Καλά τα καταφέρνει με το “χθες” ο Κοντονής, αλλά τι θα γίνει με το “αύριο”;

Η 12η Απριλίου 2016 είναι πιθανόν να κερδίσει μια ιστορική αναφορά στην μελέτη του ιστορικού του μέλλοντος για την εξέλιξη του ελληνικού επαγγελματικού, και όχι μόνο, ποδοσφαίρου. Αρκεί να έχεις περάσει έστω μια φορά την είσοδο των γραφείων της ΕΠΟ στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών για να αντιληφθείς την εισαγωγή μου. Ακόμη και αν υπήρξες απλός παρατηρητής του τρόπου που ασκούσε διοίκηση στο ποδόσφαιρο το επιτελείο του Σαρρή, του οποίου είναι συνέχεια η σημερινή ομάδα Γκιρτζίκη, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που συνέβη χθες έχει την προοπτική να εξελιχθεί σε μια ιστορική αρχή λύσης του προβλήματος, η αρχή της προσπάθειας για την πάταξη της διαφθοράς.

Η ημέρα είναι ιστορική έτσι κι αλλιώς, διότι ο Σταύρος Κοντονής έγινε ο πρώτος πολιτικός ηγέτης στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού που κατάφερε όχι απλώς να μην παραιτηθεί υπό τις απειλές της FIFA για διεθνή αποκλεισμό αλλά και να την αναγκάσει να αναγνωρίσει την κακή φήμη για τον τρόπο που λειτουργεί η Ελληνική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου σε μια σειρά από καίρια, ζωτικής σημασίας για το ποδόσφαιρο, ζητήματα. Αν δεν το θυμάστε, όλοι οι προηγούμενοι, οι προκάτοχοί του είτε έκαναν πίσω είτε τους έκαναν πίσω, δηλαδή τους παραιτούσαν.

Οχι, δεν έκανε ούτε επανάσταση ούτε περιφανή θρίαμβο, αλλά ούτε και κολοτούμπα ο Κοντονής. Εκανε έναν προσχεδιασμένο τακτικό ελιγμό. Φώναζε ότι δεν θα κάνει το Κύπελλο και ότι θα αντέξει το GREXIT και απαιτούσε την παραίτηση της σημερινής διοίκησης της ΕΠΟ, όχι επειδή είχε την αφέλεια να πιστεύει ότι ήταν ρεαλιστική η απαίτησή του αλλά επειδή τραβούσε το σχοινί με όλη τη δύναμη, ρισκάροντας αυτό να σπάσει, με την προσδοκία να έρθει η απέναντι πλευρά, δηλαδή η FIFA όσο το δυνατόν πιο κοντά προς τις δικές του θέσεις. Αν απέδωσε η στρατηγική του; Ρωτήστε τον Κωστάκη Κουτσοκούμνη τι έχει τραβήξει στη διάρκεια των τελευταίων 8 ημερών, που προσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα επειδή κατανόησε ότι η κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να φτάσει στο GREXIT.

Δεν έλυσε το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου ο Κοντονής με τη χθεσινή συμφωνία, ακόμη και αν αυτή, διαπιστώσουμε εκ των υστέρων ότι, λειτουργήσει. Δηλαδή δεν θα αλλάξει το ποδόσφαιρο αν επιβληθεί σε 7, 10, 15 κακόφημους νοματαίους να μην κατέχουν αξίωμα ή και η απαγόρευση ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν ένα σωρό μπροστινοί για να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά, έχει διαχρονικά αποδειχθεί αυτό. Αυτό που εξασφαλίζει ο Κοντονής, εφόσον δεσμευτεί εγγράφως για τις αλλαγές στην ΕΠΟ η FIFA, είναι ότι θα γίνει μια αρχή. Μια αρχή, που όμως δεν είναι το ήμισυ του παντός. Διότι ακόμη και αν φύγουν όλοι αυτοί, ποιος θα έρθει; Και πώς εξασφαλίζεται ότι οι επόμενοι δεν θα κάνουν τα ίδια με τους σημερινούς και τους προηγούμενους; Με την Επιτροπή Δεοντολογίας;

