αξίζει τα εύσημα ο Χόντσον γιατί οι αλλαγές που έκανε ήταν επθετικές.

Θεωρείται συντηρητικός, όμως επέλεξε την νεότερη ομάδα του τουρνουά, έδωσε την ευκαιρία σε παίκτες χωρίς εμπειρία. Επιλέγει 4-5 παίκτες με επιθετικές τάσεις σε κάθε ματς, καθώς και επιθετικογενή φουλ μπακ. Με την Ουαλία κατάλαβε ότι βγάζει επιθέσεις με τα ανεβάσματα των wing back και έβαλε τον Ράσφορντ στα αριστερά για να κρατήσει τον Γκάντερ και ο Βάρντι ήρθε δεξιά, ώστε να διαβεβαιώσει ότι οι πλάγιοι θα μένουν πίσω. Και ξαφνικά δημιούργησε χώρο και μια γεμάτη επίθεση, μια γραμμή πέντε παικτών, με τον Γουόκερ και τον Ρόουζ να ανεβαίνουν επίσης συνεχώς».

Τον ρωτήσαμε για τις απαιτήσεις του από τα «Λιοντάρια» του Χόντσον. «Εξαρτάται τι εννοείς λέγοντας απαιτήσεις. Αν είναι φαβορί η Αγγλία; Όχι. Σίγουρα όχι. Αν ειναι καλή όσο η Γαλλία, η Ισπανία ή η Γερμανία; Όχι. Όσο η Ιταλία; Πιθανόν όχι. Αν ρωτάς πάντως το αν μου φαίνεται εφικτό να το κατακτήσει, ναι. Αυτή η ομάδα δείχνει ως μια ομάδα που μπορεί να παίξει σωστά τις αντεπιθέσεις, όμως η Αγγλία δεν έχει καταφέρει να παίξει με αυτόν τον τρόπο τα τελευταία πέντε χρόνια. Ποτέ δεν έπαιξε με ομάδες που να την πιέσουν τόσο για να το κάνει. Όταν αντιμετώπισε τη Γαλλία στο φιλικό τον Νοέμβριο, όπου ok, λόγω των όσων έγιναν με τις επιθέσεις δεν ήταν "κανονικό" παιχνίδι, ή για ένα μισάωρο με τη Γερμανία, πιέστηκε πραγματικά και αντέδρασε καλά. Ήταν όμως φιλικό. Δεν ξέρουμε σε τέτοιο τουρνουά πώς θα ανταποκριθούν. Έχουν την αμυντική πειθαρχία; Αυτό θα φανεί.

Όμως φαίνεται ότι μπορούν να επιτεθούν με ταχύτητα. Ένα ματς στα προκριματικά που ίσως το είδαμε αυτό ήταν το πρώτο με την Ελβετία, όταν έπαιξαν ρόμβο και όχι 4-3-3. Και νομίζω ο Χόντσον θα παίξει με ρόμβο απέναντι σε καλύτερες ομάδες. Με την Ελβετία είχε πάει πολύ καλά και τα δύο γκολ είχαν μπει με γρήγορες αντεπιθέσεις. Νομίζω ότι μπορούν να το κάνουν. Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να βρουν μπροστά τους μια καλή ομάδα για να το δούμε. Πιθανόν στους "16" να βρουν μια ομάδα που θα κλειστεί πίσω και εκεί ίσως έχουν πρόβλημα γιατί δεν διαθέτουν τους έξυπνα δημιουργικούς παίκτες για να ανοίξουν χώρους και να φέρουν τη μπάλα στην περιοχή. Ίσως στα προημιτελικά λοιπόν να δούμε επιτέλους την Αγγλία να αξιοποιεί αυτό το στοιχείο της ταχύτητας και τις αντεπιθέσεις».