Τον τελικό μπορεί να τον ξεχάσω, αυτά που συνέβησαν όχι...

Οποιος πιστεύει ότι η Ρεάλ το πήρε άδικα επειδή το πήρε στα πέναλτι, ας ρωτήσει τον προπονητή της Αιντχόφεν Φιλίπ Κοκού να του πει την άποψή του. Δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο στα πέναλτι, υπάρχει αυτό που συνέβη. Τέλος! Υπάρχει άδικο ή δίκαιο κατά τη διάρκεια του ματς; Οχι. Η Ατλέτικο ήταν κάκιστη στο πρώτο ημίχρονο, η Ρεάλ στο δεύτερο. Στην παράταση είχαμε επί της ουσίας τραυματισμούς και κράμπες.

Ακόμη κι' αν κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι στα σημεία η Ατλέτικο υπερείχε, ήταν τόσο λίγα αυτά τα σημεία που δεν δικαιολογούν ένα καταφανές 2-1 υπέρ της Ατλέτικο, πολύ περισσότερο δεν δικαιολογούν να εκτιμήσεις ότι ήταν άδικο το 1-1 των 120 λεπτών. Για κάθε αν (που δεν υπάρχουν τέτοια στο ποδόσφαιρο) της Ατλέτικο (αν είχε σκοράρει ο Γκριεζμάν στο πέναλτι στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου), υπάρχει ένα αντίστοιχο αν για την Ρεάλ (αν ο Ρονάλντο και ο Μπέιλ είχαν σκοράρει ένα λεπτό πριν το γκολ του Καράσκο).

Ο τελικός πέρασε στην ιστορία, όπως και η Ρεάλ με το 11ο τρόπαιο της. Στην ιστορία (ξανά)πέρασε και ο Ζιντάν που κατέκτησε την κούπα με τα μεγάλα αυτιά και ως πρώτος προπονητής (εκτός από βοηθός και παίκτης), το ίδιο το ματς δεν θα το έλεγα. Καλός τελικός, με σασπένς, εναλλαγή συναισθημάτων, όχι όμως κάτι για να θυμάσαι για το ποδόσφαιρο που παρακολουθήσαμε για τα επόμενα χρόνια. Απλά ένας καλός τελικός, με μπόλικο σασπένς που κατέληξε στα πέναλτι. Εχουμε ξαναδεί και θα ξαναδούμε τέτοιους.

Αντίθετα υπήρξαν ορισμένες στιγμές ή αν προτιμάτε στιγμιότυπα του τελικού που νομίζω θα τα θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Τουλάχιστον σίγουρα θα τα θυμάμαι εγώ...

Πάντα για τον χαμένο η στιγμή είναι πολύ δύσκολη. Βουρκωμένα μάτια και δακρυσμένα πρόσωπα, έχουμε δει και θα ξαναδούμε, γιατί η φόρτιση πάντα σε τέτοια ματς είναι τεράστια. Αυτό που ζήσαμε όμως σε αυτό τον τελικό με όλη την Ατλέτικο ήταν ένα δράμα. Είδαμε ποδοσφαιριστές και παίκτες να καταρρέουν, είδαμε ανθρώπους κάθε ηλικίας στις κερκίδες να ξεσπούν σε λυγμούς, είδαμε και ζήσαμε το δράμα μέσα από τον Χουανφράν, τον Γκάμπι, τον Τόρες, ακόμη και τον Τσόλο Σιμεόνε που για πρώτη φορά στη ζωή μου τον είδα να μην έχει κουράγια για το επόμενο βήμα...

Είδαμε ανθρώπους στις κερκίδες να ασπάζονται την εκτίμηση ότι “εδώ μιλάμε για κατάρα” (η Ατλέτικο έχει χάσει τρεις τελικούς, έναν στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, έναν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων και έναν στα πέναλτι) και να βιώνουν την στιγμή σαν να έχασαν κάτι που δεν πρόκειται να αποκτήσουν ποτέ, σαν να έχασαν έναν πολύ δικό τους άνθρωπο που ποτέ δεν θα γυρίσει... Ο σπαραγμός της Ατλέτικο σε όλα τα επίπεδα είναι κάτι που θα θυμάμαι για πάρα πολλά χρόνια...

