O Ντι Κάπριο “παίζει” για το Οσκαρ, ο Γκονζάλο όχι...

Το είδα στα social media να γίνεται σχεδόν viral. “Εφτασε επιτέλους η ώρα να πάρει Οσκαρ ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο;” με φανατικούς υπέρμαχους του “ναι” και του “όχι”. Είπα λοιπόν να δω μία ώρα αρχύτερα το “The Revenant”, προκειμένου να δω πως μπήκαν όλοι στον πειρασμό...

Μία κλασική ταινία επιβίωσης και ένας κλασικός αβανταδόρικος ρόλος που φωνάζει “τον έπαιξα γιατί θέλω επιτέλους το Οσκαρ”. Το αξίζει κιόλας; Η ερμηνεία του είναι όντως εξαιρετική, αλλά και ο ρόλος είναι τέτοιος που σου επιτρέπει να κάνεις εξαιρετική ερμηνεία. Ο Ντι Κάπριο για να πάρει αυτό το πολυπόθητο Οσκαρ, το οποίο πέντε φορές διεκδίκησε αλλά δεν το σήκωσε ποτέ, κάνει τα πάντα. Πέφτει στο γκρεμό καβάλα σε άλογο, τρώει ωμό συκώτι από αγελάδα, αλλά και ωμό ψάρι, κοιμάται μέσα στην κοιλιά ενός νεκρού αλόγου που του έβγαλε τα... σωθικά προκειμένου να επιβιώσει από το κρύο και το αποκορύφωμα, βιάζεται από μία αρκούδα!!!

Ενας ρόλος που φωνάζει από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό του “τι άλλο να κάνω για να το πάρω το Οσκαρ...”. Ας το πάρει, όχι για αυτήν την ερμηνεία κατ' ανάγκη, αλλά γιατί έχει κάνει αρκετές που άξιζαν την προσοχή και στο φινάλε φινάλε το πήραν αρκετοί που ήταν σαφώς πιο ατάλαντοι από τον Ντι Κάπριο...

Αλλωστε από το παιδάκι που σαλιάριζε στο πλοίο στον “Τιτανικό”, μέχρι το “Inception” και τον “Λύκο της Γουόλ Στρητ”, ή το “The Revenant” τώρα, η στροφή στην καριέρα και οι σαφώς ανώτερες ερμηνείες του Ντι Κάπριο, είναι ευδιάκριτες και στο μάτι του πλέον αδαή όπως είμαι εγώ.

Το μόνο που με ενοχλεί, είναι απλώς ότι ο Ντι Κάπριο “παίζει” για το Οσκαρ και κυνηγά δουλειές και ρόλους που θα του το φέρουν. Προτιμώ τους ηθοποιούς που παίζουν για να παίξουν κι' αν έρθει το Οσκαρ ήρθε και όχι αυτούς που παίζουν (έστω και καλά..) αλλά όχι για να παίξουν, παρά μόνο για να πάρουν το Οσκαρ.

Οπως και να έχει βλέποντας την αγωνιώδη προσπάθεια του Ντι Κάπριο, θυμήθηκα ότι εδώ και ημέρες θέλω να γράψω ένα κείμενο για έναν ποδοσφαιριστή που στη δική του περίπτωση, όχι απλώς δεν έχει απονεμηθεί ένα ποδοσφαιρικό Οσκαρ, αλλά ούτε καν υποψήφιο δεν τον είχαν...

Τα φετινά κατορθώματά του δε, είναι τόσο μεγάλα και τόσο σπουδαία (έτσι κι' αλλιώς πάντα ήταν μεγάλα και σπουδαία) που είναι να απορεί κανείς πως ούτε φέτος δεν θα είναι στους... υποψήφιους. Και σε αντίθεση με τον Ντι Κάπριο, αυτός όχι μόνο δεν το κυνηγά, δεν “φωνάζει” ότι το θέλει και το ψάχνει εναγωνίως το... ποδοσφαιρικό Οσκαρ, αλλά κάθεται στην γωνιά του, χωρίς όλα τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του, ενώ θα μπορούσε να τα έχει αν ήθελε...

Παρά το γεγονός λοιπόν ότι η καριέρα του ξεκίνησε απ' όσο πιο ψηλά γίνεται και από το πάλκο της Ρεάλ, χωρίς ο ίδιος να το επιδιώξει, αλλά γιατί έτσι τα έφερε η τύχη, να τον πάρει η Βασίλισσα σχεδόν αμούστακο παιδί, ο Γκονζάλο Ιγκουαϊν ποτέ δεν έγινε πρώτο όνομα, ποτέ δεν ήταν... καν υποψήφιος για Οσκαρ για να μιλήσουμε στην γλώσσα του Ντι Κάπριο.

