Η Εβδομάδα του Ποδοσφαίρου

Ο Μισέλ Πλατινί, τα πρώτα χρόνια ιδίως, έμοιαζε επικίνδυνα στον Ζεπ Μπλάτερ. Ηταν ικανός, κάθε μέρα (που λέει ο λόγος) να πετάει και μία παρόλα. Δεν ξεχνώ, για παράδειγμα, εκείνο που είχε προτείνει σαν ιδέα για την κατάργηση του Τσάμπιονς Λιγκ και την αναβίωση του παλαιού, με νοκ-άουτ αγώνες απ’ την αρχή ως το τέλος, Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Να σχηματίζεται, είχε πει, ένα ταμπλό 128 ομάδων που, ανά γύρο, θα γίνονται 64, 32, 16 κ.λπ. και να ζευγαρώνουν, δίχως κλήρωση, το νούμερο-1 με το νούμερο-128, το 2 με το 127, το 3 με το 126 κ.ο.κ. Ωσπου κάποιος δίπλα πρέπει να του σφύριξε κάτι σαν «ναι, πρόεδρε, αλλά ποιος θα καθήσει μπροστά στην τηλεόραση να δει» Μπαρτσελόνα με Στρέιμουρ απ’ τα Φερόε, Μπάγερν με Λουσιτάνος απ’ την Ανδόρα ή Ρεάλ με Τρε Πένε απ’ το Σαν Μαρίνο. Το σχέδιο, μονομιάς κάηκε. Μία νύχτα που το συνέλαβε, και μία που το εγκατέλειψε…

Ωριμάζοντας, ο Γάλλος αντιλήφθηκε πως ήταν άλλος ο τρόπος (απέναντι στον πραγματικό κίνδυνο μιας μελλοντικής κλειστής λίγκας των ολίγων) για το άνοιγμα εκδημοκρατισμού των διοργανώσεων της UEFA. Διοργανώσεων, συλλογικών αλλά και των εθνικών. Ο Πλατινί, απ’ την αρχή, έβγαλε μια τρέλα, μια ωραία τρέλα, με τις Εθνικές Ομάδες. Διαισθανόταν, και δεν είχε άδικο, ότι οι μεγάλοι προβολείς φώτιζαν τα κλαμπ ενώ οι Εθνικές (μιλώντας, κυρίως, για τις προκριματικές φάσεις) έπαιζαν, περίπου, σε ημίφως. Σαν ένα αναγκαίο κακό, σχεδόν. Ο Πλατινί δεν ξεχνούσε ποτέ πως ό,τι ιστορικά έγινε, ένας της λίστας των top ever του ποδοσφαίρου, το οφείλει πολύ περισσότερο στην Εθνική Γαλλίας και αρκετά λιγότερο στη Νανσί, στη Σεντ-Ετιέν, ακόμη και στη Γιουβέντους.

Αυτό που είδαμε, την Κυριακή στη Νις, να παίρνει σιγά-σιγά το σχήμα του και τη μορφή του, με σημείο εκκίνησης τα προκριματικά του EURO 2016, εκτιμώ ότι ανήκει στα «καλά» της επταετούς διακυβέρνησής του. Το κόνσεπτ της Week of Football. Σε μια Ευρώπη των «54» πλέον, σε μια Ευρώπη που δεν έχει, δα, λυμένα τα θέματά της, σε σημείο (εν έτει 2014 ή ’15, κι όμως) να μη μπορούν να παίξουν αντίπαλοι το Αζερμπαϊτζάν με την Αρμενία ή η Ισπανία με το Γιβραλτάρ, σ’ αυτή την Ευρώπη λοιπόν, το κόνσεπτ ενώνει κάτω απ’ την κοινή ομπρέλα τους ολίγους που έχουν τα πολλά με τους πολλούς που έχουν τα ολίγα. Ένα κόνσεπτ που, και εδώ είναι το επίτευγμα, πέρασε απ’ το συνέδριο της UEFA, όχι κατά πλειοψηφία, μόνο με πλήρη ομοφωνία των 53 (τότε, τον καιρό της έγκρισης, το Γιβραλτάρ δεν είχε μπει).

