Η ποδοσφαιρική πραγματικότητα που λιώνει την καραμέλα του GREXIT

«Να μας αποβάλουν από τις διεθνείς διοργανώσεις, για να φτιάξει το ποδόσφαιρο, μόνο έτσι γίνεται». Μια καραμέλα 10ετίας. Την πιπίλισαν και την πιπιλίζουν αρκετοί Ελληνες πολιτικοί, την έβαλαν στο στόμα τους διαχρονικά ένα σωρό δημοσιογράφοι που δεν είναι αθλητικοί και media που δεν είναι αθλητικά, την κρατούν εδώ και χρόνια στο στόμα τους πολλοί από τους Ελληνες που δεν παρακολουθούν στενά το ποδόσφαιρο και στερούνται γνώσης. Μέχρι τώρα ήταν δύσκολο να τεκμηριώσεις με στοιχεία το αυτονόητο, δηλαδή ότι δεν υπάρχει πανάκεια για να θεραπεύσει τις αρρώστιες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ηταν μια δύσκολη και σύνθετη, και γι’ αυτό απαιτητική συζήτηση για έναν αμύητο συζητητή. Όλα αυτά μέχρι την σημερινή εποχή, της τελευταίας 4ετίας, δηλαδή μέχρι να ζήσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο την εποχή κατά την οποία ο πρωταθλητής δεν εξασφαλίζει την παρουσία του στην φάση των ομίλων του Champions League.

Μέχρι τώρα, το βασικό επιχείρημα όσων εκτιμούσαν ότι θα είναι ευεργετική για το ελληνικό ποδόσφαιρο μια ποινή πολυετούς αποκλεισμού βασιζόταν στην εκτίμηση ότι «όταν θα λείψουν τα δεκάδες εκατομμύρια που παίρνει ο πρωταθλητής από το Champions League, δεν θα βρίσκουν λόγο να σκοτώνονται. Όταν λείψουν τα λεφτά, θα φύγουν από το ποδόσφαιρο αυτοί που τα κυνηγούν με κάθε τρόπο. Όταν λείψουν τα λεφτά, θα μειωθεί και η διαφθορά». Τώρα, που το ποδόσφαιρο ζει με την μεγάλη αμφιβολία σχετικά με το αν ο πρωταθλητής θα καταφέρει να φτάσει στην φάση των ομίλων του Champions League και δεν υπάρχουν εγγυημένα έσοδα είναι η εποχή της ακύρωσης του παραπάνω αφηγήματος.

Σήμερα, που δεν υπάρχουν τα εγγυημένα λεφτά του Champions League για τον πρωταθλητή, το περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει γίνει πιο τοξικό από ποτέ. Οι ομάδες σκοτώνονται σχεδόν κυριολεκτικά, οι διαιτητές απειλούνται και δέχονται επιθέσεις, στις Ενώσεις των Ποδοσφαιρικών Σωματείων ανά την Ελλάδα εμφανίζονται μπράβοι, όπως συνέβη το απόγευμα της Τρίτης στην γενική συνέλευση της ΕΠΣ Φθιώτιδας, για να απειλήσουν ανθρώπους και να αγοράσουν, με βία ή χρηματισμό, ψήφους ενόψει των επόμενων εκλογών της ΕΠΟ, ο επικεφαλής τοποτηρητής της UEFA στην Ελλάδα δέχεται φραστική επίθεση στην κερκίδα από ιδιοκτήτη ομάδας, οι κυβερνήσεις δέχονται πιέσεις καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου που το ποδόσφαιρο ζει χωρίς την «κλειδωμένη» θέση στο Champions League, από ΠΑΕ για να τοποθετήσουν τον τάδε ή τον δείνα στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους. Ο τόπος έχει γεμίσει από πληρωμένους και μη τσάτσους και αυλοκόλακες που γαβγίζουν σαν σκυλιά του πολέμου για να τρομάξουν τους «εχθρούς».