Και όμως δεν το έψαξε ποτέ. Ισα ίσα, έμεινε πιστός στις επιλογές και τους ρόλους του. Πιστός ακόμη και στη Νάπολι που έμεινε εκτός Τσάμπιονς Λιγκ και που με την επιλογή του Μαουρίτσιο Σάρι το περασμένο καλοκαίρι έμοιαζε να ρίχνει λευκή πετσέτα. Και παρά το γεγονός ότι οι σειρήνες από την Πρέμιερ Λιγκ κάθε καλοκαίρι ηχούσαν στα αυτιά του και παρά το γεγονός ότι η περσινή σεζόν έκλεινε για αυτόν με δύο χαμένα πέναλτι που θα τον στοιχειώνουν σε ολόκληρη την ζωή του.

Το πρώτο με την Νάπολι την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, κόντρα στην Λάτσιο. Η Νάπολι ήθελε νίκη για να τερματίσει τρίτη και να παίξει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Βρέθηκε να χάνει 0-2, το γύρισε μόνος του ο Ιγκουαϊν με δύο δικά του γκολ και λίγα λεπτά αργότερα βρέθηκε αγκαλιά με την ολική ανατροπή. Ο Ιγκουαϊν όμως αστόχησε στο πέναλτι, το 3-2 δεν έγινε ποτέ και η Λάτσιο πήρε τη νίκη στο τέλος με 4-2 και το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ.

Λίγες εβδομάδες αργότερα ένα δικό του χαμένο πέναλτι στον τελικό του Κόπα Αμέρικα με την Χιλή στερούσε από την Αργεντινή το τρόπαιο.

Με τι κουράγια να επιστρέψεις στη δουλειά μετά από αυτό; Με τι κουράγια να παίξεις τον επόμενο ρόλο, με τι κουράγια να μείνεις στη Νάπολη και να μην πιέσεις να φύγεις για μία από τις ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ με το μεγάλο πορτοφόλι...

Κι' όμως ο άνθρωπός μας έμεινε στη Νάπολη και παραμένει ένα είδωλο. Και πώς αλλιώς να συνέβαινε. Φέτος την οδηγεί εκ του ασφαλούς (αν όχι στην κατάκτηση του πρωταθλήματος για πρώτη φορά μετά την εποχή του Ντιέγκο), τουλάχιστον στην επιστροφή στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο ποδοσφαιριστής που κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους στην Νάπολι. Εφτασε τα 20 γκολ σε 20 ματς! Μοιάζει συνηθισμένο, αλλά είναι τόσο σπάνιο για Serie A που δεν πάει το μυαλό σας.

Εγώ δεν υποστηρίζω ότι αναλογικά με την συχνότητα που σκοράρει ως τώρα ο Ιγκουαϊν θα αγγίξει τα 40 γκολ φέτος στην Serie A, λέω όμως ότι αν είναι γερός, θα φτάσει τα 30 γκολ! Ξέρετε πόσοι παίκτες στην Ιστορία της Serie A τα τελευταία 55 χρόνια έφτασαν τα 30 γκολ; Μόνο ένας! Ο Λούκα Τόνι με την φανέλα της Φιορεντίνα έβαλε το 2005-6 στο πρωτάθλημα 31 γκολ! Αλλος που να έβαλε έστω 30 γκολ σε ένα πρωτάθλημα, τα τελευταία 55 χρόνια στην Ιταλία, δεν υπάρχει. Ούτε ο Ιμπραχίμοβιτς, ούτε ο Καβάνι, ούτε ο Ντελ Πιέρο, ούτε ο Τότι, ούτε ο Ντι Νατάλε, ούτε ο Σεφτσένκο, ούτε ο Φαν Μπάστεν ή έστω ο Μπατιστούτα. Κανείς. Διότι στην Serie A για να σκοράρεις πρέπει να φτύσεις αίμα. Δεν είναι απλό τίποτα, δεν είναι απλό το 20 γκολ σε 20 ματς, όπως το κάνει ο Γκονζάλο Ιγκουαϊν να φαίνεται...

Και δεν είναι μόνο φέτος. Τα 7 χρόνια του Κριστιάνο Ρονάλντο στην Ρεάλ, μόνο ένας βρέθηκε που σε μία σεζόν έβαλε περισσότερα γκολ από τον Πορτογάλο στο πρωτάθλημα και αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της Ρεάλ. Φυσικά ο Γκονζάλο Ιγκουαϊν, τη σεζόν 2009-10 με 27 γκολ μόνο στο πρωτάθλημα.

Ο “Πιπίτα” δεν είναι Μέσι, ενδεχομένως ούτε καν Αγουέρο (αν και έχω αμφιβολίες για αυτό), όπως δεν είναι ο Ντι Κάπριο, Ντάστιν Χόφμαν ή Αλ Πατσίνο, αλλά η διαφορά τους είναι ότι ο Ιγκουαϊν αν πάρει το Οσκαρ θα το πάρει για ένα κόντρα ρόλο στη Νάπολι, ενώ ο Ντι Κάπριο για έναν αβανταδόρικο στο “The Revenant”.

Ο Ντι Κάπριο παίζει για το Οσκαρ, ο Ιγκουαϊν παίζει για την Νάπολη. Κι εγώ προτιμώ αυτούς που δικαιώνονται, χωρίς να ψάχνουν την δικαίωση...