Κρυμμένος μέσα σε μια βάρκα που ταξίδευε μακριά από την Γκάνα, ένας νεαρός πρόσφυγας, ο Μπαγιάν Μαχμούντ, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τι του επιφύλασσε το μέλλον. Πριν από ακριβώς τρία χρόνια πάλευε για την ζωή του, να ξεφύγει από έναν εμφύλιο-φυλετικό πόλεμο στην πατρίδα του, έναν πόλεμο που είχε ήδη στοιχίσει τις ζωές και των δύο γονιών του το 2005. Τρία χρόνια μετά βρίσκεται στην Μπόκα Τζούνιορς και προπονείται στο θρυλικό Μπομπονέρα.

Μόλις 19 χρονών αλλά τα μάτια του έχουν δει όσα δεν θα δουν άλλοι άνθρωποι σε μία ολόκληρη ζωή. Το σίγουρο είναι ότι η επιθυμία του για μία ελεύθερη ζωή πραγματοποιήθηκε. Από την Γκάνα και την βεβαιότητα του θανάτου στον εμφύλιο, αποβίβαση, εν αγνοία του, στην Αργεντινή μετά από ταξίδι τριών εβδομάδων. Πλέον, ο Μπαγιάν έχοντας ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου, έχει βάλει στην ζωή του νέους στόχους, χάρη στην ικανότητά του στο ποδόσφαιρο σε μια χώρα όπου το άθλημα αυτό είναι ουσιαστικά μια θρησκεία.

Ο εμφύλιος και ο θάνατος των γονιών του

Ο Μπαγιάν γεννήθηκε στην Άκρα , περνώντας τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο μικρό προάστιο της Αβόσι. Στη συνέχεια μετακόμισε με την οικογένειά του στο Μπαόκου, μια πόλη στη βόρεια περιοχή της Γκάνας. Κάπου εκεί η ζωή του παίρνει μία δυσάρεστη τροπή, βλέποντας τους δύο γονείς του να σκοτώνονται στις πρώτες μάχες του εμφυλίου.

Όταν η διαμάχη μεταξύ της φυλής Κουσάσι και της Μαμπρούσι για την αρχηγία, ο Μπαγιάν και ο αδερφός του Μουντάλα συνειδητοποίησαν ότι θα έπρεπε να ξεφύγουν από το ορφανοτροφείο για να μην έχουν παρόμοια μοίρα με αυτή των γονιών τους. Μία απόφαση που θα άλλαζε αμετάκλητα την πορεία του και θα διαμόρφωνε τον χαρακτήρα του.

«Μία ημέρα που επιστρέψαμε σπίτι τους βρήκαμε νεκρούς. Ο αδελφός μου ήταν εκείνος που είδε τα πάντα», θυμάται και βάζει τα δάκρυα. «Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, δεν θέλω να το θυμάμαι», δήλωνε πρόσφατα ο Μπαγιάν στην Γκάνα Γκολ. Ο ίδιος μέλος της φυλής Κουσάσι μιλώντας στο επίσημο περιοδικό της Μπόκα μίλησε για τα όσα έζησε στην Γκάνα. «Οι Μαμπρούσι έχουν ένα σημάδι στο σώμα τους. Εάν με είχαν βρει θα συνειδητοποιούσαν ότι δεν έχουμε αυτό το σημάδι και θα με σκότωναν. Γι αυτό έπρεπε να φύγω».

Λαθρεπιβάτης στο άγνωστο

Έτσι αποφάσισαν να φύγουν και μάλιστα κατά την διάρκεια της διαφυγής τους, τα δύο αδέρφια χάθηκαν, αλλά παρόλα αυτά κατάφεραν να φτάσουν στην Άκρα. Ο ίδιος κατάφερε να μπει λαθραία σε ένα πλοίο με τη βοήθεια ναυτικών που προέρχονταν από την ίδια φυλή. Ο ίδιος δεν είχε ιδέα για το πού κατευθυνόταν το καράβι, αλλά λίγο τον ένοιαζε ο προορισμός. Το μόνο που ήθελε ήταν ελευθερία και την ευκαιρία να ξεκινήσει μια νέα ζωή.

Οι προκλήσεις όμως δεν είχαν σταματήσει εδώ. Όταν το πλοίο έφτασε στο πρώτο λιμάνι στην Αργεντινή αποφάσισε να κατέβει. Τις δύο πρώτες νύχτες κοιμόταν στους δρόμους πριν ένας συνάνθρωπος του τον βοηθήσει βάζοντας τον σε λεωφορείο με προορισμό την πρωτεύουσα, το Μπουένος Άιρες. Σε αυτόν τον άνθρωπο-ο οποίος ακόμα παραμένει ανώνυμος-πιστώνει ο Μπαγιάν το γεγονός ότι ζει το όνειρο του σήμερα. Αυτός ο άνδρας τον έσωσε κυριολεκτικά αφού τον βρήκε στο δρόμο και τον βοήθησε δίνοντάς του φαγητό, ρούχα αλλά και το εισιτήριο του λεωφορείου. Κάπως έτσι αποκαταστάθηκε και η πίστη του νεαρού Γκανέζου προς τον συνάνθρωπο του, μία πίστη που είχε χάσει μετά τον θάνατο των γονιών του.

