«Κάθε ευτυχία είναι μία αθωότητα», συνήθιζε να λέει η Γαλλίδα συγγραφέας, Μαργκερίτ Γιουρσενάρ.

Ο Δημήτρης Αναστασόπουλος έχοντας βιώσει από πρώτο χέρι την παράνοια του ελληνικού ποδοσφαίρου σε ηλικία μόλις 25 ετών έλαβε μία τολμηρή απόφαση εγκαταλείποντας την χώρα μας.

Απηυδισμένος από τη νοοτροπία και τα στερεότυπα του ελληνικού πρωταθλήματος αναζήτησε την δική του Ιθάκη στο μακρινό Μόντρεαλ κάνοντας restart στη ζωή του μακριά από την μιζέρια και την υποκρισία που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η ευτυχία ήταν μία λέξη που απείχε παρασάγγας κατά την διάρκεια της επταετούς καριέρας του στην Ελλάδα.

Έφτασε στο peak της ποδοσφαιρικής σταδιοδρομίας του αγωνιζόμενος για τέσσερις σεζόν στον Πανιώνιο, αλλά και στην ΑΕΚ. Μεταπήδησε στην γερμανική Ρέγκενσμπουργκ αλλά δεν στάθηκε τυχερός.

Η ανακολουθία των παραγόντων που διαφεντεύουν τις τύχες των ελληνικών συλλόγων είχε ως συνέπεια να τεθεί θέμα επιβίωσης.

Ο Δημήτρης Αναστασόπουλος αποκαλύπτει στο gazzetta.gr την θλιβερή πλευρά του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπου το μεγαλύτερο ποσοστό των παικτών της Super League πασχίζει για να εξασφαλίσει τα προς το ζην εκφράζοντας την απογοήτευση του.

Παράλληλα, δεν παραλείπει να αναφερθεί στις ωραίες στιγμές που έζησε εντός αγωνιστικού χώρους με τις ομάδες που αγωνίστηκε.

«Δεν μου άρεσε να παίζω ποδόσφαιρο απλά για να λέω ότι παίζω ποδόσφαιρο. Οι ομάδες που μπορούν να σου προσφέρουν χρήματα και αξιοπιστία προκειμένου να παίξεις ποδόσφαιρο στην Ελλάδα μέχρι τα 35 για να μπορείς να συντηρηθείς ή να μπορείς να ζήσεις είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Αυτό μου χαλούσε την διάθεση. Δεν ήταν καλές οι επιλογές μου, έκανα και εγώ λάθη. Κάθε χρόνο ζητούσα τα δεδουλευμένα μου. Το ποδόσφαιρο το αγαπώ, ήταν ουσιαστικά ένα χόμπι που το έκανα επάγγελμα, αλλά κάθε χρόνο είχα φτάσει στο σημείο να παρακαλάω για τα λεφτά μου.

Τηλεφωνούσα στους δικηγόρους και 'χαλιόμουν'. Ξόδεψα πολύ χρόνο για να ζητήσω τα χρήματα μου και μου έλεγαν ψέματα. Αισθανόμουν χαζός.

Δεν ολοκλήρωσα τις σπουδές με αποτέλεσμα το ποδόσφαιρο να αποτελεί την μόνη επαγγελματική μου διέξοδο.

Διαπίστωσα όμως πως είχα ελάχιστες πιθανότητες να συντηρήσω την οικογένεια μου μετά τα 35 μου. Έτσι αποφάσισα να κάνω ένα restart στη ζωή μου, να βρω μία δουλίτσα άσχετη με το ποδόσφαιρο εδώ στον Καναδά και να συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο από χόμπι. Έτσι για να 'ξεκα***νω' και να έχω ένα έξτρα εισόδημα.

Το σκέφτηκα πολύ καλά. Ποτέ στη ζωή μου δεν την είδα celebrity ή έπαιξα ποδόσφαιρο για να επιδεικνύομαι και να λέω πως παίζω. Δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός μου. Όταν βλέπω πως ούτε πέντε ομάδες δεν πληρώνουν στην Ελλάδα πως θα μπορέσω να συντηρηθώ; Τι θα πω στην μάνα μου και τον πατέρα μου; Δεν τα έχουμε όλα έτοιμα στη ζωή μας».

Ο Δημήτρης Αναστασόπουλος, σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνει για την απόφαση του να ρίξει μαύρη πέτρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

«Εδώ είμαι μαζί με την κοπέλα μου, ενώ έχω αρκετούς φίλους. Είμαι μία χαρά. Είμαι ένας άνθρωπος που όπως προείπα δεν διατυμπάνιζα πως είμαι ποδοσφαιριστής. Δεν πήγαινα στα μπουζούκια, αλλά έφτανα στο σημείο να ζητιανεύω για τα λεφτά μου τα οποία είχα δουλέψει.

Άλλοι ήταν απλήρωτοι και παρακαλούσαν τους προέδρους για τα λεφτά τους και την ίδια στιγμή πήγαιναν στα μπουζούκια.

