Η Ελλάδα το 2004, η Ατλέτικο το 2014…

Στο ποδόσφαιρο τα πάντα είναι εξηγήσιμα. Πίσω από κάθε μεγάλη επιτυχία, πίσω ακόμη κι’ από κάθε περιστατικό που ο Τύπος έχει μάθει να το χαρακτηρίζει θαύμα, υπάρχει πάντα η εξήγηση, τα πώς και τα γιατί, που δείχνουν το μέγεθος της επιτυχίας.

Πίσω από τον φετινό απίστευτο θρίαμβο της Ατλέτικο Μαδρίτης δεν κρύβεται τίποτα που να τον εξηγεί, να τον αποκαλύπτει σε όλο το μεγαλείο του. Προφανώς έχει υπάρξει πολύ και οργανωμένη δουλειά από όλους στο club, αλλά δεν είναι το μόνο club που δούλεψε τόσο πολύ, είναι όμως το μόνο που πήγε τόσο ψηλά μόνο με την δουλειά.

Και επειδή όλο αυτό, μπορεί να σας φαίνεται περίεργο, ας εξηγήσω τι εννοώ. Ας δούμε τι ΔΕΝ είχε λοιπόν η Ατλέτικο Μαδρίτης που ήταν ανέκαθεν το συστατικό επιτυχίας όχι μόνο για το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά για κάθε μεγάλη επιτυχία στο ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο.

Το μπάτζετ της Ατλέτικο είναι εξωφρενικό μικρό για αυτό το επίπεδο. Μόλις και μετά βίας το συνολικό κόστος της μισθοδοσίας και των συμβολαίων όλων των παικτών και του προπονητικού τιμ αγγίζει τα 70 εκατ. ευρώ. Μικρότερο δηλαδή από το μπάτζετ μιας ομάδας που προσπαθεί να παραμείνει στην κατηγορία, στην Πρέμιερ Λιγκ. Μόλις χθες για παράδειγμα ο Guardian έγραφε ότι η ΚΠΡ που πέρυσι υποβιβάστηκε από την Πρέμιερ Λιγκ είχε σχεδόν 100 εκατ. ευρώ μπάτζετ.

Τα 70 εκατ. ευρώ που ξόδεψε η Ατλέτικο για να χτίσει την φετινή ομάδα είναι λιγότερα από αυτά που ξοδεύει η Μπάγερν, η Ντόρτμουντ, η Σάλκε, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μάντσεστερ Σίτι, η Αρσεναλ, η Τσέλσι, η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, η Παρί, ακόμη και από αυτά που ξοδεύει η Μίλαν, η Νάπολι, η Γιουβέντους ή η Ζενίτ και η Σαχτάρ. Πρόκειται για 15 ομάδες που συμμετείχαν στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ κι’ όμως δεν έφτασαν εκεί που έφτασε η Ατλέτικο Μαδρίτης.

Οκ, θα σκεφτείτε ότι το «ξέρουμε» ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία και την επιτυχία. Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία ομάδα είναι η Ατλέτικο που έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και δεν στηρίχτηκε στα λεφτά. Μπορεί να μοιάζει αληθές αυτό, αλλά με τόσο μικρό μπάτζετ και με τόσες ομάδες που συμμετείχαν στην διοργάνωση να έχουν μεγαλύτερο από αυτήν, την τελευταία 15ετία άντε να βρούμε δύο τρεις ανάλογες περιπτώσεις. Η περσινή Ντόρτμουντ, η Πόρτο κανά δύο φορές και η Βελένθια.

Η περσινή Ντόρτμουντ έκανε τα όσα εντυπωσιακά έκανε χάρη στους νεαρούς ταλαντούχους παίκτες που ανέδειξε. Γκέτσε, Γκιντογκάν, Λεβαντόφσκι, Χούμελς και όχι μόνο συστήθηκαν πρώτα στο γερμανικό κοινό, σάρωσαν για δύο χρόνια τους εγχώριους τίτλους κάνοντας πλάκα ακόμη και στη Μπάγερν και μετά έφτασαν και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Λογικό, με τόσα τρομερά μωρά που έκαναν παρέλαση στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μέσα από την Ντόρτμουντ, να φτάσει ψηλά. Στην Ατλέτικο με εξαίρεση τον “δανεικό” Κουρτουά, άντε και τον Κόκε, όλοι οι άλλοι είναι από 25 -35!

