Να τους δούμε όλους τους καλούς μαζί…

Ο Ολυμπιακός στο χθεσινό φιλικό, μοναδικό μπροστά στον κόσμο του γι΄ αυτό το καλοκαίρι, δεν ήταν κακός. Αλλά σίγουρα δεν μας έβγαλε την καλή εικόνα που είχε δείξει στα δύο παιχνίδια του στην Ολλανδία, με την Φέγενορντ και την Τβέντε, όπου τα α΄ ημίχρονά του πραγματικά άρεσαν σε όλους.

Σίγουρα παίζει ρόλο κι η δυναμικότητα του αντίπαλου-η Μπεσικτάς είναι μία διεκδικήτρια του τίτλου στην Τουρκία και μπόρεσε και προσέλκυσε στις μεταγραφές ένα Κουαρέσμα κι ένα Μάριο Γκόμες. Όμως, κι ο Ολυμπιακός δεν είχε την ίδια φρεσκάδα που εμφάνισε στα φιλικά στην Ολλανδία. Σα να ήταν λίγο σφιγμένη ακόμη η ομάδα, να μην μπορούσε να βγάλει την ενέργεια που χρειάζονταν ένα τέτοιο ματς. Μπορεί να έπαιξε ρόλο και το άγχος της πρώτης εμφάνισης στο Καραϊσκάκη για τη φετινή σεζόν του νέου Ολυμπιακού του Μάρκο Σίλβα.

Και πάλι, πάντως, οι πρωταθλητές Ελλάδας κέρδισαν, για τέταρτο σερί ματς (κι είναι καλό να έχεις «το κολλάει» στις νίκες) και πάλι είχαν τις καλές τους στιγμές. Για παράδειγμα ένα πεντάλεπτο πίεσαν πραγματικά την Μπεσικτάς (55-60’) κι αμέσως έκαναν το 1-0 με την ασίστ του Πάρντο (παρεμπιπτόντως αν θέλετε δείτε τι έγραφα χθες εδώ: ). Όμως, σίγουρα δυσκολεύθηκαν να φτιάξουν καθαρές ευκαιρίες για γκολ (μία είχαν, από κόρνερ την κεφαλιά του Χάρα, όπου κανείς δεν ξέρει αν είχε περάσει η, όχι η μπάλα την γραμμή, πριν την διώξει ο αμυνόμενος).

Ωστόσο, ούτε οι Τούρκοι έβγαλαν καθαρές φάσεις για γκολ. Σκόραραν με κεφαλιά από κόρνερ (κι εδώ να θυμηθούμε ότι στην ήττα 2-3 από τη Φενέρ και τα τρία γκολ τα είχε φάει ο Ολυμπιακός επίσης με κεφαλιές!) κι είχαν μία μεγάλη φάση από κερδισμένες κόντρες στα πόδια των Βούρου κι Ομάρ, με τη σωτήρια επέμβαση του Ρομπέρτο προ του Γκόμες. Γενικά κι οι δύο ομάδες δεν έδειξαν μεγάλη ετοιμότητα μία και δύο εβδομάδες αντίστοιχα πριν το ξεκίνημα των πρωταθλημάτων τους.

Αν επικαλεστούμε την ποδοσφαιρική λογική, ο Ολυμπιακός θα είναι σχετικά σύντομα πολύ καλύτερος.

Με την παρουσία του Καμπιάσο (που είδαμε πέρσι στη Λέστερ).

Με την παρουσία του Τσόρι, που από τα έξι τελευταία φιλικά δεν έχει παίξει στα τρία και στα άλλα τρία έχει μπει αλλαγή στο ημίχρονο.

Με την επιστροφή του Μανιάτη σε άλλα επίπεδα ετοιμότητας κι όχι όπως είναι τώρα, μετά από απουσία πέντε μηνών από χιαστούς.

Με την επιστροφή και των Μποτία και Σιόβα σε άλλα επίπεδα ετοιμότητας κι όχι όπως είναι τώρα μετά από θλάσεις.

