Είδες το ντέρμπι; Πρόσεχε, μας τρολάρουν!

Στην υπόθεση του ντέρμπι δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι μας τρολάρουν. Στο κείμενο που ακολουθεί, η σειρά των trolls είναι τυχαία. Και προφανώς δεν θα έχω δει/ακούσει/διαβάσει όλα όσα έχουν κυκλοφορήσει κατά τη διάρκεια και μετά από τη λήξη του αγώνα στο Καραϊσκάκη. Ο μόνος λόγος για να συνεχίσεις την ανάγνωση είναι για να βεβαιωθείς ότι σε(μας) τρολάρουν. Στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουμε, εγώ κι εσύ που διαβάζεις, τα αυτονόητα. Κυρίως για να βεβαιωθούμε ότι δεν έχουμε κατέβει από άλλον πλανήτη και ότι το ποδόσφαιρο είναι αυτό που μάθαμε και καταλαβαίνουμε και όχι αυτό που προσπαθούν να μας επιβάλλουν όσοι μας πλένουν το κεφάλι.

Ο Μίτσελ δήλωσε ότι το σκορ αδίκησε τον Ολυμπιακό. Ο Αναστασίου δήλωσε περήφανος για την απόδοση των παικτών του, στους οποίους είπε το “μας φοβούνται”. Τα media είδαν πέναλτι, όχι πέναλτι, χέρι, όχι χέρι, φάουλ, όχι φάουλ, διαιτητή με προοπτική να γίνει διεθνής, ακατάλληλο ή και “στημένο” διαιτητή. Η διοίκηση του Ολυμπιακού είδε άψογη διαιτησία και αυτή του Παναθηναϊκού είδε διαιτητή για να τον καταγγείλει στην κυβέρνηση. Ο ένας παλαίμαχος διαιτητής είδε πέναλτι, ο άλλος δεν είδε. Ο ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής είδε πέναλτι σε βάρος της πρώην ομάδας του, ο άλλος δεν είδε πέναλτι υπέρ της πρώην ομάδας του. Θα μπορούσα να γεμίσω δεκάδες παραγράφους με αντικρουόμενες απόψεις και κρίσεις, οι οποίες παίζουν μπουνιές. Δεν έχει κάποιο νόημα όμως αυτό, γι' αυτό και πάω στο παρακάτω.

Το πρόβλημα της πραγματικότητας που ζει το ποδόσφαιρο ξεκινά από την αντίληψη που έχει η ίδια η μικροκοινωνία του ποδοσφαίρου για την επικοινωνία της με τον ποδοσφαιρόφιλο, τον θεατή, τον τηλεθεατή. Ο δημόσιος λόγος που ακολουθεί το (κάθε) ντέρμπι δεν είναι αθλητικός, ούτε ποδοσφαιρικός. Είναι πολιτικός λόγος. Λόγος με βάση τα συμφέροντα, ή βάσει συμφερόντων. Λόγος ορμώμενος από την επιρροή.

Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει το gazzetta, του οποίου ο λόγος ήταν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ντέρμπι ο λόγος του, δηλαδή ο λόγος των δημοσιογράφων του, όπως κάθε ένας από αυτούς μπορεί να σε διαβεβαιώσει αν τον ρωτήσεις. Χωρίς υπαγορεύσεις, λογοκρισίες, τηλεφωνήματα και sms. Μηδενός εξαιρουμένου, οι δημοσιογράφοι που εργάζονται ή συνεργάζονται με το site που εμπιστεύεσαι έγραψαν και έκριναν αυτό που είδαν και κατάλαβαν, και όχι αυτό που τους είπαν ότι είδαν και κατάλαβαν, ούτε αυτό που βολεύει ή δεν βολεύει τα συμφέροντα που εξυπηρετούν ή τα αντίπαλα συμφέροντα, ή αυτούς που θα ήθελαν να του ασκούν επιρροή, ή αυτούς που επιχείρησαν με όποιο τρόπο να του ασκήσουν επιρροή. Γι' αυτό άλλωστε το gazzetta, όπως πιθανότατα έχεις αντιληφθεί αν άκουσες και διάβασες τις συλλογικές και επιχειρηματικές φωνές και τον αντίλαλό τους, ενοχλεί. Και ενοχλεί και τους μεν και τους δε. Μεγάλο παράσημο για ένα site που προσπαθεί, με τα λάθη του, να πει την αλήθεια, τα αυτονόητα, τα δεδομένα, τα προφανή, τα γεγονότα.

Φυσικά και δεν καμαρώνουμε επειδή προσπαθούμε να κάνουμε το αυτονόητο. Αλλά δεν πρόκειται να βρεθεί κανείς από εμάς στο gazzetta απολογούμενος σε αυτή την μάχη για το αυτονόητο. Οπως σου έγραψα στην αρχή, ο μόνος λόγος, η μόνη σκοπιμότητα αυτού του σημειώματος είναι για να παραμένουμε, εμείς κι εσείς οι αναγνώστες, συντονισμένοι και εξηγημένοι μεταξύ μας. Για να ξέρουμε ότι τουλάχιστον μεταξύ μας, δηλαδή μεταξύ ημών και υμών δεν πέφτει τρολάρισμα.

Είναι πολύ φυσικό το gazzetta να ενοχλεί όσο δεν συναινεί στο τρολάρισμα, διότι έχει μεγαλώσει αδιανόητα την πλατεία των αναγνωστών του. Το εμπιστεύονται καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες. Κι όλοι αυτοί που προσπαθούν να το βάλουν στο χέρι γοητεύονται, έως και ηδονίζονται στην ιδέα να αποκτήσουν πρόσβαση προκειμένου να καταφέρουν να επιχειρήσουν να πλύνουν και το δικό σου κεφάλι. Δεν είναι όμως αφύσικο που το gazzetta δεν προσκυνάει. Και δεν θα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είναι αφύσικο. Κι αυτό στην πραγματικότητα είναι και το μόνο “κρυμμένο μήνυμα” αυτού του κειμένου: φίλε αναγνώστη, όσο κι αν προσπαθήσουν, εγώ δεν πρόκειται να μπω στο τριπάκι να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Εγώ κι εσύ είμαστε εξηγημένοι εδώ και μια 20ετία. Και προφανώς θα συνεχίζουμε να “ξηγιόμαστε”, ή τουλάχιστον θα συνεχίσω να προσπαθώ να σου αποδεικνύω καθημερινά ότι παραμένω “ξηγημένος”. Εσύ ναι, με προκαλείς να το κάνω, καθημερινά. Τα τρολς μ' αφήνουν αδιάφορο. Και – ευτυχώς για μένα – αφήνουν αδιάφορο και το gazzetta. :)