Obrigado grande Gilberto Silva!

Στην τριετία(2008-2011) που φόρεσε την φανέλα του Παναθηναϊκού, παρέδωσε μαθήματα μέσα και έξω από τα γήπεδα. Δίδαξε την θέση του αμυντικού μέσου στο υψηλότερο επίπεδο, εκθέτωντας τους άμπαλους αυτής της χώρας που περίμεναν να δουν τον... Ροναλντίνιο και στο πρώτο τρίμηνο της παρουσίας του μόνο άσχετο δεν τον έβγαλαν.

Δίδαξε πως είναι εκτός από μεγάλος ποδοσφαιριστής να είσαι και μια τεράστια προσωπικότητα. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο ένας και μοναδικός εν ενεργεία αρχηγός της Εθνικής Βραζιλίας που έπαιξε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ανακοίνωσε το βράδυ της Παρασκευής το τέλος μιας τεράστιας καριέρας και αφού το πάλεψε πολύ την τελευταία διετία για να... σκοτώσει τον ποδοσφαιριστή από μέσα του και να ανοίξει μια νέα σελίδα στην ζωή του.

Ο Ζιλμπέρτο αποτέλεσε πρότυπο, έναν φωτεινό φάρο στον Παναθηναϊκό εκείνης της περιόδου για τους πάντες. Για τους συμπαίκτες που έβλεπαν ένα τόσο μεγάλο όνομα να δουλεύει καθημερινά σαν τον... σκύλο, έβλεπαν έναν παγκόσμιο πρωταθλητή να σέβεται από τον πρόεδρο μέχρι και τις καθαρίστριες στην Παιανία, έβλεπαν έναν ΑΡΧΗΓΟ και ας μην ήταν ποτέ στις πρώτες επιλογές της διοίκησης για το περιβραχιόνιο.

Δεν υπήρχε ούτε μία φορά που να αρνήθηκε να μιλήσει στους εκπροσώπους του Τύπου. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από την ώρα ή το μέρος, ο Ζιλμπέρτο γνωρίζοντας το ειδικό βάρος του ονόματος του, ήταν ο ορισμός του απόλυτου επαγγελματία. Σε όλα. Από το πιο σημαντικό μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Έμεινε στην Αθήνα τρία χρόνια και στα μπουζούκια πήγε μία φορά κι αυτή για την κατάκτηση του πρωταθλήματος!

Πρότυπο ήταν και για όσους τον συναναστρέφονταν στην καθημερινότητά του. Για το προσωπικό που είχε σπίτι του και πέρασε ένα βράδυ στο αστυνομικό τμήμα για χάρη τους, για να είναι στο πλευρό τους, καθώς τους είχαν... αδειάσει το σπίτι, για την φιλανθρωπική του δράση που δεν διαφήμισε ποτέ, για το αυτοκίνητο του που σχεδόν το... χάρισε φεύγοντας από την Ελλάδα για την Βραζιλία.

Ο Ζιλμπέρτο, λοιπόν, κρέμασε τα παπούτσια του και όπως έχει τονίσει αρκετές φορές ο Παναθηναϊκός και η Αθήνα θα είναι μία από τις επιλογές του. Δεν χρειάζεται καν να συζητήσουμε το πόσο σημαντικός θα ήταν ο Βραζιλιάνος για το «τριφύλλι», πόση διαφορά θα μπορούσε να κάνει σε οποιοδήποτε σημαντικό ποδοσφαιρικό πόστο στην ΠΑΕ, τι θα σήμαινε για το κλαμπ η παρουσία μίας προσωπικότητας σαν την δική του.

Το μόνο που μπορείς να πεις για αυτό τον τεράστιο άνθρωπο και ποδοσφαιριστή, για όλα όσα προσέφερε στην εν Ελλάδι παρουσία του είναι ένα μεγάλο, ένα τεράστιο obrigado(ευχαριστώ) και εις το επανιδείν...

Υ.Γ1: Μία, δύο, τρεις. Μία με τον Εσιέν, άλλη μία με τον Κλωναρίδη, με τον Σάντσεθ, τον Βέμερ, τώρα με τον Μπεργκ. Πιο πιθανό είναι να αλλάξει το τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς παρά η σύνθεση του ιατρικού τιμ που βρίσκεται καθημερινά στο Κορωπί με την ομάδα. Ο Παναθηναϊκός μετά την πρώτη διετία, αρχίζει να εμφανίζει και πάλι σημάδια δημοσίου, όπου δεν φταίει κανείς και για τίποτα, ότι και να γίνει...

Y.Γ2: Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί ούτε να ονειρευτεί έναν τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών(1971), δύο παρουσίες στους «4» της Ευρώπης(1985, 1996) και μία στους «8» με την Μπαρτσελόνα να κάνει καθυστέρηση στο Καμπ Νου(2002), δύο παρουσίες στους «8» του ΟΥΕΦΑ(1988, 2003). Ούτε να το ονειρευτεί δεν μπορεί, γιατί τα έχει ζήσει. Έχουν γίνει, είναι ιστορία και όσο τα «εγγυημένα» 25 κάθε χρόνο δεν φέρνουν αποτέλεσμα παρά μόνο τρίτες θέσεις και κάποιες ανούσιες νίκες, τόσα μεγαλύτερο πόνο θα προκαλούν...