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Κοντονή είναι ότι κατάφερε να επικοινωνήσει σε όλο τον πλανήτη το μήνυμα ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν και είναι διεφθαρμένο υπό την ανοχή της FIFA. Στη δεδομένη στιγμή αυτό το επίτευγμα του Ελληνα υφυπουργού Αθλητισμού ανάγκασε την FIFA να κάνει μια σειρά από παραδοχές. Παραδέχθηκε με τη στάση της το πρόβλημα διαφθοράς και διαιώνισης της διαφθοράς, όσο δεν αποχωρούν οι διωκόμενοι για κακουργήματα, αναγνώρισε με το “θα στείλουμε ξένο διαιτητή” το πρόβλημα της διαιτησίας, συμφώνησε να σκανάρει την λειτουργία της ΕΠΟ με διάθεση κριτική. Τώρα η FIFA είναι εκτεθειμένη. Δεν θα μπορέσει ποτέ να μιμηθεί τον αρχιερέα Μπλάτερ και να δηλώσει “δεν ξέραμε”. Διότι πλέον τόσο με τις επιστολές της όσο και με τις δηλώσεις του απεσταλμένου της έχει αναγνωρίσει τα προβλήματα, έχει δηλώσει ότι τα ξέρει και έχει δεσμευτεί ότι θα τα λύσει.

Επιστρέφω όμως στο προηγούμενο: ο Κοντονής δεν έλυσε το πρόβλημα. Και στην πραγματικότητα είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, διότι δεν μπορεί να επιβάλει την όποια νέα διοίκηση στην ΕΠΟ. Ο υφυπουργός επιτυγχάνει το μεγαλύτερο που θα μπορούσε, δηλαδή να αναγκάσει το κακόφημο ποδόσφαιρο να οδηγηθεί στην αυτοκάθαρση διώχνοντας τους προηγούμενους. Δεν μπορεί όμως να το αναγκάσει το ποδόσφαιρο να παραδώσει αυτό τα κλειδιά της διοίκησής του σε καθαρά, ικανά και σύγχρονα χέρια. Αν δεν το ξέρεις, στις εσωτερικές δημοσκοπήσεις πρώτο φαβορί στις εκλογές του Οκτωβρίου είναι το σχήμα Γκιρτζίκη, δηλαδή το σημερινό καθεστώς. Ακόμη όμως και αν δεν εκλεγούν αυτοί, και εκλεγούν κάποιοι άλλοι, δηλαδή οι εκλεκτοί της “τρόικας”, ποιος ξέρει σήμερα ότι αυτοί δεν θα τοποθετηθούν εκεί προκειμένου να αλλάξουν το χρώμα των συμφερόντων που θα εξυπηρετούνται;

Την λύση την γνωρίζουμε όλοι: παράδοση της Λιγκας και της Διαιτησίας σε ξένους επαγγελματίες εργολάβους με ισχυρό κλειστό συμβόλαιο για τουλάχιστον μια 2ετία. Με συμβόλαιο που θα εξασφαλίζει ότι ουδείς θα μπορεί να τους “κουνήσει”. Αυτή τη λύση, μαθαίνω, την υποστηρίζει μόνο ο Αλαφούζος. Γιατί;

Τι παραπάνω μπορεί να κάνει στο εξής ο Κοντονής προκειμένου να αναγκάσει την ελίτ του ελληνικού ποδοσφαίρου να παίξει “50-50”; Ο υφυπουργός Αθλητισμού μπορεί να συνεχίσει να βάζει την FIFA και την UEFA συμμέτοχες σε κάθε συζήτηση για την ΕΠΟ προκειμένου να λύσει ένα μέρος του προβλήματος, αυτό που αφορά στην αλλαγή των προδιαγραφών. Αν θέλει όμως πραγματικά να λύσει το πρόβλημα θα πρέπει να αναγκάσει τη σημερινή ελίτ, δηλαδή τους μεγαλοεπιχειρηματίες του ποδοσφαίρου, να συμφωνήσουν, φυσικά σε άτυπες συναντήσεις, σε μια διοίκηση που θα φαίνεται καθαρή και “πενηνταρίσια”, η οποία θα αναλάβει την ευθύνη να λειτουργήσει την ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αλλά και να επιλέξει τον ξένο εργολάβο που θα αναλάβει την – επαγγελματική- διαιτησία. Αυτό ναι, θα είναι μεγάλη νίκη, ικανή να αλλάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οτιδήποτε άλλο κινδυνεύει να αποδειχθεί περίπου μια τρύπα στο νερό.