Τεσσερισήμισι μήνες… Ή αλλιώς 137 μέρες. Όσο δηλαδή το διάστημα που μεσολάβησε από την ημέρα που η Εθνική ομάδα επέστρεψε μετά βαΐων και κλάδων στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», μέχρι το βράδυ της Παρασκευής όταν και γνώριζε ίσως την πιο ντροπιαστική ήττα στην ιστορία της, από τους ερασιτέχνες των Νησιών Φερόε.

Κι όμως… Την 1^η Ιουλίου φαίνεται να την χωρίζουν χρόνια με την 14^η Νοεμβρίου και ας μιλάμε για δύο ημερομηνίες μέσα στο 2014. Αυτή τουλάχιστον την εντύπωση σου αφήνει η εικόνα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, που σε τίποτα δεν θυμίζει την ομάδα που έφτασε μία ανάσα ή για την ακρίβεια μία εκτέλεση πέναλτι από το να προκριθεί στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ποιος όμως φταίει για αυτή την μεταμόρφωση; Τι λάθη έγιναν; Το Gazzetta.gr επιχειρεί να κάνει έναν μίνι καταμερισμό ευθυνών για την τραγική εικόνα που παρουσιάζει η ελληνική ομάδα εδώ και τρεις μήνες, χωρίς να έχει δείξει το παραμικρό σημάδι βελτίωσης…

Ο ηθικός «αυτουργός»

Το σοφός λαός λέει πως «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» και στην περίπτωση της Εθνικής ομάδας δεν θα μπορούσε να ταιριάζει καλύτερα… Ναι, ο Κλαούντιο Ρανιέρι είναι αυτός που ανέλαβε τις τύχες της, όμως μεγαλύτερη ευθύνη και από τον Ιταλό τεχνικό, έχουν εκείνοι που τον επέλεξαν. Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή, ο Γιώργος Σαρρής. Εκείνος ήταν που διάλεξε έναν προπονητή με κριτήριο το βαρύ βιογραφικό του, όμως εκτός από το που έχει δουλέψει κανείς, κοιτάζεις και το τι έχει καταφέρει.

Μπορεί λοιπόν ο 63χρονος τεχνικός να έχει καθίσει στο πάγκο ομάδων όπως οι Νάπολι, Φιορεντίνα, Βαλένθια, Ατλέτικο Μαδρίτης, Τσέλσι, Γιουβέντους, Ρόμα και Μονακό, αλλά τι επιτυχίες έχει να επιδείξει σε αυτές; 1 Κύπελλο και 1 SuperCup με την Φιορεντίνα, 1 Κύπελλο και 1 UEFA SuperCup με την Βαλένθια! Ο απολογισμός τελειώνει κάπου εδώ και σίγουρα δεν αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού.

Οι ευθύνες όμως του προέδρου της ΕΠΟ, δεν σταματάνε απλά στην επιλογή του Ιταλού τεχνικού και στα κριτήρια της… Έχει και συνέχεια. Από τη στιγμή η Ελλάδα έμελε να είναι η πρώτη Εθνική που θα αναλάμβανε ο Ιταλός τεχνικός, έπρεπε οι άνθρωποι της ομοσπονδίας να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να τον βοηθήσουν να καταλάβει γρηγορότερα τις διαφορές, σε σχέση με ότι είχε συνηθίσει μέχρι τότε.

Κυρίως όμως να τον βοηθήσουν να εξοικειωθεί το νέο του ρόλο και τη νέα του βάση, την Ελλάδα. Κάτι που ουδέποτε έγινε, καθώς είχαν ξηλωθεί όλα όσα θύμιζαν το ένδοξο παρελθόν… Από προπονητές μικρών Εθνικών (με εξαίρεση τον survivor Κώστα Τσάνα), μέχρι και στελέχη, όπως τον Τάκη Φύσσα (ο Γιώργος Καραγκούνης δεν κρίνεται σε ανάλογο ρόλο).

Ακόμη και όταν άρχισαν να έρχονται τα πρώτα ανησυχητικά μηνύματα ο Γιώργος Σαρρής έδειχνε να μην καταλαβαίνει που πήγαινε το όλο… θέμα. Και αν για το παιχνίδι με την Ρουμανία υπήρχε η δικαιολογία της πρεμιέρας, του άδειου γηπέδου, της έλλειψης ρυθμούς, για αυτό κόντρα στην Β. Ιρλανδία ποια ήταν; Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας έκανε μία συνάντηση μαζί του, τα είπαν και η ενημέρωση που υπήρξε ήταν ότι θα τα ξαναπούν όταν ο Ιταλός τεχνικός θα ξαναερχόταν στην Ελλάδα για να παρακολουθήσει το ντέρμπι Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ.

