Ένας Αλβανός, ένας Ινδός και ένας Ιάπωνας...

Ένα μεσημέρι από κείνα τα μεσημέρια του προηγούμενου αιώνα, που το χρηματιστήριο ήταν ολόκληρο “κλειδωμένο” στο “+8” και στην Ελλάδα τα αυγά τα... αλωνίζαμε αντί να τα μαζεύουμε ένα – ένα, βρέθηκα στα γραφεία της Intersat στην Θεσσαλονίκη (μη γελάτε...), για να συναντηθώ με τον Γιώργο Μπατατούδη. Φρέσκου ιδιοκτήτη του καναλιού της πόλης που διεύθυνα και κάμποσο καιρό ήδη τότε, μεγαλομετόχου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Στον προθάλαμο τον περίμεναν τρεις κύριοι: Ένας Αλβανός, ένας Ινδός (με τουρμπάνι ατο κεφάλι, ζωγραφιστή ελιά στο κούτελο κλπ) κι ένας Ιάπωνας... Μπέσα τώρα, όχι ανέκδοτο.

Ο πρώτος ήταν ιδιοκτήτης καταστημάτων με κουλοχέρηδες στα Τίρανα και ήθελε να προτείνει στον ηγέτη του ΠΑΟΚ να χτίσουν συνεταιρικά ένα καζίνο στην γειτονική χώρα, ο δεύτερος ήταν ατζέντης και ο τρίτος ήταν ο ποδοσφαιριστής Μασακίγια Μαεζόνο (;), πελάτης του δεύτερου, επονομαζόμενος και... “Χατζηπαναγής της Ασίας” σύμφωνα με τον πρόεδρο, που ο Μπάγεβιτς ούτε που τον άφησε να προπονηθεί ποτέ με τον ΠΑΟΚ και εστάλη πεσκέσι στον κακόμοιρο τον ιστορικό Πανιώνιο, όπου και δεν μάγεψε τα πλήθη, ποτέ. Που θέλω να καταλήξω... Ακόμα κι επί Μπατατούδη, ο ΠΑΟΚ πήρε δυο κύπελλα Ελλάδας.

Ακόμη και με Ινδούς, Πακιστανούς ή Τουρκοκύπριους να περιφέρονται στους διαδρόμους στην πρώτη περίοδο που “βρώμαγε” λεφτά. Ακόμη και με ποδοσφαιριστές απλήρωτους και με τις προσφυγές να σφυρίζουν τριγύρω σαν το χαλάζι, στην εξέλιξη που άρχισαν τα “πιστόλια”. Ακόμη και με πλήρη αναρχία, μπάχαλο και τις πυξίδες σπασμένες, ο ΠΑΟΚ κρατούσε σφιχτά στο κέντρο της χούφτας του την ψυχή, το μέταλλο και την ποδοσφαιροσύνη του. Το DNA του δηλαδή. Αυτό που αυτές τις μέρες της ιδιοκτησιακής γαλήνης και της οικονομικής ευφορίας του Ιβάν Σαββίδη, μοιάζει να χάνει ολότελα, αιμορραγώντας από παντού ακατάσχετα.

Μολονότι ο ομογενής επιχειρηματίας μπορεί να κοντεύει να χαλάσει εκατό εκατομμύρια, παρ' ότι δε φοβάται να πετάξει κι όσα επιπλέον χρειαστούν, αν και “καίγεται” τουλάχιστον όσο κι ο τελευταίος φίλαθλος να ανέβει πάνω στο πολυτελές κάθισμα της σουίτας του και να χοροπηδάει πανηγυρίζοντας σα μικρό παιδί μια μεγάλη ευρωπαϊκή πρόκριση, ένα κύπελλο, την πρώτη φορά που θα τεντώσει το σεντόνι με τα αστέρια στο κέντρο της Τούμπας, ένα πρωτάθλημα...

Θυμάμαι το 1985, στα 15 μου, να συζητούν ότι πέρασαν κιόλας... εννιά χρόνια από το προηγούμενο, χρονικό διάστημα... μεγάλο άνευ τίτλου για τον ΠΑΟΚ. Και φέτος συμπληρώνονται τριανταένα, άνευ... Και άντε, τα εικοσιεπτά από αυτά, δεν υπήρχε αληθινά “χοντρό” πορτοφόλι. Τα τελευταία τέσσερα όμως; Και ας αφήσουμε τους τίτλους. Δε μπορεί να στηθεί ούτε καν μια καλή ομάδα. Απαξιώνονται προπονητές, ποδοσφαιριστές, επιστημονικοί συνεργάτες, κατασπαταλούνται χρήματα, χρόνος και στελέχη, εξοστρακίζονται μέλη της οικογένειας αλλά και “ξένοι”, επαγγελματίες κάθε είδους, με την ταμπέλα του αποτυχημένου, του ανίκανου, του “λίγου”, του ύποπτου, του συνταξιούχου, του τουρίστα, του... ό,τι θέτε βάλτε.

Φταίνε όλοι που δεν μπορούν ή ήρθαν για το εφάπαξ ή είναι μαθητευόμενοι μάγοι, φταίνε οι Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι που στηρίζουν τους κολλητούς τους που τους “τα σφυράνε” και “τρώνε” αυτούς που δεν τους δίνουν ειδήσεις, φταίνε οι ποδοσφαιριστές που είναι βετεράνοι, άμπαλοι, άγουροι, ξενύχτες ή κουτσάλογα, φταίει ο κόσμος που δεν στηρίζει και απέχει, φταίει το χώμα κι ο αέρας στην Μεσήμβρια και η λαϊκή αγορά της Αγίας Βαρβάρας, που γίνεται μια φορά τη βδομάδα και φτάνει έξω απ' το γήπεδο της Τούμπας...

