Και τι να κάνουν οι προπονητές;

Συμβαίνει με τον Σωτήρη Νίνη στον Παναθηναϊκό, όπως διάβασα χθες βράδυ εδώ στο gazzetta. Και είναι σίγουρα δυσάρεστο μιας και ο συγκεκριμένος δημιούργησε τεράστια προσδοκία εδώ και μια 10ετία στο σύνολο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από τότε που παρέα με τον Μήτρογλου και τον Παπασταθόπουλο σε εκείνη την «εθνική» γενιά Νέων του 2007 έφτασαν ως τον ευρωπαϊκό τελικό. Ταλεντάρα. Δεν πέτυχε λίγα. Σίγουρα όμως και ο ίδιος θα περίμενε περισσότερα στην καριέρα του. Έστω και αν είναι ακόμη μόλις 25 χρονών, βλέποντας για μια ακόμη φορά την πόρτα της εξόδου, από την ομάδα που τον ανέδειξε.

Συμβαίνει όμως πάνω-κάτω και στον Ολυμπιακό. Και εκεί είναι ολόκληρο «κύμα» με αποχωρήσεις. Έστω διαφορετικές σε «σύνθεση». Δεν τους στέλνει ο Μάρκο Σίλβα να προπονηθούν ξεχωριστά όπως έκανε κάποτε ο Τροντ Σόλιντ με... Χάρη Παππά, Τάσο Κυργιάκο, Γιάννη Ταραλίδη και σια, ούτε όπως έκανε ο Μίτσελ σε Μπονγκ και Πελέ πέρσι. Προφανώς όμως ξέρουν καλά ποιοι είναι εκείνοι που θα πρέπει τις επόμενες ημέρες να αποχωρήσουν από το ρόστερ των Ερυθρόλευκων. Το καταλαβαίνουν από τον τρόπο του προπονητή.

Στον δρόμο που χάραξαν λοιπόν ο Γούτας (Ξάνθη), ο Μπεν (Λεβαδειακός) και ο Γιαννιώτας (ΑΠΟΕΛ) ακολουθούν και άλλοι, πολλοί. Μεταξύ αυτών μάλιστα υπάρχει επίσης ένα πολύ μεγάλο όνομα για τα δεδομένα του Ολυμπιακού αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Γιάννης Μανιάτης. Ολόκληρος αρχηγός. Παλεύει δέκα μήνες. Ένας τραυματισμός άλλαξε την ζωή του, την καριέρα του. Την σιγουριά του. Δεν το έχει βάλει κάτω. Προσπαθεί. Είναι δεδομένο όμως ότι το ρολόι... μετρά αντίστροφα για εκείνον πια. Φαίνεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνά.

Στην ομάδα του Μιλιβόγεβιτς, του Καμπιάσο, του Κασάμι αλλά και του Μάρκο Σίλβα που έχει μοιράσει καιρό τώρα τους ρόλους, «αγωνιστική» θέση δεν υπάρχει για εκείνον. Δίκαια μιλώντας: Πιθανόν ούτε θέση στην 18άδα, από τη στιγμή που ένας εκ των τριών κυρίων που ήδη αναφέραμε, μένει στον πάγκο. Και η αντίστροφη μέτρηση θα φανεί από ένα ακόμη γεγονός... προσεχώς. Μοιάζει λογικό να μείνει εκτός και της ευρωπαϊκής λίστας μαζί με τον Ερνάνι και έναν εκ των Φινμπόγκασον ή Πουλίδο (όποιον φύγει τέλος πάντων). Και εδώ η αποχώρηση φαίνεται μονόδρομος πια. Παρότι ο Ολυμπιακός του έχει δώσει το δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος. Και εδώ το φινάλε πιθανόν θα είναι άδοξο.

Τι να κάνουν όμως και οι προπονητές; Δεν πρέπει να γίνει η δουλειά τους, όσο πιο σωστά νομίζουν; Δεν πρέπει να είναι δίκαιοι με τα... μάτια τους, αλλά και τα πιστεύω τους προκειμένου να προχωρήσουν το πλάνο τους; Εκείνοι δεν κρίνονται από εβδομάδα σε εβδομάδα; Δεν νοιώθουν πίεση; Δεν έχουν να αντιμετωπίσουν 20-30 καριέρες στα αποδυτήρια που περιμένουν από εκείνους ως μίνιμουμ την απονομή «δικαιοσύνης». Είναι καλύτερα ο Νίνης ή ο Μανιάτης απλώς να περισσεύουν στις επιλογές τους, μόνο για το όνομα ή τις διεθνείς συμμετοχές τους;

Σύντομες οι αθλητικές καριέρες. Και λίγες οι... δεύτερες ευκαιρίες. Είναι χαρακτηριστικό ένα άλλο παράδειγμα, που για τον Ολυμπιακό αποτέλεσε πολύ ιδιαίτερη ιστορία πριν από ενάμιση χρόνο. Μια διετία προσπαθούσε να επανέλθει από τον τραυματισμό του ο Αβραάμ Παπαδόπουλος. Την ψυχή του έδωσε για να γυρίσει. Όταν όμως κατάλαβε πως ο Μίτσελ δεν τον υπολογίζει ούτε για την 18άδα, ότι δεν θα είναι στη λίστα του Τσάμπιονς Λιγκ, όταν αντιλήφθηκε ότι η «παρτίδα» δεν γυρίζει, πήγε στην διοίκηση και το ξεκαθάρισε μόνος του. Πρώτη Σεπτέμβρη.

Παρότι είχε ένα τεράστιο συμβόλαιο. Παρότι υπήρχε (και υπάρχει) τέτοιος σεβασμός για εκείνον που θα μπορούσε να βρίσκεται ακόμη στον Ολυμπιακό. Πιθανόν με ένα αντίστοιχο συμβόλαιο. Χρειάζονταν να δώσει ένα τέλος και ο ίδιος. Το είχε ανάγκη. Το έκανε. Έφυγε για την Τουρκία, τώρα η χάρη του έφτασε ως την Κίνα. Δεν ξέρουμε πόσο καλά παίζει πια. Σίγουρα όμως το διασκεδάζει. Και γεμίζει το αθλητικό του άλμπουμ με «αναμνήσεις» από εκείνες που θα μπορούν να τον ακολουθούν για πάντα.

Είχε δίκιο ο Αβραάμ που έφυγε. Είχε δίκιο και ο Μίτσελ όμως, από την στιγμή που δεν πίστευε ότι ο «αρχηγός» μπορεί να επανέλθει, ότι δεν τον υπολόγιζε στο «πλάνο» του για κάποιο ρόλο έστω του ροτέισον. Και όταν σε μια αντιπαράθεση έχουν δίκιο και οι δύο; Κάποιος πρέπει να δώσει την λύση. Αναγκαστικά τις περισσότερες φορές η ευθύνη βαραίνει την πλάτη του προπονητή. Εκείνοι αναγκάζονται να ανακοινώσουν το «δυσάρεστο». Με όποιο τρόπο κρίνουν ότι θα γίνει η επιθυμία τους κατανοητή. Δεν είναι προσωπικό. Απλώς έτσι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο.