Κέρδισε όχι κούπα, αλλά αξιοπιστία η Βραζιλία!

Το Confederations Cup 2013 «εξυπηρέτησε» τη Βραζιλία. Ένα τουρνουά, κατ’ ουσίαν μόνο γι’ αυτούς. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε στο καλεντάρι της FIFA, οι Βραζιλιάνοι θ’ άξιζε τον κόπο να το…επινοήσουν. Δεδομένου, εκ των υστέρων, του οφέλους που αποκόμισαν.

Το όφελος δεν ήταν ότι το κέρδισαν. Και τα προηγούμενα, σε Γερμανία και Νότια Αφρική, τα είχαν κερδίσει. Ο Αντριάνο έκανε παπάδες, το 2005. Ο Κακά με τον Λούις Φαμπιάνο επίσης, το 2009. Ένα χρόνο μετά, και το 2006 και το 2010, άλλοτε ο Ανρί κι άλλοτε ο Σνάιντερ, ερχόταν η διάψευση.

Το όφελος ήταν άλλο. Οσο η διοργάνωση όλο αυτό το δεκαπενθήμερο λειτούργησε (περιμετρικά των γηπέδων) σαν η τέλεια αφορμή για να εκραγεί στην αχανή χώρα η σχέση κοινωνίας/κυβέρνησης, άλλο τόσο συνετέλεσε (εντός των γηπέδων) να δεθούν ομάδα και κόσμος.

Να εισορμήσει ένας πακτωλός θετικής ενέργειας σε τούτη την πολύπλοκη σχέση, Σελεσάο και λαός, στην οποία κατά κόρον προϋπήρχαν τα εξής τρία πράγματα. Η γκρίνια, η γκρίνια και η γκρίνια. Προσωποποίηση αυτής της δραστικής μεταστροφής, ο Νεϊμάρ. Πριν, αποδοκιμαζόταν. Τώρα, αποθεώνεται.

Το όφελος της Εθνικής είναι η κατάκτηση της αξιοπιστίας. Ανεκτίμητο, ακριβώς εκεί όπου μόνον αναβρασμό ένιωθε κανείς, εδώ και πέντε-έξι χρόνια. Απ’ την ημέρα που ανέλαβαν το Μουντιάλ 2014. Πήγαν στο Πεκίνο, που γι’ αυτούς Ολυμπιακοί Αγώνες είναι «ισότιμο» του Παγκόσμιου Κυπέλλου, έφαγαν την τριάρα απ’ την Αργεντινή στον ημιτελικό. Πήγαν στη Νότια Αφρική, τα ‘καναν ρόιδο. Πήγαν στο Κόπα Αμέρικα 2011, τους απέκλεισε η Παραγουάη. Πήγαν πέρυσι στο Λονδίνο, τους καθάρισαν οι Μεξικανοί.

Προπονητές έρχονταν και, απ’ τον Ντούνγκα ως τον Μάνο Μενέζες, ο ένας μετά τον άλλον καίγονταν. Βυθίστηκαν σε ιστορικό χαμηλό, νούμερο-22 στο ranking. Με τη «βοήθεια» και των αναπόφευκτων επικρίσεων του αναπόφευκτου Πελέ, κυριάρχησε η αίσθηση πως η Βραζιλία, στο δικό της Μουντιάλ, θα είναι η χειρότερη Βραζιλία ever. Πλέον, ξέρουν (και ξέρουμε) ότι δεν θα είναι. Η χειρότερη. Το Κύπελλο Συνομοσπονδιών καθάρισε τον αέρα. Απέβαλε τη μιζέρια, τον πεσιμισμό, το κόμπλεξ.

Είναι σημαντικό να αισθάνονται ότι «στην ημέρα» μπορούν, εύκολα ή δύσκολα, να νικήσουν οποιονδήποτε. Εως τώρα, αισθάνονταν ότι στην ημέρα μπορεί να τους νικήσει οποιοσδήποτε. Δεν σημαίνει ότι, οπωσδήποτε, θα το κάνουν. Μετράει, όμως, να πιστεύουν ότι «το έχουν». Και το πιστεύουν μετά λόγου, πια. Στο κάτω-κάτω, εναντίον των δύο καλύτερων ομάδων του EURO 2012, έριξαν τέσσερα στην Ιταλία και τρία στην Ισπανία.

