Αμα είναι να σωθούμε, τότε GREXIT...

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη το αν πρέπει να γίνει ή όχι GREXIT. Ας ταχθούμε όλοι υπέρ του GREXIT, ας καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι είναι επώδυνο, είναι φρικτό, αλλά είναι και η μόνη λύση.

Ωραία λοιπόν βουρ για GREXIT για να δούμε όχι μία άσπρη μέρα, αλλά μία λιγότερο μαύρη από την σημερινή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ομως αυτή την λιγότερο μαύρη να βρεθεί και ένας χριστιανός να μου την περιγράψει.

Διότι κατευθυνόμενα και copy paste κείμενα για τις επιπτώσεις από το GREXIT έχω δει, κείμενα κανονικά για τις συνέπειες του GREXIT επίσης έχω δει, επιχειρηματολογία για να μην συμβεί το GREXIT έχω διαβάσει και καλή και κακή, κάποια στιγμή θέλω να δω, να διαβάσω, να ακούσω και επιχειρηματολογία υπέρ του GREXIT αλλά για την επόμενη ημέρα, όχι για την προηγούμενη.

Ναι εντάξει αν θα γίνει GREXIT θα φύγουν οι τύποι με τις ροζ γραβάτες, οι μούμιες και οι γκραν κάσες. Αυτό το κατάλαβα και όχι απλώς χαίρομαι θα πανηγυρίσω κιόλας άμα συμβεί. Αλλά μετά τι θα γίνει;

“Δεν σου φτάνει αυτό;” είναι πάντα το επόμενο επιχείρημα. “Ρε ας φύγουν αυτοί και βλέπουμε...” είναι ένα ακόμη. “Ρε ας φύγουν αυτοί και όσοι μείνουμε θα δούμε τι θα κάνουμε...” είναι το επόμενο ακλόνητο.

Ενα μείγμα από το “Οσοι πιστοί προσέλθετε”, το “πίστευε και μη ερεύνα...” και το τεράστιο “δεν γαμείς που δεν γαμείς, δεν πας για ψάρεμα...” Λίγο από όλα για να πεισθώ ότι πρέπει να βγω στους δρόμους και να φωνάζω GREXIT.

Αντε και βγήκα ρε παιδιά, θα μου πει κανείς τι σκατά θα γίνει μετά; Ας μου πει κάτι κι' ας είναι και ψέμα, αλλά να μου πει, να μην με αφήνει στην έκπληξη στο θα δούμε μωρέ... “Οταν δεν θα υπάρχουν τα λεφτά του Τσάμπιονς Λιγκ και του Europa, όταν δεν θα υπάρχει η πίτα για να φάνε τα λαμόγια, όλα θα αλλάξουν θα γίνουν καλύτερα.” είναι πάνω κάτω το επιχείρημα. Βάζουμε και λίγο από “ναι δύσκολο θα είναι γιατί δεν θα υπάρχει πίτα, οπότε όλοι θα μείνουμε νηστικοί, αλλά θα φτιάξουμε από την αρχή μία νέα πίτα, πιο νόστιμη, που θα μεγαλώσει και θα φτάνει για όλους μετά από κάποια χρόνια και πάνω απ' όλα θα την μοιράζουμε σωστά...”. Αντε να μην απαντήσω “μπούρδες” και να απαντήσω “Τι ωραίο, τι ρομαντικό, αλλά για πείτε μου ρε παιδιά με τι υλικά θα την φτιάξουμε αυτή την πίτα;”

“Ελα μωρέ όλο ερωτήσεις και αντιρρήσεις είσαι; Αυτό που προέχει τώρα είναι να φύγουν τα λαμόγια, τα υπόλοιπα στην πορεία...” είναι το επόμενο ακλόνητο επιχείρημα. Σχεδόν 35 χρόνια που θυμάμαι το ελληνικό ποδόσφαιρο, τα λαμόγια κάποια στιγμή φεύγουν και ΠΑΝΤΑ, μα ΠΑΝΤΑ έρχονται μεγαλύτερα. Γιατί τώρα που θα φύγουν αυτά δεν θα έρθουν και πάλι λαμόγια;