Δεν είχα την οικογένεια μου από πίσω για να μπορώ να λέω ότι παίζω ποδόσφαιρο, αλλά δεν πληρώνομαι. Είμαι χαρούμενος και δεν μετανιώνω γιατί 'χαλιόμουν' με όσα συνέβαιναν. Ήταν κάτι που με είχε κουράσει. Σε έξι χρόνια τα έζησα όλα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Τι να τις κάνω τις φωτογραφίες και τα δημοσιεύματα των media αν δεν έχω να φάω; Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και εγώ δεν θα μπορούσα να παίζω ποδόσφαιρο δίχως να πληρώνομαι.

Αν γυρίσεις ανάποδα τους Έλληνες ποδοσφαιριστές δεν θα πέσει ούτε ευρώ. Ήμουν ένας από αυτούς.

Είχα προβλήματα και με τους εκπροσώπους μου. Πήγα στη Γερμανία, έπαιξα ποδόσφαιρο στην Ρέγκενσμπουργκ όπου πληρωνόμουν στην ώρα μου.

Μετά ήρθε το χαρτί για να παρουσιαστώ στο στρατό. Δεν μπορούσα να το αποφύγω. Είναι ίσως το μόνο που δουλεύει σωστά, αλλά δεν ξέρω εάν τελικά είναι κάτι καλό ή κακό αυτό.

Κάθε παίκτης κάνει την δική του συμφωνία και στο τέλος της ημέρας το χειρίζεται όσο καλύτερα μπορεί. Έγω ήθελα τα χρήματα μου γιατί τα άξιζα».

Ο πρώην χαφ της ΑΕΚ και του Πανιωνίου παρά την δικαιολογημένη πικρία του κρατάει τις καλές στιγμές που έζησε στα γήπεδα.

«Έζησα πολύ ωραίες στιγμές. Στο γήπεδο κάθε Σαββατοκύριακο, με τους συμπαίκτες μου, τις φιλίες που έκανα την επαφή που υπήρχε στο γήπεδο, ο κόσμος.

Σε ηλικία 17 χρονών ήμουν αρχηγός της Εθνικής. Έφτασα ακόμη πιο ψηλά παίζοντας στο ΟΑΚΑ κόντρα στον ΠΑΟΚ έχοντας 40.000 κόσμο. Όταν αγωνίστηκα στην ΑΕΚ δεν ήταν υγιές σωματείο, όμως δεν μπορούσα να ζητήσω πολλά πράγματα από την ΑΕΚ. Δεν αισθάνομαι αδικημένος, γούσταρα πολύ και δεν κρατώ κακία σε κανέναν».

Ο Πανιώνιος ήταν ένα ποδοσφαιρικό σχολείο με αξιόλογους ανθρώπους σύμφωνα με τον Αναστασόπουλο.

«Στον Πανιώνιο όσο ήταν πρόεδρος ο κ. Τσακίρης όλα ήταν καταπληκτικά, ειδικά με το προπονητικό κέντρο στο Κορωπί που προπονούνταν η ομάδα.

Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν παραιτήθηκε. Στον Πανιώνιο ωστόσο δέθηκα με τον κόσμο του. Η ομάδα έχει καταπληκτικούς ανθρώπους και προσωπικό. Ήταν όλοι παιδιά... διαμάντια.

Είναι ένας σύλλογος-βιτρίνα, μία ιστορική ομάδα. Όταν πήγα ήταν ομάδα μοντέλο! Δεν υπάρχει κανένας λόγος για οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή να μην θέλει να αγωνιστεί στον Πανιώνιο.

Αξίζει να πρωταγωνιστεί ο Πανιώνιος και εύχομαι τα καλύτερα στην ομάδα».

Ο πρώην παίκτης της Ρέγκενσμπουργκ μπορεί να μην βιοπορίζεται πλέον αποκλειστικά από το ποδόσφαιρο, ωστόσο συνεχίζει να αγωνίζεται στην Μοντ-Ρουαγιάλ Ουτρεμόν. Οι πιθανότητες ωστόσο όπως παραδέχεται για να επιστρέψει σε επαγγελματικό επίπεδο είναι ελάχιστες.

«Ανεβαίνει το επίπεδο εδώ και βλέπω πως δουλεύει το σύστημα. Δεν θα ήθελα να φύγω σε καμία περίπτωση. Το καλύτερο που θα μπορούσα να πετύχω είναι να αγωνιστώ στο MLS αλλά δεν είναι εύκολο, αν αναλογιστείς πως εδώ έχουν περάσει παίκτες όπως οι Ντρογκμπά, Μπέκαμ, Ανρί, ενώ λογίζομαι ως ξένος.

Το πιο σημαντικό είναι πως μου αρέσει εδώ η ζωή. Χαίρομαι το ποδόσφαιρο και είμαι βασιλιάς, μολονότι δεν ζω από την μπάλα».