Οι ομάδες που αξίζει να παρακολουθείς

Πολύ πρόσφατα έτυχε να με ρωτήσουν δύο ξένοι συνάδελφοί μου ποια ελληνική ομάδα έχει θέση σε μια “αξίζει να την παρακολουθείς” λίστα που συναρμολογούν για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Το παράδειγμα, για να συνεννοηθούμε, ήταν απλό: μη μου πεις την πρωτοπόρο, ειδικά αν αυτή είναι περσινή πρωταθλήτρια ή/και παίζει στο Champions League, διότι αυτή δεν χρειάζεται κανείς συστάσεις για να την παρακολουθήσει. Μίλα μου για μια ομάδα από τις επόμενες.

Μου ήταν πολύ κατανοητή η εισαγωγή, διότι αυτή η λίστα είναι πολύ ενεργή στο μυαλό μου για κάθε ένα από τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, προτείνω ανεπιφύλακτα το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ με την Εβερτον, η οποία έχει εξελιχθεί σε μια “αξίζει να την παρακολουθείς” ομάδα κι ας μην βρίσκεται στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Στην Ισπανία ευχαριστιέμαι περισσότερο τα παιχνίδια της Ατλέτικο, κι ας μην φορά φανέλα ίδιου βάρους με αυτή της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Στη Γερμανία με “τραβάει” περισσότερο το εντός έδρας παιχνίδι της Γκλάντμπαχ συγκριτικά με τα τελευταία παιχνίδια της Ντόρτμουντ ή τα περισσότερα παιχνίδια της Λεβερκούζεν. Στην Ιταλία βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρουσα την παρακολούθηση της εξέλιξης της Ρόμα που φτιάχνει ο Ρούντι Γκαρσία συγκριτικά με το ενδιαφέρον που έχει η Γιουβέντους, που δεν εξελίσσεται με τον ίδιο ρυθμό που είχε πέρσι η ωρίμανση και η αναβάθμιση της ποιότητας του ποδοσφαίρου της.

Για παρόμοιους λόγους βλέπω παραπάνω την Νιουκασλ και την Μπιλμπάο συγκριτικά με την Τσέλσι και την Ρεάλ, κι ας μην είναι ίδια τα μεγέθη. Μπορεί να σε τραβούν λιγότερο τα ονόματα, αλλά είναι το ίδιο το ποδόσφαιρό τους που σε τραβάει, το οποίο μάλιστα σε εντυπωσιάζει περισσότερο ακριβώς επειδή το βλέπεις από πιο “φτηνά” πόδια και από λιγότερο “εμπορικές” ομάδες.

Αφού μπήκες στο νόημα, έλα τώρα να επιχειρήσουμε να φτιάξουμε την “αξίζει να την παρακολουθείς” λίστα από το ελληνικό πρωτάθλημα, αφήνοντας στην άκρη τον Ολυμπιακό, με την γενική παραδοχή ότι το δικό του ποδόσφαιρο είναι το πιο ποιοτικό και ελκυστικό. Για τον Ατρόμητο αρκεί η σύσταση ότι έχει ολοκληρώσει τον πιο παραγωγικό σε βαθμούς πρώτο γύρο στην ιστορία του, μαζί με τη διαπίστωση ότι στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων ανεβάζει την ποιότητα του θεάματος που παρουσιάζει και βγάζει κότσια και κυβισμό ομάδας με βαριά φανέλα. Για τον Παναθηναϊκό αρκεί η σύσταση ότι πρόκειται για την φτηνότερη – σε κόστος σχηματισμού ρόστερ – έκδοσή του στην ιστορία, η οποία παίζει ανοιχτό, επιθετικό ποδόσφαιρο και φτάνει να παρουσιάζει την πιο νεαρή ενδεκάδα στο πρωτάθλημα την ίδια ώρα που βελτιώνει το θέαμα και μεγαλώνει την προσωπικότητά της.

Η λίστα όμως δεν κλείνει εκεί. Διότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον το επιθετικό μέρος του παιχνιδιού της Ξάνθης. Εχει το ίδιο μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος παιχνιδιού του Παναιτωλικού στο Αγρίνιο. Εχουν ενδιαφέρον και θέαμα τα παιχνίδια του ΠΑΣ, όταν αυτός παίζει σε κανονικό ποδοσφαιρικό τερέν. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, ο τρόπος της ανάπτυξης του παιχνιδιού του Εργοτέλη. Εχουν παρουσιάσει ενδιαφέρον αρκετά παιχνίδια και αρκετοί παίκτες του Πανθρακικού. Εχει παρουσιάσει ενδιαφέρουσες εκλάμψεις ποιότητας ο Πανιώνιος, που έχει ρόστερ που του αναλογεί μια καλύτερη πορεία.

Δεν είναι και λίγο που τουλάχιστον οι μισές ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος έχουν ενδιαφέρον και βάζουν τον εαυτό τους στην κουβέντα για μια “αξίζει να την παρακολουθείς” λίστα. Θυμάμαι χρονιές με πολύ μικρότερο ενδιαφέρον, λιγότερη ποιότητα, λιγότερη ψυχαγωγία. Και μάλιστα χρονιές στις οποίες τα ρόστερ κόστιζαν – σε χρήμα – πολύ περισσότερο συγκριτικά με τα σημερινά. Μπροστά στα μάτια μας εξελίσσεται, τουλάχιστον ως στιγμής, ένα πρωτάθλημα με θέαμα υψηλότερο των αρχικών προσδοκιών μας. Δεν είναι λίγο αυτό. Και πρέπει να το εκτιμήσουμε. Κι ας μην έχει τόσο ενδιαφέρον η υπόθεση τίτλος.