Στήριξη, υπομονή, εμπιστοσύνη

Ο Ιβάν Σαββίδης, λέει, στηρίζει τον Ιγκόρ Τούντορ. Θέλω να τον πιστέψω. Αλλά θυμάμαι πως στήριξε (γραπτώς) Δώνη, Στέφενς και Άγγελο, όλους κανά μήνα – ενάμιση το πολύ, πριν τους απολύσει. Τον στηρίζει, αλλά δεν του πήρε ένα ρημαδοδεκάρι που χτυπιέται ο δόλιος απ' το καλοκαίρι πως του λείπει. Τον στηρίζει, αλλά δεν τον φώναξε μπροστά στις κάμερες να του ανανεώσει πρόωρα και για του χρόνου το συμβόλαιο, να καταλάβουν άπαντες πως είναι ακλόνητος. Τον στηρίζει, αλλά εκείνον που τον έφερε, τον Άρνεσεν, του φόρεσε μια επιτροπή “καπέλο”, εκεί που αποφάσιζε μόνος του. Με συγχωρείτε, αλλά δεν τον “στηρίζει”. Απλώς τον διατηρεί...

Η δήλωση στήριξης, δεν ήρθε να συμπληρωθεί από εχέγγυα εμπιστοσύνης και δείγματα αληθινής υπομονής. Ασχέτως τι λέει και γράφει ο κάθε Τζαντζαράς για τον προπονητή του, τι “βρωμίζει” τα social media για τον αθλητικό του διευθυντή. Λίγο καιρό πριν, θα απαιτούνταν μικροπαρεμβάσεις για να βελτιωθεί αυτό που χτιζόταν: Ένας άνθρωπος σε καίρια θέση, να μπορεί να σταθεί δίπλα σε προπονητή και παίκτες. Να εξηγεί σε κάθε Χαρίση που πάει από θλάση σε θλάση, ότι το ξενύχτι για επαγγελματία ποδοσφαιριστή είναι αυτοκτονία και πως στον ΠΑΟΚ έτσι δε θα έχει δρόμο, επειδή το ταλέντο, δεν φτάνει. Να θυμίζει στον Τούντορ, πως ο Μπερμπάτοφ είναι από τα καλύτερα σέντερ φορ που ήρθαν ποτέ στην χώρα. Να κατευνάζει τον Μπερμπάτοφ και να τον “παραμυθιάζει” μέχρι να λειάνει την στάση του προπονητή. Πριν γίνει θέμα, πριν ειπωθούν “λόγια”. Πριν πάρει ο ένας... συνέντευξη απ' τον εαυτό του και πριν πει ο άλλος πως “ο Μπερμπατοφ ήταν ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής”. Και κανα-δυό μεταγραφικές προσθήκες.

Αντί να γίνει απλώς αυτό, άλλαξε το ΔΣ και σχηματίστηκαν επιτροπές ανθρώπων που χρειάζονταν πολλαπλές διερμηνείες μόνο για να... συνεννοηθούν και που ούτε γνώριζαν, ούτε εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλον. Από το βράδυ της Κυριακής πάλευα να τους βάλω στην σειρά και δεν έμπαιναν με τίποτα. Τώρα κανείς δεν είναι σε θέση να πει αν μπορεί να περισωθεί κάτι από την χρονιά. Ο Μίχελ πρόεδρος (που αν μείνει μόνος του στα γραφεία, είναι αμφίβολο αν μπορεί ακόμα να βρει το WC, ο Αγγελίδης χαιρέτησε, ο Βεζυρτζής το ίδιο και η ομάδα παίζει την Κυριακή με τον Ολυμπιακό στο “Καραϊσκάκης”, με τις ατάκες του Άγγελου από την σνέντευξη στην δημόσια τηλεόραση να ίπτανται τριγύρω στην ατμόσφαιρα...

Η έμπρακτη υπομονή και στήριξη του ιδιοκτήτη στους συνεργάτες που επιλέγει, εμπνέει (ή όχι...) εμπιστοσύνη και στους υπόλοιπους. Από εκείνον εξαρτάται. Από το 2012 και μετά, υπάρχει “ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη”. Ούτε του Ζαγοράκη, του Βρύζα, του Τσιαστιακόφ, του Αγγελίδη, του Μίχελ ή του Άρνεσεν, ούτε και του Δώνη, του Στέφενς, του Ανστασιάδη ή του Τούντορ. Ό,τι πέτυχε κι ό,τι απέτυχε να κατακτήσει η ομάδα αυτήν την τετραετία, είναι αποτέλεσμα της σκέψης, του σχεδίου και των αποφάσεων, εξ αρχής ή εν τέλει, του ίδιου του Ιβάν. Τα άλλα, είναι για να περνάμε την ώρα μας.

Η κριτική σε όλους τους υπόλοιπους είναι πάντα ευκολότερη, από την κριτική στο αφεντικό.

Καλώς σας βρήκα...

ΥΓ: Ο ορισμός Δημητρόπουλου στο Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ είναι η επίδειξη δύναμης ενός καθεστώτος, απέναντι σε ΟΛΟΥΣ. Και το επιχείρημα πως “ο ΠΑΟΚ με την εικόνα του δεν δικαιούται να μιλά για την διαιτησία”, μοιάζει με το επιχείρημα πως μια γυναίκα που δεν είναι όμορφη, δεν δικαιούται να προστατευτεί από βιασμό.