Με την χημεία που θα αποκτήσουν με τους συμπαίκτες τους οι Φινμπόγκασον, Πάρντο, αλλά κι ο Πουλίδο, που εμφανώς δεν έχει εγκλιματιστεί ακόμη.

Προσέξατε φαντάζομαι ότι δεν αναφέρομαι και στις άλλες μεταγραφές, από δύο-τρεις έως τέσσερις-πέντε, που θα κάνει ακόμη ο Ολυμπιακός. Ασχολούμαι με τους παίκτες που έχει τώρα η ομάδα, αυτούς που βλέπουμε μέσα στο γήπεδο. Κι ακόμη δεν τους έχουμε δει όλους τους καλούς παίκτες του Ολυμπιακού μαζί στο γήπεδο. Για να τους δούμε και να έχουμε μία άλλη εικόνα για τις αληθινές δυνατότητες της ομάδας.

Γιατί όσο καλά κι αν πάνε κάποιοι ερυθρόλευκοι, οι καλύτεροι παίκτες δεν παύουν να είναι καλύτεροι.

Ο Μαζουάκου, για παράδειγμα, μπήκε χθες στο ημίχρονο κι έκανε τη διαφορά. Γιατί μπορεί να στεκόμαστε στις πάσες των Μπουχαλάκη και Πάρντο για το γκολ του Φινμπόγκασον και στο πέναλτι που κέρδισε ο Ντοσεβί (με τη μαχητικότητά του, έστω στα όρια του φάουλ) για το γκολ του Φουστέρ, αλλά και στο 1-0 και στο 2-1 όλα ξεκίνησαν από τον Γάλλο! Αυτός έκλεψε έξοχα την μπάλα στο πρώτο γκολ κι αυτός έβγαλε μία εκπληκτική 50άρα μπαλιά στον Ντοσεβί στο δεύτερο γκολ. Κι ακόμη και αμυντικά, μπορεί ο Μαζουάκου να νικήθηκε στον αέρα στο γκολ της ισοφάρισης, όμως όποτε άλλοτε χρειάστηκε ήταν πολύ σωστός κι έπαιξε κι υποδειγματικά το ρόλο του τρίτου στόπερ.

Άλλο παράδειγμα ο Χάρα. Μια χαρά τα πάει ο Αργεντίνος στην προετοιμασία. Και χθες στο α΄ ημίχρονο ήταν ο μακράν πιο απειλητικός ερυθρόλευκος, μπαίνοντας μέσα σε όλες τις φάσεις. Αλλά όταν μπήκε ο Φινμπόγκασον στο β΄ έδειξε άλλη ικανότητα στο ξεμαρκάρισμα, στις κινήσεις με και χωρίς την μπάλα και στο να μυρίζεται τη φάση.

Ακόμη κι ο Μποτία, μπαίνοντας μόλις για 25 λεπτά στο τέλος και παίζοντας πρώτη φορά στην προετοιμασία, όρθωσε ανάστημα και έδωσε σοβαρές λύσεις, έχοντας και μία σωτήρια επέμβαση.

Ο Σιόβας όντως έκανε πολλά εύκολα λάθη και φαίνεται να μην βρίσκει ακόμη τα πατήματά του, αλλά ας έχουμε υπόψιν μας ότι είναι ψηλό και αρκετά βαρύ κορμί, άρα χρειάζεται τον χρόνο του μετά από μυϊκό τραυματισμό.

Γενικά ισχύει αυτό που λέμε ότι όπως και να το κάνουμε δεν είναι όλοι οι παίκτες ίδιοι. Άλλο είναι ο Μιλιβόγεβιτς κι άλλο είναι ο Ζντιέλαρ. Άλλο είναι ο Ρομπέρτο κι άλλο ο Καπίνο. Αύριο μεθαύριο μπορεί οι πιο νέοι να βγουν και καλύτεροι. Όμως αυτή την στιγμή μετράει η εμπειρία κι οι παραστάσεις.