Οπως θα θυμάμαι για πάρα πολλά χρόνια την εικόνα του Κριστιάνο Ρονάλντο στην απονομή. Δεν πήγε να κολλήσει δίπλα στον αρχηγό Ράμος, δεν πήγε καν μπροστά για να είναι πρώτη μούρη στις φωτογραφίες που θα αποτελούν το αρχείο μιας ζωής. Πήγε και κάθισε στη μία γωνία και περίμενε υπομονετικά να το σηκώσουν σχεδόν όλοι οι συμπαίκτες του πρώτα και μετά το πήρε και αυτός. Δεν ξέρω τι σήμαινε. Αν ήταν μία παραδοχή ότι δεν ήταν καλός στον τελικό, αν ήταν μία αίσθηση (για πρώτη φορά στην καριέρα του, για να μην γράψω στην ζωή του), ότι εγώ δεν την έχω ανάγκη αυτή την προβολή ας την πάρουν οι υπόλοιποι, ξέρω ότι είδα να συμβαίνει πρώτη φορά με αυτόν τον τύπο. Είτε ήταν η πρώτη και η τελευταία, οπότε σίγουρα θα την θυμάμαι, είτε ήταν η πρώτη από τις πολλές που θα ακολουθήσουν οπότε και πάλι θα την θυμάμαι ως την στιγμή που ο Κριστιάνο άλλαξε στάση και ωρίμασε...

Είδα και τον Ζιντάν να το κάνει. Να κάθεται και αυτός στην άκρη και να περιμένει την σειρά του μετά από όλους τους παίκτες για να το σηκώσει. Αλλά αυτός ήταν πάντα ο Ζιντάν, το ανάποδο θα ήταν παράδοξο... Οι εικόνες αντίθετα που θα μου μείνουν από τον Ζιζού σε αυτόν τον τελικό, είναι αυτή πριν την έναρξη της παράτασης, που έχει φωνάξει γύρω του όλους τους παίκτες της Ρεάλ και τους μιλάει, ενώ αυτοί έχουν σχηματίσει έναν κύκλο γύρω του. Μία εικόνα που στο μυαλό μου έμοιαζε περισσότερο σε σκηνή από χολιγουντιανή υπερπαραγωγή όπου ο Αλ Πατσίνο σε ρόλο μάνατζερ βγάζει λόγο, παρά στον Ζιντάν, ο οποίος ως προπονητής φαίνεται ότι βρίσκει τον χαρακτήρα να γίνει αυτός ο leader της ψυχολογίας. Ως παίκτης ήταν πάντα leader, αλλά με την μπάλα στα πόδια, όχι στα αποδυτήρια, τώρα ως προπονητής που δεν μπορεί να έχει την μπάλα στα πόδια, αποφάσισε να το κάνει με το μυαλό του...

Η δε στιγμή που χαμογελά με τον Κριστιάνο και αστειεύεται μαζί του, ενώ ο κόσμος καίγεται γύρω τους και οι καρδιές πάνε να σπάσουν, είναι μία γνήσια έκφραση ενός ανθρώπου γεμάτου αυτοπεποίθηση που δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Αυτή η εικόνα μας δείχνει γιατί το πήρε η Ρεάλ. Γιατί απλά δεν είχε να αποδείξει τίποτα...

Θα θυμάμαι όμως και ορισμένες ακόμη στιγμές μικρότερης σημασίας, αλλά μεγάλης ευρηματικότητας. Για παράδειγμα τον πανηγυρισμό του Καράσκο με σπριντ που κατέληξε σε γλωσσόφιλο με την σύντροφό του. Την ώρα της τρέλας, την ώρα του γκολ της ισοφάρισης σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, αυτός ο σπουδαίος νεαρός ποδοσφαιριστής μας χάρισε μία πολύ σπάνια στιγμή.

Ακόμη πιο σπάνια μας χάρισε ο διαιτητής Μαρκ Κλάτενμπεργκ. Ο Πέπε έχει κάνει πολλές φορές θέατρο στην καριέρα του και θα κάνει πολλές ακόμη. Και δεν είναι μόνο ο Πέπε είναι δεκάδες οι παίκτες που το κάνουν. Μία δεύτερη κίτρινη κάρτα από τον διαιτητή θα ήταν το σωστό σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, αλλά δεν θα ήταν καν μία τιμωρία για τον Πέπε διότι συνέβη στο 120'.

Αυτό σκέφτηκε και ο Κλάτενμπεργκ και αποφάσισε να τον τιμωρήσει με τον καλύτερο τρόπο που είδα ποτέ να τιμωρείται ένας θεατρίνος ποδοσφαιριστής στη ζωή μου. Αυτή η αποστροφή στο βλέμμα του Αγγλου ρέφερι, όταν κοιτούσε τον Πέπε, ο οποίος κοπανιόταν στο χόρτο σαν να έχασε και τα δύο του μάτια και αυτή η γκριμάτσα με την γλώσσα έξω ήταν η καλύτερη έκφραση αηδίας για την κατάντια του Πέπε. Μία έκφραση, η οποία έγινε viral παγκοσμίως, διότι ο Κλάτενμπεργκ έκανε on camera ότι έκαναν στο σπίτι τους εκατομμύρια άνθρωποι και γελοιοποίησε τον Πέπε με τον πιο κατάλληλο τρόπο...