Η απαξίωση αυξάνει τις πιθανότητες της Ελλάδας κόντρα στην Ιαπωνία

Ακουγα το βράδυ της Δευτέρας τον πρόεδρο της ΕΠΟ Γιώργο Σαρρή να μιλά για τον θυμό που διακρίνει στην συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών της Εθνικής και κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι ότι η ομάδα αυξάνει τούτες τις ώρες τις πιθανότητές της να τα καταφέρει στο δεύτερο παιχνίδι, στον “τελικό” της απέναντι στην Ιαπωνία. Διότι διαχρονικά, στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας, η αμφισβήτηση που εισπράττουν από ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας και ειδικά η έντονη αμφισβήτηση που αγγίξει ή και ξεπερνά τα όρια της απαξίωσης, από μια γραφική και παρωχημένη μερίδα της κοινωνίας πολύ συχνά είχε θετική επίδραση στην απόδοση των διεθνών στον επόμενο αγώνα.

Το σημείωνα τις προάλλες, στον ελεύθερο χρόνο τους οι ποδοσφαιριστές ζουν μέσα στο internet, στα sites και τα social media, και εισπράττουν όλη την ελληνική αύρα, αναπνέουν τον ελληνικό αέρα, ακούν, διαβάζουν, επηρεάζονται. Μην έχεις καμιά αμφιβολία ότι η δική σου αύρα είναι αυτή που τους επηρεάζει, θετικά ή αρνητικά.

Ενα από τα βασικότερα γνωρίσματα του πρωταθλητή είναι η ικανότητά του να μετατρέπει την αμφισβήτηση σε κίνητρο. Ακόμη και όταν δεν έχει “εχθρούς” ο πρωταθλητής φροντίζει να τους δημιουργεί, να τους πλάθει στο κεφάλι του, για να τον προκαλούν να τους απαντήσει. Κι αυτό η Εθνική είχε μάθει να το κάνει από την εποχή του Euro 2008, αλλά και σε κάθε επόμενη στιγμή. Κατά συνέπεια στην πραγματικότητα αυτοί που σήμερα επιδίδονται στο αγαπημένο ελληνικό σπορ της ισοπεδωτικής κριτικής με τους ακραίους χαρακτηρισμούς της απόλυτης απαξίωσης, που συχνά ξεπερνά και τα όρια του εξευτελισμού, υπηρετούν μια σκοπιμότητα και, τελικώς, μπορεί να κάνουν και “καλό”. Διότι θυμώνουν τους ποδοσφαιριστές. Κι όταν υπάρχει θυμός, έρχεται η στιγμή που ξεχωρίζουν οι πρωταθλητές από τους αθλητές. Είναι η στιγμή που οι πρωταθλητές μετατρέπουν την αμφισβήτηση σε κίνητρο, που τους παρακινεί, τους προκαλεί και τους οδηγεί σε νέες υπερβάσεις. Και η στιγμή που κάποιοι λυγίζουν και παίζουν με πιο βαριά πόδια, πιο θολωμένο κεφάλι, λιγότερη ενέργεια, αδυναμία. Η στιγμή που ξεχωρίζουν τα μικρά από τα μεγάλα “εγώ”.

Σε τέτοιες στιγμές έρχεται πάντοτε στην επιφάνεια της μνήμης μου μια φοβερή ιστορία που είχα ακούσει με πρωταγωνιστή τον Τζιμπρίλ Σισέ. Στο δρόμο για το “Ολίμπικο” της Ρώμης, για το ματς του Παναθηναϊκού με την Ρόμα, ο Σισέ τηλεφωνούσε από το λεωφορείο της ομάδας στον ατζέντη του και του έλεγε να τηλεφωνήσει στον ομοσπονδιακό τεχνικό της Γαλλίας Ραϊμόντ Ντομενέκ “και να του πεις να ανοίξει την τηλεόραση και να με δει, για να δει αν τέλειωσα ή όχι και να καταλάβει αν πρέπει ή όχι να με πάρει στην Εθνική”. Στον δρόμο για το “Ολίμπικο” ο Σισέ, ένας γνήσιος winner, είχε ντοπάρει τον εαυτό του ψυχολογικά με τη σκέψη ότι θα μπει στο τερέν για να απαντήσει στον Ντομενέκ αν του αξίζει ή όχι μια θέση στην Εθνική. Και η συνέχεια της ιστορίας είναι σε όλους μας γνωστή.