Αν δεν γίνει και αυτή τη φορά κάτι…

Θυμάμαι πριν 3-4 χρόνια τις συζητήσεις με συναδέλφους για την Πόπη Παπανδρέου που μας… λύτρωσε (τρομάρα μας…), τα πλάνα στα τηλεοπτικά παράθυρα με τα… βραχιολάκια, και την πεποίθηση όλων μας ότι «μετά από αυτό, για ορισμένα χρόνια τουλάχιστον θα κάτσουν φρόνιμα όλοι αυτοί που σαπίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο μέρα με την μέρα…».

Πόσο αφελής ήμουν πρώτος απ’ όλους εγώ. Εχουμε φτάσει στο 2015 και το σίγουρο είναι ότι το ποδόσφαιρο σε επίπεδο διαφθοράς σε σχέση με το 2011 όχι δεν βελτιώθηκε, αλλά έγινε και χειρότερο. Όχι μόνο δεν… μάσησαν όλοι όσοι το καταστρέφουν, αλλά ξεσάλωσαν, πήραν τα πάνω τους. Και γιατί να μην τα πάρουν;

Εδώ το κοινό, ο φίλαθλος, ο οποίος σήμερα ουρλιάζει για καθαρό ποδόσφαιρο που του το στέρησαν «κάτι λαμόγια και ανθρωπάκια» όπως το ίδιο τα αποκαλεί, όχι μόνο δεν τα έκραξε αλλά τα δικαίωσε κιόλας με απίθανα ποσοστά της ψήφου του. Ο Αχιλλέας Μπέος θα βλέπει το σημερινό ποδόσφαιρο και θα λέει. “Ευτυχώς που με διώξατε και το καθαρίσατε...” και δεν θα έχεις και τι να του πεις του Δημάρχου...

Ναι, ναι, ξέρω εσείς που θα σχολιάσετε από κάτω δεν είστε από αυτούς. Οι άλλοι είναι… Πάντα σε αυτή την πουτάνα την χώρα οι άλλοι φταίνε… Εσείς ποτέ δεν ψηφίσατε ΠΑΣΟΚ, ποτέ Νέα Δημοκρατία, ποτέ λαμόγια, ποτέ Ακη, ποτέ παράγοντες ποδοσφαίρου που πήγαν μέσα... Οι άλλοι τα έκαναν όλα αυτά. Πόσα εκατομμύρια άλλους έχουμε σε αυτή τη χώρα ποτέ δεν κατάλαβα. Και αφού όλοι εμείς τα κάναμε σωστά πώς μας… πήδαγαν πάντα αυτοί οι άλλοι, επίσης δεν κατάλαβα...

Αλλά ας το αφήσω στην άκρη αυτό. Ετσι κι’ αλλιώς gazzetta βρίζω οπότε άστο να περάσει… Αστο να πάει στο διάολο που έλεγε κι’ ένας δάσκαλός μου.

Ο ίδιος που μου έλεγε όταν ήμουν μικρός και νέος στη δουλειά το εξής: «Ο Τύπος στην Ελλάδα είναι πιο ισχυρός από κάθε άλλη χώρα του κόσμου…» και όταν τον ρωτούσα γιατί μου απαντούσε αφοπλιστικά.

«Οσο περισσότερο ξεμπροστιάζεις κάποιον στην Ελλάδα, τόσες περισσότερες είναι οι πιθανότητες να τον κάνεις διάσημο και στο τέλος ήρωα. Είναι τέτοια η λογική του Ελληνα που το λαμόγιο το θεωρεί μάγκα και ικανό. Εμένα να ακούς, ο Κοσκωτάς αν κρύβονταν λίγο καλύτερα θα είχε γίνει Πρωθυπουργός. Δες το και σε καθημερινά μικρά πράγματα. Ο κάθε ένας στην δουλειά του δεν εκτιμά αυτόν που πάει με το σταυρό στο χέρι, αυτόν τον θεωρεί μαλάκα. Εκτιμά το λαμόγιο, αυτόν που ανεβαίνει ψηλά που βγάζει φράγκα με πλάγιο τρόπο, αυτόν ζηλεύει και στο τέλος αυτόν έχει ως πρότυπο. Οπότε όσο του δείχνεις εσύ με την δουλειά σου τα λαμόγια, τόσο τα εκτιμά αυτός. Πώς νομίζεις ότι το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε τόσα χρόνια. Επειδή όλοι οι Ελληνες αναγνώριζαν ότι ήταν μακράν του δεύτερου τα καλύτερα λαμόγια». Πόσο δίκιο είχε…