Θεωρητικά, με όλο αυτό που συμβαίνει εδώ και μια τετραετία, που η προοπτική της παρουσίας στους ομίλους του Champions League γίνεται όλο και πιο δύσκολη υπόθεση και σίγουρα η παρουσία στους ομίλους δεν μπορεί να αποτελεί μια παραδοχή όταν ο πρωταθλητής φτιάχνει το business plan του, θα έπρεπε να έχουν συμβεί και αλλάξει πολλά. Κυρίως θα έπρεπε να έχουν όλοι εμπεδώσει ότι υπό αυτές τις συνθήκες το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει απολύτως καμιά προοπτική ανάκαμψης και ανάπτυξης, όσο η τοξικότητά του, η διαφθορά του, η βία του και η αισθητική του διώχνουν τους φυσιολογικούς ανθρώπους από κοντά του. Θα έπρεπε το ίδιο το ποδόσφαιρο να έχει αλλάξει μυαλό. Βλέπετε εσείς κανέναν που θέλει να αλλάξει;

Ωραίο το παραμύθι ότι αν αποβληθεί από τις διεθνείς διοργανώσεις το ποδόσφαιρο θα αλλάξει, αλλά αν αυτό συμβεί και κατά συνέπεια αν πάψουν να υπάρχουν έστω ως παρατηρητές η UEFA και η FIFA το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα ζήσει ημέρες επιστημονικής φαντασίας. Ακόμη πιο μαύρες, ακόμη πιο βρώμικες, ακόμη πιο «1 ημίχρονο, 2 τελικό».

Δικαιολογεί ένα τρόπαιο δίχως κανένα ευρωπαϊκό οικονομικό αντίκρισμα όλον αυτόν τον πόλεμο που είναι σε εξέλιξη ανάμεσα στους ισχυρούς της Ελλάδας σχετικά με το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα; Γιατί σκοτώνονται; Μόνο για την τροπαιοθήκη τους και την χαρά των οπαδών τους; Αν δεν πτοούνται και δεν απογοητεύονται σήμερα, που δεν υπάρχει εγγυημένη εξαργύρωση του τίτλου στην ευρωπαϊκή αγορά, γιατί να πτοηθούν στην περίπτωση του GREXIT; Τι θα αλλάξει για αυτούς αν αποβληθεί το ποδόσφαιρο από τις διεθνείς διοργανώσεις;

Αυτό που σήμερα συμβαίνει στον εσωτερικό κόσμο των Ενώσεων Ποδοσφαιρικών Σωματείων ανά την Ελλάδα αποδεικνύει καθαρά ότι αυτοί που αφεντεύουν ή προσπαθούν να αφεντεύουν το ποδόσφαιρο δεν πρόκειται να σταματήσουν σε καμιά περίπτωση να το προσπαθούν. Την ώρα της απειλής του GREXIT από την UEFA αυτοί συνεχίζουν να προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν ψήφους για τις επόμενες εκλογές της ΕΠΟ. Κάνουν την επένδυσή τους δίχως να τους απασχολεί η πιθανότητα αυτή η επένδυση να πάει χαμένη επειδή θα ελέγχουν αύριο μια αγορά που θα έχει αποκλειστεί από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το ίδιο το ποδόσφαιρο μαρτυρά ότι δεν νοιάζεται καν για την πιθανότητα να μείνει εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Για να μη πω πως ομολογεί ότι το προτιμά. Διότι όταν δεν θα υπάρχει το ραντάρ των ξένων θα είναι ακόμη μεγαλύτερα τα περιθώρια του μαύρου κέρδους.

Οπουδήποτε αλλού, οι παίκτες της ποδοσφαιρικής αγοράς νοιάζονται να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες που προσφέρει η παγκοσμιοποίηση και η ψηφιακή τεχνολογία για να αυξήσουν τα κέρδη τους, να γίνουν πολυεθνικές εταιρείες και να πλουτίζουν. Εδώ η μόνη παγκοσμιοποίηση που μας αφορά είναι η άνεση να στοιχηματίζουμε στην Ασία πάνω σε όλα αυτά τα ποδοσφαιρικά εκτρώματα που δημιουργούμε όταν φτάνουμε να βλέπουμε αγώνες σε πρωταθλήματα U19 στα οποία μια ομάδα επιτυγχάνει γκολ και οι ποδοσφαιριστές της και ο πάγκος της βγάζουν κραυγές από οργή και στεναχώρια επειδή το γκολ χαλάει το … κουπόνι.