Ξέρει και να διαχειρίζεται

Η νίκη όμως ήταν δίκαιη, ο ΠΑΟΚ μπήκε δυνατά από το πρώτο λεπτό και έφερε χαμόγελα για ακόμη μία φορά.

Το ποιος το θέλει παραπάνω και μπορεί, συνήθως φαίνεται από νωρίς. Αν παρατηρούσε κανείς το πώς μπήκαν οι δύο ομάδες στο γήπεδο, μπορεί να καταλάβει αυτό που εννοώ. Το ότι αυτή τη φορά ήταν ένα παιχνίδι κλειστό, ανέδειξε και τη δυνατότητα του ΠΑΟΚ να το διαχειριστεί. Ήταν άτυχος στη τελική προσπάθεια, όμως κατάφερε να βρει τρόπο να παίξει με τον χρόνο, να μην απειληθεί μέχρι τη φάση του 94΄όταν από ένα ατομικό λάθος του Τζιόλη παραλίγο να γίνει ζημιά. Τελικά, το μόνο που έγινε ήταν να πλασαριστεί στη λίστα των κορυφαίων και ο Κατσικάς, ο οποίος μέχρι εκείνο το σημείο ήταν εξαιρετικός αλλά δεν είχε φανεί σε μια μεγάλη φάση.

Ο Αναστασιάδης είχε δίκαιο που είπε πως ήταν πολλοί παίκτες σε κακή μέρα. Το όμορφο για τον ΠΑΟΚ ήταν πως σε καλή βρέθηκαν παιδιά δεύτερης κλίμακας και αυτοί ήταν αρκετοί για το διπλό. Τα δύο στόπερ, με τον Μιγκέλ Βίτορ να κάνει όργια και οι δύο κεντρικοί μέσοι, Κάτσε και Τζανδάρης, πήραν πρωταγωνιστικό ρόλο και με την πινελιά του Μακ ο ΠΑΟΚ έφυγε με το τρίποντο από εκεί που ελάχιστοι θα περάσουν. Ήδη ο Ολυμπιακός απέτυχε.

Για εμένα το σημαντικό στην αναμέτρηση του Αγρινίου είναι πως ο ΠΑΟΚ βρήκε έναν άλλο τρόπο να πάρει το παιχνίδι. Δεν άνοιξε σε γκολ ποτέ αυτό, όμως έλεγξε τον ρυθμό, δεν άφησε τον αντίπαλο να τον πιέσει και γενικά δεν έδωσε την αίσθηση πως θα του φύγει το παιχνίδι. Και μιλάμε για μία ομάδα που πέρυσι, ακόμη και 2-0 μπροστά να ήταν, σιγουριά δεν αισθανόσουν με τίποτα, κυρίως εκτός έδρας.
Μία σημαντική παράμετρος για να παιχτεί το παιχνίδι σωστά ήταν ο διαιτητής. Ο Κουκουλάκης, είναι σαφές πως δεν είχε στο μυαλό του δεύτερες και τρίτες σκέψεις και έπαιξε κανονικά τον αγώνα. Κάποιος θα ψαχτεί και θα βρει τρεις – τέσσερις φάσεις, αλλά η ουσία είναι πως δεν έδειξε σε μένα τουλάχιστον πως έχει κάποιο θέμα. Σφύριξε κανονικά, άφησε τις ομάδες να δείξουν αυτό που μπορούν και κανένας δεν μπορεί να έχει παράπονο. Μακάρι να έχουμε τέτοιες διαιτησίες συνεχώς. Μακάρι.

Τώρα που ξύπνησα, είδα τις εφημερίδες του Ολυμπιακού, κυρίως μία, να αφήνει υπονοούμενα για τον τρόπο που έπαιξε ο Παναιτωλικός. Επικοινωνιακές πρακτικές που αγγίζουν μόνο εγκεφαλικά αφελείς, οι οποίοι και προφανώς υπάρχουν για να ακολουθούν τα έντυπα αυτή τη στρατηγική. Ο Παναιτωλικός αντιμετώπισε πρόβλημα απέναντι στον ΠΑΟΚ γιατί είναι μία ομάδα που έχει έξι νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα της και είναι ακόμη ασύνδετη. Είμαι σίγουρος πως Χάβος θα την φέρει σε πολύ καλύτερο επίπεδο, όμως και το τωρινό της δεν είναι κακό και φάνηκε αρκετό για να μη χάσει από τον Ολυμπιακό και να πάρει σβηστά ισοπαλία στο Περιστέρι. Το να προσβάλεις μία ομάδα που είναι γεμάτο υγεία, μία πόλη που ζει για αυτή, μόνο και μόνο για να αποδείξεις πως παίζουν και οι άλλοι με ομάδες που σε βοηθάνε να πάρεις αποτέλεσμα, αποτελεί ντροπή.

Όπως ντροπή βέβαια αποτελεί το πέναλτι που πήρε ο Ολυμπιακός το Σάββατο απέναντι σε μία ομάδα όπως η Βέροια, η οποία αν δεν δεχόταν το γκολ και ανάγκαζε τον Ολυμπιακό να πάρει ρίσκα, διαθέτει παίκτες που θα μπορούσαν να κάνουν ζημιά. Όπως και παραλίγο να γίνει σε δυο τρεις φάσεις. Εκεί όμως ο Καλογερόπουλος, δεν ήταν Κουκουλάκης, είχε δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Μου θύμισε εποχές που ο διαιτητής έλεγε σε παράγοντες «πες τους να πέσουν και εγώ είμαι εδώ». Όπως και έγινε…

Κλείνοντας έγινε η περιβόητη συνάντηση με τον Χιου Ντάλας. Ο Σκοτσέζος, ζήτησε τον χρόνο του για να τσεκάρει το τι συμβαίνει, κάτι που είναι πολύ λογικό. Θα περιμένουμε λοιπόν μέχρι τον Δεκέμβρη – Γενάρη, κάτι που θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς γιατί τότε περιμένουμε το γκρέμισμα της ΕΠΟ και όχι μόνο μέσα από το δικαστικό.

Εμείς αυτή τη φορά απαιτήσεις μεγάλες από την ομάδα δεν έχουμε, ξέρουμε ποια είναι τα όριά της, χαιρόμαστε που της βγαίνεις υγεία μέσα στο γήπεδο και το διασκεδάζουμε.

Όσο για την κόντρα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στη συνάντηση, για τους δεύτερους το μόνο που έχω να πω είναι πως τώρα εισπράττουν την αβάντα που είχαν πέρυσι όταν αποφάσισα σαν οργανισμός να πάω κόντρα σε αυτό το σίχαμα. Τότε που με συνάντησαν αποδεκατισμένο στον τελικό, τότε που με ανταγωνίστηκαν με μείον τρεις βαθμούς στα πλέι οφ. Πήραν ένα κύπελλο, βγήκαν προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, επειδή απλά εμείς βγήκαμε πραγματικά στη κόντρα και δεν κάναμε δημόσιες σχέσεις.

Και όταν αποδέχεσαι την αδικία, θα έρθει η στιγμή που θα τη λουστείς. Μπορούσες έστω να δείξεις με έναν επικοινωνιακό τρόπο πως αυτό που έγινε προσβάλει και εσένα. Όμως τότε σιώπησες γιατί σε βόλευε. Τώρα απλά συνέχισε να κάνεις το ίδιο.