Άλλαξε η τύχη του

Η τύχη του είχε αλλάξει για τα καλά. Στο Μπουένος Άιρες συναντά έναν άνδρα από την Σενεγάλη ο οποίος μιλούσε αγγλικά και τον οδήγησε στον Εθνική Επιτροπή Προσφύγων Αργεντινής (CONARE). Ως ασυνόδευτος ανήλικος, θεωρήθηκε πρόσφυγας και μπήκε υπό την προστασία των αρχών ενώ του προσφέρθηκε και οικονομική βοήθεια.

Τα καλύτερα όμως θα έρθουν λίγο αργότερα. Κάθε Σάββατο συνήθιζε να παίζει το αγαπημένο του ποδόσφαιρο με φίλους στους δρόμους της πρωτεύουσας όταν ένας τοπικός σκάουτερ και φανατικός οπαδός της Μπόκα Τζούνιορς, ο Ρούμπεν Γκαρσία, παρατηρεί το ταλέντο του και αποφασίζει να τον πάει κατευθείαν στις εγκαταστάσεις των «χενέισες» για δοκιμή. Εκεί εντυπωσιάζει με την παρουσία και η Μπόκα αποφασίζει να τον κρατήσει και να του δώσει την ευκαιρία να αγωνιστεί στις μικρές ομάδες του συλλόγου. Οι προπονητές του μιλάνε με τα καλύτερα λόγια γι αυτόν, κάτι αρκετά εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς τους παίκτες που έχουν βγει από τα σπλάχνα της θρυλικής αυτής ομάδας.

Ταχύς-όπως η πλειοψηφία των Αφρικανών ποδοσφαιριστών-παίρνει σπίτι του την θέση του δεξιού μπακ στην ομάδα των 94αρηδων. Ο διευθυντής των ακαδημιών της Μπόκα, Χόρχε Ράφο, σε κάθε ευκαιρία αναφέρεται στην ταχύτητα, την ευκινησία και την τεχνική του Γκανέζου προσθέτοντας παράλληλα ότι θα πρέπει να δουλέψει και να πειθαρχήσει στο τακτικό κομμάτι. Την ίδια ώρα ο Μπαγιάν βρίσκει νέο σπίτι, αυτό της Μπόκα. Όπως κάθε μεγάλος σύλλογος που σέβεται τον εαυτό του προσφέρει όλες τις παροχές που πρέπει στους μικρούς εκκολαπτόμενους αστέρες. Κατάλυμα και διατροφή σε έναν ξενώνα που έχει η ομάδα για όλους τους νέους παίκτες από όλη την Αργεντινή, καθώς και εκπαίδευση αφού θα πρέπει εκτός από καλοί ποδοσφαιριστές να γίνουν και μορφωμένοι άνθρωποι.

Το σημαντικότερο όμως που κατάφερε η ομάδα ήταν να ενώσει τον Μπαγιάν με τον αδερφό του, Μουντάλα, μέσω του Facebook. «Είναι η μοναδική οικογένεια που έχω , θα είμαι τόσο ευτυχής αν είναι εδώ κοντά μου», τονίζει ο Μπαγιάν και τα μάτια του λάμπουν από χαρά. Εν τω μεταξύ, το όνειρο του Μπαγιάν είναι κάποια στιγμή να αγωνιστεί στο Μπομπονέρα με την πρώτη ομάδα της αγαπημένης του Μπόκα και κάθε μέρα προπονείται σκληρά τρεις ώρες για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Το όνειρο χιλιάδων παιδιών στην Αργεντινή, έχει γίνει το όνειρο ενός ταλαντούχου παιδιού από μία μακρινή χώρα.

