Το κοντρόλ ασφαλείας Γκουαρδιόλα και Μαρτίνο

Ο Πεπ και ο Τάτα συμπίπτουν, σε αντίθεση π.χ. με τον Μουρίνιο ή τον Σιμεόνε, κατά το εξής. Θέλουν την κατοχή μπάλας δική τους, διότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος που τους κάνει να νιώσουν ασφαλείς ότι ελέγχουν την κατάσταση. Ειδάλλως, αισθάνονται σαν να περπατάνε επάνω σε άμμο που υποψιάζονται πως μπορεί και να είναι...κινούμενη. Πρώτο εικοσάλεπτο της Μπάγερν, στο Λονδίνο.

Αυτό το διήμερο, δύο ματς στα οποία η κοινή αποστολή ήταν να προστατεύσουν σαν τις κόρες των ματιών τους τα σκορ, μας δόθηκε ένα παράδειγμα πώς ο Πεπ και ο Τάτα αντιλαμβάνονται το κοντρόλ ασφαλείας. Ο Πεπ έβαλε (μαζί με τον Ντάντε) σέντερ-μπακ που ξέρει να παίξει, τον Χάβι Μαρτίνεθ. Και, δύο pivotes μπροστά τους, Τιάγκο Αλκάνταρα με Σβάινσταϊγκερ. Το έδεσε.

Αλλ’ η ψυχολογική ανάγκη να παίξουν στα σίγουρα, ξεπερνά τις συγκεκριμένες καταστάσεις που διαχειρίστηκαν αυτή την εβδομάδα. Το πράγμα πηγαίνει παραπέρα. Επιδιώκουν τη σιγουριά, οποτεδήποτε υπολογίζουν ότι έχουν να κάνουν με αντίπαλο που κι αυτός, άμα πάρει τη μπάλα, ξέρει τι να την κάνει. Ο Τάτα, σε ανύποπτο χρόνο ακόμη, είχε πει ότι «με τρεις κυνηγούς είναι πιο δύσκολος ο έλεγχος».

Το βρίσκει μπροστά του, συχνά. Στην Πριμέρα, δεν υπάρχει ομάδα να μη ξέρει να παίξει με τη μπάλα. Πάντοτε τα ματς εξελίσσονται σαν συνάρτηση, πόσα δικαιώματα τους δίνεις. Αν είναι πολλά, τότε και τα προβλήματά σου μπορεί να είναι πολλά. Κάθε φορά που ο Τάτα μυρίζεται κίνδυνο, θυσιάζει επιθετικό για να βάζει μαζί και Σεσκ και Τσάβι και Μπουσκέτς και Ινιέστα. Άλλη μία, τώρα με τη Σίτι.

Τα υπόλοιπα, σου λέει, θα τα βρει στη στιγμή του ο Μέσι. ‘Η, αν πρόκειται για τη Μπάγερν, ο Ριμπερί. Αλλά, πριν απ’ όλα, το «όνομα του παιγνιδιού» είναι ο έλεγχος. Δεν ήταν εντελώς άνετο το έργο, στις ρεβάνς, ούτε για τους Βαυαρούς ούτε για τους Καταλανούς. Ούτε, όμως, έμπαινες στον πειρασμό να στοιχηματίσεις, βλέποντας τη ροή των δρώμενων, εναντίον τους.

Η ειρωνεία με τον Πεπ και τον Τάτα είναι ότι τους ήλθαν ουρανοκατέβατα, στην πρώτη χρονιά τους σε Μόναχο και Βαρκελώνη, περιρρέοντα «θέματα ελέγχου» που δεν είναι ποδοσφαιρικά. Το να τα πραγματευθούν, ξεφεύγει εντελώς απ’ το δικό τους βεληνεκές. Τι να κάνει ο Τάτα, αν το κλαμπ φοροδιαφεύγει κι ο πρόεδρος, σε μια νύχτα μέσα, εξαφανίστηκε από προσώπου γης;

Πώς να χειριστεί ο Πεπ, τα απόνερα της υπόθεσης-Χένες; Ιδίως εδώ, οι συνέπειες είναι στην κυριολεξία ανυπολόγιστες. Ο άπληστος, κατ’ εξακολούθησιν ψεύτης, Χένες δεν είναι ένας αναλώσιμος πρόεδρος που μέθυσε απ’ την αδρεναλίνη του πονταρίσματος στον τζόγο των διεθνών αγορών. Ούτε είναι όπως ο (μακαρίτης) μπαμπάς της Στέφι Γκραφ, ένας φοροφυγάς επώνυμος μεν του σωρού δε.

Ο Χένες είναι η persona του γερμανικού ποδοσφαίρου. Κάποτε ο πνευματώδης Μεχμέτ Σολ είχε πει πως η καλύτερη δουλειά στη χώρα είναι να είσαι σκύλος στο εργοστάσιο του Χένες, εκεί που φτιάχνουν λουκάνικα, στη Νυρεμβέργη. Σήμερα, ο (γιος χασάπη) Χένες είναι λουκάνικο πεταμένο σε λαίμαργα σκυλιά. Στους δικαστές. Η προστάτιδα Μέρκελ τον άδειασε, στεγνά. Δήλωσε…απογοητευμένη.

Οι Αγγλοι, πίσω στα του διημέρου, «δεν το είχαν». Η Αρσεναλ ήταν τρεις μήνες πρώτη στην Πρέμιερσιπ, κι όμως ουδείς εχέφρων τη λογάριαζε για αληθινή υποψήφια πρωταθλήτρια. Πιο πολύ κοιτούσες, τι γίνεται κάτω απ’ την Αρσεναλ. Εδώ, φοβάσαι να ποντάρεις λεφτά επάνω της…στο Κύπελλο Αγγλίας, ακόμη και τώρα που έμεινε (στους ημιτελικούς) μόνη με Ουίγκαν Αθλέτικ, Χαλ Σίτι, Σέφιλντ Γιουνάιτεντ.

Στη Βαρκελώνη, ο πρόεδρος της Σίτι εθεάθη στην TV να συγχαίρει με πάσα ευγένεια, στη λήξη, τον πρόεδρο της Μπάρτσα. Οι εκτελεστικοί, ο γενικός διευθυντής κι ο αθλητικός διευθυντής, ήταν μερικά σκαλοπάτια επάνω. Με τον (τιμωρημένο) προπονητή. Αν ήμουν ο πρόεδρος, μετά την αβρή χειραψία με τον Μπαρτομέου θ’ ανέβαινα να ρωτήσω τους εκτελεστικούς μου τι χρωστάει ο σείχης-ιδιοκτήτης…

Να ‘χει βάλει τόσα, για ν’ αξίζει να υποστεί το διπλό μαρτύριο. Ντεμικέλις, στο πρώτο ματς. Λέσκοτ, στη ρεβάνς. Και ποιος ανοικονόμητος Γαργαντούας εκπόνησε τον σχεδιασμό της σεζόν, πάμε-φουλ-για-τα-τέσσερα-τρόπαια, με την αναπόφευκτη φθορά απ’ τον αλόγιστο αριθμό αγώνων. Ηδη, από Κυριακή σε Τετάρτη, δύο απ’ τα τέσσερα έφυγαν. Στο τέλος, το Λιγκ Καπ θα είναι «μόνο το Λιγκ Καπ».