Αλλά ας επιστρέψω στο θέμα μας και στο κοντινό 2011. Το… τσουνάμι εκείνης της υπόθεσης, τουλάχιστον επικοινωνιακά, (από ουσία είπαμε…), ήταν πολύ μεγαλύτερο από το σημερινό. Εκεί είχαμε βραχιολάκια on camera και προφυλακίσεις, σήμερα σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις δεν θα έχουμε. Τότε είχαμε την αδιάφθορη και αποτελεσματική Πόπη Παπανδρέου (εδώ γελάμε...) και αδέκαστους εισαγγελείς που κάποιοι από αυτούς τώρα εντελώς τυχαία δικάζουν υποθέσεις κλεφτοκοτάδων σε μικρές επαρχιακές πόλεις και άλλοι κοιμούνται το βράδυ ήσυχοι ότι κανείς δεν θα τους πειράξει. Τότε έγραφα κείμενα (τρομάρα μου) για την φοβερή δουλειά της δικαιοσύνης και την άποψη μου ότι δεν υπάρχει περίπτωση πλέον να ξαναγίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα ίδια αίσχη, τουλάχιστον για μία πενταετία. Πόσο μαλάκας…

Από τους 11 που έχουν ήδη δικαστεί για την υπόθεση του 2011 ένας φυλακή δεν πήγε. Είτε αθώοι, είτε μικρές ποινές με αναστολή. Και η νομική εκτίμηση είναι ότι και για την συντριπτική πλειοψηφία των 90 που θα δικαστούν τώρα, το ίδιο θα συμβεί. Υπάρχουν πολλά νομικά κενά λέει στην υπόθεση. Και επιπλέον λόγω αυτών των νομικών κενών, λόγω έλλειψης στοιχείων, αρκετοί είναι και οι κατηγορούμενοι, οι οποίοι δεν θα πάνε καν σε δίκη...

Τουλάχιστον δεν ήμουν τόσο αφελής ώστε να υπολογίζω και τα χρόνια φυλακής που θα φάει ο καθένας από αυτούς. Να γράφω στα κείμενα μου με σιγουριά ότι ο τάδε και δείνα δεν την γλυτώνει. Απλά πίστευα ότι θα κάτσουν φρόνιμα, ότι θα σταματήσουν τα αίσχη...

Και φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα. Σήμερα είναι η τελευταία ευκαιρία. Για τα επόμενα, πολλά χρόνια, άλλη δεν θα υπάρξει. Αν το μήνυμα αυτή τη φορά δεν φτάσει καθαρά, ξεκάθαρα και δυνατά στα αυτιά όλων, τότε απλώς το 2019 (όπως φέτος ξεκινά του 2011) θα ξεκινά μία δική που στην πορεία της οι μισοί «κατηγορούμενοι» θα έχουν απαλλαχτεί και οι άλλοι μισοί θα έχουν… παραδώσει τη σκυτάλη στα επόμενα καλύτερα και πιο εξελιγμένα λαμόγια...

Το 2011 η δικαιοσύνη δημιούργησε την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η ελπίδα ήταν το μόνο που είχε μείνει σε όσους θέλουν καθαρό ποδόσφαιρο.

Η ελπίδα αυτή πλέον τρεμοσβήνει και θα χαθεί οριστικά και για πολλά χρόνια αν και αυτή τη φορά δεν αλλάξει κάτι. Κι αν χαθεί και η ελπίδα, επιστροφή δύσκολα θα υπάρξει, λαμόγια αντίθετα και μάλιστα νέας σοδειάς, δεκάδες…