Αντε και δεν μπορείτε να μου απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα, μπορείτε να μου πείτε έστω ποιοί θα έρθουν; Ποιός θα είναι ο νέος πρόεδρος της ΕΠΟ ρε παιδί μου άμα φύγει ο Γκιρτζίκης; “Θα δούμε...” είναι η σαφέστατη απάντηση και έρχεται και το συμπλήρωμα “γίνεται να είναι χειρότερος του Γκιρτζίκη και της σημερινής κατάστασης;”

ΑΣΦΑΛΩΣ λέω εγώ. Μήπως ο Γκιρτζίκης δεν είναι χειρότερος του Σαρρή, μήπως ο Σαρρής δεν ήταν χειρότερος του Γκαγκάτση, μήπως ο Γκαγκάτσης δεν ήταν χειρότερος του Τριβέλα. Εχει καεί η γούνα μου εμένα να πανηγυρίζω που έφυγε κάποιος και να διαπιστώνω εν τέλει ότι ήρθε χειρότερος. Σχεδόν 35 χρόνια γίνεται αυτή η δουλειά, θέλω λοιπόν πλέον να ξέρω για να έρθει ΠΟΙΟΣ θα φύγει ο Γκιρτζίκης;

Αλλα ας αφήσω στην άκρη τα πρόσωπα και ας πάω λίγο στην ευρύτερη λογική. Ας υποθέσουμε ότι η βιτρίνα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι διεφθαρμένη μέχρι το κόκκαλο (αυτό δεν είναι υπόθεση, αλλά πραγματικότητα, η υπόθεση έχει να κάνει με την αιτία και μόνο αυτή) λόγω των χρημάτων που υπάρχουν σε αυτήν από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. “Αν κοπεί λοιπόν το παντεσπάνι της Ευρώπης μονομιάς δεν θα υπάρχει λόγος για να γίνονται όλα αυτά...” λέει η υπόθεση εργασίας... Ωραία λέω εγώ, αντιλαμβάνομαι την λογική.

Ας μου πει τώρα, αν υπάρχει έστω κι' ένας Ελληνας που έχει ελάχιστη λογική, γιατί το πρωτάθλημα της Β' Εθνικής στην Ελλάδα είναι 100 φορές πιο διεφθαρμένο από αυτό της Σούπερ Λίγκας και τα δήθεν ερασιτεχνικά είναι 1000 φορές πιο διεφθαρμένα από αυτό της Σούπερ Λίγκας; Εκεί γιατί υπάρχει τόση και τέτοια διαφθορά, εκεί γιατί υπάρχει τέτοια διαιτησία, εκεί γιατί υπάρχει τόση βία. Ο τελευταίος νεκρός στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σε αγώνα ερασιτεχνικού πρωταθλήματος από συμπλοκή μεταξύ οπαδών μέσα στις κερκίδες θυμίζω.
Οσο δε για τα φιρμάνια με τα ύποπτα ματς προς χειραγώγηση είναι 1 προς 10 όσον αφορά την αναλογία της Σούπερ Λίγκας με την Β' Εθνική.

Τι στο διάολο λοιπόν φταίει εκεί που δεν υπάρχει το παντεσπάνι της Ευρώπης και είναι στημένα και τα δοκάρια ρε παιδιά; Και με αυτούς τι θα κάνουμε, από που θα τους βγάλουμε για να συνετιστούν και να στρώσουν και αυτοί, όπως θα στρώσουν αυτοί της Σούπερ Λίγκας που τώρα που δεν θα έχουν το παντεσπάνι των χρημάτων της UEFA δεν θα στήνουν τίποτα και θα τα παίζουν όλα τίμια...

Την αγανάκτηση αυτών που πραγματικά είναι αγανακτισμένοι και απηυδισμένοι δεν την κατανοώ απλώς, ούτε την συμμερίζομαι, την βιώνω. Αν όμως είναι να αποφασίσω να γίνω αφελής, να αποφασίσω στα 40 μου να ακολουθώ λογικές “πίστευε και μη ερεύνα”, “Εχει ο Θεός” και “Θα δούμε, αρκεί να φύγουν οι υπάρχοντες” για να μου φύγει η αγανάκτηση, προτιμώ να μείνω όπως είμαι κι' ας μην μου αρέσει καθόλου. Κάποια στιγμή άλλωστε η αγανάκτηση μπορεί να με οδηγήσει κάπου, η αφέλεια πουθενά. Καλύτερα εξαγριωμένος και στα κόκκινα, παρά φυτό...