Την εβδομάδα που προηγήθηκε του παιχνιδιού με την Φινλανδία, όλοι στην Εθνική ομάδα μιλούσαν για την επιτακτική ανάγκη της νίκης στο Ελσίνκι… Μία νίκη όμως που δεν ήρθε ποτέ, καθώς το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα «πλήρωσε» την μεταμόρφωσή του στο δεύτερο ημίχρονο, δέχθηκε ένα γκολ και αναγκάστηκε να βολευτεί με την ισοπαλία.

Αυτή όμως είναι η μία πλευρά, γιατί υπάρχει και η άλλη…. Αυτή του πρώτου ημιχρόνου, όπου η Ελλάδα με μία νεανική επιθετική τριάδα, παρά την έλλειψη συνοχής και αξιόλογης βοήθειας από τον άξονα, όχι απλά στάθηκε ευπρεπώς πετυχαίνοντας και ένα γκολ, αλλά κέρδισε τις εντυπώσεις.

Οπότε… Τι κάνουμε; Στεκόμαστε στο καλό πρώτο ημίχρονο ή μένουμε στο κακό δεύτερο που μας στοίχισε τη νίκη; Τι είναι τελικά το ποτήρι… Μισογεμάτο ή μισοάδειο. Ο καθένας έχει την δική του άποψη, δεδομένα όμως ο Κλαούντιο Ρανιέρι το βλέπει μισογεμάτο κάτι που αναγνώρισε και στην συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα στο Ελσίνκι.

Του μένει δηλαδή η ικανοποίηση από την απόδοση του Νίκου Καρέλη και του Χάρη Μαυρία και ευελπιστεί στην επόμενη ευκαιρία που θα έχει ο Κλάους Αθανασιάδης, να φανεί πιο ζωηρός… Έχοντας βέβαια και τις κατάλληλες βοήθειες από πίσω, οι οποίες στην Φινλανδία απουσίαζαν.

Ο Ανδρέας Σάμαρης δεν κατάφερε να βοηθήσει δημιουργικά, ο Γιάννης Μανιάτης έμεινε και αυτός στα… ρηχά, ενώ ούτε ο Λουκάς Βύντρα συνεργάστηκε καλά με τον Χάρη Μαυρία, με αποτέλεσμα να μην εκμεταλλευτεί η Εθνική τα κενά που είχαν οι γηπεδούχοι.

Αν στην θέση τους ήταν ο Παναγιώτης Κονέ στον άξονα, ο Χοσέ Χολέμπας (ή ο Γιώργος Τζαβέλλας) αριστερά και ο Βασίλης Τοροσίδης έπαιζε στην φυσική του θέση, τα πράγματα δεν θα ήταν πιο εύκολα και καλύτερα για όλους; Όχι μόνο για τους μικρούς, αλλά συνολικά για την λειτουργία της ομάδας.

Προφανώς και κάπως έτσι θα το σκέφτεται ο Κλαούντιο Ρανιέρι και παρουσιάστηκε τόσο ικανοποιημένος μετά την ισοπαλία στο Ελσίνκι.