Ο φυσικός «αυτουργός»

Το αμέσως επόμενο μερίδιο ευθύνης ανήκει στον Κλαούντιο Ρανιέρι. Ο Ιταλός τεχνικός ήρθε στην Ελλάδα, έχοντας μία ομάδα έτοιμη και στρωμένη. Αντί όμως να διατηρήσει την τακτική και την αγωνιστική φιλοσοφία, που από την ανυποληψία την έφερε στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης της FIFA, με την κατάκτηση του Euro 2004 και την παρουσία στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου, επιχείρησε με το… καλημέρα να τα αλλάξει όλα.

Κάτι που φυσικά είναι αδύνατο να γίνει… Πόσω μάλλον σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, που δεν υπάρχει η τριβή της καθημερινότητας και η αγωνιστική συνήθεια ετών χρειάζεται χρόνο για να αλλάξει. Αλλαγές σε πρόσωπα, αλλαγές σε σύστημα και κυρίως επιλογές που προκαλούν ερωτηματικά για τον λόγο για τον οποίο έγιναν.

Για παράδειγμα, πριν το ματς με την Φινλανδία, ο ίδιος είχε δηλώσει πως δεν γίνεται να κάνει επιθετική την ομάδα αμέσως, όμως τέσσερις ημέρες αργότερα παρέταξε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κόντρα στην Β. Ιρλανδία με 2 καθαρούς επιθετικούς και άλλους δύο επιθετικογενείς στα άκρα, αναιρώντας ουσιαστικά τον ίδιο του τον εαυτό. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά…

Ένα άλλο στοιχείο είναι και το εξής: Από το 2004 μέχρι και το 2014 το μεγάλο όπλο της Εθνικής ομάδας δεν ήταν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, αλλά στα αποδυτήρια. Ότο Ρεχάγκελ και Φερνάντο Σάντος είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα κλίμα οικογένειας μεταξύ των παικτών, με τον προπονητή να έχει τον ρόλο του πατέρα και τους ποδοσφαιριστές των παιδιών.

Κρίνοντας από την εικόνα που παρουσιάζει η Εθνική στα τελευταία της παιχνίδια, αυτό το χαρακτηριστικό έχει χαθεί. Φάνηκε άλλωστε και από την δήλωση του Αβραάμ Παπαδόπουλου την Πέμπτη, όταν ξεκαθάρισε πως η Ελλάδα δεν γίνεται να κερδίσει με 4 και 5-0, αλλά θα πρέπει να στηριχθεί στην προηγούμενη συνταγή της επιτυχίας. «Καρφώνοντας» ουσιαστικά τον ομοσπονδιακό τεχνικό…

Δεν είναι άμοιροι ευθυνών

Πάμε τώρα και στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές… Για τα προηγούμενα τρία ματς, το μερίδιο που τους αναλογούσε ήταν το μικρότερο. Με τα Νησιά Φερόε όμως είναι οι κύριοι υπεύθυνοι χωρίς καμία δικαιολογία. Ούτε η ΕΠΟ, ούτε ο Γιώργος Σαρρής, ούτε ο Κλαούντιο Ρανιέρι τους φταίει… Όταν παίζεις στην Serie A, στην Primera Division, σε ομάδες όπως η Μπενφίκα, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός και αμείβεσαι με αρκετές χιλιάδες ευρώ, δεν χρειάζεται να έχεις προπονητή στον πάγκο για να κερδίσεις μία ομάδα που έχει συνολικά 6 επαγγελματίες, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι ηλεκτρολόγοι, ξυλουργοί, δικηγόροι, αποθηκάριοι κτλ… Τους κερδίζεις και πας παρακάτω…

Αυτό το παρακάτω όμως θα αργήσει πολύ να έρθει για την Εθνική ομάδα… Το τρένο για το Euro της Γαλλίας σφυρίζει αναχώρηση και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν βρίσκεται καν στον σταθμό… Το κακό όμως δεν είναι ότι θα χαθεί απλά μία μεγάλη διοργάνωση. Κάτι που είναι λογικό από τη στιγμή που «έτσι όπως παίζουμε δεν κερδίζουμε ούτε το χωριό μου», που είπε και ο Βασίλης Τοροσίδης. Είναι ότι «καταστρέφουμε μία ομάδα 10 ετών», όπως παραδέχθηκε ο Παναγιώτης Κονέ!