Ο Γκάμπι χρόνια στο... κουρμπέτι, το ίδιο και ο Μιράντα με τον Γκοδίν. Ο Ραούλ Γκαρθία και ο Τιάγκο, το ίδιο, ακόμη και ο Ντιέγκο Κόστα χρόνια κλωτσάει το τόπι στην Ισπανία. Φέτος έχει 27 γκολ στο πρωτάθλημα και τις τρεις προηγούμενες χρονιές είχε 26 συνολικά! Κανένας νέος, καμία έκπληξη, όλοι χρόνια στο ισπανικό ποδόσφαιρο δεν εντυπωσίασαν κανέναν. Και όμως μεταμορφώθηκαν σε παίκτες έτοιμοι να κατακτήσουν και την Ευρώπη και την Ισπανία. Απίστευτο...

Επιπλέον η Ατλέτικο Μαδρίτης έχει μία ακόμη σημαντική “έλλειψη” σε σχέση με την Ντόρτμουντ ή την Πόρτο. Δεν έχει τη φανέλα τους! Η Ντόρτμουντ ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, η Πόρτο το έχει σηκώσει κάμποσες φορές. Η Ατλέτικο ΠΟΤΕ! Μία και μόνη φορά στην ιστορία της έχει πάει τελικό, πριν 40 χρόνια!

Αυτό που συμβαίνει φέτος στην Ατλέτικο Μαδρίτης είναι η υπέρβαση της υπέρβασης και για έναν ακόμη λόγο. Η περσινή Ντόρτμουντ για να φτάσει στον τελικό είχε και μεγάλη δόση τύχης (ειδικά στη ρεβάνς με την Μάλαγα...) και επιπλέον κατέρρευσε στις εγχώριες διοργανώσεις. Η φετινή Ατλέτικο δεν σταμάτησε πουθενά. Καταρχάς είναι αήττητη στο Τσάμπιονς Λιγκ μετά από 12 αγώνες και όποιον κι' αν απέκλεισε το έκανε καθαρά και εμφατικά. Χώρια που στα νοκ άουτ απέκλεισε μεγαθήρια. Πρώτα Μίλαν, μετά Μπαρτσελόνα και ύστερα Τσέλσι. Επιπλέον είναι μία ανάσα από το να πάρει το πρωτάθλημα στην Ισπανία αφήνοντας πίσω Ρεάλ και Μπάρτσα (επικό!) και στο Κύπελλο Ισπανίας έπαιξε όλα τα ματς πλην του τελικού αφού έφτασε μέχρι τον διπλό ημιτελικό με την Ρεάλ. Πρόκειται για μία ομάδα που παίζει σχεδόν ασταμάτητα δύο ματς την εβδομάδα όλη τη σεζόν. Και τα άντεξε και τα τρία... καρπούζια κάτω από την μασχάλη.

Τι μένει λοιπόν για να εξηγήσεις το... θαύμα της Ατλέτικο. Προφανώς η πολύ δουλειά που αναφέραμε στην αρχή και φυσικά ο Ντιέγκο Σιμεόνε. Είναι αρκετά για να εξηγήσουν όσα έκανε φέτος η Ατλέτικο Μαδρίτης; Την απάντηση θα την ξέρουμε τα δύο τρία επόμενα χρόνια.

Με τα σημερινά δεδομένα πάντως αυτό που κάνει η Ατλέτικο μπορεί να συγκριθεί (στον αιώνα μας), μόνο με αυτό που έκανε η Εθνική Ελλάδας το 2004! Βεβαίως είναι τελείως ανόμοια πράγματα, να γίνεται σύγκριση μίας επιτυχίας συλλόγου σε μία ολόκληρη χρονιά με μία επιτυχία Εθνικής ομάδας σε ένα μήνα, παρά ταύτα στα μάτια μου έχουν την ίδια συνταγή του ΑΝΕΞΗΓΗΤΟΥ ποδοσφαιρικά, μέσα τους...