Ο Σκολάρι πριν τον τελικό την Κυριακή, ενώ θα μπορούσε ενδεχομένως και να βολευτεί πίσω απ’ αυτό, αρνήθηκε να δεχθεί την Ισπανία για φαβορί. Εβγαλε κάτι σαν, ποιος θα έρθει να μας παίξει μες στο Μαρακανά και θα ‘ναι τόσο αφ’ υψηλού; Ερέθισε, έτσι, ένα ήδη φλογερό κίνητρο. Ένα, καθείστε και θα δείτε ποιος είναι το νο-22 και ποιος το νο-1. Οι θεατές σφύριξαν με μανία, στον ισπανικό ύμνο. Οι παίκτες έδωσαν μανία, έδωσαν άλλη ενέργεια, στον αγωνιστικό χώρο. Η φούρια εδώ, για μια φορά, δεν ήταν ρόχα.

Απούσα (ως οικοδέσποινα) απ’ τα προκριματικά, στην πραγματικότητα η Βραζιλία έκανε αυτές τις δύο εβδομάδες την πρώτη, την «επίσημη», παρουσίαση της ομάδας της για το 2014. Όχι τις σκέψεις του Σκολάρι. Το καταστάλαγμα, τις αποφάσεις, του Σκολάρι. Ο Σκολάρι έδειξε την ομάδα. Αυτή είναι. Ο σχηματισμός, οι ρόλοι, τα πρόσωπα, οι ενδεκαδάτοι, οι εναλλακτικοί. Τα έχει βρει όλα. Μονάχα κάτι δραματικό, θα τον κάνει ν’ αλλάξει ο,τιδήποτε στους επόμενους 12 μήνες.

Ο Σκολάρι ξέρει το έργο. Το ξέρει, σε όλες τις παραμέτρους του, σαν βιβλίο που το ‘χει αποστηθίσει. Κοιτάζοντας πίσω, από το 2002 και εντεύθεν, πιστεύει κανείς ότι οι υπόλοιποι μεσολάβησαν στο πόστο του…μόνο και μόνο για να τον επαναφέρουν σ’ αυτό. Αλλωστε, σε αντίστοιχες συνθήκες είχε προσληφθεί και τότε. Κινδύνευαν άμεσα, με τον Εμερσον Λεάο εκλέκτορα, ν’ αποκλειστούν στα προκριματικά! Ένα χρόνο μετά, στην Απω Ανατολή, πήραν το 5ο. Τώρα, δεν κινδύνευαν…αφού δεν παίζουν προκριματικά. Αλλά, είπαμε, νούμερο-22.

Ο παρατηρητής μπορεί να δει τις αναλογίες, με το 2002. Μια ομάδα, και τότε και τώρα, συμπαγής ως τη μεσαία γραμμή. Μια ομάδα, και τότε και τώρα, χαρούμενη απ’ τη μεσαία γραμμή και πέρα. Τότε, η διαφορά, το 3-4-3 αφαιρούσε ένα αρτίστα. Ηταν οι τρεις, Ρονάλντο-Ριβάλντο-Ροναλντίνιο. Τώρα, το 4-2-3-1 προσθέτει ένα. Είναι πάλι οι τρεις, Οσκαρ-Νεϊμάρ-Χαλκ. Και ο Φρεντ, όχι ακριβώς αρτίστας, αλλ’ ένα αυθεντικό εννιάρι. Για τους τρεις στόπερ (Λούσιο, Ρόκε Ζούνιορ, Εντμίλσον) τώρα είναι οι δύο κορυφαίοι ball-playing σέντερ-μπακ στον κόσμο, Τιάγκο Σίλβα και Νταβίντ Λούιζ. Για τον Καφού και τον Ρομπέρτο Κάρλος, είναι ο Ντάνι Αλβες και ο Μαρσέλο. Ζιλμπέρτο Σίλβα, σήμερα είναι ο Λούιζ Γκουστάβο. Και Κλέμπερσον, ο Παουλίνιο.

Καμιά φορά, είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τον καλό παίκτη και τον καλό συμπαίκτη. Η ζωή μετά, τότε, απέδειξε ότι ο καλός παίκτης ήταν ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Εκανε τη σπουδαία καριέρα που έκανε. Ο Κλέμπερσον ήταν καλός συμπαίκτης. Η Γιουνάιτεντ παρασύρθηκε να τον πάρει για διάδοχο του Βερόν, και…δεν ακούμπησε. Αλλ’ αυτό είναι κάτι για ν’ απασχολήσει τον μελλοντικό εργοδότη του Παουλίνιο, όχι τον Σκολάρι. Ο Σκολάρι, αυτά που ήθελε να βρει, τα ‘χει βρει. Θεωρώ απίθανο να κουνήσει, απ’ αυτά. Θυμίζω ότι το 2002, απ’ το πρώτο ματς με την Τουρκία ως το τελευταίο με τη Γερμανία, η ενδεκάδα είχε μία και μοναδική αλλαγή. Στα εύκολα, ξεκίνησε ο Ζουνίνιο. Στα σοβαρά, απ’ τους «8» και πέρα, έπαιξε ο Κλέμπερσον…