Το κόνσεπτ έβγαλε τις πολυάριθμες μικρές ομοσπονδίες απ’ την ανά διετία αγωνία των κληρώσεων, π.χ. η FYROM να πέσει μια φορά με τη Γερμανία ή την Αγγλία που οι τηλεοράσεις τους πληρώνουν καλά για τα δικαιώματα. Επίσης, τις έβγαλε απ’ τον εναγκαλισμό των επιτήδειων που εκποιούσαν ή εξαγόραζαν αυτά τα δικαιώματα. Κι ύστερα, εμφανίζονταν δύο ή/και τρεις διαφορετικές πλευρές να διεκδικούν ότι είναι οι νόμιμοι κάτοχοι των δικαιωμάτων. Ένα χάος. Ο Πλατινί πήγε στις ομοσπονδίες και είπε ότι εγγυάται αυτός, η UEFA με την κεντρική διαχείριση, για το τηλεοπτικό έσοδό τους. Μ’ όποιον κι αν, εκάστοτε, κληρώνονται. Οσο εγγυάται και το έσοδο της BATE, του ΑΠΟΕΛ ή της Βικτόρια Πλζεν εφόσον μπουν σε όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ. Οι μικροί, εννοείται, πήδησαν ίσαμ’ εκεί πάνω με τούτη τη λύση. Αλλά και οι μεγάλοι, επίσης, τη δέχθηκαν. Με απειροελάχιστες, εκ μέρους της UEFA, παραχωρήσεις. Ότι π.χ. Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία δεν θα παίξουν στον όμιλο των πέντε ομάδων αλλά μονάχα σε όμιλο με έξι, ώστε εγγυημένα να δίνουν δέκα παιγνίδια.

Με την Week of Football, την οποία ο καταναλωτής ποδοσφαίρου στην Ευρώπη θ’ αρχίσει να συνειδητοποιεί (αφού θα την έχει μπροστά στα μάτια του) απ’ τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, η UEFA βάζει τάξη και στο χάος των συνεννοήσεων μεταξύ των ομοσπονδιών. Τα περίφημα μίτιγκ όπου έβγαινε, εάν έβγαινε, το καλεντάρι των αναμετρήσεων του κάθε ομίλου (με τα πάσης φύσεως εμπόδια, από το Ισραήλ που δεν δεχόταν να παίζει Παρασκευή βράδι ως τα Φερόε που έπρεπε να βάλουν όλους τους εντός έδρας αγώνες τους Ιούνιο, Αύγουστο, το πολύ και Σεπτέμβριο) είναι πια, με την κεντρική διοργάνωση, μια ανάμνηση. Ολοι παίζουν, υπό ενιαίο έλεγχο, σε συγκεκριμένες ημέρες και συγκεκριμένες ώρες. Δέκα matchdays, δέκα τριήμερα (με 27 παιγνίδια το καθένα), 8-10 παιγνίδια την ημέρα, Πέμπτη/Παρασκευή/Σάββατο ή/και Κυριακή/Δευτέρα/Τρίτη, κάποια στις 7 μ.μ., κάποια στις 9.45 μ.μ., ένα γεμάτο πακέτο.

Ένα πακέτο προφανώς, πώς αλλιώς, για την TV. Ένα εξτρά πακέτο για την pay-TV. Ιδανικά, η μοιρασιά είναι να παίρνει το ματς της Εθνικής στην κάθε χώρα η γενικής λήψεως TV (δημόσια ή ιδιωτική), και τα υπόλοιπα ματς η συνδρομητική. Μη κοιτάτε το τρέχον ελληνικό τοπίο, γιατί είναι πολύ ιδιαίτερο για να ‘ναι ενδεικτικό, εξ ου και το αδιέξοδο στην πρώτη γύρα για την πώληση των δικαιωμάτων. Ένα τοπίο με την καινούργια δημόσια TV ακόμη σε εμβρυακή φάση μες στην κοιλιά της μαμάς της, και με την κατάκοπη ιδιωτική (στραγγαλισμένη από διαφήμιση) να παίζει απ’ το πρωί ως το βράδι έξυπνα σουτιέν. Αλλά, μη γελιόμαστε, το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη ζει από την pay-TV. Η οποία pay-TV, όμως, όταν τα πρωταθλήματα διακόπτονται για τις Εθνικές Ομάδες, τα Σαββατοκύριακα νεκρώνει. Δεν έχει τίποτα να δώσει στον συνδρομητή. Στο εξής, της δίνεται η δυνατότητα να έχει. Και θα πληρώσει καλά, για να έχει.

Πριν την Week of Football, aκόμη και παιγνίδια σκόρπια, Εθνικών Ομάδων, ν’ αγόραζε «με το κομμάτι» η pay-TV για να δείξει, αυτά διεξάγονταν Παρασκευή και Τρίτη. Ελάχιστα, μες στο Σαββατοκύριακο που κατά κόρον ο κόσμος βλέπει τηλεόραση. Στα προκριματικά του EURO 2012, Σάββατο ή Κυριακή έγιναν ένας στους δέκα αγώνες. Στα προκριματικά του EURO 2016, Σάββατο ή Κυριακή θα γίνουν ένας στους τρεις. Αν εστιάσουμε στην ελληνική ομάδα δε, απ’ τους δέκα αγώνες της οι πέντε θα γίνουν Σάββατο ή Κυριακή, ένας στους δύο. Και οι εννέα απ’ τους δέκα, όλοι πλην του τελευταίου που είναι Κυριακή στις 7 μ.μ., θ’ αρχίσουν σε prime-time (9.45). Το πακέτο εγγυάται τη θέαση. Απλώς φαίνεται πανάκριβο, στην Ελλάδα του σήμερα.