Άνοιξαν άλλοι τον δρόμο

Βέβαια, ο Μπαγιάν δεν είναι η πρώτη περίπτωση Αφρικανού ποδοσφαιριστή που έχει αποτελέσει μέλος των «Γενοβέζων». Από το 1994 έως το 1997 ο διεθνής Καμερουνέζος, Αλφόνς Τσαμί, πετυχαίνει έντεκα γκολ σε λιγότερο από πενήντα εμφανίσεις με την κιτρινομπλέ φανέλα, ενώ πολύ πιο πρόσφατα ο Γκαμπονέζος επιθετικός, Φρανκ Ενγκόγκα, μετακόμισε στην ομάδα μετά του Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, χωρίς πάντως να έχει κάνει ακόμα επίσημο ντεμπούτο

Μπορεί στη Νότια Αμερική να μην είναι σύνηθες το φαινόμενο εισαγωγής Αφρικανών ποδοσφαιριστών, αλλά υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα παικτών που αγωνίστηκαν στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο. Ο πρώην διεθνής με την εθνική Ουγκάντας, και νυν αμυντικός των Νιου Γιόρκ Ρεντ Μπουλς, Ιμπραίμ Σεκάγια, αποτελεί ένα από τα πιο πετυχημένα παραδείγματα έχοντας μετρήσει πάνω από 200 συμμετοχές σε Ραφαέλα, Φέρο και Άρσεναλ Σαραντί στα έξι χρόνια που έμεινε στην χώρα του ταγκό.

Επίσης, ο Ντόκτορ Κουμάλο είχε συμμετοχές με την Φέρο το 1995, ενώ ο Νιγηριανός μέσος Φέλιξ Ορόντε, αγωνίζεται αυτή την στιγμή αγωνίζεται στις μικρές κατηγορίες με την φανέλα της Λουχάν έχοντας φορέσει στο παρελθόν τις φανέλες των Σαν Λορέντζο και Νουέβα Σικάγο.

Γκάνα η Αργεντινή

Μπορεί να βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι την ξεχνάει. Ο ίδιος μιλώντας στα μέσα της πατρίδας του δεν έκρυψε την επιθυμία να εκπροσωπήσει την Γκάνα. «Θέλω να αγωνιστώ για την Γκάνα. Η Αργεντινή ήταν πολύ καλή μαζί μου, μου έχει χαρίσει απλόχερα όλα αυτά, αλλά η Γκάνα είναι η χώρα μου εκεί έχω γεννηθεί και με αυτήν θέλω να αγωνιστώ».

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα πιο ξεκάθαρο παράδειγμα ανοχής, επιμονής και ταλέντου που προέρχεται από την συγκεκριμένη χώρα της Δυτικής Αφρικής που αξίζει μία ημέρα να φορέσει την φανέλα των Μαύρων Αστεριών.

Μόλις έγινε γνωστή η ιστορία θριάμβου του Μπαγιάν, πολλοί ήταν αυτοί που στάθηκαν στο πλευρό του, με τον Μπαγιάν να είναι ένας από τους περίπου 5.000 πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο στην Αργεντινή, κυρίως από τη Λατινική Αμερική.

Ο Μπαγιάν αντιπροσωπεύει την ίδια την Μπόκα Τζούνιορς κάτι που παραδέχεται και ο ίδιος ο πρόεδρος του συλλόγου, Ντανιέλ Ανγκελίσι. «Ο Μπαγιάν είναι ένα χαρούμενο και αξιαγάπητο παιδί γεμάτο ελπίδα . Για ένα σύλλογο όπως η Μπόκα, ένας σύλλογος που ιδρύθηκε από μετανάστες , είναι πάρα πολύ σημαντικό που τον έχουμε μαζί μας.

Πηγή έμπνευσης για όλους

Η ιστορία του νεαρού Μπαγιάν αποτελεί πηγή έμπνευσης σε όλα τα επίπεδα. Όχι μόνο κατάφερε να ξεπεράσει τις αντιξοότητες και τις διώξεις από την ίδια του την πατρίδα, αλλά επίσης έδειξε πως μπορεί να ενσωματωθεί και να γίνει μέλος ενός κοινωνικού συνόλου. Και η ιστορία δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την σημασία του αθλητισμού και της εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων και των εκτοπισμένων δια της βίας .

Για τους νέους ευάλωτους πρόσφυγες, ο αθλητισμός μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση ψυχοκοινωνικών προβλημάτων καθώς και το άγχος και την μοναξιά. Συμβάλλει επίσης στην καλή φυσική κατάσταση, την ψυχική ευεξία και την κοινωνική ένταξη, παρέχοντας ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο ένα παιδί μπορεί να αναπτυχθεί τόσο σωματικά, συναισθηματικά αλλά και διανοητικά .

Κι ενώ ο ίδιος ονειρεύεται ένα λαμπρό μέλλον ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ποτέ δεν ξεχνά τόσο τους γονείς του όσο και όλους τους άλλους που δεν τα κατάφεραν στην ζωή τους. «Πάντα προσεύχομαι γι 'αυτούς, ξέρω ότι θα είναι πολύ περήφανοι για μένα», δηλώνει, και το σίγουρο είναι ότι θα ήταν.

Follow me:@Teovas82