Για όσους ποδοσφαιρόφιλους μέχρι το βράδυ του Σαββάτου ανησυχούσαν ποιο από τα δύο ντέρμπι να δουν, καθώς ήταν προγραμματισμένα για σχεδόν την ίδια ώρα, η λύση δόθηκε. Γι’ αυτό φρόντισαν τα γνωστά «καλόπαιδα» των ελληνικών γηπέδων. 19:15 το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα και 19:30 το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός; Όχι ρε φίλε, δε θα σε βάλουμε σε τέτοιο δίλημμα, θα... σκέφτηκαν! Θα τα κάνουμε όλα λαμπόγυαλο κι εσύ αγνέ φίλε της μπάλας κάτσε να δεις άνετα το clasico. Γιατί στην Ελλάδα ποδόσφαιρο δεν υπάρχει, έχει πεθάνει και δε θέλουμε να το καταλάβουμε.

Τι να γράψει και τι να πει κανείς για τα όσα τραγικά έγιναν στη Λεωφόρο. Θα είναι λίγο και ταυτόχρονα... πολύ, διότι θα δίνει αξία σε πράγματα που δεν το αξίζουν. Γιατί όσοι πραγματικά αγαπούν το ποδόσφαιρο δε θέλουν ούτε να ακούν, ούτε να διαβάζουν, ούτε να βλέπουν τους... μάγκες μας. Χθες οι «μάγκες» ήταν πράσινοι. Προχθές ήταν κόκκινοι, κίτρινοι, άσπροι, μαύροι, μπλε κτλ. Γιατί η βλακεία δεν έχει χρώμα ή ομάδες. Είναι μία και φυσικά ανίκητη.

Δε θέλω καν να μπω στη διαδικασία της σύγκρισης. Ποιος τα ξεκίνησε πρώτος, ποιος φταίει ή αν σε άλλα γήπεδα στο παρελθόν έχουν γίνει περισσότερα ή λιγότερα επεισόδια. Δε γουστάρω ρε παιδί μου να πηγαίνω στο γήπεδο για να κάνω τη δουλειά μου και να μην ξέρω αν θα γυρίσω σώος στο σπίτι μου. Δε γουστάρω να βλέπω άλλο ξύλο στο γήπεδο. Δε θέλω να βλέπω ΜΑΤ, δε θέλω να βλέπω καπνογόνα, δε θέλω τίποτα από όλα αυτά. Δε μ’ αρέσει πια αυτή η πολυδιαφημιζόμενη «ατμόσφαιρα» των γηπέδων μας. Προτιμώ τα αγγλικά, που είναι... ξενέρωτα και ο κόσμος είναι σαν να πηγαίνει θέατρο. Προτιμώ τα ισπανικά γήπεδα που ξέρουν και αναγνωρίζουν τι σημαίνει ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Γι’ αυτό και το γράφω με κεφαλαία γράμματα...

Θέλει να με πει κάποιος ξενέρωτο; Ας με πει. Εγώ όμως προτιμώ να βλέπω εικόνες σαν τη χθεσινή του Μπερναμπέου και δεν εννοώ τον αγώνα (αυτό είναι δεδομένο για όλους νομίζω). Προτιμώ να βλέπω τους φίλους της Ρεάλ Μαδρίτης να αποθεώνουν τον Αντρές Ινιέστα της Μπαρτσελόνα. Να χειροκροτούν τον «εχθρό», που λίγο νωρίτερα τους είχε κάνει... κηδεία στον αγωνιστικό χώρο. Κάτι που είχαν κάνει και με τον Ροναλντίνιο το 2005. Ξενέρωτοι, ε; Ποιος Ροναλντίνιο και ποιος Ινιέστα; «Μόνο Ρεάλ ρε», θα έπρεπε να λένε. Αναρωτιέμαι θα γινόταν ποτέ αυτό σε ελληνικό γήπεδο; Μην πει κανένας «ναι». Όλοι μας έχουμε κάνει κουβέντα πριν από ντέρμπι ότι έτσι και το ματς στραβώνει για τον γηπεδούχο, τότε δεν αποκλείεται το «ντου». Αντίθετα, στη Μαδρίτη κούνησαν λευκά μαντήλια για να διαμαρτυρηθούν. Τι ξέρουν αυτοί άλλωστε; Αυτοί είναι ξενέρωτοι κι εμείς... μάγκες!

Υ.Γ. Ευτυχώς που δεν ήμουν χθες στη Λεωφόρο. Σαν παιδάκι είχα όνειρο να δίνω το παρόν σε κάθε τέτοιο ντέρμπι και η δουλειά που επέλεξα μου δίνει αυτή τη δυνατότητα. Πλέον, όμως, δε θέλω να ξαναπάω σε ελληνικό γήπεδο και να ξαναζήσω αυτή την «ατμόσφαιρα».

Υ.Γ. 2 Είναι πραγματικά κρίμα για μία Ελλάδα, που οικονομικά είναι στο χείλος του γκρεμού, να δέχεται πλήγματα από αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί τη διασκέδαση του κόσμου και να τον κάνει να ξεχνά τα προβλήματά του.